Ik herinner mij 17 maart 2014 nog heel goed. Ik was naar de Spirit Of 66 in Verviers gereden om een concert van de Brit Aynsley Lister bij te wonen. Ter plaatse aangekomen vernam ik van Francis Geron dat er een voorprogramma was en hij zei dat ik daar maar eens goed moest naar luisteren. Till Bennewitz verscheen solo op het podium met alleen een ingeplugde akoestische gitaar en een mondharmonica. Op dat half uur dat hij daar stond had hij bijna iedereen in de zaal overtuigd van zijn kwaliteiten. Bovendien beschikt Till over een geweldige en unieke stem, die me doet terug denken aan de jonge Bruce Springsteen. Het begon voor Till allemaal op de middelbare school. Met schoolvrienden richtte hij zijn eerste band op, waarmee hij in kleine zalen en op een aantal festivals optrad. Je kon toen al horen dat zijn eigen geschreven nummers heel wat potentieel hadden. Na een tijd splitte de band en Till besloot om als solo artiest door te gaan. Toen iemand van Universal Records de muziek van Bennewitz hoorde, was die zo onder de indruk dat hij er voor zorgde dat Bennewitz een contract mocht tekenen bij Universal. In 2011 werd in de Lofish Studios in New York City de EP ‘New York Sessions’ opgenomen. De EP werd nooit officieel uitgebracht, maar Till verkocht ze op zijn live optredens. Op twee maanden tijd had de jonge Duitser al een paar honderd exemplaren van ‘New York Sessions’ verkocht.

Aynsley Lister ontdekte de jonge Duitser en nam Till in 2014 mee op tournee. Aynsley gelooft heel sterk in Till en geeft hem de kans om zijn debuutalbum op te nemen bij ‘Straight Talkin’ Records’, het platenlabel van Aynsley. Lister zou het album tevens producen en het samen met Wayne Proctor mixen. Deze unieke kans liet Till Bennewitz niet liggen en hij zorgde dat hij tien zelf geschreven nummers klaar had om op te nemen. Er werd tijd noch moeite gespaard om van het debuut album ‘Meeting In The Night’ een succes album te maken. Aynsley speelt zelf gitaar en slide gitaar op deze cd en hij sprak tevens zijn relaties aan en zo komt het dat James Hartley op bas, Wayne Proctor op drums en Bob Fridzema meespelen op ‘Meeting In The Night’. Om het compleet te maken werd er ook nog beroep gedaan op een trio blazers met Chris Aldridge op saxofoon, Bryan Corbett op trompet en Andy Derrick op trombone. Nog even vermelden dat de cd werd opgenomen in de Superfly studios.

Ik sprak hierboven al van een vergelijking met de jonge Bruce Springsteen en al vanaf de eerste gitaar akkoorden van Henry Boy denk je onbewust aan The Boss. Als je even later de drums van Wayne Proctor en de stem van Till hoort dan is het plaatje helemaal compleet. Meesterlijke song met een enorme drive waar je nooit genoeg van krijgt. Naar het einde toe komen de blazers de schitterende sound nog versterken. Ook Rebel In Town pakt je dadelijk beet en neemt je mee op de tocht van deze jonge Duitse muzikant. De Nederlander Bob Fridzema heeft een grote inbreng tijdens deze song en Aynsley Lister haalt een paar maal geweldig uit op de gitaar. Als je Wayne Proctor hebt als drummer weet je op voorhand dat het slagwerk erg goed gaat klinken en dat is op ‘Meeting In The Night’ weer duidelijk te horen. Wayne is een topper in het afstellen van het geluid van zijn drumkit. Misschien is Downtrain Train wel het beste nummer op dit album, al is het niet gemakkelijk om een keuze te maken tussen al deze uitstekende songs. Strakke drums en bas begeleiden de schitterende stem van Till. ‘Downtown train’ heeft een aanstekend refrein dat nog versterkt wordt door de blazers en Bob Fridzema is steeds knap aanwezig zonder dominant te zijn. De jonge Duitser maakt moderne complexloze rock waar je blij van word en het is muziek die voor een breed publiek gemaakt is. De titelsong Meeting In The Night heeft weer een groot Springsteen gehalte en vanaf de eerste noot wordt je meegenomen op deze rollercoaster van heerlijke klanken. Speel deze muziek op een zonnige festival weide en je hebt één grote dansende, zingende en blije massa.

Het feestje blijft doorgaan in het stomende en gedreven Old Tattoos. De strakke drums van Wayne en de baslijnen van James worden meesterlijk vermengd met het geniale toetsenwerk van Bob en de sterke gitaar riffs van Aynsley. De saxofoon van Chris Aldridge voegt nog wat extra toe in de niet gezongen delen. De unieke stem van Till zorgt voor de kers op de taart. In het rustige Drive In Queen begint Bennewitz te zingen met alleen de akoestische gitaar en de toetsen als begeleiding. Na het eerste couplet vallen de andere instrumenten in en het is vooral Aynsley Lister die op de slide gitaar de sound bepaald. Het verhaal van de verliefde Pete en het bloemen meisje Jackie kunnen we volgen in Highway Pete. Bob Fridzema is op de toetsen het ideale verlengde van Till’s stem. Dezelfde Bob begint op de piano aan Lonely Boy. Daarna is het alleen Till die met de akoestische gitaar zichzelf begeleid. Zijn stem klinkt heel ingetogen en ontroerend. Till bewijst hier dat een nummer ook mooi kan zijn met een minimum aan begeleiding. ‘Meeting In The Night’ is een uitsteken debuut album. De muziek en vooral dan de vloeiende nummers, doen me regelmatig terug denken aan mijn tienerjaren. Het is een fris album geworden, dat bij verschillende leeftijd categorieën in de smaak zal vallen. Till Bennewitz zou wel eens de nieuwkomer van 2015 kunnen zijn. Mij heeft hij in ieder geval al overtuigd van zijn klasse.