BOB MARGOLIN - THANKS

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De Amerikaanse blues gitarist Bob Margolin werd op 9 mei 1949 geboren in Brookline, Massachusetts. Momenteel is hij gevestigd in Boston. Geïnspireerd door Chuck Berry, begon Bob op vijftienjarige leeftijd gitaar te spelen. Hij begon ook onmiddellijk op te treden met lokale rock en blues bands. In 1973 vroeg Muddy Waters of Bob geen gitarist wou worden in zijn band. Met Muddy zijn band tourde Bob de hele wereld rond en kreeg hij de kans om te jammen met heel wat grote blues en rock muzikanten. In 1980 verliet Bob The Muddy Waters Band om zijn eigen band op te richten. Hij verhuisde naar Washington, DC, vervolgens naar Blacksburg, Virginia om uiteindelijk in 1989 te stranden in North Carolina. In de jaren tachtig had Bob de handen vol met optreden, hij speelde zoveel dat hij zelfs geen behoefte had om een album op te nemen. Door de grote veranderingen in de bluesscène tijdens het einde van de jaren tachtig realiseerde Bob dat hij toch een album moest opnemen. In 1989 nam hij zijn eerste soloalbum 'The Old School' op voor Powerhouse Records. In 1991 volgde 'Chicago Blues'. In 1993 tekende Margolin bij Alligator Records en tegelijkertijd tekende hij bij het bookingskantoor Piemonte Talent In Charlotte, NY. Zijn derde album 'Down In The Alley' uit 1993 bij Alligator Records en de inzet van het bookingskantoor bracht Bob weer in contact met het Internationale bluespubliek. In 1994 was hij veel op tournee en speelde hij op heel wat blues festivals. Met The Muddy Waters Tribute Band, met muzikanten die in Bob's tijd bij Muddy's band speelden, deed hij een nationale tournee met B.B King, Dr John, en Little Feat. Het album 'You Going To Miss Me, A Tribute To Muddy Waters' werd in 1996 genomineerd voor een Grammy Award. Margolin verscheen op een Kennedy Center Tribute To Muddy Waters in 1997, waarbij ook  Buddy Guy, Koko Taylor, John Hiatt, G.E. Smith, Peter Wolf, Nick Gravenites, Keb' Mo', Big Bill Morganfield, Robert Lockwood, Jr., Charlie Musselwhite, Barry Goldberg en Johnnie Johnson aanwezig waren. De DVD 'A Tribute To Muddy Waters, King Of The Blues", werd een jaar later uitgebracht. In 2007 was Margolin één van de oprichters van de VizzTone Label Group. Op dat label bracht Bob in 2007 het album 'In North Carolina' en in 2012 het album 'Blues Around The World', dit laatste album was een samenwerking met Mike Sponza. In 2016 won Bob twee Blues Blast Magazine Awards, één als Beste Mannelijke Blues Artiest en één voor Best Traditional Blues Album voor zijn album 'My Road' uit. In 2013 werd Bob genomineerd voor The Blues Foundation's Blues Music Award voor Traditional Male Blues Artist. Hij won in 2005 en 2008 een Blues Music Award als beste gitarist. In 2018 verscheen er een titelloos album. In 2019 volgde het akoestisch album 'This Guitar And Tonight' en dit album werd in 2020 bij zowel de Blues Music Awards als bij Blues Blast Magazine verkozen tot Best Acoustic Album Of The Year. In oktober 2020 bracht Bob Margolin een akoestische EP uit met zes nummers. Het kreeg als titel 'Star Of Stage And Screens' en het handelt over de problemen en isolatie vanwege de Covid 19 pandemie, maar ook over de nieuwe uitdagingen waar we allemaal voor staan, eenmaal de Covid 19 pandemie achter de rug zou zijn. In 2022 verscheen het album 'So Far' van Bob Margolin And Bob Corritore.

 

 

 

 

 

 

 

 

In 2023 is het vijftig jaar geleden dat Muddy Waters, Bob Margolin in zijn band opnam. Bob speelde zeven jaar bij Muddy Waters en kijkt nog steeds met veel vreugde en liefde terug op die periode. Met het album 'Thanks', dat op zevenentwintig oktober verscheen, wil Bob Margolin Muddy Waters bedanken voor de fijne vriendschap en de muziek die ze samen maakten. De basisgitaar op het album 'Thanks' is een Gibson ES-1956 gitaar. Bob gebruikte deze gitaar toen hij in de band van Muddy speelde en ook bij opnames van het Muddy Waters Woodstock Album uit 1975 en het Last Waltz concert en de film uit 1976. Bob verkocht de gitaar in 2016 aan Cameron Williams. Bob mocht de gitaar wel nog gebruiken tijdens de concerten van Last Waltz 2017 Tour en de tournee van 2022. Drie van de muzikanten op die shows kochten de gitaar terug van Cameron en gaven ze aan Bob terug. Het album 'Thanks' opent met het meer dan zeventig jaar oude 'Going Down To Main Street'. In de originele versie speelt Jimmy Rogers tweede gitaar en Little Walter mondharmonica. Het slidespel van Bob Margolin op zijn Gibson is gewoonweg fantastisch en ook vocaal weet hij dit bluesnummer op de juiste wijze te brengen. Bob nam het album op in zijn eigen huisstudio en dat gaf hem de kans om zijn eigen stem te dubben voor het door Robbie Robertson geschreven 'Shape I'm In', een nummer waarmee The Band meestal hun concerten openden. 

 

 

 

 

 

 

Er staan vier door Bob Margolin geschreven nummers op dit album. Het eerste is 'Mean Old Chicago', dat Bob Margolin schreef tijdens een vliegtuigreis naar Chicago, waar hij de begrafenis zou bijwonen van zijn vriend Chicago Blues legende Jimmy Rogers. De originele versie vind je terug op zijn album 'Hold Me To It' uit 1999. Voor dit album wilde Bob het nummer spelen zoals zijn oude baas Muddy Waters het zou spelen, namelijk met de slidegitaar. Bob draagt 'Mean Old Chicago' op aan alle overleden muzikanten die ooit in zijn band speelden. In 1956 bracht mondharmonica legende Little Walter het door Willie Dixon geschreven 'Who' uit. Bob speelde dit nummer vaak in de periode dat hij met rhythm & blues legende Nappy Brown speelde. Het is een stuwende bluesshuffle, waarin Bob Margolin andermaal zijn klasse als slidegitarist etaleert op zijn Gibson ES 150. Omdat 'Lonely Man Blues' werd geschreven door Bob Margoloin en Muddy Waters, mocht het zeker niet ontbreken op dit album. Bob speelt 'Lonely Man Blues' in Muddy’s Mississippi Open G Tuning slide stijl. Hij voegde er ook een tweede gitaarpartij aan toe. Het was een truc die hij leerde van Jimmy Rogers, die Bob het belang van een lead en ritme gitaar aanleerde. Bob zingt deze trieste song met een klagende stem. De tweede song die door Bob Margolin werd geschreven is 'Baby Can't Be Found'. In 1993 stond het op 'Down In The Alley' het eerste album dat Bob voor Alligator Records op nam. Het heeft een strakke en energieke groove. Bob draagt 'Baby Can't Be Found' op aan Johhny Winter, omdat Johnny dit een heel leuk nummer vond. 

 

 

 

 

 

 

James A. Lane is beter bekend als Chicago Bluesman Jimmy Rogers. Jimmy bracht in de jaren vijftig heel wat singles uit bij Chess Records en speelde vijfentwintig jaar tweede gitaar in de band van Muddy Waters. Het treurige 'Hard Working Man', een mix van Delta en Chicagoblues, is een nummer van hem. Volgens Bob Margolin is de Gibson ES 150 de perfecte gitaar om dit nummer te spelen en als ik het resultaat hoor kan ik dit alleen maar beamen. Het loom swingende 'For You My Love' is een jazzy bluessong, met knap gitaarwerk en een mooie diepe en groovende baslijn. Het is een eerbetoon aan pianist/ zanger Pinetop Perkins, één van Bob's grote muzikale vrienden. Ze zaten samen in de Muddy Waters Band, maar trokken ook veel samen op. Bob Margolin sluit het album 'Thanks' af met twee zelf geschreven nummers. Het droevige  'No Consolation' nam Bob in 1999 op voor het album 'Hold Me To It'. Hij speelde het op een National Steel Gitaar, die hij van Pinetop Perkins had gekregen. Nu vijfentwintig jaar later speelt hij het op de Gibson ES 150 gitaar. Bob behield de originele tekst, maar zette hem in de verleden tijd en tegelijkertijd voegde hij nieuwe tekst bij, om te vertellen hoe hij zich nu voelt. Het laatste nummer is 'Just Before Dawn', een lied over romantische eenzaamheid. 'Just Before Dawn' was een uitdrukking die Bob's moeder regelmatig gebruikte om de vroege ochtenduren, van donker tot het eerste licht van zonsopgang, te beschrijven. Bob gebruikt hier alleen de Gibson ES 150 gitaar, deze keer met een zoete vintage klank, die zijn gepolijste sprankeling en een vleugje versterkende versterkervibrato en reverb onthult. 'No Thanks' van Bob Margolin is een mooi luisteralbum en een prachtig eerbetoon aan zijn oude baas Muddy Waters. (7,5/10)

 

 

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

01. Going Down To Main Street

02. The Shape I'm In 

03. Mean Old Chicago

04. Who

05. Lonely Man Blues

06. Baby Can't Be Found

07. Hard Working Man

08. For You My Love

09. No Consolation

10. Just Before Dawn