SuperSonic BluesMachine - West Of Flushing, South Of Frisco

 

http://supersonicblues.com/

 

https://www.facebook.com/SupersonicBluesMachine/

 

Blues is het leven van de muziek ervaren. De drie muzikanten van SuperSonic Blues Machine hebben tonnen ervaring en hebben drie typische verschillende levens. Ze hebben één zaak gemeen, ze zijn alle drie wereldklasse muzikanten. De Italiaan Fabrizzio Grossi is de bassist van de band en tevens de producer van 'West Of Flushing, South Of Frisco', het debuut album van SuperSonic Blues Machine. De Texaan Lance Lopez is de zanger/gitarist en heeft al een hele carrière achter zich. Op veertien was hij al een professionele muzikant. Op de leeftijd van zeventien toerde hij zes maanden met Johnnie Taylor en een jaar later was Lance gedurende drie jaar bandleider bij blues legende Lucky Peterson. Later werd hij gitarist bij The Buddy Miles Express. Tussen 2003 en 2007 nam Lance drie studio albums en één live album op. Daarna was het drie jaar stil rond Lopez, maar in 2011 maakte hij een comeback langs de grote poort met het album 'Salvation From Sundown'. Drummer Kenny Aronoff heeft een CV dat vier decennia omspant en heeft bij een hele reeks grootheden het slagwerk verzorgd. Hij was drummer bij Dr. John, BB King, Jack White, Eric Clapton, Joe Cocker, Bonnie Raitt, Billy Gibbons en John Fogerty. Deze laatste wisselt regelmatig van muzikanten, maar Kenny is een constante in John zijn band. Volgens Fogerty is Kenny de beste rock 'n roll drummer van de wereld. Het idee van de band kwam van Grossi, die met zijn muziek terug naar zijn roots, de blues wilde. Grossi vond in Kenny Aronoff een bondgenoot toen beiden in de begeleidingsband speelden van ex Toto gitarist Steve Lukather. Lance contacteerde Grossi met de vraag of hij wilde meewerken aan zijn nieuwe solo project. Toen kwam Billy Gibbons en die gaf Lance de raad om mee in het project van Fabrizzio en Aronoff te stappen. SuperSonic Blues Machine was geboren en op 26 februari verschijnt het debuut album 'West Of Flushing, South Of Frisco'. Aan dit album verlenen nogal wat beroemde namen hun medewerking. De speciale gasten zijn Billy Gibbons, Warren Haynes, Chris Duarte, Eric Gales, Walter Trout en Robben Ford. Dat met dit kransje top muzikanten de verwachtingen hoog gespannen zijn hoef ik jullie niet te vertellen.

 

Serge Simic, een oude vriend van Grossi en co producer, zijn belangrijkste bijdrage ligt in het schrijven van de nummers op dit album. Het grote netwerk van Fabrizzio Grossi zorgde voor de uitgebreide schare gast muzikanten. Dit debuut album bevat dertien nummers. De muziek varieert van zachte rustige blues tot zinderend werk dat klinkt als het uitbarsten van een vulkaan. De opener 'Miracle Man' begint akoestisch en rustig, maar lang duurt het niet of de hel breekt los. Knap strak slagwerk van Aronoff, smerige rauwe mondharmonica en een uitstekende gitaar zorgen ervoor dat deze opener je dadelijk inpakt. Natuurlijk mogen we de impact van de stem van Lance Lopez niet onderschatten. ''Ain't Falling Again' begint met de dreigende basdrum van Kenny en de stem van Lance. We horen hier duidelijke invloeden van Southern rock in de stevige rockende gitaar riffs. Billy Gibbons schreef 'Running Whiskey' en hij neemt ook het vocale gedeelte voor zijn rekening en hij is ook te horen op de gitaar. Het is het eerste nummer dat de band opnam en meteen ook de single van het album. 'Running Whiskey' heeft een lekkere groove, onweerstaanbare gitaar riffs en een catchy refrein. Dit is bluesrock van vierentwintig karaat, die onbetwistbaar doet terug denken aan de grote periode van ZZ Top. Warren Haynes heeft als ex Allman Brothers en als frontman van Gov't Mule al zoveel mooie songs geschreven en 'Remedy' mag gerust in dit lijstje geplaatst worden. De heerlijke gitaar die we gewend zijn van Warren horen we ook in dit warm en rustig nummer terug. Met Lance Lopez heeft Haynes nog een tweede uitstekende gitarist aan zijn zijde en het samenspel is om duimen en vingers af te likken. Nog kenmerkend voor 'Remedy' zijn de knappe tempo en sfeer wisselingen. Rauwe harp riffs en ruige gitaar riffs wisselen elkaar af in 'Bone Bucket Blues'. Eens het nummer goed op dreef gaat Lance als een razende te keer op de gitaar. 'Let It Be' is een trager, mellow blues nummer met een heerlijke bas groove en strak slagwerk. Lance wordt vocaal goed ondersteund door de vrouwelijke backing vocals en hij is weergaloos op zijn six string. De derde gast die zijn bijdrage levert aan dit uitstekende album is Chris Duarte. Zijn nummer 'That's My Way' is voor mij niet de sterkste song, maar de Texaan maakt wel indruk door zijn enorm sterk splijtend gitaarspel.

 

 

De cover 'Ain't No Love' van Bobby Bland kennen de meesten wel in de versie van Whitesnake. De meeslepende blues versie van SuperSonic Blues Machine is anders maar van uitstekende kwaliteit. Alles klopt in dit nummer. Lance Lopez zijn stem klinkt perfect, de backing vocals zijn uitstekend en instrumentaal hoor je dat hier top muzikanten aan het werk zijn. Vergeet de versie van Whitesnake en luister eens naar deze grandioze cover van SuperSonic Blues Machine. Een paar maanden geleden was ik nog getuige hoe de linkshandige gitarist Eric Gales, vriend en vijand verraste in De Bosuil te Weert met zijn indrukwekkend gitaar spel. Op dit album is Eric ook te horen in 'Nightmares And Dreams'. Bassist Fabrizzio zijn baslijnen zijn verwoestend en het gitaarwerk van Eric Gales en Lance Lopez is weer heel gevarieerd en op het scherpst van de snede. 'Can't Take Me No More' kent een schitterend begin met de harp en de gitaar. Walter Trout is na zijn ziekte duidelijk terug en hoe? Met een uitstekend solo album 'Battle Scars', met de schitterende titelsong 'Blood Money' op het nieuwe album van Danny Bryant en nu met het duet 'Can't Take It No More' op 'West Of Flushing, South Of Frisco'. De klanken uit het keyboard slingeren zich rond de jammerende gitaar klanken. Voor mij het beste nummer op dit album. Dan volgt er een kort instrumentaal 'Whiskey Time', dat de band uitlegt als het uitgebreide einde van de Billy Gibbons song 'Running Whiskey'. Heel veel ballades staan er niet op dit ronduit schitterende album, maar 'Let's Call It A Day' maakt dat ruimschoots goed. De song vertelt het verhaal van een relatie die naar zijn einde loopt en de gitaar van super gitarist Robben Ford geeft die sfeer misschien nog beter weer dan de woorden. Geen vingervlug werk op de hals van de gitaar, maar elke noot of akkoord raakt je. De afsluiter 'Watchagonnado' klinkt heel funky en de toetsen en de backing vocals zijn weer uitgebreid aanwezig. De drie hoofdpersonen van dit album, namelijk Fabrizzio Grossi, Lance Lopez en Kenny Aronoff etaleren voor de laatste keer op dit album hun instrumentale kwaliteiten. Ik denk dat we hier wel van een nieuwe super band en een super album mogen spreken. 'West Of Flushing, South Of Frisco' is een top album dat in iedere muziek collectie thuishoort. Nu is het uitkijken of er een promotie tournee gaat volgen. Op de website van de band staan nog geen optredens vermeld. (9,5/10)

 

Walter Vanheuckelom