THE SIMON & GARFUNKEL REVIVAL BAND - GC DEN EGGER - SCHERPENHEUVEL - ZICHEM 2 OKTOBER 2016

 

 

Wie in de jaren zestig of zeventig zijn tienerjaren beleefde, zal ooit wel eens rond een kampvuur gezeten hebben waar iemand met een akoestische gitaar liedjes van Simon & Garfunkel speelde. Het duo was in die jaren razend populair met hits als 'Sound Of Silence', 'Mrs. Robinson', 'Bridge Over Troubled Water', 'The Boxer' om er maar een paar te noemen. Het was dan ook geen toeval dat GC Den Egger een volle zaal had bij het concert van The Simon & Garfunkel Revival Band. Dit Duitse vijftal is al jaren actief als tribute band en is één van de beste bands die de muziek van het wereldbekende duo in ere houdt. Met Michael Frank en Guido Reuter bezit deze band twee uitstekende stemmen die elkaar erg goed aanvullen. Michael met akoestische gitaar en Guido begonnen met hun twee aan 'Feelin' Groovy', dat tevens de titel is van hun tournee. Gitarist Sven Lieser, bassist Sebastian Fritzlar en drummer Mirko Sturm kwamen hun frontmannen vervoegen voor het wondermooie 'Duncan', dat het verhaal vertelt van Lincoln Duncan, de zoon van een visser die de verveling in zijn geboortestad in de Canadese Maritieme provincies moe is en besluit naar New England te trekken. Tijdens zijn reis verblijft hij in een goedkoop hotel, waar hij de slaap niet kan vatten, wegens de luide sex van het koppel in de kamer naast hem. Het gevolg is een langdurige mijmering waarin hij zich het tekort aan geld herinnerd, maar ook zijn ontmaagding door een vrouwelijke predikster. Guido Reuter speelt op een heerlijke manier op de fluit. Dit nummer zet het grote talent van Paul Simon als songschrijver in de kijker.

 

 

Sebastian Fritzlar nam plaats achter de keyboards voor 'El Condor Pasa', één van de grootste hits van het tweetal. Het werd heel harmonieus gezongen door het Michael en Guido, dat vanaf het begin werd begeleid door ritmisch handgeklap van de aanwezigen, waarvan de meesten deze muziek herkenden uit hun jeugdjaren. Na het sobere 'America' volgde een erg knappe versie van 'Slip Slidin' Away', op een uitstekende wijze gezongen door Michael Frank. Het akoestische 'Scarborough Fair' was beklijvend. Het verhaal van een jongeman die al vroeg zijn thuis en familie verlaat, en daardoor vaak vertoefde in de sloppenwijken, waar hij veel armoede kent. Hij volhardt de strijd om te overleven en dat wordt door Paul Simon beschreven in het mooie 'The Boxer'. Michael en Guido zongen 'The boxer' op een heel harmonieus en Guido zorgde op de viool voor een erg mooie bijdrage. Ook minder bekende songs, zoals 'Hazy Shade Of Winter' werden door dit Duitse vijftal niet vergeten. De band verliet het podium, alleen de twee frontmannen bleven staan voor een intieme versie van 'Homeward Bound'. Art en Paul gingen in 1970 uit elkaar, maar beiden bleven solo nog muziek maken en ook die solo periode kwam in het concert van The Simon & Garfunkel Revival Band aan bod met 'Bright Eyes', de grootste hit die Art solo scoorde. Het was de titelsong van de animatiefilm 'Watership Down' en heeft de overgang van het leven naar de dood als centraal thema. Dit beklijvende nummer zorgde voor het eerste echte kippenvelmoment. De tijd vloog voorbij en Michael kondigde aan dat ze de eerste set zouden afsluiten met de heel trieste song 'Cecilia'. Guido was weer erg aanwezig met de fluit en het ritme nodigde uit om in de handen mee te klappen en dat werd dan ook door een groot gedeelte van de aanwezigen gedaan. Bassist Sebastian nam een grote trom en hij gaf het nummer nog wat extra kracht. Een prachtige afsluiter van een erg sterke eerste set.

 

 

Set twee begon met het vloeiende 'Mrs. Robinson' de soundtrack van de film 'The Graduate' uit 1968. Het werd weer erg knap gezongen door het duo en instrumentaal werd steeds op de kleine details gelet. Het was net een jukebox die opstond want de ene hit na de andere klonk door de boxen. 'I Am A Rock' was de volgende hit en daarna werd het hoofdstuk Simon & Garfunkel even aan de kant geschoven voor de solo carrière van beide muzikanten. Art Garfunkel kwam eerst aan bod met een intieme versie van 'Living Boy In New York' en 'A Heart In New York', dat laatste zong Art ook tijdens het legendarische concert in Central Park te New York in 1981. Na deze twee mooie ballades was het tijd voor de Afrikaanse ritmes uit het album 'Graceland' met 'Diamonds On The Soles Off Her Shoes' en het onweerstaanbare 'You Can Call Me Al' van Paul Simon. Drummer Mirko Sturm zorgde vanachter zijn drumstel voor de lekkere groove en percussie. Sebastian Fritzlar was erg aanwezig met knappe baslijnen en hij sloot het eerste nummer ook met een fijne bassolo af. Zuid Amerikaanse geluiden vonden we ook terug in 'The Obvious Child' uit het album 'Rhythm Of The Saints' waar Paul Simon zich liet bijstaan door de Brazilliaanse band Olodum. Guido bespeelde accordeon en Sebastian en Mirko stonden allebei vooraan met een trom in de hand. Spijtig dat het een zittend concert was, anders waren er velen aan het dansen geweest. Voor degenen in de zaal die wilden scheiden van hun geliefde gaf de band vijftig mogelijkheden tijdens het schitterende 'Fifty Ways To Leave Your Lover'. Na het gezongen gedeelte mocht de band vol in de spotlights. Eerst liet gitarist Sven Lieser zien dat hij over goede vingers beschikt met een razend knappe solo, daarna was het de beurt aan Sebastian Fritzlar op zijn dikke bassnaren om de show te stelen. Hij wisselde zachtere jazzy partijen af met heerlijke funky geluiden. Nu bleef alleen drummer Mirko Sturm nog over op het podium, maar dat belette de man niet om een imponerende gevarieerde solo op zijn Pearl drumstel te geven.

 

 

Wanneer iedereen terug op het podium kwam, werd de band nog eens uitgebreid voorgesteld door Michael Frank en dan begonnen ze aan een heel mooie versie van 'Sound Of Silence', waarin nogmaals de harmonie tussen de stemmen van Frank en Guido het nummer een extra impuls gaf. The Simon & Garfunkel Revival Band sloot hun concert af op de manier waarop Paul Simon en Art Garfunkel in de jaren vijftig aan hun samenwerking begonnen, namelijk met het zingen van nummers van The Everley Brothers. In Scherpenheuvel werd dat toepasselijk 'Bye Bye Love', waarna een langdurig en fel applaus uitbarstte in GC Den Egger. Het Duitse vijftal had de harten van het publiek duidelijk veroverd. Voor de bisnummers verscheen eerst Sebastian op het podium en die ging achter de keyboards zitten, om zijn frontman Michael Frank te begeleiden tijdens het beklijvende 'Bridge Over Troubled Water'. Wanneer de band weer volledig op het podium stond werd het laatste nummer aangekondigd. 'Late In The Evening' werd door het enthousiaste publiek begeleid met ritmisch handgeklap. Na een stop hernam de band nog eens met het refrein van 'Cecilia' en daarna was het spijtig genoeg helemaal gedaan. The Simon & Garfunkel Revival Band speelde in GC Den Egger een spetterend optreden.

 

Meer foto's van The Simon & Garfunkel Revival Band op volgende link: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157674709326125

 

Verslag en foto's : Walter Vanheuckelom en Agnes Celis