LL 22 : Lowlands FOR DUMMIES (Dag 2, zaterdag 20 augustus ’22)

Ik voel me iets minder dummy als gisteren want ik heb toch al 1 volledige dag Lowlands achter de rug. Dit  maakt je nog geen echte Lowlander. Eerder een novice die via verder onderzoek en beleving de titel van newbe misschien van zich af kan schudden. Op naar dag 2!

Met heel veel goesting stap ik het festivalterrein weer op. Klaar om me te laten verrassen. Gisteren sloot ik af met de ‘ouwe zakken muziek’ van Liam Gallagher. Vandaag begin ik mijn middagwandeling langs de verschillende tenten met het tegenovergestelde: de erg jonge, talentvolle Ierse rapper/songwriter met Spaanse roots: BIIG PIIG (nee geen typefout… zo schreef je haar artiestennaam nu eenmaal). Haar echte naam houdt ze angstvallig geheim want dat geeft haar de kans to mess around. Benieuwd hoe ze die rotzooi muzikaal zal verpakken!

Een jong meisje, geflankeerd door een drummer en gitarist/saxofonist, stapt het podium van het India-podium op. De tent is nog niet eens half gevuld. Haar artiestennaam klinkt nog niet als een klok, maar wanneer ze opent met de zwoele beats van Roses and Gold wordt meteen duidelijk dat ze zich snel zal manifesteren als een topper. Soulvol en met een licht hese stem zingt en en rapt ze in een mengeling van Spaans en Engels waardoor de song een heel eigen feel krijgt. Tijdens het up-tempo en sensuele Don’t Turn Around danst ze over het podium als een volleerd entertainer. De voetjes van de festivalgangers beginnen te bewegen, de handen gaan in de lucht. Nu speelt dit talent nog met een beperkte begeleidingsband en geprogrammeerde arrangementen waardoor ze geen vrijheid heeft om het publiek helemaal gek te maken, maar over enkele jaren zal ze Lowlands aandoen met een volledige begeleidingsband en een volle tent aan haar voeten leggen. Daar ben ik zeker van.

Waar ik ook een glimp van wil opvangen is de Jamaicaans-Britse MAHALIA. Ze tekende op haar 13 een eerste platendeal en was support-act voor Ed Sheeran! Pre-corona stond ze al eens op Lowlands in een heel kleine tent, nu puilt de veel grotere Heineken tent helemaal uit. Wanneer ze haar enorm warme en met soul doorspekte keel openzet voor de openingssong Sober, weet je meteen waarom: Mahalia Burkmar is geen gewone zangeres, ze is een supertalent. Haar trofeeën die ze in 2020 kreeg voor Best Female Act and Best R&B/Soul Act op de MOBO AWARDS staan terecht te blinken op haar nachtkastje. De Grammy-nominatie van 2021, wordt binnenkort een Grammy beeldje op haar schouw. Dat kan niet anders. Ze zingt ‘Songs about people who pis me of’ laat ze het publiek weten en dat voel je. De vernederingen, leugens en het bedrog van enkele liefjes en vriendinnen worden bezongen alsof het allemaal gisteren is gebeurd. Het gaat recht naar het hart van de meezingende vrouwen rondom mij, die duidelijk gelijkaardige ervaringen met Mahalia delen. Op het einde van Do Not Disturb gaat voor het eerst de middelvinger van Mahalia de lucht in. Het zal niet voor het laatst zijn, veronderstel ik, maar blijven kan ik niet want er staat iets te gebeuren aan de andere kant van het festivalterrein…

BRING ME THE HORIZON ! Even fast forward (spoiler alert !)… WAT EEN BELEVENIS! Die jongens geven geen optreden, maar een verpletterend, allesverwoestend totaalspektakel dat over de festivalgangers raast. Dat de gigantische Alpha-tent nog overeind staat, mag een wonder heten! Maar eerst terug naar enkele uren eerder.

De word-of-mouth zoemt, samen met de talrijke wespen, rond: enkele jongens uit Sheffield zouden wel eens de act van Lowlands 22 uit hun mouw kunnen schudden. Be there!  Mijn FOMO wordt aangesproken en als een onwetend schaapje op weg naar de slachterij, volg ik de meute. Na de korte, wat klassiek aanvoelende intro, wandelen de 6 bandleden rustig het podium op. Niks abnormaal of opwindend, denk ik. Ben ik wel op het juiste optreden? Maar dan, met één beweging en een enorme knal, start het circus meteen op snelheid van een kruisraket. Het podium -dat uit verschillende niveau’s en trappen bestaat- blijkt één groot led-scherm te zijn. De bandleden worden plots poppetjes in hun eigen Manga-animatie. Bliksemschichten verblinden de toeschouwers. De hyperkinetische electro-metalcore blaast je omver. Frontman Oliver Sykes waarschuwt het publiek: I want every fucking person to jump! If you stand still, you have a fucking problem! De Lowlanders gehoorzamen meteen de tot-in-het-gezicht getatoeëerde leader of the band. Met dit straatjong wil je geen problemen. Het hek is van de dam. De massa springt. De tekst van de openingssong Can you feel my heart wordt onderdeel van de gigantische led-muur. Iedereen zingt mee. Ik voel mijn hart tekeer gaan, dat is zeker. Ik zou de radio niet luider zetten voor deze muziek, maar met deze stoot van energie kan je niet anders dan meegaan. Verzet is geen optie. Het wordt nog waanzinniger wanneer Oliver Sykes bij de aankondiging van Happy Song het publiek beveelt, om overal moshpits te maken. Geen moshpitje, maar verschillende gigantische moshpits. De band begint niet vooraleer er gigantische cirkels gevormd zijn en bij de eerste blast van de gitaren stormen bijna alle onverschrokken Lowlanders, mannen en vrouwen, naar elkaar toe. Dit schaapje heeft het excuus dat hij aan het ‘werk’ is en niet ‘kan’ meedoen, wat ik mijn veel moedigere buren met een onschuldige glimlach laat weten. Bring me the horizon is voor mij geen must hear, maar absoluut een must must-seesee! Ga de volgende dagen naar Pukkelpop, het Reading of het Leeds festival… als je maar gaat!

Met trillende beentjes van de energie wandel ik weg van het fenomenale spektakel. Het valt me plots op dat duizenden plastic wegwerpbekertjes overal verspreid liggen op de festivalweide. Ik geniet enorm van Lowlands en het is zeker een TOTAALFESTIVAL, maar qua milieuvriendelijkheid moeten ze toch nog eens leentjebuur gaan spelen bij hun zuiderburen. Op pakweg Werchter of Pukkelpop is dit beeld iets uit een ver verleden. Back to music! Eén van de highlights op dag 2 moet het optreden van OSCAR AND THE WOLF worden.

OSCAR AND THE WOLF (Lowlands 2022 - venue Alpha)

Toen frontman Max Colombie in juni aankondigde dat hij enkele concerten moest schrappen om ‘zijn angsten en depressie onder medische begeleiding’ aan te pakken, was het allerminst duidelijk of de demonen verdwenen zouden zijn tegen Lowlands. Op vrijdag had de persbalie nog geen weet van een annulatie. Op zaterdagmiddag staan de lichten nog steeds op groen. Fingers crossed!

Als ik de enorme Alpha-tent nader wordt nog maar eens duidelijk dat Oscar and the Wolf ook in Nederland een gigantisch fenomeen is. Niet alleen de tent zit overvol, maar ook op de twee heuvels naast het hoofdpodium kijken duizenden Lowlanders reikhalzend uit naar de komst van de Wolf. Even later betovert Max Colombie de menigte met zijn bezwerend nazaal stemgeluid. Alpha en de heuvels ernaast veranderen op de energieke, pompende bastonen van de openingssong Strange Entity meteen in een kolkend dansfeest. In een vingerknip heeft deze Belgische verschijning het publiek meegenomen in zijn electro-pop. In het up-tempo Donnie ’s Dream wordt ruimte gemaakt voor een ruige gitaarsolo waardoor pop even in Rock transformeert. Tijdens James en Dancing Machine waagt Max Colombie zich voor het eerst aan extreem hoge noten. De dansende massa gilt bij zoveel mooi ’s en dat doet de Wolf deugd. Tussen de songs door laat Max dan ook geen moment onbenut om het publiek te bedanken. Dit eerste optreden na een zware periode doet hem enorm deugd. Dat zie en hoor je. Tijdens het adembenemende Breathing krijgt het publiek de micro om mee te brullen. Tijdens de intro van On Fire moedigt Max het publiek aan om hun beste dansmoves aan de wereld te tonen en dat doen ze met overgave. De vijfkoppige band die Max geweldig begeleidt, wordt uitgebreid bedankt tijdens Nostalgic Bitch. En dan is het tijd om de jukebox en de lasershow op volle toeren te laten draaien. Princess (de doorbraak song uit 2014), Fever (zomerhit uit 2018) zijn het voorspel op You’re Mine (song van Raving George) waarin enorme kanonnen metershoge rookpluimen in de lucht blazen. De fans kirren gillen om zoveel spektakel. Met zijn nieuwe, bombastische single Warrior sluit Oscar and the Wolf af. Op dit en vele andere festivals mag je geen bisnummers spelen, anders hadden de fans Max aangemaand om nog uren door te gaan. na het optreden is één ding duidelijk: de demonen zijn, al dan niet tijdelijk, verdwenen! Welkom terug, Wolf!

Geen tijd om lang na te genieten, want na een snelle hap moet de absolute headliner van dag 2 nog op het podium verschijnen. Het is niemand minder dan de legendarische en ondertussen beruchte Engelse band…

ARTIC MONKEYS (Lowlands 2022 - venue Alpha)

Als de heuvels rond de Alpha stage al goed gevuld waren tijdens Oscar and the Wolf, dan zitten ze nu afgeladen vol. Het is duidelijk dat slechts een minderheid van de 60.000 (!) aanwezigen dit spektakel wil missen. Maar wat moet je verwachten van een band die zichzelf elke plaat opnieuw uitvindt? Hun debuut was agressieve postpunk. De twee laatste schijven stonden bol van de psychedelische en alternatieve rock. Wanneer de lichten uitgaan en een brassband bij wijze van intro door de speakers schalt, vrees ik voor een nieuwe wending in de muzikale carrière van deze eigenwijze lads uit Sheffield. Bij de eerste tonen ben ik meteen gerust gesteld. De oorverdovende drums en rauwe gitaren van The view From the Afternoon, gevolgd door een al even krachtig Brainstorm zet de festivalweide meteen onder hoogspanning. Postpunk a là Artic Monkeys is still alive! En de rest van het oeuvre? Met prachtige songs zoals Snap out of it, Crying Out of It en Teddy Picker verandert de toon van het optreden volledig. De heerlijke stem van leadzanger Alex Turner krijgt plots veel meer ruimte. Zijn aanstekelijke Yorkshire-accent geeft elk woord een extra dimensie. Met Why’d You Only Call Me When You’re High (wat een titel!) is het eerste grote sing along moment en hoogtepunt van de avond een feit. Daarna gebeurt er iets raars. De band neemt gas terug. Tussen de nummers wordt er gerommeld. Alsof we plots in het repetitielokaal van Artic Monkeys zijn beland. Is het concentratieverlies? Arrogantie? Laat de coronabesmetting toch sporen na? Is de setlist plots veranderd? Het duurt dan ook enkele songs voor de heerlijke gitaarrif van Do I wanna know de band weer op kruissnelheid sleept richting 505, de afsluiter van het concert. Als laatste band op de Alpha-stage hebben de Artic de luxe om een encore te mogen spelen en hun eerder rommelig gedeelte goed te maken. Dat doen ze met verve: I Bet you look better on the dancefloor en RU Mine zijn heerlijke meezingers waarmee de Lowlanders meer dan voldaan de nacht in kunnen. En dat geldt ook voor deze newbe Lowlander. Morgen staat er ook weer veel te veel te beleven op dit feestelijke festival. O.a. oppergod Stromae komt langs…