STEF PAGLIA TRIO - CD RELEASE PARTY - DE KNOET - AARSCHOT 13 JANUARI 2023 - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

Voor de release party van de EP 'Light & Darkness' keerde Stef Paglia terug naar Aarschot, naar de buurt waar hij opgroeide. De Knoet was in de buurt van het ouderlijke huis van Stef. Om acht uur zouden de deuren van De Knoet opengaan, maar op dat uur was de zaal al zo goed als vol. Nadat hij samen met de andere leden een succesverhaal maakte van The Bluesbones, droomde Stef van een eigen project. Dat vond hij in het Stef Paglia Trio dat Stef samen met bassist Geert Schurmans en drummer Joel Purkess in 2017 oprichtte. In 2019 verscheen hun sterke debuutalbum 'Never Forget'. Niet zo lang na dat album kwam Sven Bloemen in de plaats van Joel Purkess. Stef, Geert en Sven trokken verleden jaar voor een viertal dagen naar de Dunk! Studios in Zottegem om daar een opvolger op te nemen voor 'Never Forget'. Het werd een EP met vijf eigen nummers, ze kreeg als titel 'Light & Darkness' en werd vrijdagavond in De Knoet in Aarschot boven de doopvont gehouden.

 

 

 

 

 

 

De eerste set stond volledig in het teken van de nieuwe EP. Na de eerste zes nummers die het Stef Paglia speelde hadden we al de nieuwe nummers uit 'Light & Darkness' al gehoord. Het trio opende met het lekker groovende en opwindende 'Stand Up', dat eerder al als single verscheen om de EP te promoten. Met energiek en strak slagwerk bepaalde Sven Bloemen het tempo van 'Stand Up'. Geert Schuurmans schitterde met een vette baslijn. Stef haalde geweldig uit op zijn Fender Telecaster. De meer dan uitstekende snarensolo van Stef en het knallende en sterke refrein van 'Stand Up' zorgden er voor dat Stef, Geert en Sven dadelijk de aandacht van het publiek hadden. Op de vraag van Stef of iedereen er klaar voor was volgde een luidkeelse yes en voor die yes uitgestorven was begon het trio al aan de stevige Texas bluesrock shuffle 'Head Into The Unkown' uit het debuutalbum 'Never Forget'. De stuwende en pompende groove van Geert en Sven was de ideale voedingsbodem voor Stef Paglia om alle registers open te trekken op zijn Telecaster, met onweerstaanbaar gitaarwerk als resultaat. Met 'Blue Eyes' keerde Stef terug naar de nieuwe EP. Het is al een ouder nummer, dat de fans van Stef Paglia Trio zeker al kenden. Geert en Sven zorgden deze keer voor een uitstekende en heel strakke groove, waarop de jonge gitaarvirtuoos nogmaals zijn klasse kon etaleren. Stef begon rustig aan zijn snarensolo en bouwde die op een erg knappe wijze op naar een snedige solo die door merg en been ging. Stef werd daarvoor opgejut door het opdwepende slagwerk van Sven Bloemen en de stuwende baslijn van Geert op zijn viersnaren Gretsch basgitaar. Later kregen we ook nog een knappe stop, maar daar verraste Stef zijn fans kennelijk niet mee, die wisten dat die er aankwam. Stef's stem is nooit beter geweest en ook de backing vocals van Geert en Sven pasten erg goed bij 'Blue Eyes'.

 

 

 

 

 

 

Het werd rustiger in de prachtige ballade 'Chasing Dreams', die door Stef's vriendin Iris Teunissen schreef voor haar vader. 'Chasing Dreams' is een country /roots song, die Stef met het nodige gevoel wist te zingen. Het gevoelvolle en wondermooie slidewerk op de Supra gitaar gaf nog een extra touch aan 'Chasing Dreams'. Sven Bloemen begeleidde Stef deze keer met zijn borstels ipv met zijn drumstokken. Het dreigende en donkere 'Queen Of The Darkness' vormde een fel contrast met zijn ingetogen voorganger 'Chasing Dreams'. De pompende, diepe baslijn van Geert Schurmans stuwde het nummer letterlijk vooruit. Het psychedelisch snarenwerk van Stef riep herinneringen op aan Jimi Hendrix en was andermaal van prima kwaliteit. Stef wist zijn Wah Wah pedaal heel goed te gebruiken. Het laatste nummer van de nieuwe EP is het funky getinte liefdeslied 'Please Come Back To Me'. Het had een lekkere groove en ook hier kreeg Stef de handen weer op elkaar na een knappe solo op zijn Lipstick Stratocaster. We hadden al de nieuwe songs gekregen maar het optreden was lang nog niet gedaan. Stef, Geert en Sven gingen verder met een uitstekende en langgerekte eigen versie van Neil Young's 'Old Man', die gebaseerd was op de versie van jazz zangeres Betty Wright. De fantastische snarensolo van Stef op zijn Stoney Creek gitaar was het absolute hoogtepunt van het nummer. Met 'Take Me Away', kregen we eigen werk uit het debuutalbum 'Never Forget'. Ook hier toverde Geert Schurmans weer een knappe baslijn uit zijn viersnarige Gretsch  basgitaar en bespeelde Sven Bloemen zijn trommels en cymbalen met veel energie en enthousiasme. De song kende een prachtige sfeerwisseling van redelijk heavy naar zeer zacht. Stef strooide kwistig in het rond met vlijmscherpe riffs en zijn splijtende solo was weer een lust voor het oor. Set één werd afgesloten met de soulvolle bluesballade 'The Dead Tree', een nummer dat het trio al een hele tijd niet meer live gespeeld had en waar wat aan gewerkt werd. Het resultaat kregen we in De Knoet te horen. 

 

 

 

 

Voor meer foto's van Stef Paglia Trio in De Knoet klik je op de link van mijn fotoalbum: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72177720305240809

 

 

 

 

Na een half uurtje pauze begon het trio met het instrumentale 'Cissy Strut' , een funky cover van The Meters uit 1969, waarin de instrumentale sterkte van dit trio andermaal tenvolle tot zijn recht kwam. Stef, Geert en Sven bleven alle registers opentrekken in het geweldige 'Watch Out', het sterkste nummer op hun debuutalbum 'Never Forget'. Het strakke slagwerk van drummer Sven Bloemen en de pompende baslijn van Geert Schurmans zorgden voor een heerlijke groove, waarop Stef vlijmscherp kon uithalen op zijn Fender Telecaster. De verscheidene ritmewisselingen en het sterke refrein gaven 'Watch Out' nog een extra touch. Een andere parel uit dat album was de ballade 'Warmth Instead Of Cold', een nummer over partner geweld. Het was muisstil in De Knoet tijdens deze emotionele en gevoelvolle ballade. Met zijn sterke en gevoelvolle snarensolo wist Stef andermaal te imponeren. 'Can't Let Go' is een nieuwe cover in de setlist van Stef Paglia Trio. Origineel is het van Sean Costello en Stef leerde het kennen dankzij één van zijn leerlingen in de gitaarklas. Daarna was het tijd om zijn muzikanten voor te stellen. Eerst vroeg Stef applaus voor de fiere toekomstige vava Sven Bloemen en daarna was er ook niets dan  lof voor bassist Geert Schurmans, de man die er van bij het begin bij was. Dat het Stef Paglia Trio nog steeds groeit en beter wordt hoorde je misschien nog het beste in de uitstekende Chris Whitley cover 'Ball Peen Hammer'. In deze extra lange versie bleef het elke seconde boeiend en was het genieten van de instrumentale klasse van de drie muzikanten op het podium. 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het laatste eigen nummer was de uptempo bluesrocker 'Dirty Woman', waarvoor Stef zijn Stoney Creek gitaar nam. Ook hier was Stef weer bepalend met een sterke weerkerende snaren riff en ook met zijn snaren solo maakte de jongeman weer indruk. Stef stelde tijdens het nummer nogmaals zijn uitstekende muzikanten voor. Daarna verwerkte het trio op een schitterende wijze ook nog een stukje van The Rolling Stones klassieker 'Miss You' in het nummer 'Dirty Woman' en dat tot groot jolijt van het enthousiast publiek. Het bedankte de band dan ook met een daverend applaus. De set werd afgesloten met de Jimmy Hendrix cover 'Freedom'. Hendrix is één van de grote inspiratiebronnen van Stef. In deze song kwam de sterkte van het Stef Paglia trio als power trio nogmaals volledig tot zijn recht. Met energiek slagwerk en een beukende baslijn zorgden Sven en Geert voor een verschroeiende groove. Stef zong het nummer met veel kracht en overtuiging. Natuurlijk mocht stevig gitaarwerk niet ontbreken op een Jimi Hendrix nummer en met Stef waren we aan het juiste adres. Met splijtende riffs en overstuurd gitaarwerk etaleerde deze jonge kerel nogmaals zijn klasse op de gitaar. Na afloop kreeg het trio een langdurig en daverend applaus. Stef begreep dadelijk dat het publiek meer wilde en willigde die vraag graag in. Hij deed dat met het ingetogen 'Mystery Heaven' dat hij vrijdag bracht als ode aan de dag eerder overleden gitaarvirtuoos Jeff Beck. Stef toonde in dit instrumentale nummer dat  hij ook een meester is in  het spelen met de bottleneck. Het werkelijk sublieme slidewerk op zijn Supra gitaar raakte je tot in het kleinste puntje van je lichaam. Stef bedankte nogmaals het publiek, maakte ook nog reclame voor het CD release concert van The Bluesbones op 8 april in Haacht en verliet daarna het podium met een luid en enthousiast applaus.

 

 

 

 

 

Verslag en foto's : Walter Vanheuckelom