GEVARENWINKEL FESTIVAL- HERSELT - DAG TWEE - 27 AUGUSTUS 2016

 

Zondag 27 augustus moet de heetste dag van het jaar geweest zijn en in de tenten van het Gevarenwinkel Festival was het zweten, zweten en nog eens zweten, toch weerhield dat de muzikanten er niet van om tot het uiterste te gaan tijdens hun optredens. The Freeborn Brothers is zo een band , die van bij het begin plankgas geeft in hun chaotisch optreden. Met 'Gypsy Hobo Trash Grass' en het in april 2016 verschenen 'Theatro Ridiculous' hebben Niko Soszynski, Matt Plesniak en Chris Pasieka al twee albums opgenomen. Live muziek, theater en circus weirdness, dat is de blauwdruk voor een Freeborn Brothers concert. Elke show is anders, met een variërend repertoire. Op het podium of tussen het publiek het maakt deze drie muzikanten niets uit, ze blijven hun mix van gipsy, roots en punk altijd met heel hun hart brengen en dat wist het publiek in

Herselt erg te waarderen.

 

 

Met D-Tale werden de Belgische kleuren vertegenwoordigd. Zanger/gitarist Mario Pesic, toetsenist Patrick Cuyvers, bassist Eric Wels en drummer Steve Wouters stonden vorig jaar nog in de kleine tent, maar hadden daar zoveel succes, dat de organisatie niet anders kon dan deze jongens te promoveren naar het hoofdpodium. Ondertussen is er veel veranderd voor D-Tale, hun debuut album 'Come Out And Play' is verschenen en het viertal heeft een drukke concertagenda. Ze begonnen in Herselt met 'No Harm done', gevolgd door 'I'm In Trouble' met een uitstekende Cuyvers op de toetsen. Tijdens 'Wish You Would' mocht het publiek genieten van een waanzinnige bassolo. Eerst plukte Eric nog erg fel aan zijn dikke snaren, even later was het al meer slaan. Een lange en erg mooie versie van de ballade 'Feels Like Rain' liet niemand onberoerd en D-Tale sloot hun concert af met 'Midnight Train, waarin Mario nog uitpakte met een splijtende solo en een instrumentaal duel met toetsenist Patrick Cuyvers. 

 

 

De jongste frontman op Gevarenwinkel was de jonge Brit Chris King Robinson. Chris had zijn eerste gitaar op negenjarige leeftijd en was al vlug onder de indruk van gitaar legendes zoals Stevie Ray Vaughan en Jimi Hendrix. Dat deze grote namen indruk gemaakt hadden op de jongeman hoorde je ook tijdens het optreden en zag je ook op de setlist. Chris heeft zopas zijn debuut EP 'Tell Me Why You're Scared' uit en heeft in het United Kingdom al heel wat aanhangers. Na dit concert in Varenwinkel zal zijn EP ook bij heel wat Belgische blues liefhebbers te vinden zijn. Gedurende het erg knappe 'Texas Flood' liet de jongeman flarden van zijn klasse horen. De nog jongere toetsenist Zac Ryan stond zijn frontman op meesterlijke wijze bij. De ritme sectie bestond uit bassist Nig Turner en drummer Steve Simmonds, twee mannen met heel wat maturiteit en ervaring. Deze mix van jong en oud bleek voortreffelijk te werken op het podium. De slowblues 'So Many Roads' werd gedragen door het toetsenwerk van Zac en Chris zorgde met splijtende en verschroeiende gitaar riffs voor de kers op de taart. De heerlijke en gedreven bass groove van Nig Turner lieten gitarist Robinson en toetsenist Zac toe hun klasse te demonstreren tijdens 'Why Don't You Give Me Your Love', dat ook op de debuut EP te vinden is. Ook 'Tell Me Why You're Scared', dat heel rustig begint en doet denken aan de muziek van Ben Poole staat op deze EP. De stem van Chris is misschien nog niet doorleefd genoeg, maar Chris King Robinson is zeker een naam om te onthouden.

 

 

Daarna was het in de grote tent tijd voor Sandra Hall. Het vierde optreden van zondag en voor de vierde keer een heel ander genre. Nu zou het grootste aandeel in het concert dansbare soulvolle blues worden en dat werd meteen duidelijk in 'Jump Into My Fire' en 'Don't You Ever'. Sandra beschikt nog steeds over die krachtige en volle soulstem en ze straalde heel wat enthousiasme uit op het podium. De slowblues 'Ball And Chain' zorgde voor een kippenvel moment en de gitarist gaf met zijn Fender Stratocaster een geweldige solo. 'Change Is Gonna Come' van Sam Cooke is nog zo'n traag pareltje dat met zeer veel gevoel door Sandra gezongen werd. De meeslepende shuffle 'Pump Up Your Love' kon ook op veel bijval rekenen. Daarna heb ik een deel van dit optreden gemist doordat ik een interview op het programma had. Toen ik terug in de tent kwam, was meer dan de halve tent aan het dansen en stonden er zelfs een paar vrouwelijke fans naast Sandra op het podium te dansen gedurende 'Proud Mary', de Creedence Clearwater Revival klassieker, maar in de Ike & Tina Turner versie gezongen. Sandra Hall slaagde er in om de mensen in de tent ondanks de enorme hitte te laten dansen.

 

 

De band rond Bo Weavil komt uit het Franse Nantes en de muziek die ze brengen wordt pulp blues genoemd. Waarom? Omdat hij zich graag laat beïnvloeden door rock, funk en elektro muziek en hij wil deze invloeden graag in zijn bluesmuziek mengen. Bo Weavil maakt al twintig jaar muziek in allerlei bezettingen. Soms is hij de eenzame troubadour, soms staat hij op het podium als duo, of als trio of als sextet. In Gevarenwinkel had Bo alleen een drummer en een bassist bij zich. Maar dat was genoeg om het publiek in de rootstent te verwennen. Persoonlijk had ik

verwacht dat Bo veel nummers uit zijn in november 2015 verschenen album ‘A Son Of pride’ zou spelen, maar dat was niet het geval. Met zijn gevarieerde set wist hij veel muziekliefhebbers te overtuigen. Hoogtepunten waren het erg knappe 'Mama Blues', 'Good Rocking Mama', 'Born Blind', 'Big Road Blues' en de cover 'Baby, Please Don't Go'.

 

 

In de grote tent werd alles klaargemaakt voor het eerste optreden van Sari Schorr op Belgische bodem. Deze New Yorkse haar debuut album 'A Force Of Nature' verschijnt op twee september maar krijgt in de pers overal lovende kritieken. Met de Engine Room heeft ze vier klasse muzikanten achter haar staan. Innes Sibun ( ex Robert Plant) heeft zoveel vertrouwen in Sari, dat hij zijn solo carrière on hold zette, om full time gitarist te worden bij de Amerikaanse zangeres. Bassist Kevin Jefferies was al aan de slag bij Jeff Beck, Mike Oldfield en Steve Harley, toetsenist Anders Olinder speelde bij Glenn Hughes en Peter Gabriel en als laatste is er drummer Kevin O'Rourke. De muziek van Sari is bluesrock met veel gitaar en toetsenwerk. De geschoolde zangeres heeft een krachtige stem waarmee ze veel richtingen uit kan. Het optreden begon met een probleem dat ik ook al eens heb, namelijk 'Ain't Got No Money'. Een stevige bluesrocker waarin gitarist Innes Sibun al dadelijk zijn klasse mocht tonen. In 'Demolition Man' mochten Innes op de gitaar en Anders op toetsen om beurt verschroeiend uithalen. Ook covers zoals 'Where Did You Sleep Last Night', 'Sugar Coated Love', kregen een Sari Schorr jasje aangemeten en dan zwijgen we nog over de waanzinnige versie van Leadbelly zijn 'Black Betty'. Iedereen in de tent ging uit de bol in de tent met dit keisterke nummer.  Innes bespeelde een gitaar met dubbele hals, de ene had twaalf snaren en de andere zes. Aan 'Rock And Roll' van Led Zeppelin werd niet zoveel veranderd, wat goed is moet je niet veranderen. Andere hoogtepunten waren haar eigen nummers zoals de heel soulvolle ballade 'Letting Go', het iets rustigere 'Oklahoma' met splijtend gitaarwerk van Innes, gevolgd door een duel van de gitaar met de toetsen van Anders, 'Aunt Hazel' over de harde realiteit van drugsverslaving en 'Damn The Reason' over huiselijk geweld dat door Sari met heel veel intensiteit gezongen werd. Sari Schorr & The Engine Room sloten hun sterke concert af met het rustige 'Ordinary Life'. Voor mij gaven Sari Schorr & The Engine Room samen met The Travellin' Brothers de beste optredens op deze negentiende editie van Gevarenwinkel.

 

 

De laatste band in de rootstent was de Australische band Dirt River radio, die afkomstig is uit Bayside, een voorstad van Melbourne. Dirt River Radio werd in 2008 opgericht door zangers/gitaristen en songwriters Danger Alexander en Heath Brady. Later kwamen er nog een drummer, een bassist en twee zangeressen bij. In 2011 verscheen hun debuut album 'Come Back Romance All Is Forgiven' en drie jaar later was er de opvolger 'Rock N Roll Is My Girlfriend'. Dirt River Radio is druk bezig met de opnames van een nieuw album, dat in de nabije toekomst moet verschijnen, toch vonden de jongens nog de tijd om een Europese tournee af te werken. De muziek van Red River Dirt is vooral Australische roots rock'n roll, Ierse folk punk en oude bluegrass. Vanaf het begin werd er vol gas gegeven, de band smeet zich volledig en dat waardeerde het publiek op Gevarenwinkel heel erg. 'Chase Into The Sun' was de perfecte opener voor het feestje dat Red River Dirt in Herselt wilde bouwen. Met het erg mooie en rustige 'Broken Englisch Baby' werd er een erg knap rustpunt gecreëerd in de opwindende set van deze Australiërs. Een mooi voorbeeld van de Ierse invloeden die de band toch heeft vonden we terug in 'The Boys In The Public Bar'. Danger Alexander en Heath Brady leefden zich volledig uit op het podium en etaleerden flarden van hun klasse op de gitaar. Punkrock van de betere soort vonden we terug in 'Hard Road'. De teaser voor hun nieuwe album is 'Postcards From The Road', een mix van bluegrass, folk en country. Het is een triest nummer dat gaat over het missen van een partner en dat leed wordt verdronken met heel wat alcohol. Geen elektrische Gretz gitaren hier, er werd gekozen voor twee akoestische gitaren. Deze song kende heel wat succes, omdat het zo herkenbaar is en om de uitgelaten sfeer. Dirty River Band  sloot hun stomende concert af met de punkrocker 'Fuck You, We're The DRR'. Het dankbare publiek bedankte de band met een daverend applaus.

 

 

 

De laatste band op Gevarenwinkel 2016 was Mingo Fischtrap. Deze Amerikaanse band uit Austin, Texas is hier nog niet zo bekend en bestaat uit Roger Jr. Blevins op gitaar en zang, Chip Vayenas op drums, Dane Farnsworth op toetsen, Roger Blevins Sr. op trompet en bugel en Dan Becholt op de tenor saxofoon. Ze werden aangekondigd als een band die wervelende soul en funk zou brengen. Met hun aanstekelige funk in 'Sugadoo' was het meteen raak en kreeg de band de vermoeide festivalgangers toch nog aan het dansen. De blazers leverden samen met toetsenman Dane prachtig werk af. Funk bleef de hoofdbrok tijdens dit optreden van Mingo Fischtrap. Ook 'Movin’' zorgde voor bewegende lichamen en de solo op de toetsen van Dane Farnsworth was om duimen en vingers af te likken. Ook de mooie soul ballade 'I Been Loving You to Long' van Otis Redding mogen we niet vergeten te vermelden. Andere hoogtepunten waren het jazzy 'Land Of Dreams', 'Viking Song' met een ideale mix van soul en funk, en de cover 'Sledgehammer' van Peter Gabriel. Mingo Fischtrap sloot Gevarenwinkel 2016 op een waardige manier af en nu is het uitkijken naar de feest editie van volgend jaar.

 

Verslag en foto’s: Walter Vanheuckelom