THE BLUESBONES - 'UNCHAINED' CD RELEASE PARTY - GC DEN BREUGHEL - HAACHT 8 APRIL 2023 - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

In november 2019 namen The BluesBones in samenwerking met Swing Wespelaar het album 'Live On Stage' op in het GC Den Breughel in Haacht. Zowel The BluesBones als Swing Wespelaar zullen een goed gevoel over gehouden hebben aan deze samenwerking, want de release party van het nieuwste BluesBones album 'Unchained' vond op zaterdag 8 april, in samenwerking met Swing Wespelaar, plaats in het GC Den Breughel in Haacht. Er was heel wat volk afgekomen naar deze CD release en toen rond half negen Ana Lee aankondigde dat Nico, Stef, Edwin, Geert en Jens er klaar voor waren , was de zaal gezellig vol. Alle nieuwe nummers zouden gespeeld worden en het zou voor vele fans de eerste kennismaking worden met het grootste gedeelte van deze nieuwe nummers. Met acht songs vul je natuurlijk geen hele avond, dus hadden The BluesBones besloten om een oud nummer steeds af te wisselen met een nieuwe song en dan kwamen ze aan zeventien nummers. Dat was genoeg om twee sets te vullen. 

 

 

 

 

 

 

Openen deed het vijftal met 'Saved By The Blues', de titeltrack van hun in 2015 verschenen studioalbum. De ritme sectie met Geert op de basgitaar en Jens achter de drums zorgden voor een fantastische  groove en Edwin Risbourg trok vanaf dit eerste nummer zijn registers open op zijn Hammond. Nico De Cock, was weer in grote doen, wat een geweldige strot heeft deze kerel toch. Het eerste nieuwe nummer was 'Changes'. Toetsenist Edwin Risbourg droeg de melodie van het melodieuze en vloeiende 'Changes'. Verder was het genieten van de pittige en melodieuze snarensolo van gitarist Stef Paglia. 'Met 'Find Me A Woman' kregen we heel dansbare country blues, waarin de sterke, steeds weerkerende slide riff van Stef Paglia heel bepalend was. Het aantrekkelijke 'Chain Gang', dat als eerste single uit 'Unchaned' verscheen was het volgende nummer op de setlist. In zijn eigen, kenmerkende stijl bracht Nico dit nummer weer heel overtuigend. Edwin Risbourg vulde het nummer met prachtige Hammond klanken. De ritmesectie, met bassist Geert Boeckx en drummer Jens Roelandt zorgde voor een perfecte groove. Naar het einde toe kreeg'Chain Gang' nog een heel knappe ritmeversnelling en dat gaf dit prachtige nummer nog meer cachet. Met 'Voodoo Guitar' keerden The BluesBones terug naar hun eerste album. Sinds de komst Van Edwin Risbourg heeft 'Voodoo Guitar' een hele gedaantewisseling ondergaan. Er werden andere arrangementen geschreven en het Hammond van Edwin geeft 'Voodoo Guitar' een extra touch. Edwin droeg op zijn Hammond de melodie en de hoofdrol was weggelegd voor Stef Pajia en zijn Stratocaster. Met een gevoelvolle en weergaloze snarensolo wist hij heel de zaal muisstil te krijgen. 

 

 

 

 

 

 

Uit het nieuwe album kwam het uptempo nummer 'Time To Learn', waarin Edwin schitterde met wervelend toetsenwerk en Stef heel bepalend was met zijn sterke steeds weerkerende slide riff. In het instrumentale gedeelte bleef de diepe baslijn van Geert heel dominant aanwezig en was ze de perfecte basis waarop Stef Paglia met knap en gevoelvol gitaarwerk het nummer opnieuw liet openbloeien. Daarna valt 'Time To Learn' bijna helemaal stil en hoorden we nog alleen het slagwerk van Jens Roelandt, waarna er knap opnieuw opgebouwd werd naar een fantastisch slot. Het meer dan twaalf minuten durende, maar geen enkele seconde vervelende 'She’s Got The Devil In Her' was het laatste oude nummer van de eerste set. Ondanks het feit dat dit Davis & Kimborough nummer al zoveel maal gecoverd is blijft de versie van The BluesBones tot één van de meest boeiende behoren die we van deze klassieker al gehoord hebben. De wijze waarop toetsenist Edwin Risbourg de toetsen van zijn Hammond beroerde getuigde van grote klasse en naar het einde toe pakte Nico geweldig uit met die fantastische strot van hem. Zijn Barry White imitatie deed het ook deze keer weer bij de vrouwen. Set één werd afgesloten met de stevige bluesrocker 'The Road Ahead'. Jens Roelandt, met strak slagwerk, en Geert Broeckx, met een beukende baslijn, zorgden andermaal voor de perfecte basis waarop toetsenist Edwin Risbourg en gitarist Stef Paglia zich weer konden uitleven. Vocaal drukte frontman Nico De Cock met zijn krachtige en uitstekende stem andermaal zijn stempel op 'The Road Ahead'.

 

 

 

 

 

 

The BluesBones zijn regelmatig op tournee en over dat leven on the road schreven ze 'Moving On'. Het was een vloeiende, soulvolle blues, met een sound die ons meenam naar de jaren zestig en zeventig. Edwin Risbourg schitterde het gehele nummer op het Hammond en met een uitstekende solo zette hij zelf de kroon op zijn sterke instrumentale prestatie. De ritme sectie, met Geert Broeckx op bas en Jens Roelandt op drums, trok samen met een knappe Wah Wah gestuurde gitaar riff van Stef Paglia het nummer 'The End' op gang. Eenmaal de groove vastgelegd kwamEdwin op zijn Hammond zijn collega's vervoegen. Deze psychedelische song had een erg aantrekkelijk ritme en Stef Paglia toonde met knap en gevoelvol vingerwerk nogmaals zijn grote klasse als gitarist. Bij het aankondigen van 'The Tale Of Big Tim Brady' raakte Nico bijna helemaal in de knoop of hij nu Tim of Tom Brady's verhaal zou zingen. 'The Tale Of Big Tim Brady' is een jazz/blues ballade, waarin Nico begon met het vertellen van zijn triest verhaal, over een getalenteerde, whisky verslaafde pianist. Later ging de vertelmodus over in een emotionele zang. In dit piano gedreven nummer schitterde Edwin Risbourg (Captain Keys) op zijn wit zwarte klavieren. De gevoelvolle gitaar solo van Stef op het einde pastte perfect in het nummer en zorgt voor een wondermooie outro. Swingende blues met een heel klein snuifje funk kregen we in het uptempo nummer 'No Good For Me'. Edwin Risbourg kleurde de sound met wervelende Hammond klanken en gitarist Stef Paglia nam het laatste gedeelte weer op grootse wijze voor zijn rekening. 

 

 

 

 

Wil je alle foto's van The BluesBones in Haacht bekijken klik dan op de link van mijn fotoalbum: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72177720307357850

 

 

 

 

Met een beukende baslijn zorgde Geert Broeckx voor een stevige groove in de swampy bluesrocker 'The Witchdoctor'. Ook hier stelden we vast dat het uitstekend instrumentaal huwelijk tussen het Hammond van Edwin en de gitaar van Stef voor prima muziek zorgt. Stef Paglia was knap aanwezig met zijn door Wah Wah pedaal gestuurde riffjes en solo. Edwin kwam zijn collega aanvullen met uitstekend toetsenwerk op het Hammond. Het meest emotionele moment van de avond was er tijdens de beklijvende en emotionele ballade 'I Cry', een nummer dan opgedragen werd aan de overleden Koen Mertens, die tussen 2016 en 2019 drummer was bij The BluesBones. Het begin van het nummer werd gedragen door het prachtig pianowerk van Edwin Risbourg en de stem van Nico De Cock. Zo werd er op een mooie en geduldige manier opgebouwd naar het sterke refrein. De gevoelvolle, ingetogen snarensolo van Stef Paglia zei misschien meer dan de woorden die Nico zong. 'I Cry' is een top nummer en voor mij het beste nummer op het nieuwe album. In stevig contrast met het emotionele en ingetogen 'I Cry' volgde de melodieuze en psychedelische rocker 'Romance For Rent'. Het verhaal over een jong meisje uit de Balkan dat in ons land niet de meest romantische ervaringen in de liefde leert kennen wordt op een fantastische wijze gezongen door Nico De Cock. Na de band uitgebreid te hebben voorgesteld, maakte Nico reclame voor hun nieuwe album 'Unchained'. 

 

 

 

 

 

 

De gedreven bluesrocker 'Thanks To The Lord' was opgebouwd rond een sterke, steeds weerkerende riff. Stef Paglia met een gruizige slide solo en Edwin Risbourg met een heel fijne orgelsolo zorgden voor de instrumentale hoogstandjes. De orgelsolo van Edwin riep herinneringen op aan de orgelklanken van Ray Manzarek ten tijde van The Doors. Afsluiten deden The BluesBones met een spetterende cover van Matt Andersen zijn ‘Devil’s Bride’. Het meeslepende en stomende ritme maakte het moeilijk om stil te blijven staan en dus zag je in het GC Den Breughel veel bewegende lichamen. Edwin Risbourg liet met fantastisch solowerk andermaal horen dat hij een erg getalenteerde toetsenist is. Onder daverend applaus verliet de band het podium. De fans wilden nog een bisnummer en dat kregen ze met 'Whiskey Drinking Woman'. Het nummer is opgedragen aan Nico's vrouw. Op zijn gitaar trok Stef Paglia dit autobiografisch verhaal op gang. Edwin Risbourg imponeerde met een erg knappe solo op zijn Hammond. Daarna nam Stef Paglia het initiatief over op zijn sixstring en met een minutenlange gevarieerde en knap opgebouwde snarensolo zette hij, onder daverend applaus, de kers op de taart van dit prachtige nummer en bij uitbreiding van dit meer dan uitstekende concert. Het was zo stil in de zaal dat je zelfs een speld hoorde vallen, wanneer Stef de volumeknop helemaal toedraaide, zodat je alleen het geluid van de bespeelde snaren hoorde. The BluesBones draaien al meer dan tien jaar mee op het hoogste niveau en elke keer bewijzen ze weer dat ze bij de beste bluesrock bands van Europa behoren. Ook  met hun prachtige nieuwe album 'Unchained' zullen The BluesBones weer op het nodige succes kunnen rekenen. 'Unchained' zal weer heel vlot verkocht en gestreamd worden. Zaterdagnacht gingen er alvast al een heel deel over de toonbank. 

 

 

 

 

 

 

 

Wie in de volgende maanden The BluesBones live aan het werk wil zien en horen kan daarvoor terecht op de volgende plaatsen. Op 13 april in De Zoerla in Westerlo, 28 april Wapen Van Wanroij in Wanroij (NL), 29 april in WPC Nederland 3 in Wateringen (NL), 13 mei in De De Bosuil in Weert (NL), 28 mei Maastricht Blues Rock Passions in Maastricht (NL), 26 juni Spirit Of 66 in Verviers, 23 juli Café Wilhelmina in Eindhoven (NL), 4 augustus op de Dries Feesten in Melle en op 2 september zijn The BluesBones te gast op het Yellowtime Festival in Geel. 

 

 

 

 

 

 

Foto's en verslag: Walter Vanheuckelom