De zeventwintigjarige gitaarvirtuoos Eric Steckel is aan een uitgebreide Europese tournee bezig, dus konden we het niet laten om naar Eschweiler in Duitsland te rijden voor een concert van deze uitzonderlijk sterke gitarist. Sinds verleden jaar laat hij zich tijdens zijn Europese optredens begeleiden door drummer Maikel Roethof en bassist Jos Kamps. De gezellige Club Rio in Eschweiler organiseert maandelijks een optreden in het project Blues Meets Rock. Ditmaal was het dus de Amerikaan Eric Steckel die zijn kunsten op de snaren mocht tonen aan het publiek van de Rio in Eschweiler. Omstreeks kwart over acht betraden Eric, Maikel en Jos het podium en met de klassieker 'C'mon In My Kitchen' van blueslegende Robert Johnson werd dadelijk het ijs gebroken. Iedereen kent natuurlijk het nummer, als is de versie van Eric wel heel wat feller en zwaarder dan de originele versie. Geen groot pedaalbord voor de Amerikaan, zijn Anderson gitaar en zijn Bogner en Diezel versterker volstonden om het publiek te verwennen met weergaloos gevarieerd snarenwerk. Met drummer Maikel Roethof en bassist Jos Kamps heeft Eric een sterke en powervolle ritme sectie naast hem staan, die altijd klaar staan om er met stomende en heavy grooves een feestje van te maken waarop hun frontman naar hartenlust kan soleren. Na deze bekende cover volgde eigen werk met 'Juke Joint' uit Eric Steckel zijn recentste album 'Black Gold'. Maikel en Jos begonnen deze song met een 'Another One Bites The Dust' intro. Even later werd er nog een tandje bijgestoken en het trio op het podium zorgde er voor dat alle ingrediënten aanwezig waren om van deze spetterende bluesrocker een echt feestje te maken. Het melodieuze 'Feels Like Home' schreef Eric een tiental jaren geleden en het heeft nog geen spatje van zijn kwaliteit verloren. Het geweldig sterke refrein en de uitstekende gitaarsolo bepaalden de sound van het nummer. In het instrumentale 'The Ghetto' werd het maximale gevraagd van het trio op het podium. Het leverde minutenlang verschroeiend snarenwerk van Steckel op, terwijl Maikel Roethof zijn Gretch drumkit met veel power en hoogstaand slagwerk martelde en Jos Kamps geweldig tekeer ging op de vier dikke snaren van zijn Fender Jazz basgitaar.

 

 

 

 

 

Met een vlijmscherpe en meeslepende gitaar groove werd 'Day Drinkin'' ingezet. Een prachtig en sterk nummer waar men moeilijk kon blijven bij stilzitten en waarin de steeds weerkerende sterke gitaar riff de sound van het nummer bepaalde. Daarna was het tijd voor de Albert King cover 'Born Under A Bad Sign', een nummer dat ontelbare keren gecoverd is. De versie van Eric staat in het rijtje van de betere covers. Het begon met een vingervlugge gitaar intro van de jonge Amerikaan en op het moment dat Maikel En Jos invielen kregen we een enorm sterke stomende groove. Halfweg mocht Eric nogmaals al zijn kaarten op tafel smijten. Hij imponeerde minutenlang met een erg gevarieerde solo gaande van heel intens en gevoelvol tot vingervlug en heavy gitaarwerk. Dat Eric nog steeds een voorliefde heeft voor de blues liet hij horen in de Muddy Waters klassieker 'She's Nineteen Years Old'. De superlange versie zorgde voor een orgasme van het oor, het was tevens het eerste kippenvel moment van de avond. Steckel wisselde met snel vingerwerk en met vette zeurende klanken zijn gitaarwerk af. Niemand in Club Rio bleef onbewogen bij het aanhoren van zoveel moois en de aanwezigen wisten dit heel erg te appreciëren en bedankte de band met een daverend applaus. Steckel sloot de eerste set af met het erg stevige 'Mississippi River', uit het voorlaatste studio album 'Dismantle The Sun'. Eric trok alle registers open met verschroeiende en vlijmscherpe solo's en het publiek in Club Rio genoot met volle teugen. 'Mississippi River' stond bol van vet en zinderend gitaarwerk, diep en gedreven baslijnen en imposant slagwerk. Eric beloofde de aanwezigen dat het beste nog moest komen en verliet de set voor een korte break.

 

 

 

 

 

De tweede set werd geopend met de rauwe bluesrocker 'Just Walk Away', een eigen nummer van tien jaar terug uit het album 'Feels Like Home'. Dadelijk gooide het drietal er de beuk in en 'Just Walk Away' gaf Eric nogmaals de kans om de gitaarliefhebbers te geven waarvoor ze gekomen waren, namelijk zinderend en verschroeiend snarenwerk. De oude Donny Hathaway cover 'We're Still Friends' was een van de weinige rustpunten in het concert. Het bleef intiem en zacht tot het moment dat Eric begon aan zijn gitaarwerk, vanaf dat moment voelde je de spanning stijgen. Eerst rustig, daarna met snel vingerwerk opbouwend naar een climax die maar bleef duren. Eric, Maikel en Jos bewezen met succes dat ze ook tijdens ballades erg sterk uit de hoek kunnen komen. De instrumentale 'Bluesrock Jam' die daarop volgde was zonder twijfel één van de hoogtepunten van het concert. Eric en de band gingen hier tot het uiterste en de jongens mochten alle drie met een uitgebreide solo hun klasse etaleren. Wees maar zeker dat ze die kans niet lieten liggen. Om een gedacht te krijgen bekijk je beter het bijgevoegde filmpje, want wat er op het podium gebeurde kan je moeilijk samenvatten in een paar woorden.

 

 

 

 

 

 

Met een lange vingervlugge gitaar solo begon Eric aan de Michael Burks cover 'Empty Promises'. Deze slowblues was om duimen en vingers af te likken. Minutenlang stond Eric met zijn lange soepele vingers zijn snaren op de hals van zijn Anderson gitaar intens en met veel gevoel te beroeren, dat het haar op mijn armen recht kwam te staan. Als je dit allemaal kan mag je jezelf terecht een wonderkind van de gitaar noemen. Het spijtige bij een erg goed concert is dat de tijd voorbij vliegt en dat was dinsdag in Eschweiler niet anders. Met 'Outlaw' waren we al aan het laatste nummer toe. In dit rauwe nummer werden alle registers nogmaals open getrokken. De ritme sectie zorgde voor de stomende groove en de jonge frontman plaatste met een waanzinnige uitgelaten solo de kers op de taart van dit erg sterk concert. Er kwam nog een toegift met een instrumentale 'La Grange' van het Texas bluesrock trio ZZ Top. Het begon met ritmisch getik van Maikel op de rand van zijn snare drums, maar eenmaal het nummer goed op dreef was konden we weer genieten van een vlijmscherpe gitaren, diepe baslijnen en stomend slagwerk. Het concert van Eric Steckel was uitstekend en een aanrader. Wie houdt van stevige bluesrock moet zeker naar Eric Steckel en zijn band gaan kijken. Op donderdag 13 april zijn ze te gast in de Steiger te Menen, op 15 april in De Noot te Hoogland, Op 16 april in Duycker in Hoofddorp, op 21 april in het Calypso Theater in Wijk Bij Duurstede, op 22 april in de DRU Cultuurfabriek in Ulft en op 23 april in Taverne te Bergen.

 

 

Foto's , filmpjes en verslag : Walter Vanheuckelom