CINELLI BROTHERS – BREDA JAZZ FESTIVAL 19 MEI 2023 – Berry Rombouts

Via een berichtje op de socials kwam ik er  (laat) achter dat The Cinelli Brothers op het  Breda Jazz festival zouden spelen. En wel 2 optredens per dag op verschillende podia in de stad. De 2 optredens op 18 mei moest ik missen, maar vrijdagmiddag toch maar even naar Breda gereden. Hun 1^e gig stond om 13.30 geprogrammeerd.

Het was al redelijk druk in de stad, overal grote en kleine podia, gezellig ingerichte terrasjes, met barretjes en eet gelegenheden. En niet onbelangrijk, het was schitterend weer.

Voor het podium was al het al aardig druk, en ik kan het al verklappen, het plein liep mudjevol. De band heeft een flink repertoire (zeker 50 songs), er ligt zelfs geen setlijst op het podium.  Trouwens geen een set is hetzelfde bij de Cinelli Brothers. Deze band treedt veel op, en is goed op elkaar ingespeeld.

De band bestaat uit; Marco Cinelli- vocals, gitaar, bas en keys. Alessandro Cinelli- vocals,drums en bas. Tom Julian Jones- vocals,harp, gitaar en keys.  Stephen Giry- vocals,bas,en gitaar. Deze band bulkt van het talent, ze spelen eigen songs en covers, waar ze een eigen twist aan geven.

De band opende met een swingende bluesshuffle, My baby is rough and Tough.  In Grandchildren of the Blues liet de band horen dat de blues bij hun in goede handen is.  Een eerste bluescover was Love Disease van Paul Butterfield, met scheurend harpspel van Tom.  Na deze bluessongs passeerden tijdens deze set ook andere muziek stijlen, bv gospel in Married Woman, met prachtige vocalen van de 4 heren. Up tempo songs, bv High Time we Ran is weer pop rock. Het gaat te ver om elke song, en de instrumenten wisselingen te beschrijven in een set van bijna 2 uur. Maar het publiek kon bijvoorbeeld genieten van wisselende leadvocalen, en splijtend/ subtiel gitaarspel, van alle drie de heren.  In Million miles Away van Rory Gallagher viel Stephen Giry op met schitterend snarenspel op zijn Fender telecaster. Zo, dit ging erin als de spreekwoordelijke koek, er waren blijkbaar nogal wat Rory fans aanwezig. Marco en Tom praten de songs met humor aan elkaar.

Er werden prachtige covers gespeeld van Ry Cooder- Makes you rich, makes me Poor, in een rockende uitvoering, en van JJ Cale- Call me the Breeze, met schitterende vocalen.  Save Me is hun eigen vocale pareltje. In bijna alle songs komen er catchy refreintjes voorbij, gelikte gitaarrifjes, stuwend en wanneer nodig begeleidend organ/pianospel van Marco. De ritmesectie Stephen en Alessandro staat ook als een huis. Dat was goed te horen in So Far, So Good, strak drumwerk en pompende baslijnen. Het publiek deinde en danste mee.

Deze set werd afgesloten met de ACDC klassieker, I am a Roller. Als de band zachter speelt, gaan ze low down on stage, en vraagt dat ook van het publiek. Als het publiek eenmaal low down is, voeren de heren het geluid en de energie weer op, het publiek volgt de band. Gevolg, een rockende band op het podium, en een dansend publiek op het plein. Mooi gezicht, en klaterend applaus was het logische gevolg.

Zo kwam er eind aan een energieke show van The Cinelli Brothers, het publiek had zichtbaar genoten van een enthousiaste en authentieke band. Dat was na afloop te zien bij de merchandise.

Verslag en foto’s: Berry Rombouts