De Australische Jimi Hendrix op de toetsen, Lachy Doley was weer in Nederland voor een tournee. In Culemborg kreeg hij vorige week weer lovende kritieken, dus hoog tijd om deze tovenaar op de toetsen zelf aan het werk te zien en te horen. De Cacaofabriek in Helmond is een mooie zaal met prima geluid en is niet zo ver verwijderd van de Belgische grens, dus namen we zondagmiddag de auto nog maar eens uit de garage en reden we naar onze Noorderburen. Lachy Doley heeft twee albums op zijn naam, zijn debuut album 'Singer, Organ, Soul' uit 2013 en de opvolger 'Conviction' dat verleden jaar verscheen. In de Cacaofabriek had Lachy voor zijn optreden nog een orgel clinic met een aantal enthousiaste toetsenisten, die allemaal wat wilden opsteken van de Australiër. Sommige van de cursisten mochten met de toetsenvirtuoos jammen en zij zullen deze dag zeker niet gauw vergeten. Rond kwart na vier in de namiddag was het dan tijd voor het concert. Lachy had zijn 57 Hammond C3, Leslie 145 en zijn Hohner Clavinet met het Castle Bar Whammy systeem netjes op elkaar gezet zodat hij van op één plaats zijn instrumenten kon bespelen. Op drums had hij de Nederlander Henk Punter en op bas de Australiër Chris Pearson meegebracht naar Helmond. Geen gitaar op het podium en ik was erg benieuwd of Lachy dat gemis kon opvangen met zijn drie toets instrumenten.

 

 

 

Doley opende het concert met de stomende blues shuffle 'Betcha I'll Getcha', waarin hij al dadelijk alle registers opentrok op het Hammond. Het zorgde er voor dat de toeschouwers dadelijk onder de indruk waren van het talent van Doley en voor de rest van het concert geboeid luisterden naar de muziek van de toetsen virtuoos. 'Betcha I'll Getcha' komt uit het recentste album 'Conviction', het was niet het enige want Doley's vier eerste nummers kwamen allemaal uit dat album. ‘Make It Up’ deed erg aan ‘Gimme Some Lovin’ van The Spencer Davis Group denken. Lachy ging verschroeiend te werk op de toetsen nadat bassist Chris Pearson voor hem de loper uitgerold had na een erg knappe bas solo. Het ritme werd vertraagd met de soulvolle ballade 'Conviction', waarin Lachy zijn hart en ziel legde in het vocale gedeelte. De cover ‘Use Me’ van Bill Withers had nog weinig van het origineel. De versie van Doley was trager en hij had er de sound van de geniale Duitser Henrik Freischlader doorheen gemixt. Doley klonk hier magistraal op zijn Clavinet Hohner Whammy Clavinet. De warme en diepe baslijnen van Chris Pearson pasten perfect in deze blues/ soul ballade. Tijdens de Freddie King klassieker 'Going Down' ging het er verschroeiend aan toe in de Cacaofabriek en dit tot groot plezier van het publiek, die deze versie wel kon waarderen en die de band dan ook een verdiend dik applaus gaven. de versie van John Lennon's 'Jealous Guy' vond ik persoonlijk iets minder geslaagd, al zaten er best ook wel leuke passages in deze meer dan tien minuten durende versie. De bas solo van bassist Chris Pearson kon bij iedereen op veel bijval rekenen en ook Lachy Doley liet nog fraaie geïmproviseerde geluiden horen, maar de voeling met het nummer ging wel verloren.

 

 

De slowblues 'If Looks Could Kill' uit het debuut abum was om duimen en vingers af te likken. Hier was het weer de clavinet die het verschil maakte. Het Castle Bar Whammy systeem deed dienst als de Wah Wah pedaal bij een gitaar en Doley wist de hendel met veel gevoel te gebruiken. Dit was zondermeer één van de hoogtepunten van dit concert. Henk Punter trok solo 'Fire Z Save' op gang met een mooie intro op de drums. In dit mooi opgebouwde nummer met uitstekend refrein, hoorde ik duidelijke invloeden van Booker T in het toetsenspel van de Australiër. Zonet was het drummer Henk nog die voor de intro zorgde nu was het bassist Chris Pearson die de intro verzorgde van de meer dan een halve eeuw oude cover 'Help Me'. Deze klassieker van Sonny Boy Williamson verscheen in 1963 en weer waren er invloeden van de grote Booker T te horen in het spel van Doley, maar dat is niet verwonderlijk omdat Booker T één van de grote idolen is van de Australiër. De versie van 'Help Me' was in ieder geval een erg aangename versie, waarin de drie muzikanten op het podium zich volledig konden uitleven. Nog een trage parel om van te smullen was 'Still In Love'. Doley zong deze meer dan tien minuten durende plakkerd met erg veel gevoel en recht uit het hart. Eenmaal het vocale gedeelte voorbij, gooide Lachy alle registers los en ging waanzinnig sterk te keer op zijn toetsen en dit tot groot jolijt van het publiek dat zich geweldig amuseerde. Afsluiten deed het trio met het uptempo nummer 'Downtown Smalltown', dat over zijn woonplaats Adelaide gaat. We kregen in de Cacaofabriek een heel lange, wervelende versie te horen die geen enkele seconde verveelde en die afgesloten werd door een korte pittige drum solo van Henk Punter. Een bisnummer kon uiteraard niet uitblijven en dat kregen de aanwezigen dan ook met het opdwepende en funky 'Love Blinded Fool' uit Doley's debuut album. De Australische toetsenman zal na dit optreden weer een aantal fans toegevoegd hebben aan zijn groeiende fanbase. Als gitaarfreak had ik voor het concert toch enkele bedenkingen, maar ik heb de gitaar niet echt gemist tijdens dit optreden. Ik zag drie prima muzikanten die erg met hun vak bezig waren en hun enthousiasme en gedrevenheid deelden met het publiek. Prima concert.