http://www.lachydoley.com/

https://www.facebook.com/LachyDoley

In zijn thuisland Australië wordt Lachy Doley de Jimi Hendrix van de Hammond genoemd. Hij wordt geprezen voor zijn blues, soul en rock toetsen werk. De afgelopen jaren heeft Lachy heel de wereld rond gereisd en gewerkt met een scala van top artiesten zoals Joe Bonamassa, Jimmy Barnes, Powderfinger en Glenn Hughes. ‘Conviction’ is het derde studio album dat Lachy sinds de oprichting van de band in 2010 heeft uitgebracht. Power Hammond Soul, explosieve energie en veel lof zijn de ingrediënten die van ‘Conviction’ een unieke plaat maken. Een glansrol is weggelegd voor Lachy’s Hammond C3 orgel uit 1957 en de unieke Hohner Whammy Clavinet, waar er maar twintig van bestaan. Recent werkte Lachy samen met Joe Bonamassa en Mahalia Barnes aan de track ‘Ooh Yeah’. Lachy werd ook door Glenn Hughes, Steve Vai en Chad Smith gevraagd om met hen samen te werken aan een nieuwe versie van de Deep Purple track ‘Highway Star’. Een tribute aan Deep Purple’s legendarische orgelspeler John Lord, die onlangs is overleden. Het album ‘Conviction’ bevat tien nummers, waarvan er zeven geschreven zijn door Lachy Doley. De drie overige nummers zijn covers.

‘Conviction’ is een album vol met rock en blues en met de Hammond, de piano en de Hohner Whammy Clavinet van Lachy Doley in de hoofdrol. De Lachy Doley Group wordt op ‘Conviction’ nog versterkt met drie blazers en drie fantastische backing zangeressen, namelijk Manalia Barnes, Juanita Tippens en Rebekah Jensen . Het is in het begin wel raar als je naar het album luistert omdat Lachy in Australië één van de grootste bluesrock muzikanten wordt genoemd en je geen gitaar hoort. Doley probeert die gitaar te vervangen door het Hammond orgel, de piano en de Hohner Whammy clavinet. In zijn thuisland wordt hij zelfs de Jimi Hendrix van de toetsen genoemd. De opener ‘Betcha I’ll Getcha’ is een heel swingende rocker, die dadelijk kan bekoren en je nieuwsgierig maakt naar de rest van het album. Lachy beschikt over een goede stem en vanaf dit eerste nummer drukt hij zijn stempel op de muziek met zijn fantastisch vingerwerk op de toetsen. Diezelfde toetsen zijn ook de dragende basis voor de titel track ‘Conviction’. Dit trage soul nummer doet wat aan Barry White denken. Het is trouwens niet het enige nummer dan me aan vroegere liedjes doet denken.

Ook ‘Make It Up’ doet aan een oude hit denken. Het lijkt erg op ‘Gimme Some Lovin’ van The Spencer Davis Group. Het toetsenwerk van Lachy kan vergeleken worden met dat van John Lord bij Deep Purple en dat is goed te horen op de eerste cover op het album, het verrassende ‘Back In Black’ van AC/DC. De gitaar van Angus Young wordt wel gemist, maar Lachey Doley vangt veel op met de toetsen. We kunnen de versie van deze Australische band zeker appreciëren. De zang is in ieder geval veel beter dan in het origineel. Samen met ‘Betcha I’ll Getcha’ en ‘Stop Listening To The Blues’ is het funky bluesnummer ‘Frankly My Dear I Don’t Give A Damn’ de uitblinker op dit album. De stemmen van Lachy Doley, Manalia Barnes, Juanita Tippens en Rebekah Jensen kleuren samen met de blazers Dave Weir op saxofoon, Ray Cassar op trompet en James Greening op trombone deze knappe song en geven het een enorme meerwaarde.

In het uptempo ‘Downtown Smalltown’ laat Lachy ons in de bijna drie minuten durende solo genieten van zijn virtuositeit op de toetsen en het verveeld geen enkele seconde. Hij heeft de klasse in zijn vingers. In de soul ballade ‘Too Late’ zijn de stemmen van de background zangeressen eigenlijk overbodig. Doley zingt het zo intens en met zoveel gevoel dat je er kippenvel van krijgt, maar wanneer de backing zangeressen hun intrede doen is dat gevoel, spijtig genoeg van het ene op het andere moment weg. De cover ‘Use Me’ van Bill Withers heeft nog weinig van het origineel. De versie van Doley is trager en hij heeft er de sound van de geniale Duitser Henrik Freischlader doorheen gemixt. Doley klinkt hier magistraal op zijn Hohner Whammy Clavinet. De warme en diepe baslijnen van Jan Bangma passen perfect in deze blues/ soul ballade. De derde cover, ‘Lucille’, kan echter op geen enkel moment bekoren. Het album wordt afgesloten met de warme blues klanken van ‘Stop Listening To The Blues’. Uitstekende riffs van het Hammond orgel en de stem van Doley zijn weer de smaakmakers van dit aanstekelijk nummer. Voor wie The Lachy Doley Group nog niet kent, zal ‘Conviction’ een aangename kennismaking zijn.