DVL - De Bosuil - Weert 9 november2016 - Walter Vanheuckelom

Reports

About:

Artist:

DVL

Date:

09/11/2016

Venue:

De Bosuil

Place:

Weert

Your Reporter on the Spot:

Walter Vanheuckelom

DVL - DE BOSUIL - WEERT 9 NOVEMBER 2016

Lester Butler (12 november 1959-10 mei 1998) was een Amerikaans blues muzikant, die op een vrij korte tijd veel invloed heeft gehad op de blues muziek. Hij is vooral bekend als zanger en mondharmonicaspeler bij The Red Devils. Veel officiële albums brachten The Red Devils niet uit, wel een aantal live bootlegs die nog steeds erg gewild zijn onder de fans van deze opdwepende bluesrock band. Het zijn niet alleen de fans die de muziek van Lester Butler en zijn Red Devils levendig houden, want de muziek is nog regelmatig te horen tijdens live concerten van diverse artiesten. De Amerikaanse zanger, gitarist en mondharmonicaspeler Guy Forsyth was en is nog steeds enorme fan van deze muziek en hij vond in drummer Mark Barrett en gitaristen Jon Amor en Robin Davey de ideale zielsgenoten om een tribute aan deze legendarische band te organiseren. Dat Mark, Jon en Robin, drie bandleden van The Hoax, van de partij zijn hoeft niet te verbazen want de muziek van The Hoax heeft altijd een hoog Red Devils gehalte gehad. Als bassist werd een oude bekende van Jon Amor, namelijk Dave Doherty aangetrokken. Dave was vroeger nog lid van The Jon Amor Band. Het was koud en nat op woensdag negen november en er was met Nederland tegen België ook nog voetbal op de televisie, maar toch was de Weertse muziektempel De Bosuil heel goed gevuld voor DVL. Het concert zou om half negen beginnen en dat liep wat uit want uiteindelijk was het kwart over negen op het moment dat het vijftal het podium betrad. Met een geweldige riff op de mondharmonica gaf Guy Forsyth de aftrap van wat een heel opwindend concert zou worden. 'So Low Down' bracht meteen sfeer in De Bosuil en meteen konden we de klasse van het vijftal bewonderen, al was het vooral Guy Forsyth die in deze eerste song imponeerde. Veel tijd voor pauze was er niet, Guy heette het publiek welkom en de band begon dadelijk aan het stomende 'Mr. Highway Man', waarin eerst Robin Davey op de rand van het podium, het beste uit zijn witte Musicman haalde. Even later deed zijn collega Jon Amor hetzelfde op zijn vertrouwde Fender Stratocaster. Om de kers op de taart te plaatsen deed Guy er met de bluesharp nog een verschroeiende solo bovenop. De pret kon niet meer op.

Natuurlijk was er de ideale ritmesectie met een schitterende Mark Barrett op drums en Dave Doherty op bas, zij zorgden voor de stuwende groove en hielden alles netjes samen, zodat de drie andere heren zich volledig konden laten gaan en het spektakel konden verzorgen. Guy Forsyth was erg goed bij stem en met de steeds weerkerende riff op zijn blaas en zuig instrument kleurde hij ook de sound tijdens 'I Wish you would'. Bovendien haalde hij ook nog vernietigend uit met een zinderende solo. Na dit erg stevige en verschroeiende begin werd er gas terug genomen voor de meeslepende ballade 'Pray For Me'. De band straalde zoveel energie uit dat het na dit trager nummer weer vol gas gaf in de stuwende bluesrocker 'No Fighting', waarin beide gitaristen weer het beste van zichzelf gaven en dat was een lust voor het oog en het oor. Het publiek genoot met volle teugen van deze geweldig sterke band die de sound van de originele Red Devils heel dicht benaderde. Guy Forsyth deed vervolgens het verhaal over hoe Lester Butler achttien jaar geleden aan zijn einde kwam. Een overdosis drugs en vrienden die hem naar de parking van de kliniek brachten in plaats van hem in de kliniek te brengen. Toen men hem vond op de parking was het te laat en ademde hij niet meer. Na dit tragische verhaal werd er weer voluit muziek gemaakt met 'Devil Woman', waarin we weer die rauwe sound en die stuwende groove konden horen die deze muziek zo kenmerkt. Robin Davey kwam weer vol overgave, op het randje van het podium zijn klasse tonen. Een gebroken snaar wilde nog roet in het eten gooien maar daar liet de Brit zich niet door tegenhouden. Even later was het de beurt aan gitaarvirtuoos Jon Amor. Elke keer dat Jon, solo aan bod kwam reageerde een heel deel van het publiek heel enthousiast en daar zal zijn status als gitarist wel veel mee te maken hebben. Ook Guy Forsyth liet zich niet onbetuigd en nam op overtuigende wijze het laatste deel van 'Devil Woman' voor zijn rekening op zijn mondharmonica. Het vijftal bleef dit erg hoge niveau aanhouden tijdens het verschroeiende 'Tail Dragger', om daarna met een erg mooie slowblues te verrassen. Inderdaad, 'Cross Your Heart' liet niemand onberoerd in De Bosuil en bezorgde menig toeschouwer kippenvel. Forsyth legde erg veel gevoel in zijn zuig en blaaswerk en Robin Davey deed hetzelfde, maar dan op zijn snaarinstrument.

De Bosuil werd gevuld met pure rock'n roll klanken tijdens een instrumentaal nummer waarin vooral de mondharmonica centraal stond. Daarna werden we meegenomen naar de Delta van de Mississippi voor 'She's Dangerous'. Een strakke sound om van te smullen en ook de stem van Forsyth bleef erg bekoren. Deze geboren frontman ging van links naar rechts op het podium en wakkerde zo het vuur bij zijn mede muzikanten nog wat aan, al was dat niet echt nodig want die jongens leverden klasse werk af. Tijdens deze meeslepende 'She's Dangerous' stonden Guy en Robin rug tegen rug, zich in allerlei bochten te wringen. Forsyth gaf op de bluesharp de aanzet voor het uptempo nummer 'Time To Cry' en Jon Amor nam even later met veel gevoel over. De start van een overweldigende sound die De Bosuil inpalmde zoals een wervelwind dat zou doen.

Overal zag men bewegende lichamen die het ritme van de muziek probeerden te volgen. Jon Amor speelde een steeds weerkerende aanstekelige gitaar riff en Robin Davey en Guy Forsyth gingen beiden geweldig tekeer op hun instrument. De band werd uitgebreid voorgesteld en Guy bedankte nogmaals het publiek dat op een weekdag zo talrijk opgekomen was. 'Automatic' is misschien wel de meest bekende song van The Red Devils, dus deze mocht zeker niet ontbreken in Weert. 'Automatic' en een zinderend 'I Was wrong' zorgde voor een waanzinnig slot van een geweldig optreden. DVL kwam, zag en overwon en daar hadden ze echt niet veel tijd voor nodig, want het concert had nauwelijks tachtig minuten geduurd. Het was dan ook niet verwonderlijk dat het publiek meer wilde van deze band. Het kreeg ook meer met de heel intense ballade 'It Hurts Me Too' en het scheurende en verschroeiende 'Going To The Church' waarin het vijftal op het podium voor de laatste keer die avond hun ziel en hart legden. Als DVL in de kerk zou spelen dan zou ik dagelijks naar de kerk gaan en misschien wel meerdere keren per dag. Weer een prima concert in De Bosuil te Weert met uitstekend geluid en licht, met dank aan de mensen achter de knoppen.