HOLLY HYATT & JON BURDEN - SHUFFLIN' THE BLUES

 

 

 

http://www.hollyandjon.com/

 

https://www.facebook.com/Holly-and-Jon-151930784135/

 

 

Holly is een heel natuurlijke zangeres, ze heeft een aangeboren gevoel voor melodie, vorm en ritme, vooral voor de blues. Ze is een bekwaam jazz, traditionele en eigentijdse folk stylist, maar in de blues blinkt ze echt uit. Ze was nog maar vijf, wanneer ze begon te zingen en blues nummers te componeren. Op de lagere school begon ze bas te spelen en tijdens de middelbare school zong ze en speelde ze bas in diverse jazz combo's en was ze ook zangeres bij een big band. Na het winnen van een vocale beurs ging Holly zang studeren. Sindsdien werkte Holly al met heel wat bekende namen in de muziekwereld samen. Haar aangrijpende versie van 'Angel Of Montgomery' van John Prine, die ze samen maakte en zong met Linda McCrea bezorgde velen kippenvel. Hoewel blues de hoeksteen vormt van haar vocale aanpak, hoor je toch dat ze invloeden heeft van andere genres , vooral jazz. Jon Burden groeide zijn eerste negen jaar op in Engeland, bij zijn grootmoeder die regelmatig concerten organiseerde. Ze was een geschoolde pianiste, violiste en accordeon speelster. Het was ook zij, die Jon zijn eerste gitaar kocht en hem de eerste akkoorden leerde. In de jaren zestig verhuisde zijn familie naar Canada, waar Jon op zeventienjarige leeftijd besloot om een volwaardig gitarist te worden. Drie momenten hebben de muzikale ambities van Jon Burden gevormd. De eerste en misschien de meest ingrijpende was een optreden van Freddie King, de tweede was een een jamsessie met Willie Dixon en The Chicago All Stars en  het derde moment was het fenomenale spel van gitarist Cornell Dupree tijdens een Joe Cocker concert. Sindsdien heeft Jon Burden met veel bekende muzikanten het podium gedeeld. In 2004 traden Holly en Jon samen op als duo op het Kaslo Jazz Fest. In 2006 trokken ze terug naar datzelfde festival, maar nu met een volledige band en als headliner. Ze lieten daar een enorme indruk na met hun geweldige performance en dat leverde heel wat optredens op. In de zomer van 2007 volgde een uitgebreide tournee doorheen gans Brittish Columbia. In 2009 namen ze een rustpauze om in alle rust nummers te kunnen schrijven voor hun album dat in 2010 verscheen. In 2012 en 2013 namen Holly & Jon uitgebreid de tijd om hun tweede album, het akoestische,  '1929 The Summit Sessions' te promoten. Daarna was Holly zwanger en werd het muzikale wat aan de kant geschoven. Op 23 september verscheen hun derde album ' Shufflin' The Blues' en dat ligt nu voor me. Het bevat negen songs en het werd live opgenomen in The Silverton Gallery in Silverton, BC. Holly Hyatt neemt de zang, staande bas en basgitaar voor haar rekening. Jon Burden, de zang, de akoestische, de slide en de elektrische gitaar. Het duo wordt bijgestaan door drummer en percussionist Marvin Walker.

 

 

'Shufflin' The Blues' is een live album, maar dat valt nauwelijks op, omdat het opgenomen is in een zeer intieme sfeer. Alleen aan het applaus na de nummers hoor je dat dit album live opgenomen werd. Holly en Jon openen hun derde album met de Muddy Waters cover 'Blow Wind Blow'. Ze nemen beiden een deel van de zang voor hun rekening en dat geeft het nummer een extra dimensie. Hun stemmen passen erg goed bij elkaar en ze voelen elkaar erg goed aan. Jon Burden is een meester van de fingerpicking en zijn solo op de gitaar is dan ook een plezier om naar te luisteren. Ook het tweede nummer 'Mother Earth Blues is een cover en weer nemen beiden het vocale gedeelte voor hun rekening. In de originele versie van Memphis Slim zijn de blazers en de toetsen de voornaamste instrumenten, die zijn er nu niet bij en toch kan de versie van Holly en Jon erg bekoren. Voornamelijk door het mooie vocale samenspel, maar ook door het erg knappe gitaarwerk van Jon Burden en de uitstekende basgroove van Holly Hyatt. Na het nummer geeft Holly nog wat goede raad en laat ze weten dat een beetje blues goed is voor de ziel. Het eerste eigen nummer is het swingende 'Let's Boogie' dat uitnodigt om je dansschoenen aan te trekken en de dansvloer onveilig te maken. Het heeft wat pure rock'n roll in zich, zeker als je naar de gitaar van Jon Burden luistert. 'Lowdown Blues' is een prettig blues nummer met een catchy instrumentaal gedeelte en de frisse, mooie stem van Holly Hyatt geeft deze song nog wat extra kleur.

 

 

Als je van blues spreekt is Robert Johnson nooit veraf en ook op dit album is deze blues legende te horen. Holly Hyatt en Jon Burden hun versie van 'Come On In My Kitchen' was al te vinden op hun akoestische album '1929 The Summit Sessions' en deze erg mooie versie mocht op deze live opname zeker niet ontbreken. Jon Burden start deze old school blues song solo, alleen zijn stem en zijn gitaar zijn te horen. 'Come On In My Kitchen' start traag, maar als na een tijdje Holly invalt krijgt deze song dadelijk meer ritme. Dit is een meesterwerk en voor mij het beste nummer op het album. Het eigen geschreven 'Get Your Own Man' is een uptempo song met jazzy invloeden. De fingerpicking van Jon Burden op zijn six string is weer een plezier voor het oor. Het enige nummer op het album waarin Jon Burden de zang in zijn geheel voor zijn rekening neemt is de Nick Gravenites cover 'Left Handed Soul' en dat is misschien wel spijtig want in deze erg knappe slowblues bewijst Jon Burden dat hij over een erg goede blues stem beschikt. Het album wordt afgesloten met de swingende blues song ' Slushy Blues', waarin de uitzonderlijke vocale kwaliteiten van Holly Hiatt weer volledig tot hun recht komen. Deze 'Shufflin' The Blues' van Holly Hyatt & Jon Burden is een mooi blues album dat zeker heel wat succes zal kennen. (8/10)

 

 

Walter Vanheuckelom

 

1.Blow Wind Blow

2.Mother Earth Blues

3.Let’s Boogie

4.Lowdown Blues

5.Come On In My Kitchen

6.Get Your Own Man

7.Left Handed Soul

8.Black Crow

9.Slushy Blues

 

Holly Hyatt: vocals, stand up bass, electric bass

Jon Burden: vocals, electric guitar, acoustic guitar, slide guitar

Marvin Walker: drums, percussion