SWING WESPELAAR - ZONDAG 21 AUGUSTUS 2016

 

 

Het weer bij de laatste dag van Swing Wespelaar beloofde niet veel goeds, al viel dat achteraf gezien nog heel goed mee. Na een geweldige zaterdag, was het afwachten of de artiesten van zondag het evengoed zouden doen. Het was de Belgische formatie Les Generals Jack die om half drie de laatste festivaldag mochten openen. Ik hoor jullie al denken, wie zijn in godsnaam Les Generals Jack? Ze experimenteren nochtans al vijftien jaar met blues, ska, rock en soul en daaruit hebben ze hun eigen typische sound ontwikkeld. A chacun son blues, zo noemen ze zelf hun muziek en ze hebben al drie albums op hun naam, waarvan 'Acajou' hun recentste is. Les Generals Jack begon als trio met Toon Derison (El Fish) op drums en Bart Ieven en Marc Bodart op gitaar en zang. Sinds een paar jaar is er met percussionist Kristof nog een vierde lid bijgekomen. Deze Belgische band is een buitenbeentje en je kan hun muziek niet in één bepaald hokje plaatsen, want de mix van stijlen creëerde steeds weer andere ritmes en een andere sound. Hoogtepunten waren  'Acajou', de titeltrack van hun recentste album, dat over een meisje ging en waarin Marc Bodart splijtend uithaalde op de gitaar. De psychedelische rocker 'Crazy Dog Boogie'. De heel dansbare songs zoals 'Boogie Bang Bang' en 'I've Been Wrong' zorgden er voor dat er al heel vroeg in de namiddag gedanst werd in Wespelaar.

 

 

Meena Cryle & The Chris Filmore Band waren erg goed op Blues Peer dit jaar en ze waren naar Wespelaar afgezakt om te laten horen dat dit zeker geen toevalstreffer was. De regen leek een domper op hun optreden te zetten, maar bij aanvang van het optreden stopte het ook met regenen. Deze keer was de hyper kinetische toetsenman er niet bij en die werd eigenlijk niet gemist. De uitstekende gitarist Chris Filmore kon nu meer op de voorgrond treden en dat was een enorme verrijking aan de muziek van Meena. Het viertal opende met de stuwende blues shuffle 'You Can Have My Husband, But Don't Mess With My Man' en hadden daarmee dadelijk de aandacht van het publiek.  Een andere cover die op veel applaus kon rekenen was de erg mooie slowblues 'Change Is Gonna Come' van Sam Cooke. In dit traag nummer valt de prachtige, krachtige stem van Meena nog meer op. Ook de slowblues 'Since I Met You Baby' was een pareltje dat je raakte tot in het puntje van je kleine teen. Erg sterk gezongen van Meena en de lange gitaar solo van Chris Filmore was waanzinnig mooi. Het swingende 'Early One Morning' zorgde er voor dat er gedanst werd op het gezellige marktplein van Wespelaar. De krachtige midtempo bluesrocker'Enough Is Enough' komt uit het recentste album 'Tell Me'. Van 'I Want To Be Your Sugarbee' werd iedereen vrolijk en bij de intense Etta James cover 'I'd Rather Go Blind' bleef niemand onberoerd. Voor de bluesgospel 'Lord Have Mercy' nam Chris zijn dobro en liet hij ons genieten van zijn heerlijk slide spel. Afsluiten deed het viertal met het uptempo nummer 'Take This Pressure Off Of Me' uit het sterke album 'Tell Me'. Drummer Bernhard Egger gaf hier een knappe drum solo en mocht zo ook even in de spotlights. Erg sterk optreden van een voortreffelijke band.

 

 

Niet alleen Meena Cryle was op Blues Peer, ook de winnaars van The European Blues Challenge 2016 Eric Slim Zahl & The South West Swingers waren in Peer en nu in Wespelaar. Met zanger/gitarist Eric Slim Zahl, toetsenist Oystein 'Boogieman' Undem, bassist Roald Brekke en drummer Alte Helland Strom beschikt deze band over vier erg goede muzikanten. Bovendien weet Eric Zahl als geen ander het publiek te bespelen. De meeste van hun nummers kwamen uit hun twee albums 'Daddy 'O' uit 2011 en 'Chances Are Slim' uit 2013. Voor de liefhebbers van West Coast Swing, jump blues, boogie woogie en rock'n roll is dit een band om niet te missen. Al vrij vroeg in de set ging frontman Eric Zahl samen met zijn Gibson Sunburst een rondje maken tussen het publiek en dat viel natuurlijk in goede aarde bij de aanwezigen. De swingende songs als 'In The Middle Of New York', 'King's Hotel' en 'G.C Blues' gingen er bij het publiek in als zoete broodjes. Er werd gedanst dat het een lust was voor het oog. Ook in trage nummers zoals het erg mooie 'City Boy' wist Eric Slim Zahl het publiek te bekoren met zijn stem. 'Plenty Of Everything' was dan weer pure rock'n roll, waarin toetsenist Oystein 'Boogieman' Unden minutenlang alleen op het podium stond en van het publiek een daverend applaus kreeg voor zijn gevarieerde en knappe toetsen solo. Eric daagde de regen nog wat uit met de prachtige ballade 'Rain', maar zong er wijselijk tomorrow achter. Afsluiten deden de Noren met een lange versie van 'Never Can Tell'. Eric Slim Zahl & The South West Swingers lieten in Wespelaar horen dat ze die European Blues Challenge 2016 Award zeker niet gestolen hebben. Erg goede band.

 

 

Met Nora Jean Burso had de organisatie een in België onbekende zangeres naar Wespelaar gehaald. In de USa heeft zij wel naambekendheid, maar ik had van deze dame nog nooit gehoord. Nora Jean is een zestigjarige zangeres uit Greenwood, Mississippi USA, die al verschillende malen genomineerd werd voor een Blues Award in haar thuisland. Ze schreef meer dan zevenhonderd songs en ze werkte al samen met Carl Weathersby en Dave Specter. Koko Taylor zei het volgende over Nora Jean Burso: Ze klinkt net als ik, toen ik haar leeftijd had. Ik weet zeker dat deze dame het gaat maken. De muziek van Nora Jean is Chicago blues met een scheutje soul. In Wespelaar liet ze zich begeleiden door de Italiaanse Luca Giordano Band. Luca Giordano is in Italië een gerespecteerd gitarist en samen met zijn bandleden bassist Walter Cerasani, toetsenist Fabrizio Ginoble en drummer Fabio Colella heeft hij al met tal van beroemde artiesten het podium gedeeld. De band begon zonder frontvrouw aan hun concert, maar wanneer Nora Jean even later op het podium verscheen wist ze meteen iedereen in te pakken met die krachtige stem van haar. Inderdaad 'I'm The Blues' was een binnenkomer die kon tellen. In het funky soul nummer 'Things Done Changed' zong Nora dat ze een andere man ging nemen. Gitarist Luca toverde een mooie splijtende solo uit zijn six string en Fabrizio was meesterlijk aanwezig gedurende gans dit mooie nummer. 'Ramble Mind' was een ander hoogtepunt en naar het einde toe passeerde zelfs Michael Jackson in Wespelaar met 'Billy Jean'.

 

 

Ook The Music Maker Foundation Blues Revue, de afsluiter van Swing Wespelaar 2016, was voor mij een onbekende formatie. Het zijn allemaal oudere muzikanten op rust die toch nog willen optreden en die dankzij de Music Maker Foundation ondersteuning krijgen en materiaal zodat ze hun liefde voor de muziek kunnen blijven overbrengen naar een publiek. Het podium bestond eigenlijk uit twee delen. De jongeren zoals Lil' Joe Burton (BB King Orchestra) op schuiftrombone, gitarist Albert White en drummer Ardie Dean die het ganse optreden speelden en de oudere generatie die om beurt kwamen optreden. Zij begonnen aan het concert met heel knappe funk muziek. Wanneer Robert Lee Coleman aan de beurt kwam, was het toch even schrikken. Een oude, heel magere man die precies een gedaante verwisseling onderging eenmaal hij de gitaar in handen kreeg. Hij kreeg het publiek op zijn hand tijdens zijn versie van 'Real Mother for Ya' van Johnny Guitar Watson. Van de andere nummers ken ik de titels niet. Robert Lee was in de jaren zestig en zeventig nog vaste gitarist  bij Percy Sledge en James Brown. Daarna was het de beurt aan Alabama Slim. Sinds Alabama Slim in 2004 bij de The Music Maker foundation kwam heeft hij al tal van optredens in binnen en buitenland gedaan. Hij werkte ook mee aan het album 'The Mighty Flood', waarvan de opbrengst ging naar de slachtoffers van de orkaan Katrina. Alabama's neef Freddie King speelde ook mee op 'The Mighty Flood'. De derde gast was Robert Finley, die door een ziekte aan zijn oog zo goed als blind is, maar toch nog steeds op een instrument wil spelen. Zijn motto is, om te spelen heb ik mijn ogen niet nodig. Dankzij The Foundation heeft Robert nog een nieuw album opgenomen met de toepasselijke titel 'Age Don't Mean A Thing'. Deze titel track ontbrak niet tijdens zijn kortstondig optreden in Wespelaar. De muziek die Robert Finley bracht was een mix van soul en blues. Het moment supreme was natuurlijk het moment dat alle muzikanten aan de afsluitende finale begonnen met 'Shake Rattle And Roll'. Het bleef daar niet bij want het dankbare en enthousiaste publiek wilde meer van deze jongens en ze kregen ook meer.

 

 

Swing Wespelaar 2016 was weer een feestje. De regen dreigde even dat feestje in de war te sturen, maar al bij al mogen we van het weer niet klagen. FIlip en zijn mannen hadden weer gezorgd voor een goed programma en zullen nu al wel volop bezig zijn om de editie van 2017 zo vlug mogelijk rond te krijgen. Bedankt voor de gastvrijheid Swing Wespelaar.

 

Verslag en foto's : Walter Vanheuckelom