STEF PAGLIA BAND – DE GOUDEN LEEUW – DONGEN 25 FEBRUARI 2024 – Berry Rombouts

Afgelopen carnavals dinsdag vond in Dongen het Fat Tuesday event plaats. Dit is een druk bezocht blues/roots optreden met diverse muzikanten uit verschillende bands, en genre’s, die onder leiding van bassist Bart Kamps (organisator) een middag/avond jammen met elkaar zonder gerepeteerd te hebben. Dit was een enorm succes.

Tom Eylenbosch en Stef Paglia waren toen 2 deelnemende muzikanten. Vanmiddag vindt het 2^e optreden plaats van 2024, uit een cyclus van 5 maandelijkse blues middagen in Dongen.  Stef Paglia-gitaar,vocals, en Tom Eylenbosch-keys, bv zijn dus op bekend terrein. Geert Schurmans-bas,bv en Sven Bloemen-drums,bv maken het kwartet compleet. Trouwens Tom Eylenbosch is in pas december 2023 toegetreden tot Stef zijn band.

In een bijna volle zaal betreedt om 16.30 de Stef Paglia Band het podium. De band opent met het rockende Stand Up, en het groovende The Unkown, 2 songs waarin Tom met stuwend Hammondspel laat horen een welkome versterking, en van toegevoegde waarde te zijn. Stef valt meteen op met strak snarenspel op zijn Fender. Stef verteld het publiek dat hij net terug is uit Noord Duitsland waar hij met de BluesBones  2 gigs heeft gespeeld, en maar amper 3 uurtjes heeft geslapen. Maar dat is geen excuus om er een duf optreden van te maken, want ik en mijn band hebben er veel goesting in, zegt Stef. En het publiek geeft hem energie. Net als (veel) andere muzikanten heeft Stef een song over Blue Eyes op zijn repertoire staan. Een mooie mid tempo song met een break op bijna het einde. Het publiek twijfelt, is de song afgelopen of niet, geen reactie. Dan zet de band deze song weer in gang, om wat later de song abrupt te laten eindigen. Pas na een paar tellen heeft het publiek door dat de song afgelopen is, en applaudiseert dan pas. Het publiek is nog niet bij de les. Van het nieuwe album Light and Darkness wordt Please come back to Me gespeeld, deze song stond op nr 3 in de Amerikaanse blues rock charts .Terecht iets om fier op te zijn. Deze song wordt door Stef ingekleurd met gevarieerd snarenspel. Met Sven en Geert heeft Stef een degelijke en strakke ritmesectie achter/langs hem staan.

Stef heeft met Iris( zijn vriendin) een song geschreven over partner geweld; Warmth  instead of Cold. Een gevoelig en krachtig gespeelde song met jaren 60 rockinvloeden. De band op zijn best. Met deze song willen zij een bijdrage leveren, om het taboe dat op dit onderwerp rust, bespreekbaar te maken, en in de toekomst te doen stoppen natuurlijk. Paradise is een vette rocksong met een ijzersterke rif, tempowisselingen, en met 3 stemmig koortje. De ritmesectie is goed op dreef, met tussendoor pakkende solo’s van Tom en Stef. Dan vraagt Stef een applaus van het publiek voor Tom, omdat Tom pas voor de 3^e keer mee optreedt, weinig gerepeteerd heeft met de band. Maar het nochtans heel goed doet. Stef hangt zijn Gibson gitaar om, Sven pakt zijn pauken stokken, de band is vertrokken voor de Neil Young cover Old Man. De song steekt in een mooi eigen jasje, met veel galm op Stef’s gitaar en met een mooi 2 stemmig koortje. Dat Stef het slidespel goed beheerst is te horen in het stevige Queen of the Darkness.  Mystery Heaven de laatste song van deze set draagt Stef op aan zijn overleden ouders, die er altijd voor hem waren, en hem onvoorwaardelijk steunden in zijn streven om beroeps-muzikant te worden. Momenteel heeft Stef veel steun van Iris zijn vriendin, en haar ouders. Deze instrumentale song wordt ‘klein’ gespeeld door de band, en Stef speelt gevoelig slide op zijn gitaar.

Na een welverdiende pauze van ongeveer 15 minuten, start de band met een heerlijk funky instrumentaaltje, van Art Neville; Cissy Strut.  In deze song zetten de heren zich afzonderlijk in de spots met opzwepend Hammondspel van Tom, gevarieerd drumspel van Sven, mooie basloopjes van Geert en lekker rhythm snarenspel van Stef. Volgens mij zat er ook een stukje van Booker T in verweven. In ieder geval een fijn begin van deze 2^e set, en kijk maar uit, want de band houdt er de vaart in, met het aanstekelijke Watch Out. In de swingende Buddy Miles cover Them Changes is Tom weer prominent aanwezig met dampend Hammond spel, en Stef heeft een sing along met het publiek. Het moet gezegd, Stef is de laatste jaren erg gegroeid als frontman en bandleider. Ondertussen stelt Stef zijn band nog eens voor. In Crush on You is het nog eens genieten van voortreffelijk slidespel door Stef.

Stef vraagt het publiek om Happy Birthday mee te zingen, want zijn schoonvader is 60 jaar geworden. Er wordt uit volle borst meegezongen, das toch een mooi onverwacht cadeau. Vader Teunissen is er een beetje beduusd van. Stef vraagt of het publiek muisstil kan zijn voor de volgende gevoelige song; Chasing Dreams, in het kort, volg je hart en jaag je dromen na. Het publiek is gelukkig redelijk stil, zodat deze song toch goed uit de verf komt. Dead Tree is een rockende song met een aantal rustige passages, waarin Stef uitblinkt met ruig en subtiel gitaarspel, en aan het eind puik Hammondspel van Tom. De Chris Whitley cover Ball Peen Hammer is een gitaar gedreven song, waar Stef een eigen twist aan heeft gegeven, met subtiel, heavy en wah wah snarenspel. De band speelt eerst ‘klein’ en bouwt de song op naar een climax, die abrupt eindigt in een break. Op enig moment trekt Stef de song weer vlot met ingetogen snarenspel, en zingt de korte gitaarsolo’s na in dezelfde toonsoort, ondertussen mooi begeleid door Tom op zijn Hammond. Goed hoor! Stef is vocaal beter geworden, hij durft vocaal op avontuur te gaan. Dat is ook goed te horen in de laatste lang uitgesponnen song van deze set; Dirty Woman. Terwijl Sven en Geert onopvallend maar solide de band in het juiste spoor houden, zet Tom zich in de spots met wervelend Hammond spel, terwijl Stef het publiek weer heeft verleid tot een sing a long van een bekend (?) refrein, dat listig in deze song is verweven. Veel applaus voor deze laatste song. En ja, Tom is aanwinst.

Nadat Kars van Nus (organisatie) de band heeft bedankt voor de gave show, zit de show erop. Aansluitend neemt Stef het woord, en hij bedankt de organisatie en het publiek. Hij vraagt meteen of het publiek nog een bisje wil horen, maar dan moet het wel actie ondernemen, wat zich meteen vertaald in joelen en klappen. Met de Jimi Hendrix cover Freedom die energiek wordt gespeeld, en waarin Tom en Stef nog eens uitblinken met een Hammond en gitaar solo, komt er een definitief einde aan een onderhoudende blues middag met een Belgische topband, waar we zeker en vast nog veel van gaan horen.

Foto’s en verslag: Berry Rombouts