ERWIN JAVA’S TRAVELPARTY FEAT. SEAN WEBSTER / THE CINELLI BROTHERS – HEYHOEF BACKSTAGE – TILBURG 14 JANUARI 2023 – Berry Rombouts

De Heyhoef start het nieuwe jaar met een erg aantrekkelijk dubbel affiche. Allereerst Erwin Java’s Travelparty ft Sean Webster, en de winnaars van de Engelse Blues Challenge 2022, The Cinelli Brothers.

Van Erwin Java en Sean Webster heb ik bijna alles gemist, (goede reden hiervoor) en alleen de laatste 3 songs gehoord. Het bekende  I’d rather go Blind, werd weergaloos vertolkt, met een hoofdrol op vocaal gebied van Sean, a capella en zonder micro, de zaal was er terecht stil van. Crossroads, bekend van mijnheer Eric Clapton, was een mooie afsluiter van hun set. Veel applaus volgde, en de roep om een toegift was onvermijdelijk. Met de toepasselijke titel Night time is the right Time kwam er een einde aan hun goede en sfeervolle set.

Na de pauze was het de beurt aan de winnaars van de Engelse blues challenge 2022, The Cinelli Brothers. In Nederland is deze band nog niet zo bekend, maar daar is de laatste weken verandering in aan het komen. In december 2022 speelden deze mannen een meesterlijke set tijdens de Keep the Blues Alive middag in Vlierden. En dat gaat rond op de blues tamtam. In een goed gevulde Heyhoef opent de band met Save Me, waarin Marco Cinelli uitblinkt met zijn gitaarspel (zonder plectrum) en Tom Julian Jones imponeert met jankend harpspel. De toon is gezet, en het publiek gaat er eens goed voor staan. Wanneer de 4 heren No Place for Me vocaal inzetten, is het publiek even van zijn à propos, we zijn toch niet in de kerk, maar toch horen we gospel invloeden. Een bluesband 4 stemmig zingen, das bijna ongehoord, hallelujah. Het publiek weet dit echt wel te waarderen, dus veel applaus.  De nieuwe up tempo song MaMaMa don’t like It (?) valt weer op door het meerstemmig gezongen catchy refreintje en spetterend gitaarspel.

Marco vermaakt tussendoor het publiek met zijn Nederlandse woordenschat, wat veel hilariteit oplevert. In een ode aan de getrouwde vrouwen, Married Woman bespeelt Marco de keys en speelt Tom subtiele riffjes en solo’s op zijn gitaar. En weer schitterende leadvocalen en koortjes in deze song met hit potentie. De vocalen doen denken aan de Beach Boys. De Cinelli’s beschouwen zich als de kleinkinderen van de blues, en inderdaad, deze Engelse generatie laat in Grandchildren of the Blues song horen dat ze die verantwoordelijkheid aankunnen. Real blues deze song, alles klopt.

Deze band bestaat alleen maar uit multi instrumentalisten, als je maar 1 instrument bespeelt ben je kansloos om bandlid te worden!! Ga er maar eens voor zitten. Marco Cinelli- gitaar-vocals- piano.  Alessandro Cinelli- drums-vocals-bas.  Tom Julian Jones-gitaar-vocals-harp-keys.  Stephen Giry- bas-vocals-gitaar. Dit is ongekend!!

Feel Low/ Double soul (?) is weer een echte blues song met een typisch gospel einde.  Deze band speelt en beheerst verschillende stijlen, blues-pop-jazz-pop-rock-rock&roll. Tom kondigt de 1^e cover aan van vanavond, Love Diseas  van zijn favoriete harpspeler Paul Butterfield. Een jazzy song  met vette baslijnen van Stephen, splijtend gitaarspel van Marco, scheurend harpspel en passievolle zang van Tom, gelardeerd met gevarieerd strak drumwerk van Alessandro. In het wonderschone en droevige Last Cigarette bezorgt Tom het publiek natte ogen met trieste harpklanken, Marco zingt met gepaste emotie. Een verrassende cover van Rory Gallagher gaat erin als zoete koek bij het publiek. Stephen zingt en speelt nu gitaar, Marco plukt nu aan de dikke snaren en Tom speelt nu de keys. De solo van Stephen is verschroeiend. En het klinkt allemaal top, er wordt niet gewisseld om het wisselen. Het publiek is razend enthousiast.

Het is ondertussen knap warm geworden in de Heyhoef, en Marco vindt dat er wat aan gedaan moet worden. Het hoeft niet veel te kosten, en met de cover van JJ Cale, Call me the Breeze ontstaat er een lekker briesje in de zaal, en het publiek klapt de song mee op gang. Deze song met een eigen twist is uitermate geschikt voor de vocalen, een gitaar duet en gitaar solo’s door Tom en Marco. Erg goed. Marco zet met stuwend organspel het catchy  So Far, So Good in gang, en Tom laat zijn gitaar nog eens janken. Op het eind nog een tempo versnelling, en verlaging. Het publiek zingt het refrein, en doet dat So Good.  Dan nodigt Marco Sasha Ivantic uit om een song (?) mee te spelen, ze kennen hem alleen van social media, dus elkaar nooit ontmoet. Sasha had wel als eerste contact met hun gezocht. Sasha blijkt een erg goede gitarist te zijn, Marco en Tom dagen hem uit. Sasha gaat er helemaal mee in. Dit is snaren vuurwerk in een lang uitgesponnen song. Het publiek applaudiseert en wil (altijd) meer. Na afloop even gesproken met Sasha, hij speelt oa in de band van de Nederlandse soul zangeres Berget Lewis. Sasha speelt een thuis wedstrijdje, want hij woont in Waalwijk.

Marco wil nog wel meer spelen, maar op 1 voorwaarde, dat het publiek na afloop komt babbelen met de band, bij de M stand. Het is boogietijd volgens Marco, en de mannen bepalen zelf wel wanneer ze kauwgum kauwen, daar hoeft een vrouw zich niet mee te bemoeien. Daar gaat deze Choo Ma Gum boogie over. Aan het eind nog een lange clap along met het opgewonden publiek en Alessandro trakteert het publiek nog op een fantastische drumsolo, waarbij alle toms en cymbals gebruikt/geraakt worden, waarna de band weer opkomt en de song naar een climax stuwt. Het uitzinnige publiek schreeuwt om een toegift, en die komt er. De AC DC klassieker I am a Rocker, I am a Roller wordt gespeeld met een flinke dosis Little Richard stijl, en Marco geselt de toetsen met repeterende rock&roll aanslagen.

Hier zal het publiek nog lang van nagenieten en over praten. Als John Maes slim is boekt hij  ze alweer voor volgend jaar.

Zo komt er een einde aan een enerverende show van een bijzondere talentrijke, en energieke band. Het zijn topmuzikanten, die met veel enthousiasme en plezier een authentieke performance neerzetten.

Noot--  (?) = niet zeker of titel klopt.

Verslag en foto’s: Berry Rombouts