In de soulvolle ballade ‘Longing For A Woman’ etaleerde Joe Mac nogmaals zijn klasse op de toetsen. Wanneer Ben het nummer aankondigde waren er een paar vrouwen in het publiek die het serieus opnamen en dadelijk verbaal reageerden. Het nummer barstte open op het moment dat het gezongen gedeelte stopte en de Fender Telecaster van Ben het explosief overnam. De gitaar liet overduidelijk horen waarover het nummer ging, namelijk het intens verlangen naar een vrouw. 'Starting All Over Again' heeft dat vloeiende, melodieuze dat Ben Poole steeds in zijn nummers probeert te brengen en ook in De Bosuil kon dit nummer met funky inslag op heel wat bijval rekenen. Het stukje dat Ben samen met drummer Ben Matthews speelde was een leuk intermezzo. Diezelfde Ben Matthews trok solo met een lange drum intro het funky uptempo nummer 'Stay At Mine' op gang, dat gekleurd werd met een pittig duel tussen Ben op gitaar en Joe Mac op toetsen. Net als de support act, had Ben zijn beste nummer gehouden om af te sluiten, namelijk de ballade 'Time Might Never Come'. Deze heel mooi opgebouwde ballade met een indrukwekkende gitaar partij is een ode aan Gary Moore en deed denken aan de glorie dagen van deze veel te vroeg gestorven muzikant. De zang en de lange akkoorden van het Hammond zijn gevuld met angst voor eenzaamheid. Niets gebeurde overhaast in de zorgvuldig opgebouwde gitaar solo. Niets liet vermoeden dat Ben plots zinderend tekeer zou gaan op zijn Gibson. Deze song is zo mooi dat Ben voor mij en nog heel wat anderen gerust nog een hele tijd had mogen doorgaan. Ik kan met woorden niet beschrijven welk intens gevoel deze jonge Britse gitarist in zijn snarenwerk legde,want woorden zullen hiervoor altijd te klein zijn. Er kwam ook nog een toegift met een uitgebreide versie van 'Hanging In The Balance' uit een vorig album van Ben. Het nummer begon rustig, maar nadat Ben zijn mede muzikanten nog eens uitgebreid had voorgesteld, barstte het nummer open met Ben die zijn gitaar liet janken en huilen dat het een lust was om te horen. De rustige opbouw om daarna plots explosief te ontploffen is één van de sterkste kanten van Ben Poole en van zijn muziek. Toen Ben zijn band nogmaals voorstelde reageerde het publiek heel enthousiast, maar vooral toetsenist Joe Mac mocht op veel applaus rekenen.