Ik was hem zelf al 10 jaar vergeten. 

De laatste plaat die ik van 'm kocht was 'The beautiful lie', nu meer dan 10 jaar geleden. 

Om de één of andere, duistere reden volgde ik nadien de carrière van Harcourt niet meer. 

Wellicht was ik te diep ondergedompeld in de Amerikaanse folk en americana. 

Maar toen ik onlangs in Humo las dat Harcourt naar de Botanique zou komen, trok die aankondiging mij op één of andere bizarre manier aan en ik bestelde meteen tickets. 

Om me enigszins voor te bereiden op zijn concert, beluisterde ik intussen alle platen die ik links had laten liggen van Harcourt via spotify en ik besefte dat ik wat gemist had de voorbije jaren. 

Zonder verwachtingen ging ik naar de Botanique en ik keerde met een euforisch, extatisch gevoel terug naar huis. 

Een goed teken, want dat betekent altijd dat ik een biezonder concert heb meegemaakt. Maar wat maakte het concert dan zo biezonder? 

Harcourt zijn verschijning alleen al: Hij bewoog zich als Ed in Wonderland die in een magisch sprookjesbos vol muziekinstrumenten beland was. 

Na ieder paar liedjes greep hij telkens naar een ander instrument, en het biezondere was dat hij moeiteloos overschakelde van de ene piano of keyboard naar de andere akoestische of elektrische gitaar, ondertussen ritmische loops makend met het drumstel. "Ne zanger is ne groep" zong Wannes Van de Velde ooit, en Ed Harcourt was vanavond daarvan de verpersoonlijking. Ed vond overigens dat we veel te ver weg zaten van hem, en dus nodigde hij iedereen uit om voor het podium plaats te vatten, om uiteindelijk iedereen mee op het podium te vragen. 

Ed houdt duidelijk van gezelligheid en warmte. 

Een hopeloze oude, romanticus is hij; een echte out of time-man, die aan de piano de mooiste liefdesliedjes zong die ik ooit hoorde. 

Een sfeervol Valentijnsconcert dat net op tijd kwam, waarvoor dank, beste Ed Harcourt.