THE CINELLI BROTHERS / STUDEBAKER JOHN – KEEPING THE BLUES ALIVE – ZAAL THIJSSEN – VLIERDEN 18 DECEMBER 2022 – Berry Rombouts

De dubbel affiche van KBTA is zeker de moeite waard om naar Vlierden te gaan. Met Studebaker John staat er een doorgewinterde Amerikaanse bluesman op het podium, en met The Cinelli Brothers een kwartet Engelse jonge blueshonden, die onlangs de Britse Blueschallenge hadden gewonnen. Hoewel Engels,  ja, Tom Julian Jones –vocals-guitar-harp- die wel, maar Stepen Ghiry (Fransman) vocals-guitar-bas, Marco Cinelli (Italiaan) vocals-guitar-keys en zijn broer Allesandro Cinelli-vocals-drums, zijn dus niet Engels, maar de boys wonen wel allemaal in Londen. 

Nog n weetje, Marco heeft zelfs nog 4 jaar in Nederland gewoond, in Groningen en Koog a/d Zaan, hij was toen ook al bezig in de muziekwereld. Op aandrang van Allesandro vertrok Marco weer naar Engeland, vooral vanwege hun beider passie voor Chicago en Texas blues. Ze formeerden een band, en na een paar jaar en een paar personele wisselingen, gaat het in de huidige bezetting erg cresendo met de band. Voor het Nederlandse publiek nog een vrij onbekende band, maar The Brouwers Brothers zien er muzikale heil in. En meestal hebben Martin en Theo er goede kijk op.

Helaas was er vanwege de slechte weersvoorspelling en de WK voetbal finale, minder volk naar Vlierden gekomen, jammer. Maar de show must go on in goed Nederlands. De gasten werden bij binnenkomst zoals altijd hartelijk ontvangen, door Mia, Theo en Martin. Ellen moest helaas forfait geven. De band opent met een slow blues, Save Me, gloedvol  gezongen door Marco en door Tom met meeslepend harpspel ondersteund. De 2^e song  No Place for Me heeft ook een droevige inslag, in gang gezet met subtiel gitaarspel door Marco, maar deze droefheid wordt door prachtige en wisselende lead vocalen van Marco, Tom en Stephen bijna vergeten. De mooie koortjes van alle 4 de heren zijn ook prachtig, de stemmen kleuren zo goed bij elkaar. Zelden gehoord bij een bluesband!!!

De Cinelli Brothers beschouwen zich als de kleinkinderen van de blues in de hedendaagse tijd. In de song Grandchildren of the Blues brengt de band een ode aan de oude blueslegendes zoals bv Muddy Waters. Alles klopt in deze song, mooi toetsenspel van Marco, geweldige vocalen en snarenspel van Tom, vette bas van Stephen met strak drumwerk van Allesandro. Halverwege subtiel en zacht snarenspel van Tom (muisstil in de zaal). Stephen ruilt ondertussen de bas voor een Telecaster en dan volgen er sublieme gitaarsolo’s van Tom en Stephen. Dit is al een vroeg hoogtepunt. Nu blijkt meteen dat de heren ook meerdere instrumenten uitstekend kunnen bespelen. Veel applaus is de beloning. High Time we Run is een lekkere up –tempo song met scherp gitaar spel van Tom en Stephen. Deze heren gunnen elkaar de spots. De 1^e cover is van JJ Cale, Call me the Breeze, catchy song met mean slide en snarenspel en uitstekende koortjes. Marco bedankt het publiek nog eens, omdat dat deze middag voor de blues heeft gekozen, en niet om de hierboven vermelde redenen weg blijft.  The Last Cigarette is een droef pareltje, dat gaat over een verloren liefde, die je hoopt terug te winnen. En dan kan drank en een sigaret tijdelijk troost bieden. Deze song wordt met veel emotie gezongen door Marco, en Tom speelt zo intens droevig op zijn harp, dat de tranen daar bijkans uitkomen.

Liefde is een onuitputtelijke bron om er een lied over te schrijven. In Love Disease, een lange cover van de Amerikaan Paul Butterfield, vertolkt Marco een hoofdrol met knap snaren spel, en Tom met scheurend harpspel en krachtige vocalen, maar in toom gehouden door de geweldige ritmesectie.  Een eerste hit van Kenny Rogers, (bekend oa van duet met Dolly Parton)  met zijn toenmalige band The first Edition is Just dropped In. Deze melodieuze song wordt gespeeld met  een  kenmerkende Cinelli twist, mooie vocalen, gitaarsolo’s van Marco en Tom, wervelende pianoklanken van Marco, dit alles lang uitgesponnen en overgoten met een (licht) psychedelisch sausje. Dan volgt er met Dry Spell een lang catchy nummertje met een fameuze pianosolo van Marco, en een stuwende bassolo van Stephen. Marco geeft vocaal bijna op het eind van de song dmv een getal aan, met hoeveel(6-2-4-1) breaks de song eindigt.

Een nieuw hoogte punt is het swingende Married  Woman met prachtige vocalen, beetje gospel, sprankelend piano spel, subtiel snarenspel en een meeklappend publiek. Marco zet met stuwend organ spel So Far So Good in gang, een heerlijke song met 2 tempowisselingen aan het eind. Weer veel applaus. Marco houdt een merchandise praatje, en zegt in goed Nederlands, ‘wel kijken, niet kopen’ publiek moet er vreselijk om lachen. Marco heeft de lachers op de hand, en vraagt het (vrouwelijk) publiek om de Bra’s alvast op het podium te gooien tijdens het aanstekelijke en rockende Choo Ma Gum. Marco is nu de showende frontman met afwisselend fretwerk, Tom met scheurende harp klanken. Allessandro speelt nog een gevarieerde en sjieke drumsolo, nog even bijgestaan door zijn broer. Zo komt er een einde aan een erg boeiende en energieke set, die geen moment verveelde en een hoog muzikaal niveau had.

Het publiek krijgt nog een rockende toegift, een cover van ACDC, I am a Rocker-I am a Roller, gemixt met een flinke dosis Little Richard stijl. De band is nog steeds on Fire en voor het podium gaan de voetjes van de vloer . Wat een spetterende afsluiter van een weergaloos optreden, door een virtuoze band, die ook nog eens frivool, maar goed gekleed op het podium staat. The Cinelli Brothers gaan een grote toekomst tegemoet, en die start in Memphis januari 2023.

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

De 2^e band die nu op het podium komt is de Amerikaan Studebaker John met een trio Belgische muzikanten. Chris Forget-bas, Koen van Peteghem-drums, en Tim Ielegems, gitaar en bv. John heeft al een lange staat van dienst in de bluesscene, met name de Chicago blues. John sluit zijn december tour vandaag dus af in Vlierden. Deze tour bracht John, in Belgie, Luxemburg en Nederland. John Grimaldi is onlangs 70 jaar geworden en is still kicking the blues. De band staat voor de zware opgave om The Cinelli Brothers te toppen, muzikaal gaat dat misschien wel, maar qua performance staat John op achterstand. Het is natuurlijk geen wedstrijd, en het is wat gechargeerd geschreven, met respect naar John, maar het is oud versus jong nieuw talent. Ik beperk me tot de songs van deze set, waarvan ik vind dat die eruit sprongen. De niet benoemde songs vond ik toch vrij veel op elkaar lijken.

In de slow blues Sold my soul to the Devil laat John horen dat hij een geweldige harpspeler is, en Tim pakt uit met scherp snarenwerk. Up and down the Line is een stevige blues met pompend basspel van Chris en licht rockend drumspel van Koen, met scheurend harpspel van John. En Tim maakt nog gebruik van een aparte oude buisversterker, als ik het goed gezien heb. Je moet creatief zijn om de oude sound te behouden.  Een heerlijke song is en blijft Ready to Rock, met repeterende gitaar riffjes en slide spel van John. En de beweeglijke Tim vult in/aan met begeleidend snarenspel, en pakt n keer uit met een ferme gitaarsolo.  Koen en Chris zorgen voor de heerlijke groove. Trouwens John is nog uitstekend bij stem. John zet zich in Fine Cadillac in de spots met jankend slide spel op zijn sixstring.  John vraagt het publiek of ze zin hebben om effe mee te huilen in de laatste song.  Ja dus. Want de laatste song van de set is het bekende Howlin’ in the Moonlight, John doet even een korte test sing a long met het publiek, en John gaat akkoord, en zet in met een pakkend spooky gitaarriffje.  In deze erg lang uitgesponnen song zet John zichzelf in de spots met uitstekend harp spel, en Tim met gemeen snarenspel, en zorgen Chris en Koen weer voor de heerlijke groove. Op het einde slaagt John erin om bijna de hele roedel mensen mee te laten huilen met hem. En niet 1 keer, maar 3 keer. Ik kan alleen maar concluderen dat er wolven gespot zijn in Vlierden, en dus definitief terug zijn in Europa.  Deze set was helaas maar gedeeltelijk boeiend, maar muzikaal klopte het helemaal.

Zoals gewoonlijk vindt er bij KTBA een jam plaats van de 2 optredende bands. Dat was nu ook het geval, de complete band van John, versterkt met Marco Cellini en Tom JJ van de Cellini Brothers. Ik heb de titelsong van deze jam niet meegekregen, het had nogal wat voeten in aarde voor de jam startte. De jam kwam op mij helaas over als een verplicht nummer, terwijl een jam bijna altijd overloopt van enthousiasme als 2 bands samen jammen. Dit nog nooit meegemaakt in Vlierden. Erg jammer dat een middag die zo dynamisch begon uit gaat als de bekende nachtkaars.                                                                                                                                                                                                          

 Verslag: Berry Rombouts

Foto’s: Alain Broeckx