BIG DADDY WILSON - NECKBONE STEW

 

 

 

https://www.bigdaddywilson.com/

 

https://www.facebook.com/bdwilsonblues

 

 

 

 

Big Daddy Wilson werd meer dan 50 jaar geleden geboren in een klein stadje genaamd Edenton, North Carolina. De bevolking van Edenton telde minder dan zesduizend inwoners, waarvan 55% Afro-Amerikanen en 25% onder de armoedegrens. Het leven was er niet goed, toch zegt Wilson dat hij een zeer mooie jeugd had. De vaderloze Wilson werd katholiek opgevoed door zijn moeder en grootmoeder. Elke zondag naar de kerk en tijdens de weekdagen naar school. Hij werkte ook op de tabaksplantage en in de katoenvelden. Wilson zong in de kerk, maar had nooit gedacht om ooit voor een publiek te gaan zingen, daar was hij veel te verlegen voor. Op zijn zestiende stopte hij met de school en even later ging hij bij het Amerikaanse leger, dat hem in Duitsland stationeert. Hij trouwde met een Duits meisje en zij was de reden dat Wilson, ondanks heimwee naar zijn familie, in Duitsland bleef. Het gedicht dat hij voor haar schreef werd ook het eerste nummer dat Wilson schreef. Het was ook in Duitsland dat Big Daddy Wilson de blues ontdekte en het duurde daarna niet lang meer voor hij melodieën ging zoeken voor de gedichten die hij schreef. Zijn besluit stond vast, hij zou als blueszanger proberen een carrière op te bouwen in zijn nieuwe thuisland. Met zijn warme, diepe soulvolle stem maakte hij meteen indruk in de Duitse bluesscene. In 2004 verscheen bij Moonsound Records zijn debuut album 'Get On Your Knees And Pray', maar de grote doorbraak kwam er nadat hij in 2009 bij RUF Records tekende en bij dat label het album 'Love Is The Key', waarop alleen eigen nummers stonden, verscheen. Big Daddy ging daarmee terug naar zijn roots, namelijk akoestische instrumenten, maar zonder het soul gevoel in zijn muziek te verliezen. Het geloof blijft een grote rol spelen in zijn leven en ook in zijn teksten. Er volgen nog een paar albums met 'Thumb A Ride' uit 2011, 'Live In Luxembourg At L'Inoui' uit 2013, eer in 2013 bij Dixiefrog 'I'm Your Man' verscheen. Dit is het meest succesrijke album van Big Daddy Wilson en met dit album wint in hij 2013, de Award voor het beste akoestisch album uitgereikt door Wasser-Prawda. In 2014 ontvangt hij de Award als beste Duitse akoestiche muzikant. Datzelfde jaar verscheen bij Phamosa Records nog het live album 'Live In Europe'. De laatste jaren is Big Daddy Wilson een veelgevraagd artiest en hij stond ook in België en Nederland bijna op elk groot blues Festival. Verleden zomer was hij nog te zien op Hookrock en op Swing Wespelaar. Op 27 januari verschijnt op RUF Records het elfde album van Big Daddy Wilson met de titel 'Neckbone Stew'. Het album bevat dertien songs en het album werd opgenomen in de The Fireplace Room Studios in Lurago Marinone in Italië. Misschien is het ook leuk om te weten dat Big Daddy Wilson dit jaar deel uitmaakt van de RUF Blues Caravan 2017.

 

 

 

 

Het album 'Neckbone Stew' opent met het akoestische Delta blues nummer 'Cross Creek Road', waarin de kenmerkende soulvolle stem samen met het prima akoestische gitaarwerk van Cesare Nolli het nummer kleuren. Geluk of tegenslag blijven niet duren zingt Big Daddy in het vloeiende en melodieuze soul nummer '7 Years', waarin Cesare Nolli erg knap uithaalt met fijn vingerwerk op de hals van zijn gitaar. Gastmuzikant Allesandro Meroli is weergaloos met zijn subtiele, maar o zo mooie werk op de blazers. Het begin van de titeltrack 'Neckbone Stew' brengt ons naar de Mississippi Delta. Het nummer begint akoestisch en Wilson zingt de lof over de goede bruinogige kokkin die zijn heerlijke stoofpot klaarmaakt. Na één strove krijgt het nummer een hele gedaanteverwisseling en transformeert in een heel vloeiende reggae song. Paolo Legramandi zorgt voor de hele knappe diepe bas groove en Cesare Nolli is weer van de partij met erg fijn snarenwerk. De zeemzoete ballade 'I Just Need A Smile' heeft een positieve boodschap. Als de mensen vriendelijker zouden zijn voor elkaar en wat meer lachen, dan zou deze wereld er veel beter aan toe zijn. Het volgende nummer 'Tom Cat' draagt Big Daddy op aan zijn vader, John Henry Wilson. Hij was a rambling man en werd door velen Tom Cat genoemd. Het nummer wordt met erg veel gevoel gezongen door Mister Wilson. 'He'll Make A Way' schreef Big Daddy samen met Eric Bibb en het nummer gaat over vertrouwen hebben in God en dat hij je dan helpt om de goede weg te vinden. Wilson is nog steeds een heel gelovig man en dit nummer is hem op het lijf geschreven. Eric Bibb en Staffan Astner verlenen op de gitaar hun instrumentale medewerking aan dit nummer.

 

 

 

 

Het verrassendste nummer is zeker de Tracy Chapman cover 'Give Me One Reason', dat op dit album een duet van Big Daddy en Ruthie Foster wordt en dat levert vocaal vuurwerk op. Twee karakteristieke stemmen die elkaar heel erg goed aanvoelen geven heel dikwijls een goed eindresultaat. Big Daddy Wilson heeft van deze Tracy Chapman cover tevens een Delta blues nummer gemaakt en het werk van Cesare Nolli op gitaar is weer om van te smullen. Ook in het volgende 'Running Shoes' is Cesare uitdrukkelijk aanwezig met puik vingerwerk op de sixstring. De lang gerekte intro van 'My Baby' laat nooit vermoeden dat dit de start zou zijn van een erg aanstekelijk reggae ritme. Het uitstekend slide en vinger werk op de gitaar zetten de kers op de taart. Big Daddy Wilson heeft blijkbaar hetzelfde probleem als mezelf, dat kan ik toch uitmaken aan het amper honderd seconden durende 'Coockies Gonna Kill Me'. Dit korte nummer is een mix van jazz en blues en heel wat gastmuzikanten verlenen hun medewerking. De fingerpicking op de gitaar van Eric Bibb is weergaloos, ook Sven Lindall is te horen op tuba en Staffan Astner zelfs op drums en bas. Dat Big Daddy Wilson een gelovig man wisten we al en in 'The River' benadrukt hij dat nog eens. De rivier die de zanger bedoeld is ongetwijfeld de Mississippi. Dit trager nummer is één van de beste nummers op het album. Wilson zingt het nummer op een magistrale wijze en Cesare Nolli slaagt er in om uit zijn snaren hetzelfde gevoel te halen als zijn frontman in zijn stem legt. Toetsenist Davide Rossi speelt mee op verschillende nummers van het album, maar zijn inbreng is nergens groter dan in deze 'The River'. Het vloeiende country bluesnummer 'Peanut Butter Pic' is de bonus track op 'Neckbone Stew'. In dit nummer over pindakaas speelt Big Daddy percussie en Cesare voelt zich in zijn sas met de bottleneck. De terugkeer van Big Daddy Wilson bij RUF Records wordt bekroond met het heel aangename album 'Neckbone Stew'. (7,5/10)

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

01. Cross Creek Road

02. 7 Years

03. Neckbone Stew

04. I Just Need A Smile

05. Tom Cat

06. He’ll Make A Way

07. Give Me One Reason

08. Running Shoes

09. My Babe

10. Damn If I Do

11. Cookies Gonna Kill Me

12. The River

13. Peanut Butter Pic

 

 

Big Daddy Wilson- Percussions, Vocals

Paolo Legramandi – Bass, Vocals

Cesare Nolli – Guitar, Drums, Percussions, Keyboard, Vocals

Guest Musicians:

Staffan Astner – Guitar

Eric Bibb – Guitar

Sven Lindvall – Tuba

Nik Taccori – Drums

Ruthie Foster – Vocals

Davide “Dave” Rossi – Keyboard

Alessandro Meroli – Horn, Flute

Paris Renita – Backing Vocals