JULIAN SAS - 5 CD BOX 1996 - 2000

 

http://www.juliansas.nl/

 

https://www.facebook.com/Julian-Sas-Band-759447190752386/?ref=hl

 

 

 

Julian Sas werd geboren in 1970 in Beneden-Leeuwen, een klein stadje in het midden van Nederland. Toen hij zes jaar was zag hij de film 'The Toronto Rock'n Roll Festival'. Daar zag hij Jerry Lee Lewis en Chuck Berry aan het werk en vanaf die dag wist Julian dat muziek maken iets was dat hij later wou doen. Zijn moeder merkte dat hij sinds dat moment nog alleen sprak en droomde van gitaren, dus gaf ze hem speelgoed gitaren. Daar was hij niet tevreden mee, hij wilde een echte gitaar. Op de leeftijd van tien was de jonge Julian in de ban van bands als Motorhead, AC/DC, Judas Priest, Iron Maiden en soortgelijke bands, die als handelsmerk luide gitaren en grote Marshall versterkers hadden en waar de energie zo uit hun muziek spatte. Sas zat steeds alleen op zijn kamer naar dat soort muziek te luisteren, de andere jongens van zijn leeftijd hadden andere interesses. Julian bleef aan zijn ouders een echte gitaar vragen. Op twaalf jarige leeftijd kreeg hij dan eindelijk een Ibanez Les Paul, die hij nog steeds in zijn bezit heeft. Hij kreeg ook een Yahama 30 Watt versterker en vanaf dat moment was het niets anders meer dan luisteren en oefenen. Was hij niet op school, dan zat hij op zijn kamer te oefenen. Een jaar later hoorde hij muziek van Muddy Waters en die muziek raakte de jonge tiener. De gitaar is altijd een obsessie geweest voor Sas en is dat nog altijd. Zijn gevoelens kon en kan hij het beste uiten op dat instrument. 1987 is een mijlpaal in het leven van Julian. Hij leert een meisje kennen en dat is nu zijn vrouw en hij zag voor de eerste keer Rory Gallagher live aan het werk. Dit veranderde zijn hele leven en met Rory als grote voorbeeld begon hij aan zijn muzikale weg te timmeren.

 

 

Julian startte met een band en stopte twee jaar later met de school. Julian Sas had in die tijd veel verschillende jobs en hij speelde met een hoop verschillende bands en duo's. Op zesentwintig jarige leeftijd richtte hij de Julian Sas Band op, ze kregen een platencontract en het eerste album 'Where Will It End' deed het goed en ook live was The Julian Sas Band een topper. Een jaar later was er de opvolger 'A Smile To My Soul' en de trein was vertrokken. De eerste vier studio albums en het live album 'Live' werden afgewerkt met Pierre de Haard op drums en Phil Poffè op bas. In 2002 bij het album 'Raged River' kwam Tenny Tahamata bij de band als bassist en in 2007 met het album 'Resurrection' kwam Rob Heijne erbij als drummer. De band beleefde hoogdagen in deze bezetting en bracht regelmatig een uitstekend nieuw album uit. Er was op sommige oudere nummers al eens een keyboard of Hammond te horen, maar op het laatste album 'Bound To Roll' was de inbreng van de toetsen met Willem Van De Schoof toch redelijk groot. Bij de promotie tour die volgde op 'Bound To Roll' werd het trio een kwartet. Roland Bakker is sindsdien het vierde lid van de Julian Sas Band. Het in het voorjaar van 2016 verschenen album 'Coming Home' is het eerste album waar Roland op te horen is. Dat was in het kort de story van Julian tot nu toe.

 

 

Op 21 oktober verschijnt er een erg mooie box met daarin de vijf eerste albums van Julian Sas. Voor de jonge fans van Julian een uitstekende gelegenheid om de muziek van hun idool in zijn beginjaren te leren kennen. Voor de oudere fans een mooie box met lekkere muziek, die zeker thuishoort in hun platen of cd collectie. Het zijn nog de jaren dat drummer Pierre de Haard en bassist Phil Poffè, de ritme sectie van de Julian Sas Band vormden. Het eerste album  'Where Will It End' werd in twee dagen tijd opgenomen in Frankfurt. De platenmaatschappij Silenz, moest manager Ed Bos nog geld en Ed regelde met de maatschappij dat het geld omgezet werd in studio tijd. Hij kreeg twee dagen en dat bleek uiteindelijk genoeg. 'Where Will It End' werd live in de studio opgenomen, zonder overdubs. De rockers 'Turpentine Moan' en 'Stranger Blues', waarin Julian verschroeiend uithaalt met de bottleneck rond de vinger, vinden we nu nog regelmatig terug op de setlist van de Julian Sas Band. Andere pareltjes op het erg goede debuutalbum 'Where Will It End' zijn de Freddie King cover 'Going Down', de slowblues 'Making Up Your Mind' en het trage donkere 'Voodoo Love'. Een jaar later zat de Julian Sas Band terug in de studio om een opvolger van het zeer goed onthaalde debuutalbum te maken. Ze gingen niet meer naar Duitsland, maar naar de Dureco studio in Weesp, Nederland. Opmerkelijk was dat het trio versterkt was met toetsenman Willem van der Schoof. Het album kreeg de titel 'A Smile To My Soul' en er waren dertien originele, eigen geschreven songs op te vinden. De stomende bluesrocker 'Sugarcup Boogie' ontbreekt zelden op de setlist van de gitaarvirtuoos, maar ook de erg mooie slowblues 'Is This What They Call The Blues' wordt nog regelmatig gespeeld. In de old blues nummers 'Stone Desert' en 'Crossroad Call' kunnen we genieten van het sterke slide werk van Julian. 'Never Gettin' Tired' heeft een krachtig stuwend ritme en de beklijvende, erg mooie slowblues 'Where Will It End', die gedragen wordt door de Hammond klanken, is om duimen en vingers af te likken.

 

 

 

Het derde album 'Live' verscheen in 1998 en kreeg een onverwachte wending. Het was de bedoeling om een reeks concerten op te nemen en daarna de beste opnames te gebruiken voor het live album. De opnames van het eerste concert in 't Vervolg in Beverwijk waren zo goed, dat besloten werd om de opnames te mixen en te masteren en uit te brengen. Er staan acht nummers op 'Live', waaronder een geweldige versie van 'Sugarcup Boogie' en de intens mooie slowblues 'County Jail Blues. Deze laatste is een cover uit 1941 van Big Maceo Merriweather, met nieuwe arrangementen van Julian, Pierre en Phil. Een ander hoogtepunt is de bijna achttien minuten durende Jimi Hendrix medley met 'Making My Return'/'Hey Joe'/'Making My Return'/'Machine Gun Jam'. Het is weinigen gegeven om deze medley op deze geweldige manier te spelen. 'Home Feelin'' met zijn verschroeiende groove vinden we nu nog steeds terug op de setlist van Julian en het live album sluit af met de uptempo rocker 'Shake Your Money Maker', een cover van Etta James'. Het eerste album op CoraZong Records kwam er in 1999 met 'For The Lost And Found', voor velen HET album van Julian Sas. De legendarische muziekjournalist Jip Golsteijn had maar een paar woorden nodig in zijn recensie. Hij schreef: Julian Sas, het wilde podiumbeest van de blues, heeft net een geweldig album gemaakt. Ook voor dit album haalde het trio er een toetsenman bij, namelijk Roel Spanjers op Hammond en piano. Natuurlijk vinden we op deze 'For The Lost And Found' enkele Julian Sas klassiekers zoals de knappe slowblues 'Blues For J', het verschroeiende 'Driftin' Boogie' en de wondermooie titelsong 'Blues For The Lost And Found'. Maar er staat nog veel meer fraais op dit album, zoals 'I Ain't Afraid' met de mix van ranzige bluesharp en splijtend gitaarwerk. Ook in 'Direction Blues' is de inbreng van de mondharmonica een uitstekende keuze. Een erg knappe Roel Spanjers is te horen in 'Working Man's Blues' en het sterke blues shuffle 'Spellbound Woman' wordt gekleurd met frisse toetsen riffs en knap gitaarwerk.

 

 

 

Het laatste album in dit overzicht van de eerste vijf jaren van de Julian Sas Band is 'Spirits On The Rise' dat in 2000 verscheen. De opener 'Mean Streets' en 'Roll On' hebben beiden de kenmerkende Julian Sas groove en sound. 'Morning Rain' is een rustiger nummer met een schitterende baslijn en sterk gitaarspel. De kwaliteiten van Julian als gitarist komen erg goed tot hun recht in 'Right Thing'. En de twee uitschieters 'I Believe To My Soul' en de titeltrack 'A Light In The Dark' geven dit uitstekende album alleen nog meer glans. De CD box '1996 - 2000' is een heel mooie box geworden, met prachtige songs. Sommigen waren misschien al wat vergeten, maar zullen dankzij deze box een tweede leven krijgen. De albums bewijzen ook de sterkte van de drie muzikanten als songschrijvers. Alle nummers zijn tussen de vijftien en de twintig jaar oud, maar er zit geen spatje sleet op, ze klinken nog steeds even sterk als toen. De feestmaand december lijkt misschien nog ver af, maar zal er vlugger zijn dan dat we denken. Deze box kan een uitstekend cadeau zijn voor de fans van Julian, maar ook voor iedere muziekliefhebber die van stevige bluesrock met uitstekend gitaarwerk houdt. (8,5/10)