THE BLUESBONES - DOUBLE LIVE

Album Review

Album: 
THE BLUESBONES - DOUBLE LIVE
Artist: 
The Bluesbones
Record Label: 
Eigen beheer
Date: 
13/02/2016
Reviewed by: 
Walter Vanheuckelom
THE BLUESBONES - DOUBLE LIVE
 
 
 
Spijtig genoeg bestaat Het Gompelhof van Jo Mast niet meer, het was daar dat The Bluesbones hun officiële start namen op 17 mei 2012. De originele Bluesbones waren zanger Nico De Cock en gitarist Andy Aerts die samen in The Blues Conspiracy en Dusty Dollar speelden. Bassist Ronald Burssens en drummer Dominique Christens was het andere koppel en zij speelden samen bij Cora Lee en No Trouble. Het vijfde lid was Stef Paglia, een jonge kerel van achttien jaar, maar een echte virtuoos op de gitaar. Vanaf dat eerste concert wist je al dat dit een band was waar toekomst in zat. Hun eerste cd ‘Voodoo Guitar’, die eerder toevallig tot stand kwam kreeg overal lovende kritieken en ook Nederland ontdekte The BluesBones. In 2013 verscheen er 'Live At De Bosuil' met een paar nieuwe songs. Het ging al snel voor de band, maar 2014 was een echte piek. Er kwam een tournee door Duitsland en ze stonden op heel wat grote festivals, zoals Blues Peer, Swing Wespelaar en Gevarenwinkel. In Nederland stonden ze onder andere op het Rib’s And Blues Festival. Op 26 februari 2015 verscheen het tweede studio album 'Saved By The Blues'. Ondertussen was de sound van de band toch al wat veranderd want gitarist Andy Aerts had de band verlaten en in zijn plaats kwam er geen nieuwe gitarist, maar een toetsenist.Edwin Risbourg op Hammond kwam de band versterken. In het begin was het wat wennen aan die nieuwe sound, maar Edwin wist zich vrij vlug in te burgeren. In de herfst van 2015 verliet bassist Ronald Burssens de band en sindsdien is het Geert Boeckx die instaat voor het plukwerk op de bas gitaar. Op dertien februari verscheen het nieuwe live album 'Double Live' dat werd opgenomen in de Hype Studio in Mechelen met publiek. De nummers zijn een mix uit hun twee studio albums, alleen 'No Good For Me' is een nieuwkomer. Er staan vijftien nummers op het dubbel album, waarvan twaalf songs zelf geschreven zijn. Producer van dienst is zoals steeds bij The Bluesbones, Tim Janssens. Don't change a winning team.
 
 
Het eigenlijke plan van The Bluesbones was om één live album op te nemen en geen dubbel album. The Bluesbones speelden twee sets in de Hype Studios en de bedoeling was om een selectie te maken om zodoende één album te vullen. Die selectie bleek moeilijker dan gedacht want op het moment dat de band samen met Tim janssens de opnames aan het beluisteren waren, moesten er keuzes gemaakt worden en dat bleek niet te lukken. Na beraadslaging ging de band dan maar voor een dubbel album en daar zullen veel fans blij om zijn. De eerste cd opent met de titel track van hun recentste studio album 'Saved By The Blues'. Dadelijk valt samen met de enorme sterke sound van de band, de geweldige stem van frontman Nico De Cock op. Edwin Risbourg is constant op het voorplan te vinden en haalt erg knap uit tijdens de solo. Dominique op drums en Geert op de bas gitaar zorgen voor de fantastische groove. Met een gitaar minder en met een Hammond rijker moest men wat aan de arrangementen van de nummers uit het eerste album sleutelen. Dat verandering ook beter kan zijn is te horen in 'Voodoo Guitar'. De Hammondklanken dragen het nummer en Stef Paglia bespeelt met geweldig gevoel en heel veel intensiteit zijn six string. Een live optreden van The Bluesbones is een feest en dan vooral op een zaterdag avond, na een lange werkweek. Dat blije bevrijdende gevoel weten de jongens heel goed weer te geven in het uptempo 'Riding Out'. In het swampy klinkende 'Moonshine' maken we ook kennis met het slide werk van de benjamin van The Bluesbones. Natuurlijk mocht de single 'Find Me a Woman', uit hun recentste studio album niet ontbreken. Heerlijke country blues met knap ritmisch slagwerk van Dominique op de rand van zijn tom of snare drum en gedreven en rauw slide werk van Stef. Ondertussen maakt Nico allerlei beloftes met die prachtige stem van hem. Ook in de rol van bedrogen en verwaarloosde echtgenoot blijft Nico geweldig klinken tijdens de ballade 'I'm Still Your Man'. Het duel tussen de toetsen van Edwin en de gitaar van Stef is weergaloos en bezorgt je kippenvel. 'No Good For Me' is het enige nummer dat nog op geen enkel album van The Bluesbones te vinden is. De echte fans kennen dit uptempo nummer wel, want de band speelde het al vaker tijdens hun live shows. De klassieker 'She's Got The Devil In Her' is al ontelbare keren gecoverd. De meesten kennen de versie van Buddy Guy wel. De meer dan dertien minuten durende versie van The Bluesbones hoort zeker thuis bij de betere covers van deze song. Edwin Risbourg voert op Het Hammond heel knap de spanning op, om daarna het werk over te laten aan Stef die met precies en snel vingerwerk op de hals van zijn gitaar juist hetzelfde doet als zijn collega op de toetsen. Op het einde haalt Nico met zijn stem nog geweldig uit. Dat is meteen het einde van de eerste cd.
 
 
Cd twee begint met 'Broken Down Car', één van die nummers waarvan de arrangementen veranderd zijn en nu veel beter klinkt door de inbreng van het Hammond. Met 'I Try' heeft het vijftal een perfecte opvolger voor het sublieme 'Believe Me'. Deze slowblues van bijna acht minuten boeit vanaf de eerste seconde tot de laatste noot. De stem van Nico is gemaakt voor dit soort nummers en wat Stef uit zijn gitaar tovert is werkelijk fenomenaal. Ik ga daar geen verdere woorden aan verspillen, want woorden zullen altijd te klein zijn. In zijn gitaar werk zit alles, inlevingsvermogen, gevoel, dramatiek, techniek en talent. Niemand zal onberoerd blijven na dit magistraal vingerwerk van Stef. Het instrumentale begin van 'Runaway' is nog rustig, maar het nummer wordt mooi opgebouwd en eens op dreef is het een strakke en stevige psychedelische bluesrock song met een verschroeiende Jimi Hendrix gitaar solo. De sfeer wordt helemaal omgegooid met de mooie ballade 'Wrong'. Ook hier valt de prachtige opbouw van het nummer, één van de sterke punten van The Bluesbones, weer heel erg op. Ronald Burssens is nog altijd voor een klein gedeelte aanwezig, want de uptempo roadsong 'Cruisin'' is door Ronald en zijn vrouw Coralie Verbruggen geschreven. De derde en laatste cover is 'The Devil's Bride van Matt Andersen. Het nummer heeft een een rauwe en dreigende sound en beschikt over een boeiend, meeslepend ritme, waarin al de muzikanten zich volledig kunnen uitleven. Geert en Dominique leggen weer een zeer mooie basis door hun knappe groove waarvan Stef en Edwin met veel plezier profiteren. Vooral Edwin toont zich een meester op de toetsen. Naar het einde toe, doet zanger Nico ook nog een forse uithaal met zijn strot die kan tellen. Dat Nico en zijn vrouw whisky liefhebbers en verzamelaars zijn is geweten. Het nummer 'Whiskey Drinking Woman' zal dan ook niemand verbazen. Edwin Risbourg laat nogmaals horen dat hij een aanwinst is, door met zijn Hammond in het duel te gaan met de gitaar van Stef. 'Double Live' is een uitstekend album en een goede mix uit de twee studio albums 'Voodoo Guitar' en 'Saved By The Blues'. Wat ook opvalt is, dat producer Tim Janssens weer prachtig werk geleverd heeft. De kwaliteit van het geluid is van een erg hoge kwaliteit. Als je het publiek niet moest horen, dan dacht je dat het een studio album was. Wie The Bluesbones nog live aan het werk wil zien kan dat op 4 maart in de Artem in Moeskroen, op 23 maart in De Spirit Of 66 in Verviers, op 1 april in Topos te Leverkusen (GER), op 2 april op Voorjaarsblues te Westervoort (NL) en op 16 april bij Dikke Stein te Elsloo (NL). Daarna beginnen de jongens aan hun eerste tour in Frankrijk.
 
Walter Vanheuckelom