SUE FOLEY - ONE GUITAR WOMAN

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sue Foley is een Canadese blues zangeres en gitariste die geboren werd op 29 maart 1968 in Ottowa, Ontario. Ze leerde gitaar spelen op dertienjarige leeftijd en raakte geïnteresseerd in bluesmuziek door naar The Rolling Stones te luisteren. Sue speelde haar eerste optreden toen ze zestien jaar oud was. Na het afstuderen van de middelbare school verhuisde ze naar Vancouver, waar ze The Sue Foley Band oprichtte en door Canada begon te touren. Op eenentwintigjarige leeftijd verhuisde Foley naar Austin, Texas, waar ze een platencontract tekende bij Antone's. Haar eerste release 'Young Girl Blues' verscheen in 1992. Met haar kenmerkende roze Paisley Fender Telecaster bleef Sue Foley sindsdien op regelmatige basis een album maken en met haar band was ze regelmatig op tournee. Met haar album 'Love Coming Down' won ze in 2001 een Juno Award. Over haar hele carrière verzamelde Sue al een twintigtal Maple Blues Awards en drie Trophees De Blues De France. Ze kreeg ook verscheidene nominaties op de International Blues Awards in Memphis. Inmiddels heeft Sue Foley al zeventien albums op haar naam. Na haar album 'Beyond The Crossroads', dat ze in 2012 maakte in samenwerking met Peter Karp was het een paar jaar stiller rond Sue Foley. Met haar album 'The Ice Queen' dat in 2018 verscheen maakte Sue de cirkel rond. Het was haar terugkeer naar de wortels van haar carrière in Austin met producer Mike Flanigin. Het album werd opgenomen met haar oude vrienden en medewerkers Jimmie Vaughan, Billy F Gibbons (ZZ Top), Chris 'Whipper' Layton van Double Trouble, Charlie Sexton (Bob Dylan) en leden van de Tedeschi Trucks Band en Gary Clark Jr. Ondertussen verscheen in 2021 ook nog het prachtige album 'Pinky's Blues', dat op de Blues Musi Awards 2022  de Award won van Beste traditionele blues album van 2022. De laatste jaren verzamelde Sue Foley heel wat Awards. In mei 2023 ontving Foley voor de derde keer de Blues Music Award for Traditional Blues Female Artist (de Koko Taylor Award) in Memphis TN. Ze werd ook geëerd met Gitarist van het Jaar en Blues Act van het Jaar bij de Austin Music Awards 2023, en Gitarist van het Jaar bij de Maple Blues Awards 2023. Haar laatste studioalbum, Pinky’s Blues, won het Best Traditional Blues Album tijdens de Blues Music Awards 2022. Op zevenentwintig oktober 2023 verscheen haar live album 'Live In Austin Vol.1', dat live werd opgenomen op negentien mei 2023 in de legendarische Continental Club in Austin, TX en stond twaalf weken op nummer één in de Roots Music Chart. Vanaf het moment dat Sue Foley besloot om professioneel gitariste te worden, heeft ze altijd gezocht naar vrouwelijke rolmodellen. Met haar nieuwe album 'One Guitar Woman' brengt Sue een oprecht eerbetoon aan de vrouwelijke pioniers van de gitaar, waaronder Memphis Minnie, Lydia Mendoza, Maybelle Carter, Ida Presti en Sister Rosetta Tharpe. Het album demonstreert de behendigheid van Foley’s vaardigheden op het gebied van akoestische nylonsnarige gitaar, terwijl ze haar bluesspel uitbreidt naar andere genres zoals Piemonte Fingerpicking, traditionele country, flamenco en klassiek. Voor dit album laat Sue haar roze Paisley Fender Telecaster aan de kant staan. Voor dit akoestisch album koos Sue voor een akoestische gitaar met nylon snaren, een flamenco Blanca gemaakt door meesterbouwer Salvadore Castillo. Sue kocht deze gitaar tijdens een excursie in 2022 naar Paracho, Mexico. Trouw aan de albumtitel voert Sue alle nummers uit op deze ene gitaar. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het album opent met 'Oh Babe It Ain't No Lie', een nummer dat al enkele weken geleden verscheen als eerste single van het album. Het is één van de twee Elizabeth Cotton songs op dit album. Het grote verschil tussen de originele versie en deze van Sue Foley zit hem in het vocale. Elizabeth was rond de vijfenzestig toen ze het nummer opnam en had toen een oudere klagende stem terwijl Sue een erg goede en jongere stem heeft. Sue imiteert de stem van Elizabeth niet, maar slaagt er erg goed in om de klaaglijke toon vast te leggen. Instrumentaal is het genieten van de fantastische Piemont fingerpicking stijl op de akoestische gitaar. Wie hier niet genoeg van krijgt zal zeker in zijn nopjes zijn met de klassieker 'Freight Train', dat terug te vinden is op Elizabeth Cotton's  debuutalbum 'Folksongs And Instrumentals With Guitar' uit 1958. Het is het tweede nummer van Elizabeth Cotton op dit album. Ook hier zit het grote verschil niet in het gitaarwerk, maar in de stemmen en daar haalt de prachtige stem van Sue het van de ietwat hese en doorleefde stem van Elizabeth. Met Memphis Minnie is er nog een tweede gitariste die Sue Foley eert met twee covers. Laat ons beginnen met 'In My Girlish Days', een nummer waarin veel vrouwen  uit die tijd zich zullen herkennen. Sue blijft heel dicht bij de originele versie van Minnie en etaleert andermaal haar grote klasse als gitariste. Haar uitstekende Piemont fingerpicking stijl zal veel muziekliefhebbers kunnen bekoren. Memphis Minnie nam in 1940 het zelf geschreven 'Nothing In Ramble', een bluesnummer over het zware leven van een artiest op tournee en het verlangen om zich ergens te kunnen settelen. Het is één van de hoogtepunten op dit uitstekende album. 

 

 

 

 

 

 

 

 

Uit het repertoire van Maybelle Carter (The Carter Family) koos Sue Foley 'Lonesome Homesick Blues' uit 1941. Origineel wordt het gezongen in driestemmige harmonie. Nu staat Sue Foley er alleen voor, maar ze nailt deze song zoals we van haar gewoon zijn. Countryster Maybelle Carter had een unieke speelstijl op de gitaar, namelijk de naar haar vernoemde 'Carter Scratch'. Maybelle was de schoonmoeder van Johnny Cash en hij noemde haar één van zijn grootste voorbeelden. Omdat Maybelle zo'n fantastische gitariste was en omdat ze met de Carter Scratch een unieke speelstijl had schreef Sue Foley een persoonlijk eerbetoon aan Maybelle en haar gitaar. 'Maybelle's Guitar' is een mix van country en blues, waarin Sue haar bewondering uitdrukt voor deze legende. Het is het enige originele, door Sue geschreven nummer op het album. Op een bepaald moment zingt ze dat ze maar weinig dingen zo fel heeft zien branden als Maybelle's gitaar. Terwijl ze haar verhaal vertelt, speelt ze met veel gevoel de moeilijke 'Carter scratch' techniek op een fantastische wijze. De veelzijdige Sue Foley kiest met 'Mal Hombre' van Lydia Mendoza, de moeder  van de Tejano muziek, weer voor een andere stijl. Sue haar versie is langzamer dan de originele versie. In de zang wisselt Sue het Spaans af met Engels en dat geeft deze song een extra touch. Het gevoelvol Flamenco getint gitaarwerk is een lust voor het oor.

 

 

 

 

 

 

 

 

In het deprimerende 'Motherless Child Blues' zingt Elvie Thomas dat haar moeder vlak voor haar dood tegen haar zei om aub niet te worden zoals zij. Het is een traditionele bluessong uit de jaren dertig van vorige eeuw. In Sue's versie is het, ondanks de trieste tekst, met volle teugen genieten van het heerlijke getokkel op de akoestische gitaar. Sue Foley gaat de klassieke weg op met het instrumentale 'Romance In A Minor' van violist Niccolo Paganini. De Francaise Ida Presti maakte er een versie van voor gitaar. Klassieke gitaristen als Andres Segovia en Sharon Isbin hebben het uitgevoerd en opgenomen en nu ook Sue Foley. De hartverscheurende versie van Sue Foley is adembenemend mooi. Met haar instrumentale virtuositeit speelt ze de zwevende melodieën met erg veel gevoel en heel veel passie. Topnummer. De pianogedreven gospelblues 'My Journey To The Sky' van Sister Rosetta Thorpe krijgt op het album van Sue Foley een meer ingetogen versie. Met alleen haar akoestische gitaar als begeleiding komt haar geweldig mooie en gevoelvolle stem helemaal tot haar recht. Je wordt er stil van en je krijgt kippenvel wanneer je Sue dit ingetogen en meeslepende nummer hoort zingen. 

 

 

 

 

 

 

 

 

'Last Kind Words Blues' werd in 1930 geschreven en opgenomen door Geeshie Wiley. Ze kreeg op gitaar begeleiding van de eerder vernoemde Elvie Thomas. Het is een triestig lied van een vader die moest gaan vechten in wereldoorlog één en die voor hij vertrok tegen tegen zijn dochter zei: Als ik sterf wil ik dat je mijn lichaam naar mijn moeder stuurt. Dat hij geen begrafenis wilde en liever buiten werd gelaten, om door de buizerds te worden opgegeten. Sue Foley weet dit ontroerend verhaal over liefde, verlies, wanhoop en sterfelijkheid op een geweldige wijze te brengen. Het album wordt afgesloten met het instrumentale 'La Malaguena', een klassiek Spaans lied dat de essentie van de Andalusische muziek uit Zuid-Spanje vastlegt. Het werd in 1928 geschreven door de Cubaanse componist en pianist Ernesto Lecuona. In de loop van de decennia is het aangepast aan verschillende instrumenten, waaronder de flamencogitaar en met dit instrument maakte de Spaanse gitariste Charo het lied in de jaren zeventig opnieuw populair. Bijna vijf minuten lang weet Sue Foley ons te bekoren en te begeesteren met haar wondermooi en passievol vingerwerk op de akoestische gitaar. Soms klinkt ze heel ingetogen, soms heel explosief. Op een ander moment imponeert ze met haar gevoelvol en vingervlug snarenwerk. Sue Foley's nieuwste album, 'One Guitar Woman', is een meesterwerk dat haar onmiskenbare talent en haar positie als één van de meest opvallende vrouwelijke gitaristen in de moderne muziekscene viert. Het is eveneens een fantastisch eerbetoon aan de vrouwelijke gitaarvirtuozen die een voorbeeld waren voor Sue Foley. Het is een album dat niet alleen je oren zal bekoren, maar ook je ziel zal raken. (8,5/10)

 

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

 

01. oh babe it ain't no lie

02. in my girlish days

03. lonesome homesick blues

04. mal hombre

05. motherless child blues

06. romance in a minor

07. my journey to the sky

08. nothing in rambling

09. maybelle's guitar

10. freight train

11. last kind words blues

12. la malaguena