AND THE BAND PLAYED ON – DE BOSUIL – WEERT 13 OKTOBER 2023 – Berry Rombouts

Dat de legendarische Canadees/Amerikaanse The Band na ruim 50 jaar nog steeds tot de verbeelding spreekt, is aan 2 zaken te merken vanavond. Er zijn musici die al jaren van plan zijn om de muzikale nalatenschap van The Band te spelen, en er is nogal wat publiek dat die muziek live wil horen.

Wouter Planteijd ( Sjako) gitaar, vocals, en Hans van der Lubbe( De Dijk) bas, viool, hebben het er volgens overlevering al 20 jaar over om die muziek van The Band zelf te gaan spelen. En ze vinden nog 4 andere muzikanten die ook sterk begeesterd zijn door The Band. En ook niet de minste, Roel Spanjers (Normaal) keys, vocals-Eric van Dijseldonk (Erwin Nijhof ) gitaar, vocals- Ronald Brunt (de Dijk) saxofoon-Erik Hoeke, ( New Cool Collective) drums. Voor alle muzikanten geld, ook actief (geweest) in andere bands. Maw, er staat een Nederlandse topband op het Bosuil podium.

Onder luid applaus van het publiek verschijnt de band om klokslag 21.15 op het podium, en er is nog geen noot gespeeld. Dat is voor een band  al een fijne binnenkomer, maar dat schept ook verwachtingen. De band opent met Tears of Rage, een ietwat triestige song,met Roel en Eric v D aan de toetsen en lead vocal.  Across the great Divide klinkt al een stuk vrolijker met mooi piano spel van Roel. Met Time to Kill is het nostalgie feest echt begonnen, mooi meerstemmig gezongen en tintelend piano spel van Roel, en slide van Eric. Het geluid en vooral de drums klinken hetzelfde als de real Band.  Ronald Brunte is in  het melancholisch klinkend Unfaithfull Servant op dreef met virtuoos sopraansax spel.  Jawbone is volgens Eric v D nooit live door The Band gespeeld. Typisch een Band song met een paar tempo wisselingen en meerstemmige lead vocalen, en koortjes.  Dan zadelt Eric het publiek op met een( klimaat?)raadsel. Het is code rood in Weert, Houston en in Look out Cleveland, met een hoofdrol voor Ronald, sax  en Roel, keys. In de slow ballad All LA glory  soleert Roel voor het eerst op de accordeon en speelt Eric droevig slidespel. Eric v D  neemt de vocalen voor zijn rekening in Strawberry Wine. En als je je ogen sluit, hoor je Bob Dylan zingen in zijn goede tijd, en Roel  pakt weer uit met prachtig accordeon spel.

Wouter zingt met een lekker rauw randje in King Harvest, een korte up tempo song met scherp sixstring spel van Eric. Nadat Roel eea heeft uitgelegd over het ontstaan van de song Canadian Driftwood, kan het publiek genieten van duo lead vocalen door Roel en Wouter, en mooie 3 stemmige koortjes + Eric. Roel tovert weer de mooiste klanken uit zijn accordeon, en Ronald vult aan met gepaste sopraansax klanken. Dit alles wordt gedragen ondersteund door Hans op bas en Eric H op drums. Wonderschone song, terecht veel applaus van het publiek. Rocking Chair is een typisch  melancholisch Band pareltje, zeker door het mandoline spel van Eric v D en Roel op accordeon. Uiteraard met mooie koortjes. Er komt wat meer peper in de show met de song WS Walcott Medicine Show, scheurend saxspel van Ronald en dampend Hammond spel van Roel.

Een van de bekendste Band klassiekers is ongetwijfeld de song Weight. Bij de eerste klanken ervan gaat het publiek er eens goed voor staan en of zitten.  Deze song is vooral vocaal een streling voor de oortjes, Duo lead vocalen, 3 stemmige koortjes, sprankelend pianospel, subtiel snarenspel, iets meer aangezette bas, en fraai drumwerk. Een juweeltje. Dan nog een verrassingkje  voor veel mensen, Hans van der Lubbe kan behalve goed bassen ook nog eens viool spelen. In Rag Mama Rag, een vlotte song, speelt Hans dus viool, en strooit Roel wat heerlijke honky tonk noten de zaal in, en Ronald geeft de song net wat meer body met zijn tenorsax. De ambiance is uitstekend en de band staat al de hele avond met een big smile op het podium. De 2^e grote klassieker, The night they drove old Dixie Down verhoogt de ambiance merkbaar in de zaal, wat geldt voor de Weight song, is zeker ook van toepassing op deze klassieker. Een 2^e juweeltje, en het publiek klapt de handjes bijkans stuk! Het publiek moet nog bijkomen als de 3^e klassieker Up on cripple Creek ingezet wordt. Het wordt eentonig, maar dit is het 3^e juweeltje op een rij, met subtiel vervormde toegevoegde Hammond klanken. In de song It makes no Difference zet Ronald  zich nog eens in de spots met gepassioneerd saxspel.

In het retestrakke en rockende The shape i am In zien we een zingende Roel met opzwepend Hammond spel, Eric doet niet onder met opwindend piano spel, en Wouter haalt verschroeiend uit op zijn sixstring. Ronald speelt de longen uit zijn lijf op zijn sax. Hans en Eric tenslotte geven de weg aan met vet basspel en strak drumwerk. Deze set eindigt met een rockend Life is a Carnival,  2^e songregel (believe it or not) nou dat was vanavond in de Bosuil zeker het geval.

Uiteraard wil het publiek meer, en na een kleine 5 minuten zijn de heren weer back on stage in goed Nederlands. In het licht rockende Don’t tell Henry staan Eric en Wouter in de spots met splijtend snaren spel. Gevolgd door de Bob Dylan’s  beroemde ballad I shall be Released, met hemelse vocalen van Roel, Eric en Wouter. In de allerlaatste toegift Don’t do It, tonen de heren nog eens hun excellente muzikale skills. Dit is een geweldige song, om een memorabele avond met een ongekend hoog muzikaal niveau perfect af te sluiten.                                                                De eventuele vooraf gewekte verwachtingen zijn bij het publiek zeker waar gemaakt.

Het publiek zal zeker tevreden huiswaarts zijn gekeerd. De Bosuil technici zorgden voor een geweldig licht en geluid.

Verslag en Foto’s: Berry Rombouts