THE BLUESBONES – WAPEN VAN WANROIJ 28 APRIL 2023 – Berry Rombouts  

Onlangs hebben de BluesBones hun 5^e album uitgebracht, getiteld  Unchained. Gezien de goede live reputatie van deze Belgische band, en de nu al lovende reviews op dat nieuwe album in binnen en buitenland, zijn er genoeg gegronde redenen om af te reizen naar Wanroij. (Brabant)

In een grote zaal met een immens podium wordt het niet talrijk opgekomen publiek, in de juiste sfeer gebracht door de huisband Bluesaround. Deze band bestaat uit 6 muzikanten die hun sporen al lang verdiend hebben, in diverse vorige bands met verschillende muziekgenres. Ik schat de leeftijd van deze heren minstens 65+. Ik sprak met hun drummer, en die is 73. In ieder geval deze mannen staan liever regelmatig op het podium, dan dat ze thuis achter de cactussen zitten. Er worden alleen maar covers gespeeld, oa Johnny Be Good kwam voorbij. En de mannen speelden meer dan verdienstelijk, en er werd gedanst. Na het BluesBones optreden verzorgden deze mannen ook de afterparty.

Toen de BluesBones op het podium verschenen miste ik een bekend gezicht, gitarist Stef Paglia ontbrak. Stef speelt namelijk ook in 2 andere bands, zijn eigen trio en bij Kaz Hawkins. Dus Stef moet zo nu en dan forfait geven bij The BluesBones. Maar the BluesBones hebben een hele goede back up gitarist, namelijk Stijn Bervoets.

De band opent met 1 nieuwe song, het stevige Changes, waarin Stijn meteen uitpakt met uitstekend snarenspel. Meteen gevolgd door Saved by the Blues, en het nieuwe melodieuze Chaingang, met een mooie tempo versnelling.

Na deze 3 uptempo songs vindt Nico dat het tijd is om wat rustiger aan te doen, want ze zijn ook niet meer de jongsten. In de bluesballad Find me a Woman is er een hoofdrol voor Stijn op zijn sixstring. Na een plat waterke en een pintje volgt er met het pakkende Time to Learn weer een nieuw pareltje, met stuwend Hammond spel van Edwin, en slidespel van Stijn op zijn Gibson. Tijdens She got the devil in Her is er helaas toch  Dutch Disease te horen, vooral als Edwin een rustige passage speelt op zijn Hammond.  Deze mooie song eindigt met virtuoos Hammond spel, en met een paar ferme uithalen van Nico.

Nico praat zoals gewoonlijk de songs vlotjes aan elkaar, en met het nieuwe swingende Road Ahead komt het publiek wat in beweging. Dan nodigt Nico het publiek uit om mee te zingen in het soulvolle Moving On. Een nieuwe zeer geschikte song voor een singalong, en een deel van het publiek zingt het refrein mee. Het is halverwege de set, als Geert met een pompende baslijn The End in gang zet. Met mooi subtiel en scherp snarenspel van Stijn, en vloeiend Hammond spel van Edwin. Dat het leven niet altijd over rozen gaat, laat de band horen in de nieuwe, maar trieste ballade, The tale of Big Tim Brady. Schitterende song met stijlvol gitaar en pianospel, en de song een eindigt een verbale Bang uithaal van Nico. Ondanks de titel is de song She is no good for Me, een heerlijke  en dansbare song waar men goeie zin van krijgt, en zowaar, er gaan voor het podium wat voetjes van de vloer.  

Van een geheel andere orde is het verlies van een dierbaar persoon. Nico memoreert hiermee aan het verlies van hun vorige drummer Koen Mertens, die vorig jaar overleed en 3 jaar hun drummer is geweest.  I Cry wordt aan Koen opgedragen. Waardige ode aan Koen met subtiel piano spel van Edwin, huilend snarenspel van Stijn, gepaste begeleiding van Geert en Jens en gevoelig vertolkt door Nico.  Wonderschone song, en veel applaus. Maar helaas zijn er een paar mensen in het publiek die niet snappen hoe je je gedraagt bij een concert, en er doorheen blijven kletsen.  

Met de BluesBones klassieker Romance for Rent wordt de show vervolgd, Edwin zet zich(weer) in de spots met virtuoos Hammond spel. Nico schijnt ook nog regelmatig de Heer aan te roepen om gered te worden van zijn zondige leven. Nico zingt hierover in de boogie Talk to the Lord, een heerlijke nieuwe song met Doors invloeden. Ik hoop dat Nico zijn gebeden niet verhoord worden, en dat hij nog vaak de Heer mag aanroepen op het podium. Dat is voor ons allemaal veel beter. De set eindigt lekker rocking met Devils Bride.

 De speaker van dienst roept het publiek op om nog een paar toegiften te versieren, en na een korte onderbreking komt de band terug voor een toegift.  Nico en zijn companen strooien met de song Voodoo Guitar nog wat heerlijke bluesklanken uit over het publiek. Stijn plaatst zich in de spots met snedig snarenspel, en laat horen dat hij een zeer goede stand in is voor Stef. Zo komt er een eind aan een geweldig topconcert van de BluesBones, met heerlijke nieuwe songs in de setlist.

Verslag en foto’s: Berry Rombouts