TONY JOE WHITE - SPIRIT OF 66 VERVIERS 18 NOVEMBER 2016

 

 

De drieënzeventig jarige Tony Joe White uit Louisiana kan je een levende legende noemen. De Godfather van de swampblues staat al sinds de jaren zestig aan de top. Vrijdagavond was de Spirit Of 66 al op voorhand uitverkocht voor het derde concert dat de Amerikaan in België gaf tijdens deze Europese tournee. De eerste keer dat ik Tony Joe White live aan het werk zag was op 24 september 1971 toen hij supportact was voor Creedence Clearwater Revival in het sportpaleis in Antwerpen. Toen speelde hij nog met een volledige band, maar daar heeft Tony Joe geen behoefte meer aan, want al jaren gaat hij op tournee met zijn drummer Bryan Owings. Met hun twee slagen zij er steeds weer in om het publiek te bekoren en daar hebben de sterke, onsterfelijke songs die Tony Joe White schreef een aanzienlijk aandeel in. Nog steeds slaagt Tony Joe White er in om van die onvergetelijke nummers te schrijven en het recentste album 'Rain Crow', dat dit voorjaar verscheen is daar weer een uitstekend voorbeeld van. Rond negen uur betrad de Godfather van de swamp het podium van een volle Spirit Of 66 en hij beloofde het publiek om hen mee te nemen naar de bayou en de swamps. Een instrumentale intro moest de aanwezigen warm maken voor 'Way Down South'. Alleen zijn kenmerkende stem, zijn oude Fender Stratocaster en zijn mondharmonica waren voldoende om het publiek helemaal in de ban te brengen van deze begeesterende muziek. Tony Joe kondigde zijn vaste metgezel en drummer Bryan Owings aan en met hun twee begonnen ze aan een reeks grote hits uit de omvangrijke serie songs die songwriter White ooit schreef. Het oudje 'Undercover Agent For The Blues' wist dadelijk de juiste snaar te raken bij de aanwezigen en dat is niet verwonderlijk want de swampy sound werkte in samenwerking met de heel aparte stem van de Amerikaan heel aanstekelijk. Nog zo'n parel was het stuwende 'Rooseveldt And Ira Lee' uit 1969. Tony Joe zelf, bleef er blijkbaar onbewogen bij, al kan dat maar schijn zijn want door de cowboyhoed en de donkere bril was het moeilijk om iets van de man zijn aangezicht te zien.

 

 

 

Het gaspedaal werd iets verder ingeduwd en het gitaarwerk werd wat feller tijdens 'Do You Have A Garter Belt' en ook tijdens 'Feeling Snakey' werd de volumeknop van de gitaar wat verder naar rechts gedraaid en werd de Wah Wah pedaal goed gebruikt, zodat alles wat feller en rauwer werd. De heel intieme en wondermooie ballade 'The Guitar Don't Lie' was één van de hoogtepunten van dit sterke concert. Tony Joe bewees dat je geen hoop akkoorden of noten hoeft te spelen op de gitaar, maar dat het belangrijker is, dat degene die je speelt juist zijn en met veel gevoel gespeeld worden. De stem van de zanger was heel ingetogen en bezorgde je kippenvel. Dit had nog een paar minuten langer mogen duren. 'Rain Crow', de titeltrack van zijn recentste album was het volgende nummer op de setlist. Deze song bewees dat deze zeventiger nog steeds de feeling heeft om topnummers te schrijven en hij kreeg dan ook een fel en uitgebreid applaus voor dit nieuwe nummer. Bryan Owings begon 'Tunica Motel' met erg strak slagwerk en zijn frontman wisselde de zang en het blaas en zuigwerk op zijn bluesharp erg knap af. De gitaar zorgde weer voor die erg swampy sound en ergens midden in het nummer ging White even feller tekeer op de gitaar, terwijl zijn drummer hetzelfde strakke ritme bleef aanhouden. Daarna vroeg de lachende Tony Joe een daverend applaus voor zijn drummer Fleetwood Cadillac, aka Bryan Owings. Het volgende kippenvel moment kwam er met 'Rainy Day In Georgia', waarmee Ray Charles een grote hit had en dat ontelbare keren gecoverd werd. Op zijn eigen sobere, intieme, maar o zo prachtige wijze bracht Tony Joe deze ballade. Het moment dat hij de mondharmonica begon te spelen was ontroerend mooi. Afscheid nemen deed de Amerikaan met zijn eerste grote hit, namelijk 'Polk Salad Annie'. Het gaspedaal werd terug wat verder ingedrukt en de typische swampy sound en het gesproken woord gaven de aanzet van een wervelende versie van meer dan twaalf minuten van dit meesterlijk nummer. De gitarist gebruikte regelmatig zijn Wah Wah pedaal en liet zijn gitaar allerlei hemelse klanken produceren. Het publiek genoot met volle teugen en wanneer hij aan zijn 'Polk Salad Annie' nog een machtig instrumentaal stuk breide kon de pret helemaal niet meer op. White had het duidelijk naar zijn zin in Verviers en er kon regelmatig een gemeend lachje af naar zijn drummer en naar het publiek.

 

 

 

We waren nog maar tachtig minuten ver, toch besloot Tony Joe White om al een einde aan het concert te maken. Hij kreeg een verdiend en daverend applaus en kwam toch terug het podium op om drie toegiften te geven. Hij zei dat het publiek geweldig was en dat zij elke mijl die hij gereisd had om tot in Verviers te raken waard waren. Wat kan je als publiek nog meer wensen dan deze mooie woorden van een kranige zeventiger. Dat hij meende wat hij zei zou hij laten merken door de drie prachtige nummers die nog zouden volgen. De bisnummers begonnen met het erg knappe 'Who You Gonna Voodoo Now' uit het album 'Hoodoo' uit 2013. Het oudere 'Good In Blues' was nog iets meer ingetogen en intiemer. Hoe kon deze levende legende beter afsluiten dan met een uitgebreide, stomende versie van 'Steamy Windows'. De meesten kennen dit nummer in de versie van Tina Turner, maar niemand kan dit nummer meer uit zijn hart en ziel spelen en zingen dan de schrijver van dit meesterwerkje. Overal in de Spirit Of 66 zag je nu lichamen die ritmisch bewogen op dit stuwende, aanlokkelijk ritme. Het publiek was door het dolle heen en dankte het tweetal op het podium dan ook op passende wijze. Clubeigenaar Francis Geron kan weer een schitterend concert bijschrijven in zijn club.

 

 

 

Verslag, foto's en filmpjes: Walter Vanheuckelom

 

Foto album Tony Joe White in Verviers : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/sets/72157675482134070