BLUES PEER FESTIVAL - PEER 27 MEI 2023 - Walter Vanheuckelom + Alain Broeckx

Reports

About: 
BLUES PEER FESTIVAL - PEER 27 MEI 2023 - Walter Vanheuckelom + Alain Broeckx
Artist: 
Blues Peer Festival
Date: 
27/05/2023
Venue: 
Blues Peer Festival
Place: 
Peer
Your Reporter on the Spot: 
Walter Vanheuckelom
BLUES PEER FESTIVAL - PEER 27 MEI - Walter Vanheuckelom
 
 
 
 
 
 
Zaterdagmiddag vertrok ik met veel goesting richting Peer voor de tweede dag van Blues Peer, waar om dertien uur de Limburgse formatie Lapwing Trail de aftrap gaf. Deze vijfkoppige band speelt rock muziek met invloeden uit de sixties en de seventies en ze deden dat erg goed en dat vond ook het publiek dat al goed aanwezig was op dit vroege uur. Het is natuurlijk nooit gemakkelijk om een festivaldag te openen, maar Lapwing Trail mag gerust terugblikken op een goed concert. Een paar titels uit hun set opnoemen, is niet zo gemakkelijk. Ik onthield alvast de funky getinte rocker 'I'm Struck', waarin drummer Joachim in de intro ook de koebel gebruikte. 'Working Class' had dankzij drummer Joachim en bassist Wesley een heerlijke groove. Ook toetsenist Pieter wist te bekoren op zijn orgel klavier. Gitarist/zanger Wim beschikt over een goede stem en bracht het nummer op de juiste wijze. Met een zinderende solo maakte hij het nummer helemaal af.  'Look Up' was een trager, swampy nummer.
 
 
 
 
 
 
 
 
Ondertussen maakte Isaac Roux zich klaar op het Uptown Stage podium. Isaac Roux is het muzikale project van Louis De Roo waarin hij dromerige indie folk vermengt met subtiele electronica. In 2022 won hij de publieksprijs van Humo's Rock Rally en in 2023 kroonde hij zich tot één van de winnaars van De Nieuwe Lichting van Studio Brussel. Hij is een produkt uit de LIPA school van Paul McCartney in Liverpool, waar hij songwriting studeerde. Voor mij was hij nog onbekend, maar er was toch heel wat volk komen opdagen voor deze jonge Belgische muzikant. Na wat gesprekken hoorde ik dat hij met zijn emotionele debuutsingle 'White Rose' toch heel wat airplay kreeg op diverse radiokanalen en terecht. Met zijn dromerige, akoestische pop/folk wist hij het publiek meermaals te raken. Hoogtepunten waren zeker de opener 'Golden' het al vernoemde 'White Rose'en en de piano gedreven ballade 'Reflections Of Us'. Isaac Roux is toch een naam om in de gaten te houden. Voor de mensen die houden van de muziek van Portland, is Isaac Roux zeker een aanrader. Spijtig dat er dit jaar in de Mississippi stage weer geen frontstage was, daardoor moesten we na een paar nummers steeds terug naar de Mississippi stage om toch nog plaats te hebben vooraan om wat foto's te maken. 
 
 
 
 
 
 
 
 
In die Mississippi stage was het de beurt aan de Brusselse Ghalia Vauthier, beter bekend als Ghalia Volt. Een tiental jaren geleden vertrok ze vanuit Brussel naar Louisiana, meer bepaald naar New Orleans en daar woont ze momenteel nog steeds. Gelukkig komt ze regelmatig naar hier voor een reeks optredens. In 2021 bracht ze bij Ruf Records het uitstekende album 'One Woman Band' uit. In Peer deed ze het ook helemaal alleen op haar drumkit, haar twee gitaren en twee cigarbox gitaren. Het was het eerste bluesoptreden van de dag en de bluesliefhebbers waren in hun nopjes. Zowel het oog als het oor werden verwend. Ghalia zette een erg sterke set neer en tussendoor liet ze duidelijk horen dat er geen man aan te pas kwam, dat haar act een One Woman Band is. Hoogtepunten waren er genoeg. 'Drag Me Down' uit haar album ‘Mississippi Blend’. Het had een heerlijke groove en ritme en een sterke, steeds weerkerende riff. Het werd op een onweerstaanbare wijze gezongen door Ghalia. De boodschap in dit nummer was dat we in onszelf moeten geloven en dat we dat gevecht nooit mogen opgeven. In de rauwe en stomende bluesrocker 'Reap That You Sow', stelt de Brusselse haar geliefde voor de keuze om haar te volgen naar het diepe Zuiden van de USA of om een einde maken aan hun relatie. Haar besluit staat in ieder geval vast. De oude blues heeft duidelijk een grote plaats in het nog jonge hart van Ghalia Volt. Ook hier strooide ze weer gretig rond met uistekende vette slide riffs. De Elmore James klassieker 'Shake Your Moneymaker' werd luidkeels meegezongen en er werd flink gedanst. Ghalia begon met verschroeiend slide werk aan 'Bad Apple', een song over de appel die niet ver van de boom valt, in dit geval een verhaal van een monsterlijke en racistische vader en zijn zoon. Of het hier ging over Donald Trump weet ik niet, maar het is best mogelijk. Halfweg pakte Ghalia uit met een geweldige slide solo. Ook de swingende cover 'One More Time' kon op veel applaus van het enthousiast publiek rekenen
 
 
 
 
 
 
 
Erja Lyytinen werd geboren in een muzikale familie in Kuopio Finland op 7 juli 1976. Vijftien jaar geleden was zij al eens te gast op Blues Peer. Nu was de koningin van de slide terug om haar nieuwste album 'Waiting For The Daylight' te promoten. Ze begon haar concert met de bluesrocker 'Diamonds On The Road', waarin Erja een beeld schetst van een moeder, die voor haar kind zorgt, terwijl haar man op de zwier is met een andere vrouw. De bedrogen vrouw is van plan om wraak te nemen. 'Diamonds On The Road'  kende een rustig begin maar won gestadig aan intensiteit en kracht, met het instrumentale gedeelte als climax. Het gitaarwerk van Lyytinen was van prima kwaliteit. Met een zware basintro werd 'Rocking Chair', waarin zeker Led Zeppelin invloeden terug te vinden zijn, op gang getrokken. Met zijn verwoestende groove was 'Rocking Chair' één van de zwaarste nummers van haar concert.  Met haar uitstekend en vet slide werk gaf Erja nog wat meer kracht aan deze song. Met de stevige single 'Bad Seed' vervolgde Erja haar concert. Sinds haar laatste album is de muziek van Erja zwaarder en steviger geworden en dat hoorde je ook tijdens het concert in Peer. De titeltrack van haar laatste album 'Waiting For The Daylight' is een midtempo, power rocknummer, met verscheidene sfeer wisselingen. De zachtere coupletten vormden een mooi contrast met het zware en dramatische refrein. De toetsenist Olli Hude Huttunen was het gehele nummer uitstekend aanwezig met wervelend orgelwerk. Met haar erg knappe gitaarsolo's wist Erja Lyytinen de spanning in het nummer nog op te bouwen. Ook de muziek van Jimi Hendrix passeerde met een erg knappe versie van 'Crosstown Traffic'. De Finse sloot haar optreden af met de prachtige ballade 'The End Of Music'. The Queen Of Slide strooide hier gretig rond met mooie, vette slide riffs en met haar machtige slide solo wist Erja het publiek bekoren. Uitstekend concert.
 
 
 
 
 
 
De echte blues liefhebbers zaten al klaar in de Mississippi tent voor Erroll Linton, een Britse mondharmonicaspeler, met Jamaicaanse Roots. Erroll begon als artiest op de straathoeken van Engeland, maar hij won ondertussen al drie maal de Award van beste mondharmonicaspeler van het jaar op de Britse Blues Awards. Hij had een leuke band achter hem, met muzikanten die speelplezier uitstraalden en van hun frontman voldoende tijd en ruimte kregen om hun klasse te etaleren. Erroll begon aan het concert met het erg knappe 'City Blues' en vervolgde met het swingende 'Sad & Lonesome' uit zijn album 'No Entry' dat in 2020 verscheen. Het nummer had een lekkere groove en uitstekend toetsenwerk. Ook Erroll etaleerde zijn klasse op de mondharmonica. Andere nummers die op heel wat applaus konden rekenen waren 'Shake'Em Down', de Salomon Burke cover Cry To Me' en het fantastische 'Honey Dripper'. Erroll Linton is een topper in de blueswereld en zijn aanhang zal na zijn uitstekende concert in Peer zeker gegroeid zijn.
 
 
 
 
 
 
 
Terug naar de uptown stage voor de Belgische formatie 'Sons', een garagerockband die in 2018 één van de drie winnaars was van de wedstrijd De Nieuwe Lichting op Studio Brussel. Sons bestaat uit zanger/gitarist Robin Borghgraef, bassist Jens De Ruyte, gitarist Arno De Ruyte en drummer Thomas Pultyn. In 2019 verscheen hun debuutalbum 'Family Dinner' en sindsdien toerden ze in binnen en buitenland. Hun tweede album 'Sweet Boy' dat vorig jaar in april verscheen mochten ze promoten voor het  grote publiek op Rock Werchter.  Ze begonnen hun concert met de titeltrack van hun debuutalbum 'Family Dinner' gevolgd door met het verschroeiende 'I Need A Gun'. Uit hun recentste album 'Sweet Boy' speelden ze 'Succeed', 'Momentary Bliss', 'Another Round' en 'Bike'.  
 
 
 
 
 
 
 
Van de harde garagerock van Sons naar de ingetogen muziek van Meskerem Mees, groter kan een contrast niet zijn. Meskerem Mees heeft in een redelijk korte periode heel wat harten veroverd van het Belgische muziekminnend publiek. Haar fabelachtige stem, dwingt je om te luisteren, van zodra Meskerem haar mond opendoet. Tel daarbij het vermogen om songs te schrijven alsof ze de jonge Joni Mitchell was én het feit dat Koen Gisen haar pad kruist en de opname van haar platen in handen neemt, en je begrijpt waarom deze vrouw de voorbije jaren op zowat elk podium dat ertoe doet, gestaan heeft. Heel Europa werd al platgespeeld, alleen Peer glipte tussen de mazen van het net. Tot nu dus. In Peer stond Meskerem samen met cellist Frederik Daelmans op het podium. Samen zouden zij met hun ingetogen muziek voor het ideale rustpunt zorgen. Vanaf de eerste klanken was het genieten van 'The River' en 'Parking Lot'. Het was muisstil in de tent en dat ben ik in Peer niet gewend. Spijtig genoeg bleef die stilte niet duren en na een twintigtal minuten hoorde je vooraan aan het podium het geroezemoes van het publiek bijna even hard als de mooie stem van Meskerem. Dit toonde van weinig respect ten aanzien van de artiest en de mensen die wel aandachtig luisterden. Andere hoogtepunten waren zeker nog 'Astronaut', haar debuutsingle 'Joe' en 'Man Of Manners'. Ik vond het spijtig dat Meskerem niet vroeger gepland was, want dan hadden een heel pak mensen tenvolle kunnen genieten van Meskerem haar stem en muziek. 
 
 
 
 
 
 
 
Ik zag Kitty, Daisy en Lewis in 2011 in Peer en daar konden ze mij niet echt bekoren. Ik ging dan ook niet heel enthousiast naar de Uptown Stage om hen aan het werk te zien en te horen. Na het concert moet ik eerlijk toegeven dat de Kitty, Daisy en Lewis me aangenaam verrast hebben. Wat heeft die band een gedaantewisseling ondergaan. Ze maken muziek op alle instrumenten die ze vast kunnen krijgen. Hun stemmen passen bij elkaar, zoals alleen familie dat kan opbrengen en ze zijn niet te beroerd om erg breed te gaan in hun songkeuze:. Of het nu om R&B, blues, Ska, soul of rock ’n’ roll gaat; als het trio er de tanden in zet, leidt dat onvermijdelijk tot hemelse geluiden. De voorliefde voor analoge opname, wordt daarbij vlekkeloos gecombineerd met op en top hedendaagse klanken. Ze openden met het instrumentale ''Paan Boogie Man'. Om de haverklap switchen Kitty, Daisy en Lewis van instrument en dat gaf hun concert nog extra cachet. Neem daarbij dat het drie erg mooie mensen zijn om naar te kijken en dat ze alle drie een erg mooie stem bezitten. Andere songs waren de swingende Louis Jorden cover 'Ooo Wee', het door Lewis gezongen 'Developer's Disease', 'Good Looking Woman', 'Will I Ever' en het afscheidsnummer, de klassieker 'Going Up The Country'. Top optreden.
 
 
 
 
 
 
Na het geweldige optreden van Kitty, Daisy en Lewis was het de beurt aan Michelle David en haar mannen, om de fijne sfeer vast te houden en eventueel nog te verbeteren met aanstekelijke soul, gospel en R&B songs. In het swingende 'Better Days' liet Michelle meteen horen en zien, dat ze een geweldige en energieke soul zangeres is. Lekker repeterend gitaarrifje van Onno Smit in deze song. De band bestaat verder uit drummer Bas Bouma en gitarist Paul Willemsen. Tijdens 'Love' was er veel interactie met het publiek en showde Michelle blootvoets haar dansmoves.  Ook een ballad werd niet geschuwd, een herinnering aan de Supremes kwam boven in 'There Is A Light', met veel soul gezongen door Michelle. Een song met wat tempo wisselingen en gospel invloeden. Dat Michelle ook een aardig stukje percussie  kan spelen, liet ze horen in de gospelsong 'Can’t Make It Without You' waarin ze trommelde op haar keel. Dat je ook lekker bas kan spelen op een (gewone) gitaar liet Paul horen in het lekkere 'Gonna Be Allright',  waarin Michelle uitpakte met een paar machtige vocale uithalen. Dat de band haar klassiekers kent hoorden we in de uitsmijter 'Yeah, Yeah, Yeah'. Een lekkere uptempo song met Stevie Winwood invloeden. Michelle bespeelde het publiek nog eens en dat reageerde enthousiast door mee te klappen en te zingen. Bijna aan het eind groette Michelle het publiek en verdween ze onder luid applaus van het podium. De band speelde nog even lekker door en dan zit deze soulvolle set erop. Ook de band verliet met veel applaus het podium. Het publiek heeft zeker genoten van dit energieke optreden.
 
 
 
 
 
Robert Cray is één van de grootste legendarische blues en soulartiesten in het hedendaagse circuit. Robert Cray hoeft allang geen introductie meer. Hij heeft meer dan twintig veelgeprezen studioalbums uitgebracht, vijf Grammy Awards gewonnen, is opgenomen in de Blues Hall Of Fame én kreeg de Americana Music Awards Lifetime Achievement for Performance uitgereikt. Zijn hit ‘Smoking Gun’ uit de jaren tachtig zorgde voor een hernieuwde interesse in de bluesscene. Zijn gewiekste, ingetogen gitaarstijl en emotionele zang zorgen ervoor dat hij zich onderscheidt van die over the top blues/rock heldendaden. Met zijn uitgebalanceerde mixture van blues, soul, gospel en R&B heeft Robert Cray je zo bij het nekvel. De hele band, met bassist Richard Cousins, Dover Weinberg (keyboards) en drummer Les Falconer straalde in Peer een ouderwetse charme en gratie uit, en Robert Cray gunde zichzelf de vrijheid om boven die uitstekende basis uit te stijgen. Een funky ‘Anything You Want’, het mooi opgebouwde ‘I Shiver’, ‘Sitting On Top Of The World’, van de legendarische Mississippi Sheiks en de hit ‘Bad Influence’, we kregen het allemaal opgedist. Bij zijn soulmate Johnny Copeland haalde Cray zelfs ‘You Must Believe In Yourself’ van onder het stof. En ook ‘Right Next Door’ bezorgde ons –alweer- heel wat goose bumps! Robert Cray is één van de groten van onze moderne muziektijd!
 
 
 
 
 
De ene legende verdween van de uptown stage, maar er stond met Walter Trout al een andere klaar in de Mississippi tent. Dag op dag negen jaar geleden kreeg Walter Trout een tweede leven na een levensreddende levertransplantatie. Nu stond hij samen met bassist Johnny Griparic, toetsenist Teddy Andreadis en een drummer waarvan ik de naam niet weet op het podium van Blues Peer klaar voor een denderend optreden. De voormalige gitarist van Canned Head en van John Mayall & The Bluesbreakers is nu tweeënzeventig jaar, maar is nog steeds gedreven op het podium. Na een erg sterke start met als opener de stuwende bluesrocker 'I Can Tell' speelde hij 'Say Goodbye To The Blues' als ode aan blueslegende BB King. Daarna volgden een aantal nummers uit zijn recentste album 'Ride', het dertigste album dat Trout al op de markt bracht. 'Ride' ging over de periode  bij Canned Heat en van de wekelijkse ritjes die hij in die periode maakte met de motto. Met een spetterende solo zette Walter zijn woorden nog wat kracht bij. Met een diepe baslijn zorgde Johnny Griparic voor een tragere, stompende groove in 'Ghosts'. Met een priemende en snedige solo etaleerde Trout andermaal zijn grote klasse als gitarist. Daarna werd het gaspedaal weer helemaal ingeduwd voor de verschroeiende bluesrocker 'I'm Worried'. Na een korte promotie waarin Walter iedereen de raad gaf om zich beschikbaar te stellen als leverdonor begon hij aan 'Red Sun'. Met energiek slagwerk bepaalde de drummer het ritme van deze stevige song, waarin Trout andermaal fors uithaalde op zijn Fender. Afsluiten deed Walter met de Rory Gallagher klassieker 'Bullfrog Blues', dat door de hele tent werd meegebruld. Walter Trout en zijn band sloten de Mississippi Stage glorieus af. 
 
 
 
 
 
 
 
 
Nog één optreden te gaan op deze tweede dag van Blues Peer en dat was dat van de Belgische formatie Triggerfinger op de Uptown Stage. Drummer Mario Goossens en frontman Ruben Block hadden de jonge bassist Wladimir Geels meegenomen naar Peer. Met geweldig veel licht en veel geweld begon Triggerfinger rond kwart na elf aan hun optreden met 'I'm Coming For You' uit hun album 'All This Dancin' Around' dat in 2010 verscheen. 'First Ride' en 'First Taste' volgden. De bomvolle tent genoot met volle teugen van de muziek van dit Belgische trio. Andere hoogtepunten waren 'Colossus', 'All This Dancing Around' en de klassieker 'I Follow Rivers'. Deze afsluiter werd door iedereen meegezongen en zorgde voor een uitstekend slot van een erg goede tweede dag Blues Peer. DE blijvers konden nadien nog genieten van de muziek van Sansiveria Sound System. Voor mij was het hoog tijd om naar huis te rijden en de batterijen terug op te laden voor de derde en laatste dag van Blues Peer.  
 
 
 
 
 
 
 
 
Foto's en verslag: Walter Vanheuckelom
Foto's Robert Cray en Triggerfinger : Alain Broecx