INTERVIEW CHRIS BERGSON - SWING WESPELAAR 20 AUGUSTUS 2016 - WALTER VANHEUCKELOM

 

Na zijn geweldig optreden op het Gevarenwinkel Festival 2015, waren Chris Bergson en zijn band nogmaals in ons kleine landje. Wij vonden het een uitstekende gelegenheid om eens met deze vriendelijke jongen aan tafel te gaan zitten en met hem te praten over zijn muziek.

 

Hallo Chris, welkom in België en bedankt dat je tijd wilde maken voor de lezers van concertmonkey. Misschien zijn er een paar van onze lezers die niet weten wie Chris Bergson is. Wil jij in een paar woorden vertellen wie je bent?

 

Ik moet jullie danken. Ik ben een Amerikaanse gitarist/songwriter en zanger uit New York City, waar ik al eenentwintig jaar woon. Mijn muziek is een mix van blues, soul, Americana en rock'n roll.

 

Er zijn toch ook jazz invloeden te horen op je albums.

 

Inderdaad er zit ook jazz in mijn muziek. Ik ben trouwens begonnen als jazz gitarist en heb verschillende jaren jazz muziek gespeeld.

 

Je concert op Swing Wespelaar is juist achter de rug. Met welk gevoel kijk je terug op dit optreden?

 

We hadden een geweldige tijd op het podium. Swing Wespelaar is een erg mooi festival, met een mooi en warm publiek van muziekliefhebbers. Ik hou van dit soort festivals dit voelt aan als 'booze for the people', als je begrijpt wat ik bedoel. We deden de laatste jaren heel wat festivals en Swing Wespelaar was zeker één van de mooiste.

 

Elke keer als jij in België bent is het feest. Verleden jaar op het Gevarenwinkel Festival was je ook erg goed.

 

Inderdaad, dat was ook een heel mooi festival. Hier in Wespelaar was meer publiek, maar ik draag beide festivals in mijn hart. Wij op het podium geven het beste van onszelf en als we dan de positieve energie van het publiek voelen, zoals dat hier het geval was, dan stijgen wij boven onszelf uit. Wij spelen omdat het publiek zich zou amuseren en hoe meer zij zich amuseren des te meer plezier hebben wij op het podium. Vandaag was er sterke en warme interactie tussen het publiek en de band en daar hou ik van. Die interactie is nodig om een goed concert te spelen.

 

Wanneer en waarom begon je gitaar te spelen?

 

Ik begon op zeven jarige leeftijd gitaarlessen te volgen, maar ik was al veel eerder onder de indruk van de gitaar. Ik was twee of drie jaar, mijn nonkel had een gitaar en ik deed niets liever dan de gitaar op de grond trekken en aan de snaren te trekken. Mijn ouders hadden heel wat Beatles platen, dus kwamen mijn eerste muzikale invloeden dan ook van dit Engelse viertal. Ik wilde muziek maken en wilde een instrument dat ik kon bespelen en waarbij ik tegelijkertijd kon zingen. In de tijd dat ik begon met de gitaar lessen, had je alleen de klassieke of jazz gitaar, geen rockschool zoals vandaag. Er waren ook nog geen youtube filmpjes, de enige manier om rockmuziek te leren spelen was bladmuziek kopen. Ik voelde me in die gitaarlessen niet zo goed omdat ik muziek wou spelen van The Beatles, Led zeppelin en andere rockmuziek. Na een jaar kwam ik iemand tegen die me zei dat hij me dat soort muziek kon leren. Gelukkig mocht ik van mijn ouders stoppen met de gitaarschool en bij die man lessen gaan volgen, anders was ik misschien gestopt met gitaar spelen. Bij die man leerde ik rock en blues spelen, een nieuwe wereld ging open voor mij.

 

Door welke artiesten ben jij het meest beïnvloedt?

 

Muddy Waters, Howlin' Wolf, Hubert Sumlin, Skip James, Son House en Mississippi John Hurt.

 

De old school blues?

 

Ja, ik hou enorm van dat soort blues, maar ook van de Delta blues, folk blues en country blues. Bij de elektrische blues is het vooral Freddie King die het meeste invloed heeft op mij en mijn muziek. Verder ook nog Otis Rush, BB King en Albert King. Maar ik heb ook erg veel invloeden van soul. Aretha Franklin vind ik erg goed, maar ook Otis Redding, Steve Cropper en Ray Charles. The band mag ik zeker niet vergeten. Ik heb het geluk gehad om heel wat optredens te mogen doen met mijn vriend Levon Helm, de drummer van The Band. Ik heb zelfs ooit 'The Weight' mogen zingen samen met hem in zijn bar 'The Midnight Ramblings' in Woodstock.

 

Nu je het juist over soul had, wil ik daar graag op inpikken. Je doet ook concerten met soulzanger Ellis Hooks. Kan je ons iets meer vertellen over die samenwerking?

 

We hebben elkaar ontmoet op een concert in 2004 toen we support act waren voor Ellis. Ellis speelde solo, hij speelde akoestische gitaar en zong. Ik was dadelijk onder de indruk van de energie en de muzikale kwaliteiten van die man, hij blies mij omver. We werden vrienden en omdat we beiden kortbij elkaar wonen in New York kwamen we regelmatig bij elkaar over de vloer. Dan werd er al eens lachend gezegd, dat we samen iets moesten doen. In het begin wist ik niet of hij het meende, maar dat duurde niet lang. Als we samen begonnen te spelen was er ook steeds magie tussen ons. Ik heb vandaag nog een nummer gespeeld dat Ellis en ik samen geschreven hebben, namelijk 'The Only One'. We begonnen samen songs te schrijven en op te treden als duo en op mijn nieuwe cd die begin volgend jaar verschijnt, speelt hij mee op twee songs, die we samen geschreven hebben. Ellis is een waanzinnig goede zanger. Otis Redding en Wilson Pickett zijn al lang dood, maar bij Ellis heb ik hetzelfde gevoel als destijds bij hen. Hij is tevens een geweldige performer, zijn energie op het podium is outstanding. Er is een goede kans dat we volgend jaar samen in Europa op tournee gaan, hij was trouwens al eerder in Europa.

 

Jij bent zelf ook fel gegroeid de laatste jaren. Je staat veel zelfbewuster op het podium en je stem was nooit beter.

 

Dank u. Hoe meer je iets doet, hoe comfortabeler het wordt. Toen ik een twaalftal jaren geleden begon met mijn eigen band speelden we in erg kleine clubs. Nu krijg ik de kans om op festivals te spelen en dat is een groot verschil met vroeger in die kleine clubs. Daar was geen ruimte op het podium en je zat bijna op elkaar en het publiek zat tegen je neus. Daar leer je podium ervaring opdoen en daar bereik je ook iedereen. In het begin dat we op festivals speelden moesten we leren om ook het publiek achteraan te bereiken en niet alleen te spelen voor de voorste rijen. Dat is een leerproces dat elke band of zanger moet doorlopen en de laatste twee of drie jaar voel ik mij heel comfortabel op dat podium en daardoor kan je ook betere optredens geven.

 

De laatste jaren ben je regelmatig te gast in Europa, welke concerten en ervaringen onthoud je zeker?

 

Gevarenwinkel 2015 in België was geweldig. In juni van dit jaar deed ik vierentwintig concerten in Tsjechië en Slowakije,zonder één enkele dag rust, we reden 4500 kilometers. Ik was voor de eerste keer in Praag en dat was een geweldige ervaring. In Frankrijk deden we al een paar heel mooie festivals. Verleden week was ik voor de eerste keer in Spanje voor een paar concerten en een festival. We waren in Cadiz en ik was enorm verrast dat het water daar groen was. Het ontdekken van nieuwe plaatsen is één van de mooie zaken van het touren.

 

Ga je graag op tournee?

 

Ja, ik hou er wel van, vooral omdat optreden mijn leven is en ik niets liever doe. De minder goede kant van het verhaal is dat ik mijn vrouw en dochter steeds moet achterlaten. Elke muzikant zal je datzelfde verhaal vertellen. Deze zomer was ik acht weken in Europa. Als je druk bezig bent zoals in juni van dit jaar, dan heb je weinig tijd om weemoedig te zijn, maar het blijft steeds een gemis. Soms kan je zoals verleden jaar, toen ik een paar dagen vrij had gedurende de Europese tournee, je familie naar Europa laten komen en toen hebben we een heel fijne vakantie in Frankrijk gehad.

 

Je debuut album 'For Some Friends Of Mine' dateert al van 1997. Hoe is je muziek geëvolueerd van 1997 tot nu?

 

Ik begon in bands te spelen toen ik dertien was, meestal bluesrock bands met muziek van Jimi Hendrix en Led Zeppelin. Ik hield ook veel van jazz en wanneer ik op achttien jarige leeftijd naar New York verhuisde was dat om een carrière uit te bouwen als jazz gitarist. Mijn debuut album dat jij juist aanhaalde was trouwens een jazz album, dat opende met een slow blues. In de jazz wereld heb ik het geluk gehad te mogen werken met heel wat bekende artiesten, zoals Norah Jones en drummer Al Foster (Miles Davis). Van hen heb ik veel geleerd, door te luisteren en door te kijken, maar vooral door de improvisatie die kenmerkend was voor deze muzikanten. Door met hen te spelen mag ik nu een paar dagen na elkaar dezelfde setlist spelen, toch zal elk concert anders zijn. Na die jaren van jazz begon ik steeds meer interesse te krijgen in de bluesmuziek en in de muziek van Bob Dylan en van The Band. De tijd waarvan ik nu spreek is rond 2003-2004 en toen traden we op als trio, en zong ik één of twee nummers. Door Freddie King werd mijn verlangen naar blues muziek steeds groter en ik begon in het verleden van de blues te graven en kwam ik uit bij Son House en Skip James. Een nieuwe muzikale wereld ging voor mij open en uiteindelijk is de mix van blues, met soul, Americana en de muziek van The Band, de muziek die ik nu speel. Ellis Hooks noemt de muziek die ik speel Americana soul en daar kan ik me wel in vinden.

 

Op je laatste album staat een nummer 'Chloe's Song', dat gaat over de geboorte van je dochter. Waarom wilde jij je gevoelens delen met de hele wereld en wat vind je dochter, die nu zeven jaar is van het nummer?

 

Als vader ben je zo trots dat je het wil uitschreeuwen en ik heb mijn gevoelens in een lied gestoken. Chloe houdt van het nummer, in het begin toen ze nog heel klein was voelde ik me wel wat verlegen als ik het haar liet horen. Chloe was er trouwens bij toen we het nummer live opnamen voor het album 'Live At Jazz Standaard', ze was toen vier of vijf jaar.

 

Je laatste studio album is van 2011. Je vertelde daarstraks dat er een nieuw album op komst is. Kan je ons wat meer vertellen over dat album?

 

We hebben daarstraks al een paar van de nummers die op dat album staan gespeeld. 'Bitter Midnight' dat ik samen schreef met Ellis Hooks, 'Blues For Dave', dat ik solo bracht en 'Explode Or Contain'. De muziek op het nieuwe album is het logische vervolg van het laatste album. Ik heb de laatste tien jaar met heel wat bekende artiesten uit New York samen gespeeld, maar nog nooit iets samen met hen opgenomen. Op dat nieuwe album komt een aantal van die muzikanten een bijdrage leveren, zoals drummer van The Spin Doctors Aaron Comess, bassist Richard Hammond die vroeger bij Joan Osborne was en die nu bas speelt in de musical 'Hamilton' die momenteel een groot succes heeft op Broadway. Ook ex Gov't Mule bassist Andy Hess en één van mijn favoriete drummers Tony Mason van The Heritage Blues Orchestra zullen op het album te horen zijn. Verder zijn bassist Matt Clohesy en toetsenist Graig Dreyer van mijn eigen band ook van de partij. Het is prachtig dat ik met deze jongens samen op één album mag spelen, nadat ik al zoveel maal samen met hen op het podium stond. Als ik terug in New York ben moeten we nog één sessie doen samen met Steven Burnsteen en Jake Collins op sax. Daarna nog mixen en dan zou het album klaar moeten zijn, zodat het in maart 2017 kan verschijnen.

 

Nog andere plannen op korte termijn?

 

In maart 2017 komen we zeker terug naar Europa. Het release concert voor de nieuwe cd is al vastgelegd op 4 maart in Parijs en er is een festival vastgelegd in Duitsland op 11 maart. DE bedoeling is om rond die periode ook in de Benelux te touren. Volgende zomer willen Ellis Hooks en ik ook samen iets doen in Europa.

 

Als support act? Eerst jij en Ellis en daarna jij met de band.

 

Dat is een mogelijkheid, maar Ellis en ik samen met de band die ik vandaag bij me had is ook een van de mogelijkheden. Persoonlijk denk ik dat dit uitstekend zou werken.

 

Nog een laatste vraag speciaal voor de gitaar freaks onder onze lezers. Je speelt op een Telecaster gitaar, maar het is geen Fender. Kan je ons iets meer vertellen over die gitaar?

 

Heel graag. Deze Luthier Telecaster gitaar is mijn kind en is speciaal voor mij gemaakt door Ric McCurdy van McCurdy Guitars. Ric wist dat ik een heel grote fan ben van Robbie Robertson, Steve Cropper en hij vertelde me dat ik veel te hard werkte op mijn vroegere gitaar, een 335 Gibson. Ik gebruikte 012 snaren op die 335 en dat zijn nogal dikke snaren voor deze overigens prima gitaar, waar ik tien jaar met heel veel tevredenheid op gespeeld heb. Ric had de gitaar waar ik nu mee speel gebouwd in 2013 en hij zei me: Ik leen je deze gitaar, probeer ze uit, speel er een tijdje mee en laat me weten wat je van deze gitaar vind. Vanaf het eerste moment voelde deze gitaar erg goed aan en werd ik er verliefd op. Een tijdje later vertelde Ric me dat hij al op voorhand wist dat deze Luthier Telecaster me erg zou bevallen. Het heeft wel een hele tijd geduurd tot ik wist hoe ik de gitaar het beste kon gebruiken. Soms neem ik mijn Gibson nog wel eens, als ik een andere sound wil hebben maar deze Telecaster is echt een juweeltje. Ze is net als de originele Fender Telecaster gebouwd uit het hout van een pijnboom, ze is licht, voelt erg goed aan en ze inspireert de gitarist om het beste er uit te halen.

 

Bedankt Chris en nog veel succes met alles wat je nog gaat doen.

 

Interview: Walter Vanheuckelom

Foto's: Alain Broeckx