SWING WESPELAAR - ZATERDAG 20 AUGUSTUS 2016

 

Het was zonnig en al gezellig druk op het moment dat de Nederlander Ralph De Jongh omstreeks kwart voor drie de tweede festivaldag op gang trok. Wie Ralph De Jongh al aan het werk zag weet dat deze artiest zo gefocust is tijdens zijn concert dat hij bijna in trance geraakt. Dat was zaterdag in Wespelaar niet anders. In Nederland Is Ralph een gevestigde waarde, in België moeten ze hem nog ontdekken. Zijn set bestond uit een mix van eigen nummers en covers. Die eigen nummers kwamen vooral uit zijn laatste albums 'Sun Coming Up' en het recentste dubbel album 'Lonesome Man/ Ocean Of Love'. Hoogtepunten waren ondermeer 'Ready For Change', met duidelijke gospel invloeden en met een refrein dat heel herkenbaar is en een grote meezing factor heeft. De heel herkenbare covers 'Dust My Broom' en het swingende 'Shake Your Moneymaker' deden wat ze moesten doen. Ook zijn nieuwe single, de poppy rocker 'Sun Comin' Up' mocht in Wespelaar niet ontbreken, maar het moment supreme was toch 'Life Is Good Enough'. Een heerlijke rocker met Rolling Stones invloeden. De Nederlander heeft zeker en vast weer wat Belgische zieltjes gewonnen voor zijn muziek.

 

 

Daarna was het tijd voor de Amerikaan Chris Bergson, die door problemen met het Hammond orgel wat vertraging opliep. Na zijn geweldig optreden verleden jaar op het Gevarenwinkel Festival keken veel mensen uit naar dit concert. Chris is de bezitter van een prachtige volle stem, hij is een begaafd gitarist en had een sterk trio meegebracht om er in Wespelaar een echt feestje van te maken. Hij begon als jazz gitarist, maar groeide met de tijd meer naar de blues toe. De muziek van Chris pure blues noemen zou hem onrecht aandoen, de basis van zijn repertoire is blues, maar hij mixt er zoveel verschillende genres doorheen. Al vroeg in de set bracht hij het erg mooie 'The Only One', dat op zijn laatste album 'Live At Jazz Standard' te vinden is. De mooie gitaar solo van Chris werd op een prachtige manier overgenomen door Phillippe Billoin op het Hammond. Chris bracht met de Willie Dixon song 'Down In The Bottom' een mooie ode aan Hubert Sumlin. Begin volgend jaar komt het nieuwe album uit en we kregen in Wespelaar al een paar voorgerechtjes met 'Blues For Dave', dat Chris solo bracht en met 'Bitter Midnight'. Deze prachtige teasers doen me nu al watertandend uitkijken naar Bergson zijn nieuwe album. Verder was er het erg knappe 'Rain Beating Down', dat Chris solo bracht en waarin hij zijn kwaliteiten als slide gitarist in de kijker plaatste. Afsluiten deed de man uit de Big Apple met 'Flow Your Mind', dat begon met een lange, erg sterke gitaar riff. Chris Bergson leverde een top optreden af.

 

 

Twee maanden geleden speelde Big Daddy Wilson & Morblus nog de pannen van het dak in Hookrock en ze waren van plan om dat in Wespelaar nog eens over te doen. Het was meteen raak vanaf de eerste noot met 'John, The Revelator' en het daarop volgende 'Dead End Road'. Daddy Wilson beschikt over een zware warme soul stem die bijna iedereen raakt, een stem die in elke vezel van je lichaam dringt en daar maakte hij ook in Wespelaar dankbaar gebruik van. Voor de paar mensen die niet van Daddy Wilson zijn stem hielden, was er de Italiaanse super gitarist Roberto Morbioli die weer heel knappe geluiden uit zijn six string toverde. Andere hoogtepunten waren ondermeer het aanstekelige 'Drop Down Here', 'Baby's Coming Home Again' waarin Roberto meesterlijk was op de slide gitaar, maar echt kippenvel kreeg ik pas tijdens het wondermooie 'Bullfrog', weer met Daddy en Roberto in de hoofdrol. Spijtig genoeg moest ik een stuk van dit concert missen, omdat ik een interview had met Chris Bergson.

 

 

Nikki Hill is een jonge Amerikaanse uit Carolina en was al verschillende malen te gast in België. Nikki heeft twee albums op haar naam, haar debuut album 'Here's Nikki Hill' uit 2013 en haar recentste album 'Heavy Hearts, Hard Fists' uit 2015. Nikki heeft een speciale stem en haar muziek is een mix van rootsrock en blues, met een sound van een paar decennia terug. Met twee gitaristen in haar band mochten we ons aan heel wat gitaar geweld verwachten en dat kregen we ook. Bij de aanstekelige titeltrack van haar nieuwe album, de rocker 'Heavy Hearts, Hard Fists' waren er op de eerste rijen veel dansende mensen. Het betere R&B werk kwam er met 'Struttin''. Nikki is een mooie verschijning en ze liet mannen in Wespelaar dadelijk weten, dat ze geen kans maakten, want in 'I've Got A Man' zong ze dat ze al iemand had. Haar man, gitarist Matt Hill stond trouwens maar een paar voetstappen van haar verwijderd. De jonge dame en haar band bleven rocken tijdens het stomende 'Scratch Back' en het stuwende, swingende 'Strapped To The Beat'. De ritme sectie met drummer Joe Meyer en bassist Ed Strohsahl leverden een prachtige groove af en de frontvrouw en haar twee gitaristen zorgden voor de kers op de taart. Met 'I Know' kregen we een een lekkere vlotte swingende song met een sound uit de sixties die uitnodigde om mee te zingen en te dansen. Afsluiten deed het vijftal met de Chuck Berry cover 'Sweet Little Rock'n Roller'.

 

 

Nadat ik het fantastische album 'Done With The devil' had beluisterd wilde ik Jason Ricci heel graag live aan het werk zien. Ergens einde 2009 zag ik Jason Ricci live en hij liet een onvergetelijke indruk na. Samen met zijn band New Blood zorgde hij toen voor vuurwerk. Nu zeven jaar later is de man eindelijk weer in België. De verwachtingen waren heel hoog gespannen, want Jason is toch één van de beste, misschien wel de beste mondharmonica speler van zijn generatie. Met drummer Adam Baumol, bassist Andy Kurz en de twee gitaristen John Lisi en Sammy Hotchkiss had Jason een erg sterke band meegebracht naar Wespelaar. Het optreden begon redelijk rustig met een funky nummer en daarna werd er rustig opgebouwd tot het feestje helemaal los barstte. Het is moeilijk onder woorden te brengen wat deze Amerikaanse jongeman allemaal kan op de bluesharp. Woorden zullen altijd te klein zijn, zoiets moet je gehoord en gezien hebben. Jason liet ook voldoende ruimte aan zijn getalenteerde muzikanten om zich in de schijnwerpers te spelen, via knappe en imposante solo's. Gitarist Jon Lisi mocht zijn eigen geschreven nummer 'You Can Dig It' zingen. Er werd genoten op het podium, maar ook het publiek ging uit de bol met de muziek van Jason en zijn Bad Kind. Andere hoogtepunten waren 'New Man' uit het recentste album 'Dirty Memory', dat Jason samen met JJ Appelton uitbracht in 2015. Hierin werd 'Take A Walk On The Wild Side' prachtig verweven. In 'Something Just Arrived' kregen alle muzikanten hun moment van glorie. Bassist Andy plukte tijdens de bas solo gedreven aan zijn dikke snaren en trok de hele tijd gekke gezichten. De twee gitaristen Jon en Sammy hadden al het hele concert bewezen dat ze uit het goede hout gesneden waren en ook tijdens hun solo etaleerden ze hun klasse. Maar de King op het podium was duidelijk frontman Jason Ricci, tijdens 'I'm too Strong For You' liet hij met woorden en instrumentaal horen dat hij de beste was en dat hij iedereen aankon. Hoe kon deze man beter afscheid nemen van zijn publiek dan met het funky 'I Think You're Freaky'. Geweldig concert.

 

 

Afsluiter Toronzo Cannon stond voor geen gemakkelijke opdracht, maar deze achtenveertig jarige gitarist heeft zoveel ervaring en heeft al zoveel waters doorzwommen dat hij niet vlug onder de indruk is. Verleden jaar tekende Toronzo een contract met het grote Alligator Records en zijn debuut album  voor dat label 'The Chicago Way' dat in februari 2016 verscheen kreeg overal lovende kritieken. Op de Living Blues Awards 2016 won Toronzo samen met zijn platenbaas Bruce Iglauer de prestigieuze Award als producer van het jaar met het album 'The Chicago Way'. De setlist in Wespelaar bestond dan ook hoofdzakelijk uit songs van dat nieuwe album. Toronzo had wel tegenslag dat het bij zijn optreden begon te regenen, maar de muziekliefhebbers bleven op het marktplein staan om te genieten van deze man uit Chicago. 'Walk It Off' is pure Chicago blues. De instrumenten vulden elkaar heel mooi aan maar toch waren het de gitaar en de toetsen die het verschil maakten. Tijdens het schitterende 'Midlife Crisis' hoorden we duidelijk dat Buddy Guy een grote invloed heeft op Toronzo Cannon. Tijdens de cover 'I Hate To see You Go' konden we genieten van heerlijke solo's op de drums, bas en de toetsen. De stem van Toronzo kwam heel goed tot zijn recht in de meeslepende soul/funky shuffle 'Fine Seasoned Woman'. Het bleef funky met 'Bad Contract', een lyrisch verhaal over het huwelijk, dat volgens Toronzo een heel slecht contract is. De ritme sectie leverde prima werk en zorgde voor de uitstekende groove, waarop de Toronzo zijn klasse etaleerde met een splijtende solo. Het bleef maar regenen en Toronzo Cannon vond het dan ook heel toepasselijk om 'Standing In The Rain' te brengen. Prima afsluiter.

 

 

Swing Wespelaar mag op een geslaagde tweede festival terugblikken. Heel veel volk, goed weer en de artiesten brachten wat van hen verwacht werd. De twee afsluiters Jason Ricci en Toronzo Cannon waren uitstekend en losten de hoge verwachtingen meer dan in. Ook Chris Bergson was voor mij bij de beste concerten van deze zaterdag. Nu naar huis, in de auto nog drie kwartier nagenieten en daarna wat uitrusten voor de laatste dag van Swing Wespelaar 2016.

 

Verslag en foto's : Walter vanheuckelom