BAND OF FRIENDS/ CHRIS KING ROBINSON - DE BOSUIL WEERT 27 NOVEMBER 2016

 

 

 

De mensen van De Bosuil in Weert hadden op zondagnamiddag weer gezorgd voor twee sterke live bands in hun muziektempel. Chris King Robinson is een jonge band uit de UK, rond gitarist Chris Robinson. Ik zag ze deze zomer al aan het werk op het Gevarenwinkel Festival en ze lieten daar een erg goede indruk. Band Of Friends hoeft zeker geen introductie meer geloof ik, zij hebben een live reputatie om u tegen te zeggen. Dus alles was weer aanwezig in Weert om er een spetterende zondag van te maken.

 

 

 

Om vier uur in de namiddag gaf het Britse viertal de aftrap van wat achteraf een heel mooie zondag namiddag zou worden, met twee verschillende concerten, maar allebei van een hoog niveau. Het concert van Chris King Robinson was een mix van eigen nummers en covers. De covers werden niet klakkeloos achterna gespeeld want de band zorgde er voor dan hun eigen identiteit in het nummer aanwezig was, zodat het toch voor een deel een nummer van hen werd. Dat deden ze ook met de erg knappe opener 'All Along The Watchtower' dat begon met de toetsen van Zac Ryan en dat het midden hield tussen de Bob Dylan versie en de Jimi Hendrix versie. Een schitterende opener en er volgde nog meer fraais, zoals 'Why Don't You Give Me Your Love', een mix van funk en blues die gedragen werd door de keys van Zac Ryan. Natuurlijk mocht een gitaar solo van de frontman niet ontbreken en die toverde weer heerlijke klanken uit zijn Fender. Dit nummer deed me spontaan denken aan de muziek van Ben Poole. 'Givin Me The Blues' is een eigen nummer waarin Chris nogmaals zijn klasse als gitarist toonde. Soms zijn de solos nog te clean en mag hij voor mijn part wat meer lef tonen en zijn solo's wat vetter maken, maar dat hij een erg goede gitarist is daar twijfelt in De Bosuil na zondag niemand meer aan. Het vlijmscherpe en intense snarenwerk in de slowblues 'So Many Roads' werd met erg veel gevoel gespeeld en de jonge frontman kreeg dan ook een welverdiend applaus van het publiek in Weert. Deze slowblues is al zoveel maal gecoverd en toch wist de versie van Chris King Robinson nog vele muziekliefhebbers te bekoren. De shuffle 'Dimples' uit het recentste album 'She's Got Nine Lives' kende een paar mooie ritme en sfeerwisselingen en de ritme sectie met Nig Turner op bas en Tom Relihan op drums zorgde voor een aanstekelige groove. Dat het altijd niet zo braaf hoeft te zijn voor dit viertal konden we horen in de 'Psychedelic Rock Jam', waarin de vier bandleden alle vier in de schijnwerper mochten met een solo. Dit nummer was duidelijk gebaseerd op songs van de legende Jimi Hendrix en Chris, Nig, Zac en Tom mochten en konden zich volledig uitleven in dit instrumentaal hoogstandje. Met 'Ain't No Sunshine' ging Chris King Robinson terug de blues tour op en de jonge frontman etaleerde nogmaals zijn klasse op de snaren van zijn Fender. 'Tell Me Why You Scared' zal altijd belangrijk blijven voor de Chris King Robinson Band. Het was één van de eerste nummers die ze zelf schreven en het is ook te vinden op hun twee albums. Het begon traag met alleen de frontman zijn stem en gitaar, wanneer de andere bandleden invielen ging het ritme omhoog en het had tevens een sterk refrein. Zac Ryan bepaalde de sound van het nummer, hij was constant en uitdrukkelijk aanwezig en hielp zo het nummer dragen en zijn solo op de toetsen was om van te smullen. Met die knappe solo effende hij ook de weg voor een splijtende gitaarsolo van Chris. Ook dit nummer doet aan de muziek van Ben Poole denken. Met 'Talk To Your Daughter' leerden we weer een andere kant van de Chris King Robinson Band kennen, hier waren duidelijk jazzy invloeden waar te nemen. Afsluiten deden de jonge Britten met een erg knappe versie van 'Crossroads'. Deze klassieker van Robert Johnson blijft na al die jaren nog steeds een streling voor het oor en dat was ook in de versie van de Chris King Robinson Band, die begon met een lange bas intro van Nig Turner, weer het geval. 'Crossrooads' was een schitterende afsluiter van een knap concert van een jonge band die een mooie toekomst voor zich heeft. De stem kan nog beter, maar dat komt wel met de jaren, tenslotte is Chris nog maar tweeëntwintig jaar. Knap concert.

 

 

 

Daarna was het de beurt aan Band Of Friends, een power bluesrock trio die de muziek van Rory Gallagher levendig houdt en dat met hart en ziel doet. Met Gerry McAvoy op bas en Ted McKenna op drums herbergt dit trio ook de originele ritme sectie van legende Rory Gallagher. De Nederlandse klasse gitarist Marcel Scherpenzeel vervolledigt dit trio en benadert de energieke stijl van Rory. Het trio heeft net een nieuw album met eigen nummers uitgebracht met de titel 'Repeat After Me' en het was de vraag of het optreden vooral zou bestaan uit nummers uit het nieuwe album of toch zoals de meesten verwachtten uit songs van Rory. Vanaf het begin werden alle registers open getrokken met 'The Man I Am', een bluesrocker van topklasse en ook de opener van hun recentste album. Met de Gallagher nummers 'The Last Of The Independents' en het ronduit schitterende 'Shin Kicker' ging men op hetzelfde elan verder. De energieke bassist Gerry McAvoy bestreek weer het hele podium en zocht zoals altijd veel contact met het publiek en met zijn mede muzikanten. Ted McKenna was weer erg gedreven achter zijn drumkit en hield alles met sterk slagwerk onder controle. Marcel was in zijn gekende stijl weer groots en ging er weer zo stevig tegen aan op zijn oude Fender Stratocaster, dat er na een paar nummers al veel zweetdruppels te bespeuren waren. Zowel het publiek als het trio op het podium hadden het naar hun zin en dat was heel erg te merken tijdens het strakke 'Do You Read Me'. Deze erg lange versie was weer subliem, een lekkere groove en een Marcel in grote doen. Op de rand van het podium stonden beide gitaristen van jetje te geven terwijl de grote meerderheid van de aanwezigen ritmisch in de handen klapten. Van een duel tussen beide heren was geen sprake, ze hielden het met wat jazzy spielerei, zoals de Duitsers het zo mooi zeggen. Tijdens 'Moonchild' werd het gaspedaal weer helemaal ingedrukt en Gerry bleef Marcel maar opzoeken en dicht tegen elkaar aan stonden ze het beste van zichzelf te geven met hun fantastische snarenwerk. Daarna nam Gerry het woord en vroeg of het publiek blues wilde horen en het antwoord was volmondig ja. Rory Gallagher had veel bewondering voor Muddy Waters en van zijn 'I Wonder Who' maakte hij zijn eigen bluesrock versie. Lekker strak slagwerk van Ted en de diepe bas groove van Gerry rolden het tapijt uit voor Marcel die daar gretig gebruik van maakte om te schitteren op het podium. Marcel zorgde met een lange intro op zijn Strat voor een heel lekkere start voor de bluesrocker 'Bought And Sold'. Het publiek begeleidde de band met ritmisch handgeklap. Het rustigere, door Gerry gezongen 'Homeland' uit het recente album 'Repeat After Me' kon na het krachtige 'Bought And sold' niet erg bekoren.

 

 

 

We waren meer dan een uur ver en de finale werd al ingezet met een fenomenaal sterk 'Philby'. Orkestmeester Gerry vergat zelfs even zijn bas en concentreerde zich op het samenspel tussen de gitaar van Marcel en het zingende publiek. Nog een memorabel moment was 'Bad Penny', voor mij één van de beste nummers die Rory ooit schreef. Marcel schitterde weer op zijn Strat en daarna was het Gerry die met een erg knappe bas solo het publiek liet genieten. Daarna werd de bas weg gezet en begon Gerry in de handen te klappen en het merendeel van de aanwezigen volgden zijn voorbeeld, maar duidelijk niet genoeg voor de bassist want hij ging van het podium en ging in het publiek de mensen aanporren om ook ritmisch mee te klappen. Na het meezing moment tijdens 'Philby' volgde er nu een herkansing. Heel De Bosuil was aan het meezingen en de band genoot met volle teugen en McAvoy jutte het publiek nog wat meer op. Veel tijd om op adem te komen werd het publiek niet gegund want meteen klonk 'Tatoo'd Lady' door de boxen. Overal zag men bewegende lichamen en dat was niet verwonderlijk, probeer maar stil te blijven staan op het aanstekelijke ritme van 'Tatoo'd Lady'. Marcel liet weer erg knap en vlijmscherp gitaarwerk horen, terwijl hij zij aan zij op de rand van het podium stond met zijn maatje Gerry. McAvoy zei dat ze het langzamer aan gingen doen met het nummer dat ze speciaal opdroegen aan alle overleden gitaar helden zoals Alex Harvey, Alvin Lee en vooral aan Rory Gallagher. Marcel zette 'A Million Miles Away' grandioos in met scheurend snarenwerk. Ook tijdens het nummer mocht Marcel zijn sterk gitaarspel blijven tonen en hij deed dat met enorm veel klasse. Zijn gitaarklanken dansten op de heerlijke groove van Gerry en Ted. Het applaus dat volgde sprak boekdelen, maar de band wachtte niet tot het applaus geluwd was, want daar waren de begin akkoorden al van 'Shadow Play'. Hoe kan men beter afsluiten dan met deze swingende bluesrocker? Goede vraag en het antwoord is waarschijnlijk dat dit niet mogelijk is en dat was ook te zien aan het uitzinnige publiek dat genoot van alles wat er op het podium gebeurde. Een waanzinnig slot met een brullend publiek was het resultaat. Natuurlijk moest en zou er meer komen en na enkele minuten verschenen Gerry, Marcel en Ted terug op het podium van De Bosuil. Met het eigen 'Succubus' en met 'Bullfrog Blues' kwamen er nog twee rockende toegiften. Marcel had zijn Strat ingewisseld voor zijn witte Telecaster en met de bottleneck rond de vinger liet Marcel ons genieten van een sterke slide partij tijdens 'Succubus'. Daarna was het tijd voor de klassieker 'Bullfrog Blues' met de legendarische begin kreet 'Well, Did You Ever'. Het was al waanzinnig tijdens 'Shadow Play', maar nu ging iedereen in Weert uit de bol. Marcel schotelde zijn publiek als dessert nog een waanzinnige slide partij voor en de bijbehorende klasse stops in het nummer bevorderden de sfeer nog meer. Elke keer begon de band met veel enthousiasme opnieuw, maar iedereen voelde aan dat het einde er zat aan te komen en na de vierde stop was het zover. De afwezigen hadden weer ongelijk, want zowel de Chris King Robinson Band als Band Of Friends hadden het beste van zichzelf gegeven. Ook nog Jo Gofers bedanken voor het mooie licht en Ron Indehees en René Ubachs voor het prachtige geluid, want zonder hen had het publiek niet zo kunnen genieten van deze twee knappe concerten.

 

 

Verslag, foto's: Walter Vanheuckelom

 

 

More pictures of Chris King Robinson : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157675543039192

 

More pictures of Band Of Friends : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157677211057235