BLUES PEER FESTIVAL - PEER 28 MEI 2023 - Walter Vanheuckelom

Reports

About: 
BLUES PEER FESTIVAL - PEER 28 MEI 2023 - Walter Vanheuckelom
Artist: 
Blues Peer Festival
Date: 
28/05/2023
Venue: 
Blues Peer Festival
Place: 
Peer
Your Reporter on the Spot: 
Walter Vanheuckelom
BLUES PEER FESTIVAL - PEER 28 MEI 2023 - WAlter Vanheuckelom
 
 
 
 
 
Na een prachtige vrijdagavond en een zeer geslaagde zaterdag waren we zondag aan de derde en laatste festivaldag toe van Blues Peer 2023. Het beloofde weer een dag te worden met veel goede en uiteenlopende muziek. Persoonlijk keek ik vooral uit naar Eric Steckel, Robert Jon & The Wreck, The Devon Allman Project, Sugaray Rayford en The Waterboys. 
 
 
 
 
 
 
 
Het begon in The Mississippi tent met het optreden van de Gentenaar Malvin Moskalez feat. Steven Debruyn. Bijna twintig jaar geleden werd Nico Goethals (echte naam van Malvin) op zijn motorfiets aangereden door een dronken bestuurder en daarbij verloor hij zijn onderbeen. Een lange revalidatie en vele dagen en nachten van vaak niet te dragen pijn volgden. Maar ze zorgden er wel voor dat Malvin de weg naar de muziek vond. Hij begon songs te schrijven, trad daarmee op in Gentse cafés en liep daarbij Steven de Bruyn tegen het lijf. De twee vinden elkaar helemaal, en einde 2022 was er een geweldige en ontroerende debuutplaat. ‘For The Beauty Kept Inside’. Voor het optreden in Peer was Malvin wat bang dat hij voor een lege tent zou spelen, maar er waren toch heel wat muziekliefhebbers opgedaagd op dit vroege uur. Malvin op zang en akoestische gitaar leverde samen met mondharmonicaspeler Steven Debruyn een ingetogen en pakkend optreden af. Het was muisstil in de tent en je zag de mensen aandachtig luisteren en genieten van de songs die Malvin en Steven brachten. Hoogtepunten opnoemen is moeilijk omdat het gehele optreden eigenlijk top was. Toch wil ik 'Ghosts', 'Broken' en de afsluiter 'To Wild Flowers' vernoemen. Van één ding ben ik alvast zeker en dat is dat Malvin Moskalez feat. Steven Debruyn er na zondag heel wat fans zal bij hebben. 
 
 
 
 
 
 
 
Op de Uptown Stage stond G- Roots al klaar, een gospelkoor uit Nederland. Verleden jaar waren ze ook van de partij in de Deusterstraat en ook dit jaar veranderden ze de Upstage tent in een gospelkerk. Het vijftienkoppige koor bracht heel herkenbare nummers zoals 'Stand By Me', This Little Girl Of Mine' en 'O Happy Days'. Meer moest het enthousiaste publiek niet hebben om mee te zingen en te dansen.
 
 
 
 
 
 
Met Doghouse Sam & His Magnatones kregen we een goeie portie aantrekkelijke blues in de Mississippi stage. Sinds ze in 2015 de Blues Challenge wonnen en een jaar later tweede werden op de European Blues Challenge werden Doghouse Sam & His Magnatones een vaste waarde in België en ook buiten onze landgrenzen had deze  band heel wat fans. De band was zondag al voor de derde keer te gast op Blues Peer. Het publiek amuseerde zich kostelijk met de aantrekkelige en aanstekelige muziek van het trio, dat bestaat uit zanger/gitarist Wouter Celis, drummer Franky Gomez en contrabassist Martin Ubaghs. Na wat stillere jaren willen Doghouse Sam & The Magnatones opnieuw gaan toeren en er wordt zelfs gesproken van een nieuw album. Het publiek genoot intens van nummers als 'Roll Up Your Sleeves', 'Step It Up' en 'Ain't Got Time'. De veertig minuten die Doghouse Sam & His Magnatones kregen vlogen om en voor iedereen het goed en wel besefte was dit erg goede concert afgelopen.
 
 
 
 
 
 
De plaats van Cam Cole op de Uptown stage begreep ik niet zo goed. Dit voor mij onbekend sociaal media fenomeen had volgens mij meer tot zijn recht gekomen in de Mississippi tent. Cam Cole is een Britse muzikant uit Camden, nabij Londen. Het is een one man band. De muziek van Cole bestaat uit Delta blues, folk, grunge en rock'n roll. In 2019 verscheen zijn debuutalbum 'I See' en verleden jaar was de opvolger 'Truth To Be Told' klaar. In zijn eentje slaagde Cam Cole er in om het publiek in de grote tent enthousiast te krijgen. Hij kreeg dan ook een verdiend applaus van dat publiek. 
 
 
 
 
 
 
 
Met de Brian Templeton Blues Band kwamen de blues fans weer aan hun trekken. Brian speelde nog samen met Muddy Waters en Eric Clapton. Zijn muziek is een kruising van roots en blues en nodigt steeds uit om te dansen. In Peer was hij met zijn Europese begeleidingsband met de Italiaanse gitarist Umberto Porcaro, de Nederlandse bassist Bird Stevens en de Belgische drummer Nico Vanhove. Brian nam de zang en de mondharmonica voor zijn rekening. De Brian Templeton Blues Band leverde in Peer een prima concert af. Nummers om te onthouden waren de  opwindende Howlin' Wolf cover 'Smokestack Lightning',  'Sugar Girl' een aantrekkelijke ode aan zijn vrouw, het swingende 'It Ain't Easy' en de afsluiter 'Shame, Shame, Shame'.
 
 
 
 
 
 
In een tijdperk waarin pedalboards, laptops en samples gemeengoed zijn geworden, gaat Eric Steckel tegen de stroom in en brengt hij zijn luisteraars terug naar de tijd dat gitaren luid werden bespeeld door geweldige versterkers. Eric nam op elfjarige leeftijd zijn eerste soloplaat op. Hij stond als jongste gitarist ooit op het podium bij John Mayall And The Bluesbreakers en mocht meteen met hen mee de studio in voor hun plaat ‘Road Dogs’. Hij is nog steeds maar drieëndertig jaar en bracht al een custom signature amp en een custom gitaarreeks uit. Hij toerde al solo op heel jonge leeftijd in Europa. Toen speelde Eric nog meer blues, maar met het ouder worden werd zijn muziek zwaarder en vermengde hij heavy metal invloeden in zijn bluesrock muziek. Als gitarist blijft Steckel één van de besten. Hij is een jongeman die alles kan op zijn sixstring. In Peer waren zijn vaste bassist Jos Kamps en drummer Elia Micheletto zijn muzikale companen. Al vanaf de opener 'Solid Ground' etaleerde Eric zijn enorme klasse als gitarist. Bassist Jos Kamps en drummer Elia Micheletto zorgden voor de stevige en solide basis waarop hun frontman zich volledig kon uitleven met weergaloos solowerk. Andere sterke songs waren de ZZ Top cover 'Waiting For The Bus', 'Tennessee', 'Take My Love To Town' en 'When Ignorance Turns To Bliss'. Top optreden. 
 
 
 
 
 
 
 
Een andere band die klaar was voor een echt feestje was Robert Jon & The Wreck. Ze komen uit het zuiden van Californië en brengen hun moderne Southern rock sound over de hele wereld. Sinds 2011 doorkruisen Robert Jon & The Wreck de hele wereld om zalen en tenten omver te blazen met hun zwevende gitaarsolo's, rijke vocale harmonieën en memorabele songs. Ze openden al voor Joe Bonamassa, Buddy Guy, Eric Gales, Living Colour, Walter Trout, Rival Sons, The Cadillac Three, Black Stone Cherry, Devon Allman Band, Billy Sheehan, maar ook als headliner is deze fantastische band niet te versmaden Hun meest recente studioalbum 'Shine A Light On Me Brother' en hun live album 'Live At The AB' kregen wereldwijde bijval. Nog niet zolang geleden zaten ze op de Bluescruise van Joe Bonamassa, nu stonden ze op Blues Peer 2023. Het quintet had geen opwarming nodig, het was dadelijk vol gas met 'Do You Remember', het rockende 'She's A Fighter' en het aantrekkelijke 'Miss Corolina' waarvan het refrein door de hele tent werd meegebruld. Het feestje ging verder met een nieuw, voor mij onbkend nummer, een spetterend 'Shine A Light On Me Brother' en een fantastische lang gerekte versie van 'Cold Night'. Robert Jon & The Wreck zorgde andermaal voor een top concert dat uitmondde in een weergaloos feest.
 
 
 
 
 
 
Luka Bloom is een Ier die eigenlijk geen voorstelling meer behoeft, al was het maar omdat hij al ruim een kwart eeuw deel uitmaakt van de soundtrack van dit land en met de regelmaat van een klok te horen is op de radio. Ook live gaat er haast geen jaar voorbij, zonder dat de nu zevenenzestigjarige zanger op één of ander Vlaams podium staat, en het publiek telkens weer met verstomming slaat met zijn magistrale gitaarspel en zijn geweldige verhalen. Luka Bloom behoort al sinds zijn titelloze plaat uit 1988 tot het muzikale taaleigen van dit land. Luka was vorig jaar vijftig jaar aan de slag als liedjesschrijver en vertolker en dat was dan ook de aanleiding om in de zomer van 2022 vijftig songs (opnieuw) op te nemen, die hij in de loop van die vijftig jaar schreef. De driedubbele plaat kreeg als titel ‘Wave Up To The Shore’. Het is uit dat recentste verzamelalbum dat Luka zijn nummers koos voor het concert dat hij in Peer bracht. Hij begon zijn soloconcert op de akoestische gitaar met 'Diamond Mountain'. Andere songs waren 'Here And Now' , de wondermooie Bob Dylan cover 'Make You Feel My Love', de meezinger 'The Fertile Rock', 'City Of Chicago', en 'Gone To Pablo'. Je kan alleen maar respect en bewondering hebben voor iemand die alleen maar met zijn stem en een akoestische gitaar een hele tent een uur kan stil krijgen. 
 
 
 
 
 
 
 
Eerst was Samantha Fish gepland maar die werd vervangen door The Devon Allman Project. U weet onderhand dat ze in Peer iets hebben met de familie Allman, want die mensen hebben namelijk, als weinig anderen, de klank bepaald van de blues en de bluesrock, zoals we die graag horen. Het is dus eigenlijk niet meer dan logisch dat Blues Peer de band van de zoon van Greg Allman en de neef van Duane aan de affiche wilden toevoegen. Zoals het hoort voor een echte Allman, groeide Devon op met een dieet van rock en bluesgitaren en was hij, in de loop der jaren, met duizend en één projecten bezig. Er is nauwelijks een gitarist te vinden, waarmee Devon het podium niet deelde. De passage van Devon met de Royal Southern Brotherhood en The Allman- Bets Band in Peer ligt bij velen nog heel vers in het geheugen. Het waren steeds geweldige feestjes, waarbij de songs van de familie steeds vaste prik waren op de playlist. In Peer had gitarist/zanger Devon Allman met toetsenist Bob Fridzema, gitarist Jackson Strokes, drummer John Lum, bassist Justin Dean Corgan en percussionist/saxofonist David Gomez vijf fantastische muzikanten naast zich op het podium. Omdat Devon aan zijn muzikanten heel veel vrijheid gaf voelde heel het optreden van The Devon Allman Project aan als een fantastische jamsessie. Na een prachtige instrumentale intro, kregen we het opwindende 'Fired Up!'. Een uitstekende versies van 'Sahara' volgde. Na een reeks wereldbekende gitaar intro's van Devon begon de band aan de klassieker 'Down To The River', een nummer dat ook zorgde voor een meezing moment voor het publiek. Afsluiten deed The Devon Allman Project met 'One Way Out'. Dit was misschien wel het beste concert op Blues Peer 2023. 
 
 
 
 
 
 
Het was inmiddels negen uur s'avonds en er was door de twee podia nog geen moment tijd geweest om de innerlijke mens te versterken. Dus heb ik dat eerst gedaan want van de party met Sugaray Rayford wilde ik absoluut geen seconde missen. Daarom niets van Ben L'Oncle Soul in dit festivalverslag. 
 
 
 
 
 
 
Gelukkig was ik op tijd terug in de Mississippi stage want het was al aardig  drummen voor het concert van party beest Sugaray Rayford. Als er één artiest is die weet wat uit de bol gaan betekent, dan is het zeker Sugaray Rayford. In Peer speelde hij zijn zestiende concert in twee weken tijd. Peer was het laatste concert van de tournee en maandagmorgen vlogen hij en de band naar huis. Dus was het nog één keer alles geven. De fans die verleden jaar ook op Sugaray Rayford zijn feestje in Peer was weten zeker waarover ik het heb. Na vijftien minuten was de man al drijfnat van het zweet. Hij is een showbeest in hart en nieren en verwacht dat ook van zijn publiek en zijn vertoon op het podium werkte aanstekelijk want na een paar nummers stond heel de tent te dansen en te shaken, tot grote voldoening van frontman Sugaray Rayford. Hij opende met de Bill Withers cover ‘Who Is He? (And What Is He To You). Andere fantastische songs waren 'Big Legs, Short Skirts', 'Take Me Back', 'Gonna Lift You Up' en de soulvolle ballade 'Don't Regret A Mile'. Tussendoor maakte Sugaray grappen en deed hij gek. Het hoorde allemaal bij de show van Sugaray Rayford. Bovendien bezit hij een erg goede en krachtige stem waarmee hij veel stijlen aankan. Het was vanaf de eerste seconde tot de laatste noot was uitgestorven één groot feest in de Mississippi Stage. Top concert van een top performer.
 
 
 
 
 
 
De Schotse Waterboys van Mike Scott mocht deze editie van het Blues Peer Festival afsluiten. Veertig jaar geleden werden The Waterboys opgericht. Momenteel is frontman Mike Scott nog de enige overblijvende van de originele beztting. De huidige bezettingvan The Waterboys bestaat uit Mike Scott, Brother' Paul Brown, Aongus Ralston, Eamon Ferris en James Hallawell. Sinds fiddler virtuoos Steve Wickham The Waterboys verliet, heeft hun muziek ook een verandering ondergaan, doordat dat Ierse folkrock gevoel wegviel, maar hun klassiekers 'Whole Of The Moon' en 'Fisherman's Blues' blijven voor eeuwig bij de muziekliefhebbers in het geheugen gegrift. DE band speelt nog steeds op een zeer hoog niveau en toonde zich een waardige afsluiter van Blues Peer 2023. 'Where The Action Is', 'Fischerman Blues', 'A Girl Called Johnny', het prachtige 'How Long Will I Love You' waren enkele van de hoogtepunten van het uitstekende concert van The Waterboys. De maan stond al hoog boven Peer, wanneer 'The Whole Of The Moon' door de boxen van het Upstage podium knalde. 
 
 
 
 
 
 
De nieuwe organisatie van Blues Peer mag terecht trots terugkijken op hun tweede editie van Blues Peer. Ze hadden gezorgd voor een fantastische en gevarieerde line up. Dat de stoeltjes terug op de wei mochten viel ook bij veel mensen in goede aarde. Ik en nog vele andere muziekliefhebbers kijken nu al uit naar de editie 2024 van Blues Peer. 
 
 
 
 
Verslag en foto's: Walter Vanheuckelom
Foto's Ben L'oncle Sl: Alain Broeckx