Ik durf het bijna niet te bekennen maar ik vind de nieuwe Roger Waters héél sterk. Niet omdat er nieuwe muzikale wegen worden bewandeld, de plaat klinkt als vintage pink floyd circa 1977, maar wel omdat Roger nog iets te zeggen heeft. In 'Is This The Life We Really Wanted?' (Goeie vraag) blikt hij terug op zichzelf en bij uitbreiding op zijn eigen generatie en zag vooral dat het niet goed was. Naast het verleden worden ook nog actuele thema's bij de kraag gevat (Trump, vluchtelingen, kapitalisme,....) maar je krijgt als luisteraar toch het gevoel dat je naar een soort testament zit te luisteren, de stilaan geteisterde stem van de 73-jarige Waters versterkt dit gevoel. En uiteindelijk, na een vloedgolf van pessimisme en spijt overwint de liefde dan toch. Zoals altijd. Ik beken graag dat deze plaat mij emotioneel 'pakt'. En dit wordt meer en meer zeldzaam. Ik vermoed dat heel wat critici dit werkstuk cynisch zullen weglachen maar volgens mij is deze zwanenzang authentiek en zelfs van historisch belang. Wie zich pakweg in 2065 zal afvragen hoe het met die generatie baby boomers verging, zal naar deze plaat moeten luisteren.

Tracklist:

1. "When We Were Young" 1:38
2. "Déjà Vu" 4:27
3. "The Last Refugee" 4:12
4. "Picture That" 6:47
5. "Broken Bones" 4:57
6. "Is This the Life We Really Want?" 5:55
7. "Bird in a Gale" 5:31
8. "The Most Beautiful Girl" 6:09
9. "Smell the Roses" 5:15
10. "Wait for Her" 4:56
11. "Oceans Apart" 1:07
12. "Part of Me Died" 3:12
Total length: 54:06