Van een one-two punch gesproken. Als Israel Nash Gripka gisteren in Roepaen nog het extatische gevoel evoceerde van de wielrenner die een grote klassieker wint, dan bezorgde Strand Of Oaks me vanavond in de AB hetzelfde euforische gevoel van de wielrenner die Olympisch Goud behaalt. Het Greg Van Avermaet-gevoel, zeg maar. Voor de doven en slechthorenden: vanavond was met andere woorden een grootse, legendarische avond in de AB. Eentje voor in de geschiedenisboeken. Dit was ongeveer het dichtste dat je kon komen bij het gevoel dat mensen moeten ervaren hebben tijdens Deep Purple-shows in de vroege jaren '70. Gitarist Jason Anderson was de jonge Ritchie Blackmore van dienst en soleerde dat het een lieve lust was. En frontman Tim Showalter smeet zich vol overgave en zong zijn stem volledig aan flarden. Hulde ook aan de ritmesectie die zoveel emoties in het gareel hield. In ieder geval was "overgave" hét toverwoord van dit concert. Een concert zoals je ze maar eens in de zoveel tijd beleeft. Gedurende anderhalf uur dreef ik op een wolk door de Gitaarhemel en genoot ik met volle teugen van de psychedelische gitaren, die nog eens ouderwets uitgebreid en groots mochten loeien in Wereldsongs als de nieuwelingen 'Radio kids' en 'Everything' en de classics 'Goshen 97' en 'JM'. Vooràl dat afsluitende, sublieme 'JM'; wàt was me dat jongens en meisjes! Voor wie er niet bij was: niet getreurd! Strand Of Oaks komt nu zaterdag nog naar de Zwerver in Leffinge! Allen daarheen! Strand Of Oaks is immers een groep die moet aanbeden en gekoesterd worden!