IAN SIEGAL - STONE BY STONE

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ian Siegal werd geboren in de buurt van Porsmouth in Engeland. Hij is een kind uit de jaren zeventig, dat in de late jaren tachtig de kunstacademie achter zich liet en naar Duitsland vertrok om een muzikale toekomst op te bouwen. Het duurde tot 2002 eer hij zijn debuut album 'Standing In The Morning' opnam en in 2003 en 2004 werd hij telkens door ex Rolling Stone Bill Wyman gevraagd als opening act voor de Europese tour van Bill Wyman’s Rhythm Kings. Dit opende meteen heel wat deuren voor Ian. Even later tourde hij in de UK met Big Bill Morganfield, zoon van Muddy Waters. In 2005 verscheen dan het succesrijke album 'Meat & Potatoes'. Zijn vijfde album 'Broadside' dat op 9 oktober 2009 verscheen werd door MOJO Magazine verkozen tot beste blues album van 2009. Sinds dat moment ging er geen jaar meer voorbij of Siegal won wel hier of daar een Award. Een vaste begeleidingsband had Ian niet en hij trad ook regelmatig als solo artiest op. In 2011 bracht hij samen met de band The Youngest Sons het album 'The Skinny' uit en in 2012 'Candy Store Kid' met de band Mississippi Mudbloods. Dit laatst vernoemde album is misschien de beste CD die Siegal ooit uitgebracht heeft. Hij won op de Britse Blues Awards 2013, de Award van het beste blues album, beste blues song en beste mannelijke zanger. 'Man & Guitar' werd in 2014 door MOJO gekozen als beste blues album van het jaar en het live album 'One Night In Amsterdam' uit 2015 behoorde tot de Top 3 live albums van 2015 bij Classic Rock/The Blues. In 2016 verscheen 'Wayward Sons', een roots album dat Ian maakte samen met Jimbo Mathus. Op zestien maart 2018 verscheen het album 'All The Rage' en dit was het eerste studioalbum van Ian met de jonge Nederlandse band The Rhythm Chiefs, al verschillende jaren zijn begeleidingsband. In het voorjaar verscheen met 'Stone By Stone' het veertiende(?) album van Ian Siegal. Er staan elf songs op het album. Ian nodigde een aantal gasten uit om samen met hem het album op te nemen. 

 

 

 

 

 

Samen met Jimbo Mathus schreef Siegal de opener 'Working On A Building', een mix van swampy blues een gospel. Het is een meeslepend nummer met veel ritmisch handgeklap. JJ Holiday, van The Imperial Crowns, zorgt voor een vette slide solo en Jimmy Wood weet zijn heerlijk gruizige mondharmonica klanken op een fantastische wijze in de melodie van 'Working On A Building' te weven. Het refrein wordt gezongen door Ian Siegal, Jimmy Wood, JJ Holiday, Robin Davey en Greta Valenti. Multi instrumentalist Robin Davey, van The Hoax en Beaux Gris Gris & The Apocalypse' levert een fantastische baslijn af en hij is ook verantwoordelijk voor de kick drum en de percussie. Gospel en blues zijn ook de hoofdbestanddelen van het heel aantrekkelijke duet 'Hand In Hand'. Ian Siegal en Shemekia Copeland voelen elkaar vocaal heel goed aan en hun stemmen matchen perfect samen en dat vertaalt zich in een werkelijk wondermooie samenzang. Voeg er dan ook nog de prachtige woorden bij en je weet nu al dat ze met hun stemmen heel wat muziekliefhebbers zullen raken. Stephen Hodges is de man achter de drums, het knap en vet slidewerk komt van gitarist Robin Davey en het betere vingerwerk op de akoestische gitaar en de percussie van Ian Sigal.

 

 

 

 

 

 

In het akoestisch countryblues nummer 'Fear' horen we troubadour Ian Siegal op zijn best. Er klinkt veel weemoed in de stem van Ian en Jimmy Wood versterkt die weemoedige sfeer nog met zijn prachtig ingetogen blaas en zuigwerk op de mondharmonica. Dat Ian Siegal en Jimbo Mathus samen prachtige songs kunnen schrijven wisten we al van hun gezamelijk album 'WayWard Sons'. Ook voor dit album schreven ze vier nummers samen. Het akoestische 'I'm The Shit', waarin heel wat wijze boodschappen verborgen zitten in de slimme woordspelingen, is er daar één van. Het prachtig akoestische gitaarwerk van Ian of Robin Davey doet aan een mandoline denken, maar volgens de informatie op de CD werd er geen mandoline gebruikt. 

 

 

 

 

 

 

'Psycho' is één van de twee nummers op het album die Ian niet schreef of hielp schrijven. Het werd geschreven door Leon Paine en in 1968 voor het eerst uitgebracht door Eddie Noack. De versie van Elvis Costello uit 1981 is volgens mij de meest bekendste. Het is een macabere song met een heel donkere tekst. De ingetogen akoestische baslijn van Robin Davey is het enige instrument dat we buiten de akoestische gitaar van Ian horen en dat maakt dat het nummer nog killer en donkerder overkomt. De wijze waarop Ian het zingt en de backing vocals van Greta Valenti versterken dat gevoel nog. Hoewel het lied over een psycho killer gaat en de tekst huiveringwekkend is roepen de woorden soms ook mededogen op, zoals op het moment wanneer Ian zingt: Moeder als je dan toch denkt dat ik psycho ben, dan kan je me beter laten opsluiten. 

 

 

 

 

 

 

Een ander verhaal waar je stil van wordt is het door Jimbo Mathus geschreven 'K.K.'s Blues'. Met veel emotie in zijn stem weet Ian het triest verhaal heel geloofwaardig te brengen. Meer dan de akoestische gitaren van Ian en Jimbo zijn hier niet nodig. Na het nummer horen we Jimbo Mathus een stukje van het nummer brengen. Waarschijnlijk een slecht opgenomen demo versie om het nummer aan Ian te laten horen. Mathus en Siegal schreven samen 'Gathering Deep', een sombere en donkere ballade vol met liefdesverdriet. Ze zingen het ook samen terwijl Ian Siegal op zijn akoestische gitaar tokkelt en Jimbo Mathus ons vergast op heerlijke mandoline klanken. Het iets vloeiender 'This Heart' neemt Ian Siegal solo voor zijn rekening. De moderne troubadour heeft genoeg aan zijn stem en akoestische gitaar om zijn boodschap over te brengen. Die boodschap luidt dat er geen antwoorden zijn over het leven. Je zal de antwoorden nooit vinden in een fles, op een lepel of in de bijbel. 'This Heart' heeft een fantastische outro met de rauwe stem van Siegal die a cappella zingt. 

 

 

 

 

 

De troubadour krijgt compagnie van Greta Valenti en Robin Davey (beiden Beaux Gris Gris & The Apocalypse) in het gospel/blues nummer 'Monday Saw'. Greta en Davey zorgen beiden voor de backing vocals en voor het ritmisch handgeklap en de stampende voeten. Het nummer werd al opgenomen in 2002 voor het album 'Standing In The Morning', maar krijgt nu een heel andere instrumentale invulling. Je moet ofwel heel veel fantasie hebben of goed gek zijn om deze geweldige tekst te verzinnen. Zo zag Ian, Maria Magdalena lopen in een kleine zwarte cocktailjurk, ze was in trance en was op date met The lord Of The Dance. Heel het nummer staat bol met deze ietwat rare en dwaze zinnen. Toch een heerlijk nummer om naar te luisteren.

 

 

 

 

 

 

'Holler' is een traditioneel blues nummer, waarin Ian Siegal schittert door zijn prachtig akoestisch gitaarwerk op de resonator gitaar en door de wijze waarop hij het nummer zingt. Ook in het afsluitende 'Onwards And Upwards' zijn de stem en de akoestische gitaar de enige instrumenten waarvan Siegal gebruik maakt. Na heel wat donkere en sombere songs sluit Siegal zijn nieuwe album 'Stone By Stone' toch hoopvol af met de boodschap dat in het leven alles vroeg of laat weer goed komt. Zoals we van Ian Siegal gewend zijn is ook zijn nieuwe album 'Stone By Stone' van uitstekende kwaliteit. Ian Siegal is er voor de zoveelste keer op rij in geslaagd om een sterk en kwaliteitsvol album te maken. De liefhebbers van akoestische blues en rootsmuziek zullen hun hart kunnen ophalen met dit prachtig luisteralbum. Aanrader. (8,5/10)

 

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

01. Working On A Building (feat. Jimmie Wood & JJ Holiday)

02. Hand In Hand (feat. Shemekia Copeland)

03. The Fear

04. I’m The Shit

05. Psycho

06. K.K.’s Blues (feat. Jimbo Mathus)

07. Gathering Deep (feat. Jimbo Mathus)

08. This Heart

09. Monday Saw

10. Holler

11. Onwards And Upwards

 

Ian Siegal: Zang, akoestische en elektrische gitaar en percussie (1,2,4)

Jimmie Wood: Mondharmonica (1,3), zang (1), percussie (1)

JJ Holiday: Elektrische gitaar (1), zang (1), percussie (1)

Greta Valenti: Zang (1,5,9), percussie (1,9)

Robin Davey: Zang(1,9), percussie (1,2,7,9), kick drum (1),  bas (1,2,5), slide gitaar (2)

Shemekia Copeland: Zang (2)

Stephen Hodges: Drums (2)

Jimbo Mathus: Zang (6,7), gitaar (6), mandoline (7)