De violist Florin Niculescu, opgegroeid in een Roemeense Roma-familie, draagt duidelijk de sporen van zijn musikale roots! Dat hij intussen al 25 jaar in Parijs woont is ook duidelijk te horen. Samen met de bassist (Darryl Hall) en de gitarist (Hugo Lippi) spelen ze moeiteloos een gevoelige gispy jazz dat, als je goed luistert, doorspekt is van elementen uit de Franse chanson. Hier en daar herken je iets van een Aznavour of van een Brel. Zelfs Toots wordt op een moment geëerd met een paar bluesette-noten. Het publiek (waarvan heel wat Roemenen) was duidelijk grote fan van Florin & co. Er werden verzoeknummertjes geroepen waar het trio, dat onder de indruk leek van de keuze van publiek, maar al te gretig op inging.

De interactie is niet alleen met het publiek, maar ook onderling. Dat ze er plezier in hebben, staat buiten kijf! Regelmatig zie je ze gniffelen naar elkaar, alsof ze elkaar muzikaal de loef willen afsteken. Het geheel is een mengeling van melancholie en speelsheid dat op voortreffelijke wijze gebracht wordt door deze drie virtuozen en fel gesmaakt werd door het publiek. Chapeau bas!