SWING WESPELAAR - WESPELAAR 20 AUGUSTUS 2022 - DAG TWEE - Walter Vanheuckelom

Reports

About: 
SWING WESPELAAR - WESPELAAR 20 AUGUSTUS 2022 - DAG TWEE - Walter Vanheuckelom
Artist: 
Swing Wespelaar Festival
Date: 
20/08/2022
Venue: 
Swing Wespelaar
Place: 
Wespelaar
Your Reporter on the Spot: 
Walter Vanheuckelom
SWING WESPELAAR - WESPELAAR 20 AUGUSTUS 2022 - DAG TWEE - Walter Vanheuckelom
 
 
 
 
 
 
 
Dag twee van Swing Wespelaar beloofde een mooie dag te worden. Droog, juist warm genoeg en goede muziek, wat wil je als muziekliefhebber nog meer? Dus na het middagmaal vertrokken we weer van Tessenderlo naar het centrum van Wespelaar, waar om half twee de Nederlandse band Gumbo Kings dag twee op gang trapte. Gumbo Kings werd in 2017 opgericht en hun muziek is een mix van New Orleans funk, Memphis Soul en Delta blues. Het was hun eerste optreden in België en ze waren van plan om er net zo'n feestje van te maken, zoals ze in het voorjaar op Moulin Blues deden. Het was de eerste keer dat ik de band live aan het werk zag. Zanger en mondharmonicaspeler Boy Vielvoye was een bekend gezicht, hij speelde vroeger nog bij Sugar Boy And The Sinners. In 2018 brachten ze een EP uit en op acht september verschijnt met 'In The Dark' hun eerste full album. Gumbo Kings openden knap met 'Burning', andere nummers die bij mij bleven hangen, waren het erg dansbare 'Two Times Lover(?)', het aanstekelijke 'Gumbo Sound', dat ons meenam naar New Orleans. Ook de ballades 'Tired Of Your Love' en 'Leave It Alone' vond ik erg goed klinken. Als voorproefje op hun eerste full album, dat op acht september verschijnt, kregen we de uitstekende titeltrack 'In The Dark'.
 
 
 
 
 
 
Van onze Noorderburen gingen we naar onze Zuiderburen met Jessie Lee & The Alchemists. De band die in 2015 opgericht werd, is een modern bluesrock kwintet onder leiding van zangeres en gitariste Jessie Lee Houllier en gitarist en componist Alexis 'Mr AL' Didier. Ze worden ondersteund door bassist Laurent Cokelaere, drummer Stéphane Minana en toetsenist Laurian Daire. Na drie jaar van concerten doorheen gans Frankrijk bracht de band in 2018 hun titelloos debuutalbum uit. Op de International Mississippi Blues Trail Challenge in 2018 won de band vijf prijzen en in 2019 won Jessie Lee & The Alchemists de Franse Blues Challenge. Op zeven mei 2021 verscheen bij Dixiefrog Records hun tweede album met als titel 'Let It Shine'. Na Frankrijk is de band ook bezig om België en Nederland te veroveren. Ze begonnen in Wespelaar met het stevige 'War', waarin Mr. Al al meteen fors uithaalde op zijn sixstring. Dan volgden twee ballades, waarin de vocale sterkte van Jessie Lee nog beter tot haar rechtkomt. Eerst was er 'One Only Thing'. De baslijn van Laurent Cokelaere was het kloppend hart van deze slowblues. Met zijn warme orgelklanken droeg Laurian Daire de melodie. Er zaten veel invloeden uit de jaren zeventig in dit tragere nummer. Voor gitarist Alexis Didier zijn dit soort songs uitermate geschikt om uit te pakken met een lange en gevoelvolle solo en hij greep die kans dan ook met zijn beide handen. Daarna volgde de titeltrack van hun tweede album 'Let It Shine'.  Instrumentaal was, het in deze langere versie, genieten van de klasse toetsenwerk van Laurian Daire en het fantastisch gitaarwerk van Jessie Lee en Alexis Didier. Met 'Must Be Love' van Etta James en 'Come On In My Kitchen' van Robert Johnson kregen we twee covers. Jessie Lee & The Alchemists gaven hun eigen interpretatie aan deze twee heel herkenbare covers. Ze kregen er ook een enthousiast applaus voor van het publiek. Het hoogtepunt voor mij was het door Jessie Lee geschreven 'Sometimes'.  Het bevatte een mengelmoes van stijlen. Soms klonk het als een rhythm & blues song, soms als een soundtrack, dan weer als stevige rock en op een ander moment klonk het dan weer heel jazzy.  Frontvrouw Jessie Lee smeet zich vol overgave in het nummer en leverde een machtige vocale prestatie af. De beukende baslijn van Laurent Cokelaere zorgde voor een prachtige groove. De instrumentale tovenaars Laurian Daire op orgel en Alexis Didier op gitaar, drukten hun stempel op 'Sometimes'. Mr. Al deed dat met magistraal en verschroeiend Hendrixiaans snarenwerk.  De Franse formatie mag terug blikken op een zeer knap concert.
 
 
 
Voor foto's van Jessie Lee & The Alchemists op Swing Wespelaar: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72177720301481860
 
 
 
Aki Kumar verliet zijn thuis in Mumbai (India) om als software ingenieur aan de kost te komen in Silicon Valley, de regio in San Fransico met vooral hightechbedrijven. Hij ontdekte echter de blues en dit zorgde voor een drastische carrière wijziging. Als zanger en mondharmonicaspeler trad hij op in de bluesclubs van Noord Californië. Zijn harmonicastijl was geënt op de Chicagoblues van Little Walter. In 2016 verrijkte Aki zijn sound met invloeden uit zijn Indiase roots en creëerde een nieuw genre, namelijk ‘Bollywood Blues’. Buiten een cluboptreden in 2015, was het de eerste keer dat hij op Belgische festivalbodem te bewonderen was. In Wespelaar had hij het Finse Tommy Leino Trio bij zich als begeleidingsband. Vraag me geen juiste titels, want ik had nog nooit van Aki gehoord. Na zijn concert gehoord te hebben kan ik zeggen dat Aki Kumar een verdomd goed mondharmonicaspeler is, die in zijn muziek een mooie mix weet te maken van vintage Chicago blues met de Indiase invloeden van zijn thuisland. 'I Find My Happy Home' en 'Going Back To Bombay' waren erg aantrekkelijke songs met knap mondharmonicawerk. In 'Hindi Man Blues' zaten veel Hindi invloeden, met 'You Broke My Heart' kregen we wat funk en met 'Pick Me Mama' kregen we zelfs rock'n roll.
 
 
 
 
 
 
De ten noorden van Chicago opgegroeide Ivy Ford was als kind al bedreven in muziek maken. Ze leerde piano, saxofoon, drums, bas en gitaar spelen. In 2012 speelde ze voor het eerst in een lokale bluesband., ze was toen negentien jaar. Twee jaar later begon zij bas te spelen bij haar mentor en gitaarlegende J.B. Ritchie. Dit bezorgde haar exposure in de bluesclubs van Chicago en leverde in 2015 een openingsspot op bij een optreden van Buddy Guy in zijn eigen club Legends. Sindsdien is zij uitgegroeid tot één van topacts uit het Chicago blues circuit. Met haar energieke performance schopte ze het tot de finale op de International Blues Challenge 2019 te Memphis. Haar bijnaam is 'Chicago’s Blues Kitten' en ze maakte in Wespelaar haar debuut op Belgische bodem. Ze opende met het heel aantrekkelijke en heel herkenbare 'Let The Good Times Roll'. Na 'Baby Come Home To Me' volgde een lange versie van het Delta bluesnummer 'Keep On Blues'. Ivy heeft een goede stem en het gitaarwerk ging haar goed af. Ook het showelement wist ze zeer goed in haar show te verwerken. Wat sexy dansmoves en de gitaar achter de rug en in de nek het ging allemaal zo gemakkelijk voor Ivy. 'Whiskey Love' was een uitstekende slowblues. Afsluiten deed de Amerikaanse met de 'Time To Shine', dat naadloos overging in 'This Little Light Of Mine'. Als bisnummer kreeg het enthousiaste publiek ook nog de Muddy Waters cover 'Got My Mojo Working' er bovenop. Na dit optreden ben ik er zeker van dat we niet zo heel lang hoeven te wachten eer dat het Chicago blueskatje terug op Belgische bodem staat.
 
 
 
 
 
 
 
Eén van de rijzende sterren aan het bluesrock firmament is Artur Menezes. Deze Braziliaan werd geboren in 1985 te Fortaleza. In 2001 begon hij zijn muzikale carrière en sinds 2016 heeft hij Los Angeles, California als uitvalsbasis. Het grote publiek leerde hem kennen toen hij in 2018 de Gibson/Albert King award for best gitarist won en de derde plaats behaalde op de International Blues Challenge. In 2019 mocht hij optreden op het Eric Clapton Crossroads Guitar Festival, een evenement waar enkel de beste gitaartoppers worden uitgenodigd. Artur heeft al vijf albums, waarvan zijn laatste, 'Fading Away' eind 2020 verscheen. Dit meesterwerk werd geproduceerd door Josh Smith en bevat Joe Bonamassa als special guest. Hij toerde al een keer in Europa in pre covid tijd, maar in Wespelaar kan het Belgische publiek voor het eerst kennis maken met deze gitaarmaestro. De gitaarliefhebbers zullen zeker genoten hebben van dit geweldige concert. Soms klonk Artur als de jonge Jimi Hendrix, het andere moment bezorgde hij het publiek kippenvel met zijn intiem en gevoelvol snarenwerk. Op bas etaleerde zijn vriendin Poliana Magalhaes haar energieke talenten op de basgitaar en achter de drums zat de Belg Samuel Rafalowizs, die het duo, nog maar een paar dagen kende, maar die een geweldig optreden speelde. In het heavy bluesrock nummer 'Come With Me', ging Artur de Jimi Hendrix weg op met overstuurde gitaar geluiden. In het funky 'Should Have Never Left' schitterde Artur nogmaals met fantastisch snarenwerk. Bassiste Poliana en drummer Samuel Rafalowizs zorgden voor een verschroeiende groove. Alle registers werden opengetrokken voor de zinderende bluesrocker 'Fight For Your Love'. In deze heftige song haalde Artur weer genadeloos uit op de snaren van zijn sixstring en dat leverde  weer uitstekend en spetterend, bijwijlen Wah Wah gestuurd gitaarwerk op. De prachtige slowblues 'Any Day, Any Time' wist Artur met erg veel gevoel te zingen en de gitaarvirtuoos toverde de ene na de andere heerlijke gitaar riff uit zijn gitaar. Voor mij het beste optreden van zaterdag.
 
 
 
Voor foto's van Artur Menezes op Swing Wespelaar: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72177720301484971
 
 
 
 
Bobby Rush werd in 1933 geboren in Louisiana. Als tiener beheerste hij al de gitaar en mondharmonicaskills en hij werd al snel een professionele muzikant. Net als vele muzikanten hoorde hij wilde verhalen over het boeiende bluesscene in Chicago en in 1951 verhuisde hij naar de Windy City. In 1979 keerde hij terug naar Jackson, Mississippi waar hij met een minimum van tweehonderd optredens per jaar uitgroeide tot de King of the Chitlin’Circuit. Zijn mix van blues, soul en funk spreekt alle generaties aan en Bobby is een ras entertainer die garant staat voor een tot in de puntjes verzorgde show. De achtentachtigjarige Bobby Rush is een levende blueslegende. Hij maakt al ruim zeventig jaar muziek en heeft zevenentwintig studio albums op zijn teller staan. Bobby zou met zijn status kunnen uitbollen, maar hij beleeft de laatste jaren zijn meest creatieve en succesvolste periode. In 2017 won hij een Grammy award voor Best Traditional Blues Album met ‘Porcupine Meat’ en in 2020 deed hij deze stunt nog eens over met ‘Rawer Than Raw’. Op zijn schouw blinken naast twee Grammy Awards ook nog dertien Blues Music Awards. Bobby opende in Wespelaar met 'She's So Fine', gevolgd door het soulvolle 'Take My Love'. Danseres en backing zangeres Mizz Lowe moest de show een visueel extraatje geven. Met een paar populaire covers zoals 'Hoochie Goochie Man', 'Evil', 'Nineteen Years Old' en 'Have You Ever Been Mistreated' verwende Bobby het publiek in Wespelaar. Het dankbare publiek reageerde met enthousiast en luid applaus. Toetsenist Edwin Risbourg van The BluesBones mocht in Wespelaar deel uit maken van de Bobby Rush Band. Respect dat je dit nog kan op die leeftijd. Knap.
 
 
 
 
 
 
 
 
De Amerikaanse Vanessa Collier werd in onze contreien voor het eerst opgemerkt toen ze in 2017 deel uitmaakte van de Ruf’s Blues Caravan. Als zangeres en saxofoniste stal ze toen de show, maar dit kreeg echter geen verder Europees vervolg. Ze bleef verder aan de weg timmeren in haar thuisland en groeide daar uit tot één van de meest succesvolle vrouwelijke performers. Op haar vier warm onthaalde albums is blues de basis, maar is ze niet bang om uitstappen naar soul, funk en jazz te maken. In 2019 en 2020 won ze de Blues Music Award voor 'Horn Player of the Year' en in mei van dit jaar won ze een Blues Music Award voor 'Contemporary Blues Female Artist of the Year'. Vanessa mocht dag twee op Swing Wespelaar afsluiten en ze deed dat met veel klasse en met een uitstekende band naast haar. Zelf straalde ze op het podium. Ze heeft een heel goede en aangename stem en weet hoe ze op een saxofoon moet blazen. Volgens mij begon ze met het prachtige 'The Run Around', dat verscheidene sfeer en ritmewisselingen kende. Nog geen saxofoon in dit nummer wel machtig gitaarwerk van haar gitarist. Met 'Whiskey And Women' kreeg ze het Wespelaars publiek aan het dansen. Dan volgde een trage, soulvolle versie van Ann Peebles haar 'I Can't Stand The Rain', dat gespekt werd met heel wat heerlijk toetsen, gitaar en saxofoon werk. Het soulvolle 'What Makes You Beautiful' komt uit Vanessa's recentste album 'Heart On The Line'. Het gaat over de jongere zussen van Vanessa die vijftien, veertien en tien jaar oud zijn. Met haar prachtige, soulvolle stem wist Vanessa iedereen op het marktplein te raken. Wie vooraf twijfelde of Vanessa Collier wel een waardige headliner zou zijn, zal zich nu wel mogen excuseren bij Vanessa. Ik zou willen dat elk festival zo'n sterke headliner had. Deze vrouw heeft alles om een nog grotere carrière uit te bouwen. Maar dat zal niet voor vandaag zijn, want Wespelaar was het laatste concert van haar huidige tournee. Maandag vliegt ze terug naar haar familie in de Verenigde Staten.
 
 
 
Voor foto's van Vanessa Collier op Swing  Wespelaar: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72177720301502110
 
 
 
Dag twee van Swing Wespelaar 2022 bracht veel mooie optredens. Een dikke pluim dus voor de organisatie. Benieuwd of dag drie, dag twee nog kan overtreffen. Alles kan, maar het zal wel heel moeilijk worden.
 
 
 
 
 
Verslag en foto's: Walter Vanheuckelom