MISSISSIPPI HEAT - CAB DRIVING MAN

Album Review

Album: 
MISSISSIPPI HEAT - CAB DRIVING MAN
Artist: 
Mississippi Heat
Record Label: 
Delmark Records
Style: 
Electric Blues, Chicago Blues
Date: 
21/10/2016
Reviewed by: 
Walter Vanheuckelom
MISSISSIPPI HEAT - CAB DRIVING MAN
 
 
 
 
Mississippi Heat is een band uit Chicago die al meer dan twee decennia, pure vintage blues speelt en opneemt. Het begon allemaal in 1991 tijdens het nu gesloten Café Lura in Chicago, waar gitarist/zanger Jon McDonald, die samen met samen met drummer Robert Covington en bassist Bob Stroger aan het spelen was, Pierre Lacocque uitnodigde op het podium. Het klikte zo goed tussen de muzikanten, dat er besloten werd om een band te vormen. Mississippi Heat was geboren en tot op heden heeft de band, die meerdere personeel wisselingen kende, al twaalf albums uitgebracht. Pierre Lacocque werd geboren in Israel, maar groeide op in Frankrijk. Op de leeftijd van drie kreeg hij zijn eerste speelgoed mondharmonica, maar het was pas op de leeftijd van zestien en nadat de familie naar Amerika verhuisde dat Paul echt muzikant wilde worden en zich ging toeleggen op het bespelen van zijn mondharmonica. Terwijl hij in de jaren zeventig psychologie studeerde aan de McGill University bleef Lacocque spelen in bands en zijn rock geïnspireerde band Oven won in 1976 De Montreal Battle Of The Bands. Na zijn studies lag de focus steeds meer op zijn werk als klinisch psycholoog. In 1988 keerde hij terug naar de mondharmonica, en na een paar jaar van spelen in het Chicago circuit, vond hij een nieuwe thuis met de Mississippi Heat. De band kreeg al vrij vroeg succes en in 1993 schreef David Whiteis in The Chicago Reader het volgende: De muzikanten van Mississippi Heat blazen niet alleen nieuw leven in de klassieke klanken van de Chicago blues, maar door de vreugde en beleving waarop ze deze muziek brengen tillen ze deze muziek naar een hoger niveau. Met de jaren probeerde Pierre ook nieuwe ideeën aan de muziek van Mississippi Heat toe te voegen. Het album 'Warning Shot' uitgebracht op Delmark Records in 2014 bevat songs die gaan van funk tot boogie. Charlie Musselwhite en Buddy Guy staken hun lof over de band en het album 'Warning Shot' niet onder stoelen of banken. Tussen oktober en december 2014 bereikte het album ook de eerste plaats op de blues hitlijst van Living Blues Magazine. Op 21 oktober van dit jaar verscheen 'Cab Driving Man' met zestien nieuwe songs. Het is hun zesde release bij Delmark Records en bandleider Pierre Lacocque schreef elf nummers voor deze 'Cab Driving Man', gitarist Michael Dotson schreef er drie en hij neemt de zang in zijn eigen songs voor zijn rekening.
 
 
 
Aan het album 'Cab Driving Man' werkten maar liefst dertien muzikanten mee, namelijk bandleider/mondharmonica Pierre Lacocque, zangeres Inetta Visor, zanger/gitarist Michael Dotson, zanger/gitarist Giles Corey, bassist Brian Quinn, drummer Terence Williams (all songs except 1, 4 and 7), drummer Kenny Smith (on 1, 4 and 7), toetsenist Chris 'Hambone' Cameron (except 4 and 12), percussionist Ruben Alvarez (2, 9, 13 and 14), saxofonist Sax Gordon ( 1, 2, 3, 9 and 14), pianist Sumito Ariyo (4 and 12), gitarist Dave Specter (10) en bassist Ricky Nelson (12). In de opener 'Cupid Bound' valt dadelijk de goede en sterke soulstem van zangeres Inetta Visor op. Meteen mogen ook bandleider Pierre Lacocque op bluesharp en Michael Dotson op gitaar hun klasse laten horen in deze erg vrolijke en dansbare shuffle. Het tempo gaat nog wat omhoog voor de titeltrack 'Cab Driving Man' dat een Zuid Amerikaans ritme met een funky toets heeft. Chris Cameron op piano, Ruben Alvarez op percussie en Sax Gordon op saxofoon zijn niet constant aanwezig maar, wanneer we ze horen tillen ze het nummer wel omhoog. In 'That Late Nigt Stuff' horen we met Michael Dotson, een andere stem die de vocals voor zijn rekening neemt. Het is één van de drie nummers die Michael schreef en het is een poppy rocksong die doet terugdenken aan de jaren zestig. Instrumentaal zit alles weer erg sterk in elkaar en vooral Sax Gordon blaast zich in de hoofdrol, al is het werk van drummer Terence Williams, het honky tonk toetsenwerk van Chris Cameron en het blaas en zuigwerk van Pierre Lacocque ook niet te versmaden. Inetta's zang is fenomenaal in het tragere 'Flowers On My Tombstone'. Pierre op de bluesharp, het gevoelvolle pianospel van Sumito Ariyo en de knappe solo van Michael Dotson plaatsen de kers op de taart in dit Mississippi delta blues nummer. De ritme sectie met Brian Quinn op bas en Terrence Williams op drums is onweerstaanbaar tijdens de funky rocker 'Icy Blue', waarin Pierre geweldig tekeer gaat op de bluesharp. Pierre Lacocque laat nogmaals horen een geweldige harpspeler te zijn door zijn korte pittige riffs tijdens het uptempo nummer 'The Last Go Round'.
 
 
 
De eerste cover op het album is het uptempo nummer 'Don't Mess Up A Good Thing', dat origineel een hit was voor Fontella Bass & Bobby McClure. Ook in de versie van Mississippi Heat is het een duet dat gezongen wordt door Inetta Visor en Ciles Corey. We misten saxofonist Sax Gordon en percussionist Ruben Alvarez al een zestal nummers, maar tijdens 'Rosalie' maken ze een overtuigende come back en zijn ze bepalend voor sound van deze song met zijn Zuiderse ritme. De muziek doet wat denken aan de Buena Vista Social Club en alle instrumenten komen in dit nummer in de kijker. In de bluesrocker 'Luck Of The Draw' komt gast gitarist Dave Specter een erg knappe bijdrage leveren, maar ook Chris Cameron op het Hammond B3 en Pierre op bluesharp zijn op een sublieme manier constant aanwezig. In het tragere 'Mama Kaila' komt de stem van Inetta weer sterk tot haar recht. Bandleider Pierre heeft met de mondharmonica, net als Chris op de toetsen een grote impact op het nummer. Michael Dotson's erg fijn snarenwerk past als gegoten in dit jazzy blues nummer. Inetta Visor zingt 'Music Is My Life' met zoveel passie en inlevingsvermogen, dat je niet anders kan dan haar geloven. In 'Music Is My Life' is ook een speciale en mooie rol weggelegd voor pianist Sumito Ariyo. De tweede cover op het album is 'Smooth Operator' dat geschreven werd door Otis & Stein en waarmee Sarah Vaughan een hit had. De versie van Mississippi Heat heeft een iets grotere soul toets dan het origineel en saxofonist Sax Gordon drukt zijn stempel op het nummer. Het derde en laatste nummer dat door Michael Dotson geschreven werd en dat hij ook zingt is 'Can't Get Me No Traction', waar een grote rol is weggelegd voor bandleider Pierre Lacocque, die met schitterend werk op zijn mondharmonica het nummer volledig naar zijn hand zet. Dat doet hij ook nog eens over in het eerste gedeelte van het afsluitende instrumentale 'Hey Pipo'. Achteraf komen ook de andere schitterende muzikanten van Mississippi Heat aan de beurt. 'Cab driving Man' is een aangenaam album met prima muzikanten die moderne elektrische blues spelen met een vintage toets en waarbij de sound van de Chicago blues nooit veraf is. (7,5/10)
 
 
 
Walter Vanheuckelom
 
 
 
 
 
Tracks:
01. Cupid Bound
02. Cab Driving Man
03. That Late Night Stuff
04. Flowers On My Tombstone
05. Icy Blue
06. The Last Go Round
07. Life Is Too Short
08. Don’t Mess Up A Good Thing
09. Rosalie
10. Luck Of The Draw
11. Mama Kaila
12. Music Is My Life
13. Lonely Eyes
14. Smooth Operator
15. Can’t Get Me No Traction
16. Hey Pipo!