THE JOEY GILMORE BAND - RESPECT THE BLUES

Album Review

Album: 
THE JOEY GILMORE BAND - RESPECT THE BLUES
Artist: 
The Joey Gilmore Band
Record Label: 
Mosher St. Records
Style: 
Elektrische soulblues
Date: 
01/09/2016
Reviewed by: 
Walter Vanheuckelom
 
THE JOEY GILMORE BAND - RESPECT THE BLUES
 
 
 
 
 
 
Joshua Gilmore werd op 6 juli 1944 geboren in Ocala, Florida, USA. Joey Gilmore zijn liefdesrelatie met de gitaar begon in zijn tienerjaren, dankzij de kapper van het dorp, die een elektrische gitaar bezat en die de jonge Joey de kans gaf om er op te leren spelen. In de jaren zestig verhuisde Gilmore naar Zuid Florida, waar hij een populaire lokale attractie werd, en daardoor kreeg hij ook de kans om met vele blues, R&b en soul muzikanten het podium te delen. In de jaren zeventig nam Joey verschillende EP's op. De single 'Somebody Done Took My Baby And Gone'/ 'Do It To Me One More Time' dat in 1971 verscheen deed het niet slecht, toch duurde het tot 1977 eer het titelloze debuutalbum van Joey Gilmore verscheen. Twaalf jaar later verscheen de opvolger 'So good To Be Bad' en dat album bereikte plaats tachtig in de Amerikaanse Billboard R&B album hitlijst. Daarna was het weer vier jaren wachten op 'Can't Kill Nothing'. In de jaren negentig was Joey wel regelmatig te gast op grote blues, soul en jazz festivals. In 2006 won The Joey Gilmore Band The Best Band Award op de Internationale Blues Challenge in Memphis. In 2008 won Gilmore met 'Blues All Over You', de Blewzzy Award For Best Song en datzelfde jaar verscheen het erg sterke album 'Bluesman'. In 2015 verscheen het album 'Brandon's Blues' en er volgde buiten een Amerikaanse, ook nog een Europese tournee die hem naar de Muziekodroom in Hasselt bracht. Op één september van dit jaar verscheen dan het nieuwe album, dat 'Respect The Blues' als titel kreeg. Het werd opgenomen in de 42nd Street Studios in Fort Lauderdale, Florida. Het bevat elf nummers, die een eerbetoon brengen aan de artiesten die een grote invloed hebben gehad op Joey Gilmore als mens en muzikant.
 
 
 
De muzikanten op het album zijn ook niet van de minste. Joey Gilmore zorgt voor de zang en de gitaar, verder zijn er bassist Robert 'Hi-Hat' Carter, drummers Raul Hernandez en Maurice Dukes, toetsenist Sonny Boy Williams en gitarist Ivan Chopik, zijn vaste bandleden. Deze band wordt nog aangevuld door enkele gasten zoals bluesharpspeler Rockin' Jake, gitarist Drew Preston, zangers Edlene Hart en Domino Johnson, backing zangeres Arlene Coutee en Yoel Hyman die voor de strijkers en de blazers zorgt. In de prachtige soulblues opener 'Man Of My Word' legt Joey heel zijn ziel en hart in zijn stem. Het gitaarwerk op deze opener is ook om van te smullen, het erg fijne gitaarwerk danst op de klanken die Sonny Boy Williams uit zijn klavieren tovert. Yoel Hyman helpt deze song van Dennis Walker & Alan Mirikitani nog meer kleuren met zijn inbreng op de blazers. Mocht 'Can't Kill Nothin'' je nog bekend in de oren klinken, dan moet je niet verbaasd zijn, want deze twaalf bar blues shuffle was de titeltrack van Joey Gilmore' album uit 1993. De wijze waarop Joey dit nummer brengt doet aan BB King denken en het fijne snarenwerk van Gilmore past weer perfect in het geheel van het nummer. Volgens Andres Espre & Albert Luandrew, de schrijvers van de blues ballade 'Brownskin Woman' is de versie van Joey Gilmore, de beste die ze ooit hoorden van hun nummer. Het is ook één van de blikvangers op het album en dat is niet alleen mijn mening, want 'Brownskin Woman' is ook genomineerd als Blues Song Of The Year voor de Independent Music Awards in New York. Gedragen door de warme orgelklanken van Sonny Boy Williams, halen Joey en Rockin'Jake het beste uit zichzelf en hun instrument naar boven. De erg emotionele en overtuigende zangprestatie van Joey is imponerend, het jammerende en fenomenale blaas en zuigwerk van Rockin' Jake zorgt voor kippenvel, Drew Preston is schitterend op de gitaar en ook het erg knappe slagwerk van Raul Hernandez dragen bij tot erg hoge niveau dat dit nummer haalt. In 'Livin' A Lie' laat Joey het vocale werk over aan Edlene Hart en dat is een prima keuze, want deze song heeft een sterke, volle en krachtige stem nodig en dat heeft deze dame wel. Instrumentaal klinken alle instrumenten weer prima in balans in deze soul song.
 
 
 
Dat 'A Little Love, Always Make It Better' volledig juist is weet iedereen en te horen aan de manier waarop The Joey Gilmore Band dit nummer brengt, weten zij dat ook. In dit uptempo nummer zitten heel wat Cajun invloeden en ook hier is weer een glansrol weggelegd voor toetsenist Sonny Boy Williams. De Cajun invloeden zijn gekruid met een snuifje rock en soul en de band weet van deze ingrediënten, één swingend en smakelijk gerecht te maken. 'Breakin' Up Somebody's Home' begint met een boze dreigende gitaar intro, die nog versterkt wordt door het pedalenwerk. In de stem van Joey is duidelijk de opgehoopte angst te horen. De backing vocals van Edlene Hart, Domino Johnson en Arlene Coutee vullen de stem van Joey wonderlijk aan. Bassist Robert Carter zorgt voor een knappe solide baslijn en de blazers van Yoel Hyman zijn overvloedig aanwezig. De meesten kennen 'This Time I'm Gone For Good' in de versie van Bobby Blue Bland. The Joey Gilmore Band wijkt niet zoveel van deze versie af, maar geeft het nummer toch een paar eigen accenten. Zo is het werk op de toetsen van Sonny Boy, weer om duimen en vingers af te likken en ook de geweldige vocale prestatie van Domino Johnson smaakt naar meer. Het door Don Covay geschreven 'Chain Of Fools' werd door Aretha Franklin onsterfelijk gemaakt. Hier maakt Joey er een duet van met Edlene Hart. De twee voelen elkaar goed aan en hun stemmen zijn erg complementair en ze maken samen van deze 'Chain Of Fools' een knappe, dynamische versie. Een heel sterke soul groove horen we in 'Room 244', waarin de ritme sectie zorgt voor de knappe groove en Yoel Hyman met de blazers zorgt voor de nodige soul. Afsluiten doet Joey Gilmore met het geweldige duet 'The Night Time Is The Right Time', dat al in 1937 opgenomen werd door blues pianist Roosevelt Sykes. Van deze klassieker bestaan ontelbare versies, zoals deze van Ray Charles uit 1958, The Animals uit 1964, Lulu uit 1965, Aretha Franklin uit 1968, Creedence Clearwater Revival uit 1969, Tina Turner uit 1978 om er maar een paar te noemen. Het duet tussen Joey Gilmore en Edlene Hart misstaat niet tussen deze grote versies. Het plezier dat beiden hebben tijdens het zingen van deze meeslepende klassieker straalt zo van hun zang af. De fijne gitaar solo plaatst de kers op de taart. The Joey Gilmore Band heeft met 'Respect The Blues' een erg sterk album op de markt gebracht. (8,5/10)
 
 
Walter Vanheuckelom
 
 
 
 
Tracklist:
01. Man Of My Word
02. Can’t Kill Nothin’
03. Brownskin Woman
04. Livin’ A Lie
05. A Little Love (Always Makes It Bettah)
06. Breakin’ Up Somebody’s Home
07. This Time I’m Gone For Good
08. Chain Of Fools
09. Room 244
10. Soul Survivor
11. Night Time Is The Right Time