BLUESROCK FESTIVAL - OPENLUCHTTHEATER DE DOOLHOF - TEGELEN 3 september 2022 - Berry Rombouts en Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

Het zonnetje scheen al wanneer ik op zaterdagvoormiddag naar het Nederlandse Tegelen vertrok. Met What The Frnk, Michelle David And The True Tones, Toby Lee, Beaux Gris Gris & The Apocalypse, Rob Tognoni, Laurence Jones en Eric Gales had het Bluesrock Festival gezorgd voor een prachtige affiche. Voeg daarbij de uiterst mooie locatie van Het Openluchttheater De Doolhof bij en je weet meteen dat ik met een brede glimlach dat anderhalf uurtje met de auto bijnam. Bovendien was er ook het weerzien met vriend en collega Berry Rombouts. Om één uur in de namiddag begon het festival al, dus hadden we geen tijd te verliezen. 

 

 

 

 

 

 

Opener was de Nederlandse band What The Frnk. What The Frnk is een band rond gitarist/zanger Frank Schurgers. De andere leden zijn bassist Twan van Hoof, toetsenist Guus van Lankveld en drummer Mano van den Beuken. In Tegelen werden ze aangevuld met de blazerssectie The Longhorns, met trompettist Joost Pennings en de saxofonisten Allard van Soest en Erwin van Wieringen. Het repertoire van What The Frnk bestaat uit een mix van eigentijdse blues gecombineerd met rock en funk invloeden. In 2020 brachten ze het album 'There’s Something About You'uit. De meeste nummers uit hun set in Tegelen kwamen trouwens uit het album 'There"s Something About You'. Die werden aangevuld met een paar mooie covers. Al van bij het begin ging de band er stevig tegen aan met 'Silence Of The ....',  een nummer waarin Frontman Frank Schurgers al meteen uitpakte met een mooie gitaarsolo. Met bassist Twan van Hoof en drummer Mano van den Beuken beschikt What The Frnk over een goede en stevige ritmesectie. Gitarist Frank Schurgers en toetsenist Guus van Lankveld haalden regelmatig uit met sterk en aantrekkelijk solo werk. Tijdens 'Make It Last' was dat met een scheurende gitaarsolo en knap toetsenwerk op het Hammond. Met 'Tightrope' en 'Love Ain't A Love Song' kregen we twee bekende covers. 

 

 

 

Voor foto's van What The Frnk op het Bluesrock Festival in Tegelen klik je op de link van mijn fotoalbum: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72177720301819075

 

 

 

De Joe Bonamassa cover 'Love Ain't A Lovesong' was één van de meest herkenbare nummer van dit concert. Beide covers werden op een uitstekende wijze gebracht door What The Frnk. Tijdens 'Love Ain't A Lovesong' mocht het publiek weer met volle teugen genieten van heerlijk solowerk van Frank op zijn gitaar en wervelend toetsenwerk van Guus op het Hammond. Natuurlijk mocht een slowblues niet ontbreken en dat wisten Frank en zijn muzikale vrienden ook. Met 'Losing My Faith' wist het viertal ook in dit genre te imponeren. Een ander hoogtepunt was de soulvolle rocksong 'She Rock's My World', De blazers waren weer uitdrukkelijk en uitstekend aanwezig. Met een korte bas en drumsolo rolden Mano van den Beuken en Twan van Hoof de rode loper uit voor een scheurende solo van Frank op de gitaar. Met de bluesrock shuffle 'Further Up On The Road' kregen we een andere bekende cover. What The Frnk sloot hun knap optreden in Tegelen af met de heel aantrekkelijke titeltrack van hun album 'There's Something About You'. Het sterke refrein en de wervelende toetsen solo van Guus waren een lust voor het oor. What The Frnk was een sterke opener van het Bluesrock Festival in Tegelen. 

 

 

 

 

 

Na het geweldige optreden van What the FRNK is het de beurt aan Michelle David en haar mannen, om de fijne sfeer vast te houden en eventueel nog te verbeteren met aanstekelijke soul en R&B songs. Tijdens de instrumentale intro verschijnt Michelle op het podium.  In het  swingende Better Days laat Michelle meteen horen en zien, dat ze een geweldige en energieke soul zangeres is. Lekker repeterend gitaarrifje van Onno Smit in deze song. De band bestaat verder uit Bas Bouma- drums en Paul Willemsen, gitaar, bas op dezelfde gitaar en hele grote basdrum. In Love is er veel interactie met het publiek, en showt Michelle blootvoets haar dansmoves.  Ook een ballad wordt niet geschuwd, een herinnering aan de Supremes komt boven in There is a Light, met veel soul gezongen door Michelle. Een song met wat tempo wisselingen en gospel invloeden. De song Trust is van hetzelfde smaakvolle soulgehalte. Dat Michelle ook een aardig stukje percussie  kan spelen, laat ze horen in de gospelsong Can’t make it without You., ze trommelt op haar keel!!!!! Goed hoor. Dat je ook lekker bas kan spelen op een (gewone) gitaar laat Paul horen in het lekkere Gonna be Allright,  waarin Michelle uitpakt met een paar machtige vocale uithalen. Dat de band haar klassiekers kent , horen we in de uitsmijter Yeah, Yeah, Yeah. Een lekkere uptempo song met Stevie Winwood invloeden. Michelle bespeelt het publiek nog eens, dat enthousiast meeklapt en zingt. Bijna aan het eind groet Michelle het publiek, en ze verdwijnt onder luid applaus van het podium. De band speelt nog even lekker door en dan zit deze soulvolle set erop. Ook de band verlaat met veel applaus het podium. Je kan het wel/niet eens zijn, of een soul/gospel/R&B band op een bluesrock festival kan spelen, maar dat is voer voor puristen en een organisatie. Maar het publiek heeft zeker genoten.

 

 

 

 

Voor foto's van Michelle David And The True Tones op het Bluesrock Festival in Tegelen klik je op de link van mijn fotoalbum: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72177720301821921

 

 

 

 

Het vele publiek is al dicht bij het podium samen geklonterd, om maar niks te hoeven missen van de 17 jarige Toby Lee uit Engeland, die volgens mij voor de eerste keer in Nederland optreedt. Deze jonge gitarist is een zeldzaam talent. Ondanks zijn jonge leeftijd heeft hij al bij veel grote en bekende blues gitaristen op het podium gestaan. We noemen een Walter Trout, Buddy Guy en onlangs nog bij Joe Bonamassa op een boot in Griekenland. Dus het publiek heeft hoge verwachtingen van Toby Lee.  Toby heeft onlangs zijn 2e album uitgebracht; Icons- vol 1. Op dit album speelt Toby songs van zijn favoriete blues rock artiesten. Onder andere, Joe Bonamassa, Alvin Lee, Kenny Wayne Shepherd en Stevie Ray Vaughn. Dit belooft wat vanmiddag. De huidige bandbezetting is; Mat Beable- Bass, Damian Pugh-drums, en Tommy Webb-rythm guitar. De band opent met het strakke en rockende Bright Lights van Gary Clark jr, waarin Toby meteen zijn kunnen toont met vlijmscherp snarenspel. De toon is gezet, en met Take the Wheel en Green light Girl van Doyle Bramhall blijven Toby en zijn band in de rock flow.  Een andere grote held van Toby is de blueslegende Stevie Ray Vaughn. The House is Rocking is rock &roll van de bovenste plank, maar Toby speelt het met verbluffend gemak. Toby is nu al een goede zanger, maar als hij iets meer baard in de keel krijgt, gaat hij zeker nog beter en spannender klinken. Het is mooi om te zien dat Toby zich helemaal op zijn gemak voelt op het podium, op zo’n jonge leeftijd. Gary Moore is een andere favoriet van Toby, en er volgt een weergaloze  uitvoering van Midnight Blues. Het publiek gaat helemaal uit de bol, en klapt de handjes bijkans stuk.  

 

 

 

Voor foto's van Toby Lee op het Bluesrock Festival in Tegelen klik je op de link van mijn fotoalbum: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72177720301830732

 

 

 

 

Met de Sit Back Blues volgt nog een lang uitgesponnen slowblues, met gevarieerd en subtiel snarenspel van Toby. De band is ook fantastisch en goed op elkaar ingespeeld, vooral door de geroutineerde ritmesectie, Mat en Damian. Maar er volgt nog een leuke verrassing. Zoals Walter Trout en Laurence Jones wel eens optraden als mentor voor Toby, en Toby wel eens uitnodigden voor een gastoptreden, dat doet Toby nu voor een 13 jarige Nederlandse jongen, namelijk Luca Holtenberg.  De Freddie King klassieker Hideaway is een geschikte song om 3 gitaristen te laten jammen. En de boys verstoppen zich niet, integendeel, Toby stuurt zijn 2 medegitaristen aan, die om beurten uit pakken met schitterend snarenspel. Die Tommy Webb is ook een heel goede gitarist. Luca en Toby laten het publiek ook nog genieten vaneen duetje gitaar talk, gespeeld in een lage toonsoort. Op enig moment zet Mat de song weer in gang met een basloopje.  Het publiek gaat weer helemaal uit de bol, en er volgt een klaterend applaus. En dan Luca, die gaat een schitterende carriere tegemoet, hij bulkt van het talent. Voor een 1e keer stond Luca best wel onbevangen op het podium, Luca komt er wel. Met een uptempo rock song (?)komt er een einde aan een sensationele set van Toby Lee en zijn band. Het publiek schreeuwt minuten lang om een toegift, Toby en zijn band blijven op het podium staan, zij willen nog wel spelen, maar de organisatie blijkt helaas niet te vermurwen. Het publiek blijft opgewonden, maar toch enigzins ontgoocheld achter. Heel jammer.

 

 

 

 

 

 

Het was bijna vijf uur in de namiddag wanneer zangeres Greta Valenti, gitarist Robin Davey, toetseniste Emma Jonson, bassist Stephen Mildwater en drummer Alex Thomas aan hun concert in Tegelen begonnen. ze deden dat  met 'Gris Gris', uit hun recentste album 'Good Times End Times'. Toetseniste Emma Jonson en gitarist Robin Davey pakten al meteen uit met uitstekend solowerk.  Met het stevige 'Have Mercy' en het swingende 'Baby Was Rich' ging de band terug naar hun debuutalbum 'Love & Murder'. In 'Have Mercy' mocht Emma voor het eerst uitpakken met haar nieuwe troelkind Cynthia ( een Roland Keyboard Sunthesizer) en in 'Baby Was Rich' haalde eerst Emma fors uit op de toetsen en even later deed Robin dat ook op zijn sixstring. 'Trouble Is Coming' was een bluesy song met een dreigende sound en zang. Met pittige riffs en sferische geluiden was gitarist Robin Davey heel bepalend in dit nummer. Met een rauwe en bitsige solo zette hij zelf de kroon op zijn knappe instrumentale prestatie. Verder was het genieten van de mooie baslijnen van Stephen Mildwater en de prachtige subtiele loopjes en knappe solo van toetseniste Emma Jonson op haar keyboards. Ook vocaal was dit weer een topnummer. Greta leefde zich volledig in het nummer in. Soms klonk de zangeres heel zacht en het andere moment schreeuwde ze het uit. 

 

 

 

Voor foto's van Beaux Gris Gris And The Apocalypse op het Bluesrock Festival in Tegelen klik je op de link van mijn fotoalbum: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72177720301822646

 

 

Met alleen de toetsen van Emma als begeleiding begon Greta aan de ballade 'Baby Baby'. Na een tijdje kwamen de andere instrumenten de sound versterken. Met een sublieme snarensolo plaatste Robin het orgelpunt op deze prachtige ballade. Met opwindend slagwerk op zijn toms begon Alex Thomas aan het aanstekelijke 'Thrill Me'. Robin Davey pakte andermaal uit met een fantastische solo op zijn sixstring. Hij kreeg iedereen in het openluchttheater stil met zijn knap en gevoelvol snarenwerk. Met de mooie ballade 'Don't Let The Bastards Drag You Down' kregen we een rustiger moment. 'Fill Me Up', was een opwindende en broeierige bluesrock song. Met energiek en dreunend slagwerk van Alex Thomas en een beukende baslijn van Stephen Mildwater kregen we een geweldige en opwindende groove. Greta Valenti heeft een prachtige stem en stak heel haar hart en ziel in haar vocale prestatie. Robin Davey haalde uit met een fantastisch mooie en verschroeiende gitaarsolo. Emma Jonson nam daarna over met prachtig en wervelend toetsenwerk. Afgesloten werd er met het stevige lijflied van de band, namelijk 'I Wanna Make It'. Robin vroeg aan het publiek om recht te staan en het refrein 'O La La Beaux Gris Gris' mee te zingen. Greta was ondertussen in het publiek gaan staan. Het was het eerste meezing moment van de namiddag en dat lukte heel aardig. Ook Beaux Gris Gris & The Apocalypse mogen terugblikken op een sterk concert.

 

 

 

 

 

 

The Tasmanian Devil ofwel Rob Tognoni was de volgende gast op het podium van De Doolhof. Rob is bijna tweeênzestig jaar maar op het podium is hij nog een jong veulen vol energie. De liefhebbers van rechttoe, rechtaan bluesrock met veel gitaarwerk konden het volgende uur hun hartje ophalen. Met de Belgische bassist Rene Stock en drummer Gerry Reynders had Rob een energieke en stevige ritmesectie aan zijn zijde. Rob begon zijn concert met 'Rock'n Roll Business Man' uit het album 'Ironyard Revisited' uit 2008. Het is een energieke en aantrekkelijke rocksong die zelden of nooit op de setlist van Rob Tognoni ontbreekt. Rob vervolgde met een sterke versie van 'Dirty Occupation'. In deze funky getinte bluesrocker paket Tognoni uit met een verschroeiende en door de Wah Wah overstuurde gitaarsolo. Vervolgens rolde het rauwe 'Bad Girl' uit de boxen van  Bluesrock Festival Tegelen. Je zag de mensen genieten van het sterke powertrio op het podium. Wanneer Rob Tognoni op het podium staat, dan weet je dat een boogie rocker nooit veraf is en met het erg dansbare 'Drink Jack Boogie' werd ook die behoefte ingevuld. Rob, Rene en Gerry bleven de ene verschroeiende groove na de andere uit hun instrumenten toveren. De tweede gitaar boogie 'Guitar Boogie Refried' begon met een vingervlugge snaren intro. Gerry Reynders martelde de trommels en cymbalen van zijn drumkit met stijl en Rene Stock plukte als gek aan de dikke snaren van zijn bas gitaar. 

 

 

 

Voor foto's van Rob Tognoni op het Bluesrock Festival in Tegelen klik je op de link van mijn fotoalbum: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72177720301846823

 

 

 

 

Uit zijn recentste studioalbum 'Catfish Cake' koos Rob drie songs.  'Outback' is een song die op het lijf van dit power trio geschreven is. Rob Tognoni zingt in 'Outback' over een bepaald gebied van zijn geboorteland Australië. De Australische Outback is een fascinerende mix van natuur, geschiedenis en avontuur. Het is een plek waar je kennismaakt met de oorspronkelijke bewoners van Australië en hun tradities. Er werd nog een tandje bijgestoken voor de pittige rocker 'Dealin' At The Crossroads'. Tognoni wist in deze rocker meteen te bekoren met een uitstekende Wah Wah gestuurde solo. Het erg aantrekkelijke 'No Sleep In Hell' was een stevige rechttoe, rechtaan rocker met een knappe melodieuze snarensolo.  'Mr. John Lee' was weer een heerlijke boogie rocker, dit is het soort songs waar Rob Tognoni een patent lijkt op te hebben. 'Blue Butterfly' was een power ballade, die voor een rustpunt tijdens dit energieke concert zorgde. Tognoni haalde weer meesterlijk uit op de gitaar. In 'Baby Please Don't Go' mochten drummer Gerry Reynders en bassist Rene Stock zich in de kijker spelen met een knap solowerk. Natuurlijk mocht 'Jim Beam Blues',één van de eerste nummers die Rob Tognoni ooit schreef, niet ontbreken in Tegelen. Het staat nog elke keer op de setlist en het heeft tot op de dag van vandaag nog niets van zijn aantrekkelijkheid verloren. Afsluiten deed Rob met de klassieker 'Shadow Play', een cover van Rory Gallagher. Dat The Tasmanian Devil zich in zijn sas voelde op het podium kon je zien aan zijn gelaatsuitdrukking en naar de twee vingers die een paar keer naast zijn hoofd omhoog gingen.

 

 

 

 

 

De Laurence Jones band is voor de 2e keer present op dit festival. Laurence speelt dit jaar zowiezo al vaak in Nederland. Volgende week komt alweer zijn7e album uit, Destination Unknown, en daar zullen vanmiddag/vanavond ongetwijfeld wat songs van gespeeld worden. Ik denk dat Laurence zijn muzikale bestemming niet meer zo onbekend is voor hem, op dit nieuwe album is hij duidelijk voor het stevige melodieuze rockwerk gegaan. De band trapt af met Anywhere with Me, een heerlijke rocksong met gemeen snarenwerk van Laurence, gestut met zwaar drumwerk en dikke baslijnen door Sam en Jack. Meteen gevolgd door het wat poppy klinkende  Can’t keep from Loving You.  De 3e nieuwe song Lie Again, is rockend met een lekker refreintje, en wordt in Nederland als single uit gebracht, en als het niks wordt dan ligt dat aan jullie, zegt Laurence met een big smile. Bennet zet zichzelf in de spots met een stuwende Hammond solo in de nieuwe ballad Tonight, en soms lijkt hij wel een Keys Swiper (respect) als hij los gaat op zijn Hammond. Laurence is best lenig, want in deze ballad gaat hij door de knieen, en speelt ruggelings een venijnige solo op zijn groene PRS. Evenals bij  Toby Lee heeft Laurence een verrassing voor het publiek. Laurence treedt vanmiddag op als mentor van een jonge (14 jaar) talentvolle gitarist-zanger uit  Tegelen, genaamd Lars Broekhuis. Laurence had Lars zelf benaderd, nadat hij Lars gespot had in een talentenshow.  

 

 

 

 

Voor foto's van Laurence Jones op het Bluesrock Festival in Tegelen klik je op de link van mijn fotoalbum: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72177720301828965

 

 

 

Ze gaan samen zingen en spelen in de door Laurence en Amy geschreven song; Holding Back. Laurence moest Lars wel wat coachen, maar Lars kan wel degelijk zingen. Het was helaas niet helemaal zuiver, maar dat waren de zenuwen. Op het eind zag je dat de spanning al veel minder was bij Lars, die komt er ook wel. Toch wel mooi dat vanmiddag er al 2 ook wel nog jonge musici waren, die (erg) jonge muzikanten al een gast optreden aanbieden.  Hulde!!! De laatste nieuwe song Destination Unkown is een ballad waarin Laurence en Bennett om beurten de lead vocals zingen, en met spetterend six string spel van Laurence en tintelend pianospel van Bennett. Het 2e deel van deze set bestaat uit Laurence eigen klassiekers Thunder in the Sky en  Foolin’ Me, beide in een stevige rock uitvoering.  Deze met veel passie gebrachte songs gaan erin als de spreekwoordelijke koek bij het enthousiaste publiek. De onvermijdelijke Jimmy Hendrix cover ontbreekt niet natuurlijk, in Purple Haze is er vuurwerk van Laurence op zijn PRS, en hoort het publiek een geweldige band, die speelt als een geoliede machine. Dan is het logisch dat het publiek nog een toegift wil.  En na veel geschreeuw, gejoel en gefluit krijgt het publiek toch haar zin. Met een nieuwe gitaarintro zet Laurence het gekende What’s it gonna Be in. Dit is een waardig rockende afsluiter van uitstekende Laurence Jones Band.

 

 

 

 

 

 

Eric Gales is voor 2 optredens in Europa, namelijk in Nederland en Bulgarije. En vandaag is hij in Tegelen of all places,  als headliner van dit festival.   Eric start met een ingewikkelde en gevarieerde gitaar solo als binnenkomer. Na een praatje met het publiek zet Eric met gevoelig snarenwerk de song Survivor (wat over Eric zelf  gaat) in gang, om later te eindigen met jankend solo spel.  Eric zijn gitaarspel is moeilijk te omschrijven, die man beheerst alle stijlen, die ook nog gecombineerd in 1 song gespeeld kunnen worden. Eric heeft een fantastische band om zich heen. Cody Wright, alias Smokeface-bass.-- Nick Hayes,drums—Jonathan Lovitt, keys—Ladonna Gales, percussie. Er wordt veel werk gespeeld van zijn laatste album Crown, geproduceerd door niemand minder dan Joe Bonamassa.  Eric is ook een meester in het bespelen van zijn publiek. In het aanstekelijke Put that Back laat hij het publiek met de armen hoog en laag zwaaien op de maat natuurlijk. Wat een mooi gezicht, en iedereen in de Doolhof geniet. Cody zet met hele fijne baslijnen Come Together van de Beatles in gang, en Eric zorgt even later dat het publiek inhaakt met het refrein, en wat later gaat het over in een wat jazzy uitvoering. Wat een ras entertainer is die man, hij heeft een goede stem, maar als hij het publiek opzweept, hoor je een geraspte stem. Maar het publiek eet uit zijn hand.

 

 

 

Voor foto's van Eric Gakes op het Bluesrock Festival in Tegelen klik je op de link van mijn fotoalbum: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72177720301846200

 

 

 

Eric toont zijn ongelofelijke gitaar virtuositeit in de song Smokestack Lighting, er komt van alles voorbij in deze song, jazz, blues, rock, en het verveelt geen tel. En credits voor de geweldige band. Op een inmiddels rood verlicht podium wordt Too close to the Fire gespeeld, met gevarieerde percussie van mevrouw Gales, goed hoor. Eric vindt het Nederlandse publiek awesome, omdat ze nog niet om een cover van Jimi Hendrix hebben gevraagd. Eric vervolgt; ik heb 19 albums gemaakt, dus waarom die damn shit van Hendrix spelen? Ik heb zelf shit genoeg om te spelen. Waarvan akte. Na toch wat gitaarlicks met J H signatuur, zet de band de Crown op hun uitmuntende set. Met een daverend applaus nemen Eric en de band afscheid van het publiek. Met deze weergaloze headliner komt er een eind aan een gedenkwaardige dag, met geweldige muziek, van 7 uitstekende bands. Op naar Tegelen 2023.

 

 

 

Verslag en foto's: Berry Rombouts en Walter Vanheuckelom