DUDLEY TAFT - RIO - ESCHWEILER 2 MEI 2023 - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

De laatste keer dat ik Dudley Taft zag was in Roermond in 2015, dus was het hoog tijd om nog eens een concert van deze Amerikaanse bluesrocker bij te wonen. Een week geleden verscheen zijn uitstekend nieuw album 'Guitar Kingdom' en om dat album te promoten in Europa, had Dudley een reeks optredens in Nederland en Duitsland gepland. Op 2 mei was Dudley Taft te gast in Rio in Eschweiller (D). Een hele trip, maar ik keek er toch naar uit. Om kwart na acht begonnen Dudley, bassist Kasey Williams en drummer Nick Owsianka aan hun eerste set. De Rio was gezellig gevuld wanneer de eerste tonen van 'Simple Life' door de boxen klonken. 'Simple Life' is de titeltrack van het in 2019 verschenen album. In dit nummer zong Dudley dat hij best tevreden is met een simpel leven. Zijn vrouw, kinderen, zijn hond en af en toe wat tequila of bier geven zijn leven de nodige kwaliteit. Dudley strooide het gehele nummer gretig rond met spetterende riffs op zijn blauwe Fender Stratocaster. Uit zijn nieuwe album 'Guitar Kingdom' kwam de bluesrock shuffle 'Black And Blues'. In deze Stevie Ray Vaughan getinte bluesrock shuffle verlelde Dudley het verhaal van een kennis, die de grootste vijand is van zichzelf. Drummer Alex Nick Owsianka en bassist Kasey Williams zorgden voor de stuwende groove en Dudley pakte uit met een erg knappe snarensolo op zijn sixstring. Met een Wah Wah gestuurde gitaar intro trok Dudley de gitaar gedreven bluesrocker 'Oil And Water' op gang. Het is een song waarin Dudley zijn liefde voor zijn vrouw uit en zingt dat zijn liefdesvuur voor haar nog steeds brandt. In 'Oil And Water' was de gitaar van Dudley het gehele nummer uitdrukkelijk en uitstekend aanwezig. Met een geweldige solo zette Dudley zelf de kroon op zijn knappe instrumentale prestatie. De dwingende en bulderende drums bleven aanwezig in deze gruizige, gitaar gedreven bluesrocker 'Oil And Water' en Kasey Williams zorgde met een beukende baslijn op zijn vijf snaren Roscoe bas voor een geweldige groove. 

 

 

 

For more pictures of Dudley Taft at The Rio at Eschweiler click on the link of my flickralbum: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72177720307982486

 

 

 

 

Het werd iets rustiger in 'Lonesome Memphis Blues', waarin Dudley zingt dat hij zijn vrouw miste op het moment dat hij alleen in Memphis was. Het nummer had een sterk en melodieus refrein, dat uitnodigde om mee te zingen. De Tinsley Ellis cover 'A Quitter Never Wins' is de enige cover op het recentste album van Dudley Taft. Het is een melodieuze ballade, waarin Dudley dicht bij de originele versie blijft. Er klonk veel emotie in zijn stem en met zijn gevoelvolle gitaar solo op zijn Gibson Les Paul drukte Dudley zijn stempel op deze prachtige cover. Daarna werd het gaspedaal stevig ingedrukt voor de  bluesrocker 'Playing On Love'. Na een verhaal over zijn jeugd begon het trio aan de meer dan vijf minuten durende heavy rocksong 'Old School Rocking'. In dit lekker groovend nummer nam Dudley ons mee naar zijn jeugd, meer bepaald naar de periode toen hij dertien was en het leven nog volop moest ontdekken. De meisjes, de muziek, de gitaar en ook de jointjes waren toen blijkbaar al heel belangrijk. Nick Owsianki schitterde achter zijn drumstel met energiek en bulderend slagwerk. Hetzelfde kan gezegd worden van Kasey Williams die met zijn beukende baslijn op zijn vijf snaren Roscoe bas voor de stuwende groove zorgde. 'Old School Rocking' had een sterk refrein dat uitnodigde om mee te zingen en te headbangen. Naar het einde toe was er een knap stuk met gesproken woorden, beukende bas en opwindend slagwerk. Het trio bleef vol gas geven in de rocker ‘Red Line’. Bassist Kasey Williams en drummer Nick Owsianki toonden nogmaals hun klasse en rolden zo het tapijt uit voor de vlijmscherpe solo van hun frontman. Set één werd afgesloten met de bluesshuffle 'Broken Down', een nummer met veel Stevie Ray Vaughan invloeden. Deze lange versie kreeg nog een fantastisch slot met heel wat psychedelisch gitaarwerk van Dudley en uitstekende en energieke drum en bas solo's van Nick Owsianka en Kasey Williams. 

 

 

 

 

 

 

Na een twintig minuten pauze begonnen Dudley, Kasey en Nick aan set twee met de Jimi Hendrix cover 'Driving South', een nummer waarin de sterkte van dit power trio volledig tot zijn recht kwam. Het was net of de jongens aan een prettig gestoorde jam bezig waren. Taft bleef heel gedreven verder rocken met de high speed bluesrocker 'Devil', een nummer dat hij schreef toen zijn Franse vriend Manu Lanvin op bezoek was in Cincinnati. Het trio gaf vol gas en Dudley schitterde weer met een erg knappe solo. Iets voorbij halfweg vertraagde het ritme van 'The Devil' even, maar dat ritme werd even later met klasse weer opgebouwd. Het voetstampende 'Favorite Things' was zeker één van de hoogtepunten van de avond. Het mannelijke publiek zal zich zichzelf zeker en vast herkend hebben in Dudley's favoriete bezigheden zoals zijn vrouw, auto's en gitaren. Dummer Nick Owsianka en bassist Kasey Williams zorgden voor de aanstekelige, voetstampende groove. Dudley zong het nummer heel overtuigend en strooide het gehele nummer gretig rond met pittige en vlijmscherpe gitaar riffs. Met een vurige en priemende solo zette hij zijn woorden nog wat kracht bij. Het plots en onverwacht einde gaf 'Favorite Things' nog een extra touch. In het meer dan acht minuten durende, zweverige 'One In A Billion' vertraagde het ritme en ging Dudley Taft een beetje de Robin Trower weg op. De psychedelische gitaar solo van Taft was weer een lust voor het oor. Dudley en de band staken terug een tandje bij voor de uitstekende en energieke rocker 'Left In The Dust', een nummer dat Dudley schreef nadat hij juist een nieuwe Fuzz pedaal (een Analogam Sunface NKT) had gekocht. Toen hij die pedaal wou testen sijpelde de gruizige openingsriff van 'Left In The Dust', volgens de gitarist gewoon uit die pedaal. Het lied vertelt het verhaal van iemand die teveel kansen voorbij laat gaan, omdat hij een te grote faalangst heeft om iets nieuw te proberen. Het energieke slagwerk van Nick Owsianka en de bonkende baslijn van Kasey Williams zorgden voor de perfecte basis, waarop Dudley Taft zich kon uitleven op zijn sixstring en al zijn fans weten dat hij dan op zijn best is. 'Left In The Dust' was een bluesrocker die je vanaf de eerste noot bij je nekvel pakte en je pas losliet als de laatste noot uitgestorven is.

 

 

 

 

 

 

'Cosmic Radio', de titeltrack van zijn voorlaatste album, gaat over het openhouden van je geest voor nieuwe mogelijkheden en standpunten. Het is een typische Dudley Taft song met een verschroeiende ritmesectie en splijtende gitaar riffs. Het sterke en melodieuze refrein gaf 'Cosmic Radio' nog een extra troef en de snarensolo van Tuft was andermaal van uitstekende makelij. De gitaar is een manier van leven en dat leven van songwriting en gitaar spelen was het onderwerp in 'Guitar Kingdom'. In deze zwaar groovende bluesrocker hoorde natuurlijk grimmig en vurig gitaarwerk van Dudley. Set twee werd afgesloten met twee Freddie King covers, namelijk 'Palace Of The King' en het stomende 'Going Down'. Deze klassiekers kende natuurlijk iedereen en dat hoorde je ook meteen aan de reacties van het enthousiaste publiek. In 'Palace Of The King' kregen we een lang instrumentaal, psychedelisch gedeelte. Tijdens 'Going Down' kregen we ook nog een heerlijk en uitdagend duel tussen de gitaar van Dudley en de basgitaar van Kasey Williams.  Onder een daverend applaus verlieten Dudley, Kasey en Nick het podium. Het dankbare publiek wilde duidelijk nog meer muziek van dit sterke power trio en liet dat ook duidelijk merken. Even later verscheen het trio terug op het podium voor een heel mooie en lange toegift. Het werd een prachtige medley met 'Breath' van Pink Floyd, 'Down By The River' van Neil Young, 'Oh Well' van Peter Green en daarna opnieuw 'Breath' van Pink Floyd. Beter konden Dudley, Kasey en Nick hun concert in Rio te Eschweiler niet afsluiten. 

 

 

 

 

 

 

Verslag, foto's en filmpjes: Walter Vanheuckelom