THE BLUES GIANTS/ MEENA CRYLE & THE CHRIS FILLMORE BAND/ SARI SCHORR & THE ENGINE ROOM - DE BOSUIL WEERT 29 JANUARI 2017

 

 

 

 

 

Het beloofde een geweldige zondagnamiddag te worden in De Bosuil, de muziektempel van Weert. Er stonden maar liefst drie sterke bands op het programma, dus was het niet verwonderlijk dat het drummen was in De Bosuil. Om kwart voor vier begon de Amerikaanse Sari Schorr aan haar concert met een te korte, maar erg stevige set. Haar uitstekende debuut album 'A Force Of Nature' werd overal op lovende kritieken onthaald en ook de korte promotie tour die ze verleden jaar deed kon op veel bijval rekenen. 'A Force Of Nature' stond in 2016 op veel lijstjes van beste albums 2016 hoog gerangschikt. Ik zag ze op het Gevarenwinkel Festival in Herselt en daar liet Sari Schorr & The Engine Room een geweldige indruk na. Schorr heeft een krachtige, volle klassiek geschoolde stem en ze heeft een enorm sterke band achter haar. Ster gitarist Innes Sibun, die al samenwerkte met Robert plant, zette zijn eigen solo carrière on hold omdat hij zo hard in deze Amerikaanse zangeres gelooft. Bassist Kevin Jefferies werkte al samen met Jeff Beck, Mike Oldfield en Steve Harley, toetsenist Anders Olinder werkte al samen met Glenn Hughes en Peter Gabriel en drummer Kevin O' Rourke was vaste drummer in de Innes Sibun Band. De band kreeg vijfenveertig minuten de tijd om het beste van zichzelf te geven en dus werd er van in het begin dadelijk geknald met de opener van 'A Force Of Nature' en dat is de midtempo rocker 'Ain't Got No Money'. Met haar geweldige strot trok Sari dadelijk de aandacht van het publiek en Innes Sibun mocht dadelijk flink uitpakken op zijn rode Gibson. In 'Demolition Man', een nummer dat in de lijn ligt van zijn voorganger, zingt de Amerikaanse over de man die ze nodig heeft. Weer mocht haar Britse gitarist uithalen met uitstekend snarenwerk. Sari kan met haar stem vele richtingen uit, dankzij haar klassieke zangopleiding en dat konden we ook horen in het iets rustigere 'Cat And Mouse'. De twee Kevin's van de band zorgden voor de stevige en sterke basis en Anders Olinder was knap op de toetsen, toch was het weer Innes die naast Sari, de aandacht naar zich toetrok met een weergalooze solo.

 

 

 

 

 

De enige cover tijdens dit optreden was één van Sari haar lievelingsliedjes. 'Where Did You Sleep Last Night' is een traditionele Amerikaanse folksong uit 1870. Nirvana maakte in 1993 het nummer onsterfelijk en de versie van Sari Schorr & The Engine Room liet niemand in De Bosuil onberoerd. Het begon met alleen de stem van Sari en de toetsen van Anders, daarna brak het nummer dat heel rustig begon helemaal open dankzij het splijtende snarenwerk van een imponerende Innes Sibun. In 'Oklahoma' wist de gitarist dit nog eens over te doen. Schorr wist heel veel gevoel en emotie in haar stem te leggen in de ballade 'Ordinary Life', waarin Anders Olinder op de piano datzelfde gevoel legde als zijn frontvrouw in haar stem. Deze 'Ordinary Life' bewees nogmaals dat deze zangeres alle richtingen uitkan met haar stem en het zorgde ook voor een rustpunt tijdens dit stomende concert. Het volgende nummer 'Damn The Reason' ging over huiselijk geweld. Het is voor mij één van de mooiste nummers op 'A Force Of Nature'. De zangeres stelde haar sterke band voor en daarna was het tijd voor het laatste nummer 'Aunt Hazel', dat gaat over de harde realiteit van drugverslaving. De stem van Sari klonk hard en bitter in deze krachtige bluesrocker, waarin de band voor de laatste maal deze namiddag alle registers open trok. Sari Schorr & The Engine Room hadden deze namiddag dadelijk op een sterke en explosieve wijze op gang getrokken en dit was te merken aan het daverend applaus dat ze mochten ontvangen. Het publiek wilde meer, maar het tijdschema was jammer genoeg strak en dus kwam er geen bis nummer. Voor de fans ook nog even vermelden dat de band volop bezig is met het maken van een tweede album, dat waarschijnlijk later dit jaar nog verschijnt.

 

 

 

 

 

Foto’s Sari Schorr & The Engine Room : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157677672635992

 

 

 

 

 

 

Daarna wat de beurt aan de Oostenrijkse band Meena Cryle & The Chris Fillmore Band, die net een uitstekend live album 'In Concert' op de markt brachten. Verleden jaar speelden ze al de pannen van het dak op het Blues Peer Festival en op Swing Wespelaar, waar de band van iedereen lovende kritieken kreeg. Chris Fillmore en Meena Cryle kennen elkaar al van in hun tienerjaren en het klikte dadelijk tussen deze twee muzikanten. Nog steeds vormen ze een muzikaal duo dat elkaar nodig heeft en elkaar goed aanvoelt. Zij zijn dan ook de twee blikvangers van de band, maar zoals altijd het geval is zijn ze niets zonder een sterke ritme sectie en in deze band zijn dat drummer Bernard Egger en bassist Joris Hendrik. Voor ze aan eigen werk begonnen werd er door het viertal gestart met een paar swingende covers, die iedereen kende, om het ijs te breken. Met de swingende shuffle 'You Can Have My Husband' begon het viertal rond vijf uur aan hun concert. Vanaf het eerste moment viel de erg sterke stem van Meena Cryle op. Halfweg deze Koko Taylor cover mocht het publiek voor de eerste keer kennismaken met de klasse van gitaarvirtuoos Chris Fillmore op zijn witte Fender Stratocaster. Tijdens de Slim Harpo cover 'Ti Na Nee Na Nu' deed Chris dit nog eens over met een vlijmscherpe solo. Bassist Joris Hendrik en drummer Bernard Egger mochten samen ook voor een kort, maar erg fijn intermezzo zorgen. Daarna was het tijd voor eigen werk met de heel intense slowblues 'Since I Met You Baby'. Meena zong het nummer met veel emotie en Chris Fillmore haalde uit met fenomenaal en gevoelvol vingerwerk op de hals van zijn Strat. Het leverde hem meteen een daverend applaus op. Tijdens dit meer dan zeven minuten meesterwerk was het genieten van elke seconde. Weer werd het geweer van schouder veranderd voor de bluesrocker 'Enough Is Enough', een sterk nummer met een rotsachtig en ruw geluid. Het contrast met zijn voorganger kon bijna niet groter zijn.

 

 

 

 

 

Met de blues/gospel song 'Lord Have Mercy' nam de band ons mee naar de Mississippi Delta en weer haalde Fillmore fel uit, deze keer op zijn Gibson. Meena Cryle mag dan niet de grootste zijn van gestalte, maar ze bezit wel een enorm sterke stem en veel inlevingsvermogen. De Sam Cooke cover 'A Change Is Gonna Come' zorgde voor het volgende rustpunt tijdens dit boeiende concert. De erg mooie versie van Chris en Meena van dit slowblues nummer zorgde nogmaals voor kippenvel in de Bosuil. Daarna konden de mensen hun benen opnieuw los gooien in de swingende shuffle 'Early One Morning'. De meer dan tien minuten durende slowblues 'It Makes Me Scream' liet niemand in Weert onberoerd. Het was zo stil in De Bosuil dat je een speld kon horen vallen. Dat Chris Fillmore een klasbak is op de gitaar wisten we al langer en ook hier bewees hij weer dat hij minutenlang een publiek kan boeien met zijn sterk vingerwerk op zijn sixstring. Afsluiten deed Meena Cryle & The Chris Fillmore Band met het pittige 'Take This Pressure Off Of Me'. Chris had voor dit nummer zijn dobro genomen en de bottleneck rond de vinger gedaan. Dit Rollin' blues nummer nam ons weer mee naar de Zuidelijke Mississippi en Chris domineerde het nummer met zijn steeds weerkerend aanstekelig gitaar riffje. Hij liet het publiek genieten van zijn sterk slide werk en daarna mocht drummer Bernard Egger in de schijnwerper met een knappe gevarieerde drum solo. Ook deze Oostenrijkse band mag terugblikken op een schitterend concert.

 

 

 

 

 

Foto’s Meena Cryle & The Chris Fillmore Band : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157677987819951

 

 

 

 

 

 

Voor de Blues Giants waren de verwachtingen hoog gespannen. Naar hun eigen zeggen kwamen ze niet om een concert te geven, maar wel om een party te houden in De Bosuil. Met Mike Zito, Albert Castiglia, Sugaray Raydord en een ritme sectie met Jimmy Bott op drums en Willie Campbell op bas mochten we zeker vuurwerk verwachten. Jimmy Bott is al negentien keer genomineerd als beste drummer op de Music Blues Awards en zat een aantal jaren samen met Willie Campbell bij The Fabulous Thunderbirds. Ze begonnen met een spetterende versie van de Koko Taylor cover 'Trying To Make A Living', waarin de imposante Sugaray Rayford imponeerde met zijn sterke, volle stem en zijn dansmoves. We hadden al twee erg sterke gitaarvirtuozen gehad, maar in deze band zaten met Mike en Albert twee gitaristen die elkaar nog naar betere prestaties konden stuwen en dat lieten ze meteen merken in dit eerste nummer. Eerst was het Zito die snoeihard uithaalde op zijn Delaney gitaar en even later was het Castiglia die op zijn Gibson hetzelfde deed. Het publiek was de winnaar en het was dadelijk in de ban van het vijftal op het podium. Sugaray vroeg aan de lichtman om het podium in blauw licht te hullen voor een indrukwekkende en meeslepende versie van Howlin' Wolf zijn 'Spoonfull'. Albert Castiglia en Mike Zito waren beiden weergaloos op hun gitaar, de eerste met sterk vingerwerk en de tweede met de bottleneck. Het gaspedaal werd wat verder ingetrapt voor het stomende 'Woman Don't Lie' van Luther Snakeboy Johnson, waarin Jimmy Bott en Willie Campbell voor de stuwende groove zorgden en dat door Albert Castiglia gezongen werd. Daarna was het de beurt aan Mike Zito om een nummer te zingen en hij koos daarvoor een jazzy bluesnummer van Ike Turner. Sugaray stelde de band voor en wist te vertellen dat van de vier genomineerden als beste mannelijke zanger op de Blues Music Awards van dit jaar, er drie op het podium in Weert stonden, namelijk hijzelf, Mike en Albert. De enige afwezige was Kenny Neal. Sugaray slaagde er dadelijk in om de gehele Bosuil in de handen te laten klappen en te laten meezingen tijdens 'Love My Baby So'. Op het moment dat de band stopte bleef het publiek maar doorgaan tot groot jolijt van de jongens op het podium.

 

 

 

 

 

Albert Castiglia speelde ooit nog in de band van Junior Wells en ter ere van zijn vroegere baas bracht hij de meeslepende cover 'Where Did I Go Wrong'. Weer wisten beide gitaristen de heerlijkste klanken uit hun sixstring te toveren. In de heel dansbare shuffle 'Bricks In My Pilow' werden alle registers open getrokken en Sugaray die het nummer zong, liet zich weer gelden als de perfecte entertainer. Sugaray Rayford maakte wat grapjes met het publiek over zijn leeftijd en vertelde dat hij de grote Freddie King wilde eren met de bluesballade 'The Same Old Blues'. Wat daarna volgde was misschien het mooiste en ontroerendste nummer van de hele namiddag, met dank aan de band, maar ook aan de geweldige stem van Sugaray en het geweldige snarenwerk van Albert Castiglia. Mike Zito was weer aan de beurt om te zingen en hij koos voor een zinderende versie van John Lee Hooker zijn 'Shake It Baby', de temperatuur in De Bosuil steeg bij zoveel muzikaal geweld. Dezelfde Zito was weer geweldig met de bottleneck in het volgende stomende nummer. Voor het laatste nummer koos het vijftal opnieuw voor een Freddie King cover. Het waren drummer Jimmy Bott en bassist Willie Campbell die met een zinderende groove de lange intro van 'Going Down' voor hun rekening namen. Zowel Mike, als Albert mochten voor de laatste maal hun klasse op de gitaar tonen, maar ook Mike en Willie kregen met een solo de gelegenheid om te tonen dat zij belangrijk zijn voor The Blues Giants en die kans namen ze met beide handen aan. De band kreeg een daverende ovatie en minutenlang bleef het publiek roepen om meer. Eerst kwamen ze terug zonder Sugaray voor een uptempo instrumentaal nummer. Daarna was het weer de beurt aan de imposante zanger die tijdens de volgende ballade zonder micro tussen het publiek ging zingen. Daar viel nog meer op over wat een geweldige strot deze man beschikt. Wat een geweldige band en wat een geweldige namiddag. De Bosuil heeft weer een namiddag om nooit te vergeten achter de rug.

 

 

 

 

Foto’s The Blues Giants : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157678240076370

 

 

 

 

 

Foto's en verslag : Walter Vanheuckelom