Walter Trout werd op 6 maart 1951 geboren in Ocean City, New Jersey. Van zijn broer krijgt Walter een gitaar toen hij twaalf werd en hoewel hij op dat moment niet onverdienstelijk trompet speelde, koos de jonge Walter resoluut voor de gitaar. Hij begon met nummers van The Beatles te spelen, maar de meeste invloed maakte het album van de Paul Butterfield Blues Band. De magische twin gitaar van Michael Bloomfield en Elvin Bishop vond de jonge Trout geweldig. In de eerste school bandjes waarin Trout speelde was hij geen gitarist maar bespeelde hij de mondharmonica. Op zestien jarige leeftijd verhuisde hij om te gaan meespelen in de band van Louisiana Red. In 1973 trok Trout naar Los Angeles waar hij een aantal jaren in diverse club bands speelde en veel ervaring op deed bij artiesten als John Lee Hooker, Joe Tex en Percy Mayfield. In 1979 werd hij gitarist bij Canned Heat. Vijf jaar later maakte hij tijdens een optreden van Canned Heat kennis met John Mayall. Even later was Walter gitarist bij The Bluesbreakers. Weer vijf jaar later was John Mayall op een avond veel te ziek om te zingen en Trout nam de zang partijen over van zijn frontman. Een paar mensen van een platenfirma, die aanwezig waren op dat concert, waren zo onder de indruk van de zang en het gitaarspel van Trout dat ze hem na het concert voorstelden om een eigen band op te richten en hij mocht van hen al dadelijk op tournee in Scandinavië. Met Jimmy Trapp op bas, Daniel Abrams op Hammond en Leroy Larson op drums toerde Walter door Scandinavië en in 1990 verscheen hun eerste album 'Life In The Jungle'. Naast een aantal studio nummers staan er ook vier live songs op die opgenomen zijn tijdens het Midtfyn Festival in Denemarken. Het eerste echte studio album 'Prisoner Of A Dream' volgde een half jaar later. In het begin veranderde de bezetting en de naam van de band regelmatig. Er verscheen regelmatig een album en in 1994 verscheen het album 'Tellin' Stories', waarvan het nummer 'Please Don't Go', dat over het overlijden van Walter's moeder gaat, een diepe indruk achter liet. In 1998 tekende Walter Trout bij RUF Records, maar in 2005 verhuisde hij terug naar zijn vertrouwde label Provogue Records. Walter Trout bleef nieuwe albums maken en veel optreden tot begin 2014 de vreselijke ziekte met de naam kanker ook bij hem langs kwam en hij takelde helemaal af. Op 26 mei 2014 onderging Walter met succes een lever transplantatie en vanaf dat moment volgde een langzaam herstel met hoogten en laagtes. Momenteel voelt hij zich terug goed en maakt hij ook terug muziek en hij speelt ook al opnieuw live. Eind 2015 bracht hij zijn recentste album 'Battle Scars' uit, het achttiende album voor Provogue en het tweeënveertigste album in totaal. 'Battle Scars' bevat twaalf originele nummers en is een heel persoonlijk album geworden. De meeste songs gaan over Walter's gevecht met de leverkanker die hem trof. De levertransplantatie kon betaald worden door de 240.000 dollar die verzameld werd door vele mensen die geld schonken via een fundraiser.

Dat de titel van het album 'Battle Scars' noemt zal niemand verrassen. De geweldige strijd die Walter gestreden heeft tegen zijn ziekte zal zonder twijfel littekens achter gelaten hebben. 'Battle Scars' bevat twaalf originele nummers die door Trout zijn geschreven en op 'Cold, Cold Ground' kreeg hij de hulp van zijn vrouw Marie. Het is een heel persoonlijk album geworden waarin heel veel emotie, onmacht, verdriet maar ook veel kracht, die nodig was om te overleven, inzit. Het begint al in de opener 'Almost Gone', waarin Walter vertelt dat op het moment dat hij bijna dood was, hij de kracht om te vechten voor zijn leven  van zijn vrouw kreeg. Ik keek in haar ogen en kreeg de kracht om te vechten voor mijn leven. 'Almost Gone' is dan ook een heel sterke song waar heel wat power van uitstraalt. De klagende bluesharp gaat door merg en been en de gitaar vuurt splijtende riffs af. Die verschroeiende gitaar levert een  gespierd samenspel met de weergaloze groove van de ritme sectie, met Michael Leasure op drums en Johnny Griparic op bas. In 'Omaha Prelude' dat maar negenentwintig seconden duurt hoor je alleen maar de sirene van een ziekenwagen en wat atmosferische klanken. Het is de voorbode van 'Omaha' met een grootse Michael op de dreigende drums en onweerstaanbaar gitaarwerk van de frontman. Ook in  de bluesrocker 'Tomorrow Seems So Far Away' schreeuwt Walter zijn onmacht en onzekerheid uit over zijn genezing en zijn gitaar en bluesharp versterken die gevoelens nog meer. Walter Trout kan ook best heel sentimenteel zijn. De liefdesballade 'Please Take Me Home' doet aan de muziek van Bob Seger denken. Recht van uit het hart zingt de ouwe bluesrocker hoe graag hij zijn vrouw ziet. In dit rustpunt zorgen de zachte subtiele Hammond klanken van Sam Avila voor een welgekomen afwisseling, toch trekt de gitaar van Walter alle aandacht naar zich toe in deze, in angst en verdriet gedrenkte, beklijvende ballade. Wanneer we de eerste tonen van 'Playin' Hideaway' horen denken we spontaan aan ZZ Top in hun beste jaren. Het bloed kruipt waar het niet kan gaan en dat is bij Walter Trout zijn muziek ook zo. Lang kan de man zijn energie niet inhouden en ook in dit in grote snelheid voort razende nummer zijn Walter’s vurige stem en gitaarwerk bepalend.

Het donkere 'Haunted By The Night' zit vol met meesterlijke jammerende gitaar riffs. In tegenstelling tot het donkere van het vorige nummer is 'Fly Away' een vlotte rocker waarin vooral de hoop op een goede afloop overheerst. Trout blijft het gaspedaal stevig induwen voor de melodieuze rocker 'Move On'. De fenomenale gitaar solo kent een mooie afwisseling van zeer snel vingerwerk met echt splijtende riffs, die zo kenmerkend zijn in het gitaar werk van Walter Trout. De band blijft alle registers open trekken in 'My Ship Came In' en we kunnen nogmaals horen wat een sterke ritme sectie Walter bij zich heeft met Michael Leasure op drums en Johnny Griparic op bas, ook Sam Alvira laat zich weer knap opmerken op het Hammond. De herboren Walter Trout is weer in grote doen. Sterke stem, machtige rauwe bluesharp en hij blijft een meester op de gitaar. Deze 'My Ship Came In' is misschien wel het sterkste nummer op het uitstekende 'Battle Scars' album. Walter's vrouw Marie hielp mee aan het schrijven van 'Cold Cold Ground'. Een geweldig blues nummer waarvan de tekst je weer niet onberoerd laat. I can hear the angels calling, but i cann't stand the sound. I'm not ready for the cold cold ground, i have so much more to do. Het toont nog maar eens aan, hoe kortbij de dood voor Trout moet geweest zijn. Tijdens de weemoedige en klagerige gitaar solo horen we opnieuw een heel sterke Walter, die niets aan klasse en energie ingeboet heeft. Na al dat elektrische geweld en verschroeiende gitaar riffs sluit Walter zijn album 'Battle Scars' af met het mooie akoestische 'Gonna Live Again'. Inderdaad Walter Trout leeft nog en daar kunnen de fans en de muziek liefhebbers maar heel blij om zijn. Zeggen dat 'Battle Scars' zijn beste album ooit is, is misschien overdreven. De man maakte al zoveel uitstekende albums, maar deze 'Battle Scars' behoort zeker bij het beste werk van deze bluesrock gigant. (9/10)