SWING WESPELAAR – WESPELAAR 21 AUGUSTUS -  DAG 3 – Philip Verhaege

We zijn alweer aanbeland aan dag drie…! t’ Is zondag én heel wat vermoeide blikken staren haast in het oneindige. Nochtans kondigde Swing Wespelaar zich alweer veelbelovend aan. Naast enkele gevestigde waarden zoals Terrie Odabie feat. Tia Carroll en Selwyn Birchwood konden we kennis maken met de deugddoende New Orleans tunes van Ghalia Volt, de jeugdige toekomt met Ben Levin en de legendarische Keb’ Mo’. Wespelaar, het bluesdorp bij uitstek…!

Met Ghalia Volt kregen we op zondag een eerste knappe verschijning. Eigenlijk is Ghalia al ‘the big in business’ om een festival te openen. Ze startte haar muzikale carrière in en rond haar eigen Brussel. Haar repertoire bestaat hoofdzakelijk uit blues, R&B en opwindende rock’-n-roll. Ghalia reisde de wereld rond en na een bezoek aan steden als Chicago, Memphis en Nashville vond ze eindelijk haar groove in New Orleans. De stad waar ze haar punkrock-attitude combineerde met de plaatselijke sound. Ze ontmoette in New Orleans de jongens van de legendarische Mama’s Boys én al heel snel ontstond er een ware muzikale chemie tussen Ghalia en Johnny Mastro. Dat leidde in 2017 tot het samenwerkingsproject ‘Let The Demons Out’, meteen ook Volt’s debuutplaat. Twee jaar later volde Ghalie haar muzikale luchtstroom naar de heuvels rond Coldwater, Mississippi. Twee albumsessies in de Zebra Ranch Studio met grootheden als Cody Dickinson, Cedric Burnside, Lightnin 'Malcolm en Watermelon Slim waren het gevolg van haar trektocht. Nu mag ze Swing Wespelaar in gang trekken. Haar magie en filosofie, meer was er niet nodig om de eerste danspasjes van de middag in te zetten. Wat vooral opvalt is dat Ghalia die Franstalige tongval in haar Engelse uitspraak is ontgroeid. ‘Gyspsy Lady’ is meer dan een verpersoonlijking, en ook ‘Meet Me Down The Road’ en ‘Squeeze’ waren voltreffers. Kleine meisjes worden groot..!

De band The Lowland Brothers , opgericht in 2019 door gitarist Nico Duportal , is het resultaat van een vruchtbare vriendschap tussen enkele muziekliefhebbers. De plaat ‘Lowland Brothers’ werd alvast onder heel wat positieven bedolven in de pers. De band is een excellent voorbeeld van een versmelting van die muzikale talenten. Een goddelijke melange van soul, rock-‘n-roll, country en folk. ‘High And Lonesome’ had een swampy sfeertje, net zoals ‘Love Reigns Over Me’ en ‘Sunburns In December’ opmerkelijke knappe soul was. En met de countryrocker ‘Things We Used To Do’ trok een zweem countryrock over Wespelaar. The Lowland Brothers overtuigden…

De amper 23-jarige Ben Levin komt uit Cincinnati. Het is opmerkelijk dat hij op zo'n jonge leeftijd de essentie van de blues-pianotradities heeft geabsorbeerd. Hij begon op 11-jarige leeftijd professioneel te spelen in de band van zijn vader, The Heaters. In 2018 bereikte het Ben Levin Duo de halve finale in de International Blues Challenge in Memphis. In datzelfde jaar werd hij genomineerd voor twee Blues Blast Magazine Awards voor ‘Debut CD of The Year’ met het album ‘Ben’s Blues’ én ontving hij tevens een Sean Costello Rising Star Award. Net voor de pandemie toesloeg promootte Ben zijn derde album ‘Carryout Or Delivery’. Zijn vader en vaste bandmaat Aron Levin speelt normaal gitaar, maar bleef thuis. Aron is zwaar ziek geweest met een coronabesmetting en wilde geen risico lopen.  Drummer Cole Baker, saxofonist Joe en gitarist Anthony vormen de ritmesectie. Ben kreeg van bij zijn eerste klavier toetst het publiek op de hand. Er werd gedanst op songs als ‘Everything Gone Be Alright’ en ‘Tipitina’, origineel van Professor Longhair. Pre war blues was dan weer ‘I’m Your Essential Worker’ en bij Eddie ‘Cleanhaed’ Vinson ontleende Ben het aanstekelijke ‘Hold It Right There’. Freddie Kings ‘Lonesome Prison Blues’ was een eerbetoon aan King Records studiodrummer Philip Paul. Van de aanstekelijke boogie ‘Carryout Or Delivery’ ging het naadloos naar het Chicago begeesterde ‘Teddy Bear’, een nummer van Rockin’ Johnny Burgin en ‘In The Evening When The Sun Goes Down, met credits Charles Brown. Ieder nummer werd hier wel geaccordeerd door opwindende sax- en gitaarriffs. Ben Levin, The blues still alive…!

Tijd voor wat bluesdiva’s op zondag met Terrie Odabi en Tia Caroll.  Terrie Odabi was samen met Mr. Sipp Band de headliner van het Blaublues festival in 2016. Ze groeide op in Oakland, Californië en op haar zestiende trok ze reeds vocaal de aandacht in heel wat Bay Area clubs en theaters. Terrie behoort tot de top van de hedendaagse soul-blueszangeressen. Ze werd meermaals genomineerd als ‘Best Soul Blues Female Artist’ voor de Blues Music Awards. Met haar rijkelijke en sensuele zangpartijen vormt ze nu een duo met Tia Carroll. Ook de 64-jarige Tia Carroll draait al vele decennia mee in het Bay Area bluesscene van California. Haar album ‘You Gotta Have It’ werd genomineerd als beste ‘Soul Blues Album’ en ontving uiteindelijk enige internationale herkenning. Tia mocht de spreekwoordelijke spits afbijten met ‘Blues Woman’ en ‘Ready To Love Again’. Terrie is nog zo iemand met een hemels soul en bluesstrot. ‘Wade In The Water’ en het swingende Chicago bluesje ‘Live My Live’ waren knallers. Samen performen ze dan de upbeat R&B hit ‘Let The Good Time Roll’ en bij Pops Staples ontleenden ze voor de gelegenheid de gospel en soulballade ‘Why Am I Treated So Bad’. De diva’s brachten een vredesboodschap met ‘Come Together’, het ideale meezingmoment.

Zanger/gitarist Selwyn Birchwood is amper 37-jarige. We maakten voor het eerst kennis met Birchwood op het grote Chicago Blues Fest. Hij was pas dertiende toen hij autodidact gitaar leerde spelen na het ontdekken van Jimi Hendrix’ gitaarvirtuositeit. Al snel realiseerde Selwyn zich dat bluesmuziek ook een geweldige invloed had op de sound die Hendrix creëerde. Een tweede belangrijke gebeurtenis was toen hij op 19-jarige leeftijd blueslegende Sonny Rhodes leerde kennen. Rhodes werd zowaar zijn mentor. In 2013 won Selwyn de International Blues Challenge te Memphis en ondertekende een lucratief platencontract bij Alligator Records. In Wespelaar ging het hard. Birchwood beukte van de eerste noot, maar gaat nooit in overdrive. Daarvoor is hij veel te virtuoos aangelegd. Als een duivelskunstenaar omarmt hij zijn gitaar en vloeien songs als ‘Showtime’ en ‘Own Worst Enemy’ haast in elkaar. ‘Freaks Come Out’ klinkt funky en voor Robert Johnsons ‘Come On In My Kitchen’ neemt Selwyn zijn resonator gitaar op de schoot. ‘Ain’t Nobody’s Business But My Own’ was dan weer een pakkende slowblues.

Er is niets beters om je ziel te helen dan een concert van Keb' Mo'. Deze blues en meervoudig Grammy Award-winnende singer-songwriter/gitarist heeft nog steeds die onmiskenbare stem, net zoals zijn fingerpicking en slide gitaar zijn ‘trademark’ zijn. Van zijn Grammy-winnende bluesalbum ‘TajMo’, met Taj Mahal, tot zijn baanbrekende soloalbums, Keb’ Mo’ is gewoonweg een blueslegende.

Geboren en getogen in Compton, LA, begon Keb’ zijn opmerkelijke reis op 21-jarige leeftijd, toen hij performde bij Jefferson Airplane-violist Papa John Creach. Hoewel hij in 1980 het album ‘Rainmaker’ opnam onder zijn geboortenaam, Kevin Moore, duurde het tot 1994 voordat hij de wereld kennis zou laten maken met Keb’ Mo’ en de bijhorende titelloze release. Niet veel later speelde hij bij de formatie Monk Higgins en ging aan de slag als songwriter bij het label A&M Records. Pas in 1990 zou hij zich het pseudoniem ‘Keb’ Mo’ toebedelen, een nickname geïnspireerd door Muddy Waters en Taj Mahal. Kevin Moore speelde ook de rol van Robert Johnson in de biografische speelfilm ‘Can't You Hear the Wind Howl?’ in 1996.Nu promoot hij zijn nieuwe plaat ‘Good To Be…’. Tijdloze blues en soul, met heel wat invloeden uit die rijkelijke Americana sound. Met zijn soulvolle stem en prachtige vocale tonen trakteerde Keb' Mo' het publiek op een selectie van deuntjes uit zijn rijkelijke oeuvre. Hoewel zijn fundament in de blues ligt, richt zijn muziek zich op bredere stromingen van Americana, rootsmuziek en zelfs country. Als een begenadigd songwriter overbrugde Keb’ Mo’ met zijn performance de distantie tussen de vooroorlogse tradities van de blues en moderne liedjes en perspectieven. De band opent funky met ‘Gov’t Chees’ en ‘Perpetual Blues’. Zijn heerlijk warme stem nodigt ook uit tot een flink portie soul. Keb’ trakteert met  het schitterende ’‘62 Chevy’. Maar hij excelleert ook op zijn akoestische gitaar in de country bluessong ‘Life Is Beautiful’ en ‘Good To Be’ (Home Again), wat dan weer de perfecte Americana songs bleek te zijn. ‘Lean On Me’ is moderne blues, en dat divergeert met nummers als ‘Henry’ en ‘Am I Wrong’, songs waar Keb’ graag zijn National Steel gitaar voor schoudert. Die diepe groove en old-fashioned country-blues style werd geaccordeerd in het afsluitende ‘Standing At The Station’. Als charismatische songwriter, met die karakteristieke eclectische kijk op de Delta-blues, was ‘She Just Wants To Dance’ een heerlijk bisnummer.

Met zijn charmante aanwezigheid creëert hij een comfortabele intimiteit met zijn publiek. Keb’ Mo’ creëerde een ontspannen en intieme sfeer. (H)eerlijk !

Tekst: Philip Verhaege