HUNDRED SEVENTY SPLIT - TRACKS

Album Review

Album: 
HUNDRED SEVENTY SPLIT - TRACKS
Artist: 
Hundred Seventy Split
Record Label: 
Corner House Records
Style: 
Bluesrock
Date: 
14/10/2016
Reviewed by: 
Walter Vanheuckelom
HUNDRED SEVENTY SPLIT - TRACKS
 
 
 
Hundred Seventy Split werd in 2010 opgericht door gitarist Joe Gooch en bassist Leo Lyons, die elkaar leerden kennen in hun voormalige band Ten Years After. Met Damon Sawyer werd er een geschikte drummer gevonden om het repertoire van Hundred Seventy Split te spelen. Dat repertoire bestond en bestaat nog steeds uit Ten Years After klassiekers en eigen werk. Leo Lyons was mede oprichter van Ten Years After, de legendarische band rond gitarist Alvin Lee. In 2003 verliet Alvin Lee de band en hij werd vervangen door Joe Gooch. Het idee om de vertrouwde stijl van Ten Years After te verlaten en een nieuwe muziekstijl te ontwikkelen bestond reeds langer bij Leo en Joe. Hoewel ze al sinds 2010 hun nieuwe band opgericht hadden, bleven ze nog tot december 2013 bij Ten Years After, om zich daarna volledig te focussen op Hundred Seventy Split. Misschien vragen jullie af vanwaar de naam van deze nieuwe band komt en de uitleg is heel simpel. Het is de naam van een kruispunt in Nashville, in de buurt waar Leo woont. Aan dat kruispunt is een klein café waar Leo en Joe dikwijls een ontbijt namen voor ze naar de opnamestudio reden. In 2010 verscheen hun debuut album 'The World Won't Stop' en twee jaar later volgde met 'HSS', een enorm sterk album. In 2015 was er het dubbel live album 'On The Road' en nu op 14 oktober verschijnt hun derde studio album 'Tracks', met elf songs die zonder uitzondering door Leo en Joe geschreven zijn. Leo Lyons is tevens de producer van 'Tracks', dat opgenomen werd in de Platform Studios in Reading en in de Musicbox Studios in Cardiff.
 
 
De uitstekende opener 'It's Coming Back Around' doet aan de grote dagen van Rory Gallagher denken. Deze gitaar gedreven rocker met vlijmscherpe riffs, powerfull slagwerk en erg knappe baslijnen heeft tevens een aantrekkelijk refrein. Topper. In 'The Game' zorgen Leo op bas en Damon op drums voor een erg knappe en strakke groove, waarop Joe Gooch zijn gitaar lekker kan doen huilen en gieren. Die kans moet je Joe natuurlijk niet geven of hij grijpt ze met beide handen en het resultaat is dan ook een spetterend vuurwerk van heerlijke gitaarklanken. In het vocale gedeelte is Joe eveneens erg goed, dit nummer is werkelijk op het lijf van Gooch geschreven. In de melodieuze ballade 'If You Make It To The Top' wordt gebruik gemaakt van extra toetsen. Seventy Hundred Split komt toch beter tot zijn recht in nummers waar wat meer pit in zit en dat hoor je onmiddelijk in 'I Grew On With Muddy Waters'. In deze bluesrocker met Southern invloeden van de Mississippi Delta komt de sterkte van Joe, Leo en Damon veel beter tot uiting. Gooch is op zijn best wanneer hij verschroeiend kan uithalen op de gitaar en dat doet hij weer op grootse wijze. Na een paar flinke slagen van Damon op zijn drumkit wordt met een spetterende gitaar riff de stomende rocker 'Lonely' op gang getrokken. De drie muzikanten halen opnieuw het beste uit zichzelf naar boven en dan is Hundred Seventy Split op hun best. Joe etaleert weer dat hij over goede en snelle vingers beschikt, Leo blijft als een jong veulen aan zijn dikke snaren plukken en Damon houdt vanachter zijn drumstel alles in het gareel. De verscheurende gierende solo van Joe Is weer om duimen en vingers af te likken. 'Grave Digger' kan in het begin minder bekoren, maar eenmaal het vocale gedeelte voorbij is er plaats voor een instrumentale explosie. Joe, Leo en Damon laten hun fantasie de vrije loop en dat geeft als resultaat een soort jam met geweldige mix van geluiden van heerlijke baslijnen, knap slagwerk en imposant gitaarwerk. Puur genot voor het oor.
 
 
Hundred Seventy Split blijft op het erg hoge niveau verder gaan met 'Looking For A Sign', dat een erg meeslepende groove heeft, dat tijdens het refrein nog een versnelling hoger schakelt en het nummer eindigt met een hypnotiserende solo van Joe. Het gaspedaal wordt dieper ingedrukt voor de ode aan de ideale, maar onbereikbare vrouw in 'She's Got The Mojo'. Knappe Texas rocker die nog beter klinkt als je de volumeknop nog wat verder naar rechts draait. Net als in het andere tragere nummer 'If You Make It To The Top' wordt in de betere ballade 'Tail Nights' gebruik gemaakt van een extra muzikant. Ook hier is Billy Livsey uitdrukkelijk aanwezig op het Hammond. Leo Lyons speelt in 'The Final Curtain' weer een geweldige baslijn. Het altijd terugkomende duivelse kruispunt speelt ook hier weer een hoofdrol. Damon Sawyer martelt zijn trommels en cymbalen en Gooch gaat geweldig te keer op de gitaar in deze song met een verschroeiende groove. Het album 'Tracks' wordt afgesloten met de midtempo rocker 'You Can't Drink It'. In dit nummer over liefdesverdriet en daarbij de waarheid dat alleen de tijd de wonden kan helen, haalt Joe Cooch voor de laatste maal vernietigend uit. Net of hij de pijn letterlijk wil laten verdwijnen via de vlijmscherpe gitaar riffs. 'Tracks' van Hundred Seventy Split is één van de beste albums, die ik dit jaar mogen beluisteren heb. In november volgt er een grote Duitse promotie tournee, maar jammer genoeg geen enkel concert in Nederland en België. Voor de liefhebbers van bluesrock met geweldige grooves en imponerend gitaarwerk is 'Tracks' van Hundred Seventy Split een aanrader. (9/10)
 
 
 
Walter Vanheuckelom
 
Leo Lyons (bass)
Joe Gooch (guitars, vocals)
Damon Sawyer (drums)
Bill Livsey (hammond on # 2, 3, 9)
 
It’s Coming Back Arround
The Game
If You Make It To The Top
I Grew Up On Muddy Waters
Lonely
Gravedigger
Looking For A Sign
She’s Got The Mojo
Tall Lights
The Final Curtain
You Can’t Drink It