LACHY DOLEY - SPIRIT OF 66 - VERVIERS 19 DECEMBER 2022  - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

Maandagavond negentien december kwam de Australische toetsenvirtuoos Lachy Doley naar Spirit Of 66 in Verviers. Het was zijn enige concert in België en voor mij andermaal een uitstekende gelegenheid om naar de gezellige muziekclub van Francis Geron te rijden. In zijn thuisland Australië wordt Lachy Doley, de Jimi Hendrix van het Hammond genoemd. Hij wordt geprezen voor zijn blues, soul en rock toetsenwerk. In Spirit Of 66 was maandagavond een glansrol  weggelegd voor Lachy’s Hammond C3 orgel uit 1957 en de unieke Hohner Whammy Clavinet, waar er maar twintig van bestaan. De afgelopen jaren heeft Lachy heel de wereld rond gereisd en gewerkt met een scala van top artiesten zoals Joe Bonamassa, Jimmy Barnes, Powderfinger en Glenn Hughes. Iets na halfnegen betraden toetsenist Lachy Doley, drummer Jackie Barnes en bassist Joel Burton het podium. Ze begonnen aan hun concert met de midtempo bluesrocker 'Stop Listening To The Blues', waarin de toetsenvirtuoos al meteen imponeerde met virtuoos solowerk op zijn Hammond C3 orgel. De uitstekende riffs van het Hammond orgel en de stem van Doley waren de smaakmakers van dit aanstekelijk nummer. 'Stop Listening To The Blues' komt uit het album 'Conviction' uit 2015. Met de titeltrack 'Conviction' bleef het trio muziek uit hetzelfde album spelen. 'Conviction' is een traag en soulvol nummer. Lachy legde zijn hart en ziel in het vocale gedeelte en zong het nummer met erg veel gevoel in zijn stem. Het was muisstil in Spirit Of 66 en je zag het publiek met volle teugen genieten van de Australische toetsenvirtuoos, het knappe slagwerk van Jackie Barnes en de diepe bas van Joel Burton. 

 

 

 

 

 

 

 

De bluesrock klassieker 'Voodoo Chile' van Jimi Hendrix uit 1968 was het ideale nummer voor Lachy Doley om het Wah Wah gestuurd gitaarwerk van Hendrix te vervangen door het Wah Wah geluid van de Hohner Whammy Clavinet. De gitaar werd op geen enkel moment gemist en Lachy ging geweldig te keer op de toetsen van zijn clavinet en met zijn Whammy bar. Het leverde heerlijke klanken op. Drummer Jackie Barnes en bassist Joel Burton zorgden voor de perfecte groove.  Het publiek reageerde laaiend enthousiast en gaf de band een langdurig en daverend applaus. Lachy was duidelijk onder de indruk en liet dat ook merken. Hij was ook onder de indruk dat er op een maandagavond zoveel mensen aanwezig waren voor een concert van hem. Daarna was het tijd om zijn twee muzikanten voor te stellen. In het erg dansbare en funky 'Give It (But you Just Can't Take It)' bewezen toetsenist Lachy Doley, drummer Jackie Barnes en bassist Joel Burton andermaal hun instrumentale virtuositeit. Het was een aanstekelijk nummer, waarin de sterkte van dit trio perfect tot zijn recht kwam. Op een bepaald moment verliet Lachy zijn toetsen en kwam vooraan op het podium het nummer verder zingen met alleen het handgeklap van het publiek en zichzelf als begeleiding voor zijn stem. 

 

 

 

 

 

In het krachtige 'Only Cure For The Blues' bracht Lachy Doley een hommage aan de grote bluesartiesten, zoals Muddy Waters, Howlin' Wolf en vele anderen. Met deze song wilde Doley aantonen dat blues geen deprimerende muziek is, maar dikwijls juist het tegenovergestelde. Ook hier werd de gitaar niet gemist omdat ze op een sublieme wijze vervangen werd door het uitstekende werk van Lachy op de toetsen van zijn Hohner Whammy Clavinet. Met een langdurige en knappe drumsolo kreeg Jackie Barnes zijn moment in  de spotlights. Het wervelende en opwindende 'Make It Up', waarin het Hammond en de groove wat aan The Spencer Davis Group  uit de jaren zestig deed denken, was één van de hoogtepunten van dit uitstekende concert. De behendigheid en de klasse van de frontman op de toetsen was een lust voor het oor en het oog. Met Joel Burton op bas en Jackie Barnes op drums kon de Australiër andermaal op een formidabele ritme sectie rekenen. De cover 'Use Me' van Bill Withers had nog weinig van het origineel, de versie van Doley was trager. Lachy was magistraal op zijn Hohner Whammy Clavinet. Hij sleurde en trok aan de whammy  hengel dat het een lust was voor het oog en oor en de solo kon je vergelijken met een zinderende Wah Wah gestuurde gitaar solo. De warme en diepe baslijnen van Joel Burton pasten perfect bij deze ballade. Om zijn knappe instrumentale prestatie nog meer in de verf te zetten toverde Joel nog een geweldige solo uit zijn vier snaren bas. 

 

 

 

 

 

 

 

Een ander hoogtepunt was zeker het funky bluesnummer ‘Frankly My Dear I Don’t Give A Damn’. Vanaf de eerste seconde tot de laatste noot uitgestorven was konden we genieten van de klasse en de instrumentale virtuositeit van toetsenist Lachy Doley, drummer Jackie Barnes en bassist Joel Burton. Jackie Barnes beschikt tevens over een goede stem en hij nam tijdens ‘Frankly My Dear I Don’t Give A Damn' een gedeelte van het vocale werk over van frontman Lachy Doley. 'A Woman' was een zinderende midtempo bluesrocker. Op het Hammond trok Lachy met een Jon Lord achtige riff op de klavieren het nummer op gang. Daarna viel de stevige ritme sectie, met Jackie Barnes op drums en Joel Burton op bas, in en zorgden ze voor een opwindende groove waarop de toetsentovenaar Doley zich volledig kon uitleven. Wie Lachy Doley niet kent en het nummer op de radio moest horen zou meteen denken dat Lachy een uitstekende gitarist in zijn band heeft, maar dat is niet het geval. De toetsenvirtuoos weet op zijn Hohner D6 Clavinet met zijn Whammy systeem bijna hetzelfde geluid te creëren. Afsluiten deed Lachy met de beklijvende ballade 'Still In Love'. Hij wist zich weer volledig in het nummer in te leven en het vol passie en met veel emotie te zingen. Ook in zijn toetsenwerk wist hij die zelfde passie en emotie te leggen en dat leidde tot een fantastisch slot van een meer dan uitstekend concert. Onder een luid en enthousiast applaus namen Lachy Doley, Jackie Barnes en Joel Burton afscheid van het publiek in Verviers

 

 

 

Voor foto's van The Lachy Doley Group in Spirit Of 66, Verviers, klik je op de link van mijn fotoalbum: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72177720304601347

 

 

 

 

Het dolle publiek bleef roepen om meer en hun inspanningen werden beloond. De eerste toegift was een stomende versie van 'Gimme Some Lovin'', een cover van The Spencer Davis Group. Halfweg het nummer werd het opdwepende ritme wat terug geschroefd voor wat solo werk op de toetsen, maar Lachy voerde op een erg knappe wijze het ritme terug de hoogte. Naar het einde toe had Lachy niets dan lovende woorden voor de Nederlandse roadmanager en als dank voor al de goede zorgen vroeg Lachy aan het publiek of deze jongeman het laatste nummer mocht zingen. Na een luidruchtig yes kwam Wouter Bakker nog een fantastische 'Fortunate Son' van de legendarische Creedence Clearwater Revival zingen. Er volgde opnieuw een daverend applaus. Dat het publiek zeer tevreden was zag je achter het concert aan de promotiestand van Lachy Doley.

 

 

 

 

 

 

Verslag, foto's en filmpje : Walter Vanheuckelom