Laurence Jones - De Muziekgieterij Maastricht 4 december 2016 - Walter Vanheuckelom

Reports

About: 
Laurence Jones - De Muziekgieterij Maastricht 4 december 2016 - Walter Vanheuckelom
Artist: 
Laurence Jones
Date: 
04/12/2016
Venue: 
De Muziekgieterij
Place: 
Maastricht
Your Reporter on the Spot: 
Walter Vanheuckelom
LAURENCE JONES - MUZIEKGIETERIJ MAASTRICHT 4 DECEMBER 2016
 
 
 
Een paar dagen geleden stonden Laurence Jones, Roger Inniss en Phil Wilson nog voor zesduizend mensen te spelen in de Heineken Music Hall te Amsterdam, zondagavond sloten ze hun Nederlandse mini tournee af in De Muziekgieterij in Maastricht met een denderend concert. Het trio opende het concert in Maastricht met 'Got No Place To Go', de openingstrack van Laurence's recentste album 'Take Me High'. Het is een typische Laurence Jones song, maar in deze nieuwe nummers werd toch meer de nadruk gelegd op het uitstekende gitaarwerk van Laurence. Bassist Roger Inniss was weer uitdrukkelijk aanwezig met zijn onweerstaanbare bas groove en drummer Phil Wilson leverde strak slagwerk af op zijn Ludwig. Laurence leek heel wat frustratie van zich af te werpen tijdens de heel intense en imponerende gitaarsolo. In ieder geval een heel knappe opener.  'Can't Keep Living Like This' straalde veel power uit en dat werd nog eens extra versterkt door de snedige vette solo van de frontman op zijn zwarte Fender Telecaster. Laurence zocht zijn maatje, bassist Roger Inniss van in het begin op, om neus aan neus, hoofd aan hoofd, maar steeds speels en met de glimlach elkaar tot de beste prestaties te pushen. Het werd een lange versie van bijna tien minuten en het publiek genoot er met volle teugen van. De jonge Brit is al volop nieuwe songs aan het schrijven en 'Lie This Time' kregen we in De Muziekgieterij al te horen. Het had alle ingrediënten die in een song van Laurence Jones thuis horen. Goede melodie, uitstekende groove en een ophitsende zinderende solo en het kende bovendien een paar leuke sfeer en ritme wisselingen. Laurence stelde zijn band voor en begon na een gitaar wissel aan een paar songs uit het album 'Take Me High', met eerst het funky en reggae getinte 'Something Changed'. Zijn groene Fender Telecaster klonk lekker ruig en na de solo van Laurence was het Roger Inniss die met een puike bas solo op zijn zes snaren Shuker bas het werk van zijn frontman afrondde en zo de aanzet gaf voor een stukje 'I Got The Sheriff' dat naadloos in 'Something Changed verweven werd. Het refrein van het erg sterke 'Live It Up' nodigde uit om te bewegen en mee te zingen. Op vraag van Laurence werd dat ook gedaan en velen klapten ritmisch mee met de handen.
 
 
 
'Take Me High' was een stevige midtempo bluesrocker, waarin de gitaar weer een heel bepalende rol speelde. De ritme sectie met Roger op bas en Phil op drums zorgde voor een geweldige groove, waarop de jonge Brit naar hartenlust kon soleren. Het trio amuseerde zich op het podium en dat straalde af naar het publiek dat telkens razend enthousiast reageerde. Laurence vertelde dat hij een paar dagen voor dit concert voor zesduizend mensen stond te spelen in de HMH en hij wilde dat het publiek in de Muziekgieterij tijdens het volgende nummer voor evenveel lawaai zou zorgen dan die zesduizend mensen in de HMH. Even later rolden de eerste noten van de klassieker 'Cocaïne' door de geluidsinstallatie van de muziekgieterij. De titel van deze JJ Cale song werd massaal en luidkeels meegezongen door elke aanwezige en dit deed de drie muzikanten op het podium deugd. Laurence Jones etaleerde nogmaals zijn klasse als gitarist op zijn Fender hij bedankte het publiek achteraf in het Nederlands. Laurence Jones is nog maar vierentwintig en toch heeft deze jonge kerel al vier succesvolle albums uit. Hij is niet alleen een begenadigd gitarist, maar tevens een uitstekend songschrijver. 'Thunder In The Sky' is een pareltje van een slowblues en één van de eerste nummers die Jones schreef. De intense gitaar solo werd zorgvuldig opgebouwd en liet niemand onberoerd. De gitaar huilde dat het een lust was voor het oor en de jonge Brit kreeg er dan ook een oorverdovend applaus voor. Het gaspedaal werd terug wat verder ingeduwd voor 'I Will', dat een erg mooie melodie en een sterk refrein had en daar blijkt songwriter Laurence Jones een patent te hebben. De zeer melodieuze gitaar solo is in perfecte harmonie met het nummer. De gitaar werd omgewisseld voor het funky en bluesy 'Don't Need No Reason'. Zoals in elk nummer met wat ritme zochten Roger en Laurence elkaar weer op en deden gekke dingen of ze deden dezelfde danspasjes en je zag dat deze jongens genoten. Voor zijn vlijmscherpe solo zat Laurence op zijn knieën op de rand van het podium. Het trio bleef op hetzelfde elan verder gaan met 'Fall From The Sky'. Laurence had nu een Stratocaster in de hand en dat zorgde toch dadelijk voor een heel andere klankkleur. Het was het gedroomde nummer om mee te zingen en Laurence moest er zelfs niet om vragen want het laaiend enthousiast publiek reageerde spontaan. Als bedankje schakelde de jonge frontman nog een versnelling hoger op het moment dat hij aan de eind solo van dit geweldige nummer begon.
 
 
 
De jonge Brit vroeg het publiek of het ok was als er wat rock zou gespeeld worden. Na het volmondige ja, was het tijd voor de midtempo rocker 'Addicted To Your Love'. Met een snijdende vintage gitaar riff begon Laurence aan deze zwaardere psychedelische progressieve rock song'. Roger Inniss was meesterlijk op zijn zes snaren bas en Jones haalde met een vervormde gitaar solo werkelijk verschroeiend uit. Dit nummer met vintage massieve rock klanken kon zo in de catalogus van Jimi Hendrix of Cream. Drummer Phil Wilson hield met rete strak slagwerk het geheel goed samen. De afsluiter 'What's It Gonna Be' is de titeltrack van Laurence zijn derde album. Dit was Jones op zijn best, namelijk bluesrock met een gedreven drive en een aanstekelijk ritme. Je voelde dadelijk de gedrevenheid en het enthousiasme van de band. De ritme sectie was weer in grote doen. Met Roger Inniss op de basgitaar en Phil Wilson beschikt Laurence natuurlijk over een ritme sectie met twee erg sterke muzikanten die het klappen van de zweep kennen en die hun frontman op een nog hoger niveau brengen. In 'What's It Gonna Be' heeft de jonge Brit het over zijn muzikale toekomst, volgens mij hoeft hij zich over die toekomst niet veel zorgen te maken, want zijn gitaar klonk in Maastricht weer lekker vet en zijn stem wordt nog steeds beter. Het publiek wilde duidelijk nog meer en het kreeg ook meer met de spetterende bluesrocker 'Bullfrog Blues'. Deze klassieker van legende Rory Gallagher was het ideale nummer om dit geweldige concert af te sluiten. De stembanden van het publiek werden nogmaals getest en die bleken nog in prima conditie te zijn, want er werd luidkeels meegezongen. Het trio verwerkte ook nog 'Johnny Be Good' in het nummer en daarna ging Laurence naar de laatste rechte lijn met zinderend snarenwerk op de Stratocaster. Geweldig einde van een erg sterk concert.
 
 
Verslag en foto’s: Walter Vanheuckelom
 
 
 
 
Setlist
 
01. Got No Place To Go
02. Can't Keep Living Like This
03. Lie This Time
04. Something Changed
05. Live It Up
06. Take Me High
07. Cocaïne
08. I Will
09. Thunder In The Sky
10. I Will
11. Don't Need No Reason
12. Fall From The Sky
13. Addicted To Your Love
14. What's It Gonna Be
15. Bullfrog Blues