Gisterenavond bracht PJ Harvey in Vorst Nationaal met haar uitgebreide band één van de meest memorabele optredens van 2016. Vooral haar doorgedreven toewijding, muzikaal raffinement en de charismatische theatraliteit tilden het concert naar eenzame hoogten. PJ liet vooral werk horen uit haar tweede laatste albums, op zich al een moedige keuze want de songs op die platen gaan ook ergens over, met name over ongemakkelijke dingen als oorlog, moord, abortus, sociale verwaarlozing en vluchtelingenproblematiek. Die liederen zijn ontsproten uit haar eigen reiservaringen naar plaatsen als Kosovo, Afghanistan, maar ook uit haar levenservaringen in Amerika en Engeland. Het concert kon je zien als het creatieve verwerkingsproces van haar huidige wereldvisie die er, laten we eerlijk zijn, nogal apocalyptisch uit ziet. Maar als we dan toch met z’n allen de dieperik ingaan doen we dat best in schoonheid moet Polly Jean gedacht hebben, met een marching band en een uitgebreide blazerssectie bijvoorbeeld. De prominente sax van oudgediende Terry Edwards en de ritmische begeleiding deden muzikaal soms denken aan het vroegere werk van Roxy Music en Andy Mackay, terwijl de felle gedrevenheid van PJ Harvey als zangeres meer dan eens echo’s opriep aan Patty Smith, die zondermeer een zielsverwante is. Stippen we nog de fameuze zangprestatie aan van de frontvrouw en haar mannelijke achtergrondzangers (even de wereld op z’n kop) en u begrijp dat we een prachtige avond beleefd hebben. En wie zoals PJ met een bisnummer als Dylan’s ‘Highway 61’ de kers op de taart zet, krijgt van mij altijd extra punten. Game, set, match: Miss Harvey!