Er is groot concertnieuws in België! Een nieuwe concertzaal gaat zijn deuren openen in het gezellige plaatsje Ittre, nl. de “Zik-Zak”. Deze zaal heeft een capaciteit van +/- 300 plaatsen en is opgericht door een viertal bezeten door muziek. Annick Botson zorgt voor de public-relation en programmatie (Pop/Rock), Dominique Sevranckx is de coördinator, Manu Prete zorgt voor de progammatie Hard-Rock/Metal & Geoffroy Bernard is de designer, reclameman en beheert de website.

1 oktober is de grote avond voor het viertal. Ze hebben een Try-out gepland voor een 50-tal genodigden. Hiervoor hebben ze 3 groepen uitgenodigd; Masters of Rebellions, Breakdown Salvation en HOMe. Met mijn fotopas begeef ik mij naar de Rue de Tubize 28 in Ittre. Midden in het groen vind je er een klein industriezone, waar de muziekliefhebbers echt niemand storen.

Je wordt er erg warm onthaald. De zaal is donker aangekleed, met een mooie bar en een meer dan deftig podium. Daar kan je wat mensen opzetten. Het publiek heeft er ook de mogelijkheid om erg kort bij de artiesten te komen. Dit belooft sfeer, zodra de zaal relatief vol zit. Ik ben benieuwd.

Voor deze avond, 3 groepen en 50 genodigden mogen de zaal testen.

Als opener krijgen we het metaal bandje uit Ransart (Charleroi) Masters of Rebellions. Het zijn 3 langharige jonge gasten en een iets oudere drummer die er meteen invliegen. Wat had je anders verwacht. Vanaf het begin van hun set valt mij meteen op dat Olivier Bogaert op de Keys er een extra bij brengt. Deze jongens doen niet zomaar aan gitaar geweld. Arpad Gencsek neemt de zangpartijen op zijn rekening samen met zijn basgitaar. Hij heeft een typische stem om Metal te zingen en doet dat ook beheerst en goed. Geoffrey Branchinelli is gewapend met een Ibanez en een Marshall Amp. Hij ramt er lekker op los en laat op gepaste tijd zijn gitaar heerlijk gillen. Op drum vind je er de oudste van de bende, Pascal Van Craen is ook al niet langharig maar drumt alsof het dient om te overleven. Hij is een echte cymbaalvreter. Ze hangen in stukken aan zijn infrastructuur. In deze opstelling spelen ze al 8 maanden samen, en als je het mij vraagt; hier zit voor de metaalfans heel wat potentieel. Als bij hun laatste nummer “Crazy Horse” (dit heeft hier niets te maken met Neil Young) alle stroom uitvalt, dan haalt Pascal een heerlijke drumsolo uit zijn stokjes tot elektrabel ons weer een emmertje stroom levert.

Playlist:

• Rise

• No Pain No Gain

• Out of My Way

• Steel Rider

• Warmachine

• Dreamer

• Crazy Horse

Na 45 minuten metaal krijgen we met “Breakdown Salvation” totaal iets anders. Progressieve Rock van de bovenste plank. Hier ga ik enkele keren echt met mijn bek open gaan van verstomming. Wat mij meteen opvalt is de presence van de zanger John. Hij doet mij zowat denken aan Bob “The Bear” Hite. Maar als hij begint te zingen, wauw, ik weet niet wat mij overkomt, maar dit is echt mooi. Met zijn stem kan hij verschillende registers aan. Soms doet hij mij denken aan Daron Malakian van System of a Down, en dan weer aan Ian Gillian van Deep Purple. Régis op keyboards is de soep duidelijk gaan halen bij John Lord, maar dan slaat hij ineens over in een prachtige sound zoals dat van Vanilla Fudge of dan weer naar Cactus. Kenny op de drums speelt erg beheerst en geeft geen slag teveel. Wat een verschil met de vorige drummer. Marc op gitaar lijkt soms wat op de achtergrond verzeild geraakt te zijn, maar speelt als geen ander. Hij heeft het spel van een gitaar held in zich, nu nog enkel het charisma. Vincent op bass heeft een eerdere metal achtergrond, en juist dit zorgt er voor dat dit helemaal geen saaie Prog-Rock is. Na twee nummers kondigen ze reeds het voorlaatste nummer aan (Prog-Rock humor is dat). Het is een set van ongeveer één uur met maar 4 nummers, maar zij hebben mij als enigen deze avond wel rillingen op de rug bezorgt. En als je dat kan, dan ben je goed bezig.

Playlist:

• ABSORB

• Perfect Stranger (Deep Purple)

• Breakdown Salvation

• Bridge of Orchy!

Om het feestje af te sluiten staat HOMe op het programma. Een coverband met Manu Prete (Zik-Zak) zelve in de groep op bas. 3 mannen en 2 vrouwen zorgen hier voor de ambiance. En die zit er bij de 50 genodigden er dik in. Door een juiste playlist en steengoede gitaren krijg je de juiste ingrediënten voor al uw feestjes. Het enige minpuntje is misschien Christina. Op sommige nummers is ze gewoon subliem, en daarna is het te mainstream. Niet dat zij het slecht doet, dat hoor je mij niet zeggen, maar haar stem kan niet alles aan. Ik vond ze prachtig op Rebel Yell van Billy Idol, en dan weer minder op de Queen songs. Beide gitaristen vormden wel een komiek duo. Attilio, 1 meter 68 +/- 53 jaar oud en Julie 2 meter lange benen met een mooie Epiphone Firebird, speelden op elkaar in en konden hiermee het publiek vermaken als de besten. Luc op drums, is de metronoom van de bende tot hij zijn twee dochters bovenhaalt om Highway to Hell te zingen. Dit zijn welopgevoede meiden. Wat een cultuur. Manu is met zijn bass de lijm van deze bende. In een set van anderhalf uur brengen ze ons nummers van oa.: Krokus, Queen, ZZ Top, Whitesnake, AC/DC, Status Quo, Deep Purple, …

Wat een feest was dit zeg. Het belooft voor de volgende concerten zodra alle papieren van de overheid goedgekeurd zijn. Het is een gezellige zaal met een erg goede akoestiek. Ze hebben mij beloofd nog wat aan de verlichting te werken. Ik heb er een hele toffe avond op zitten met muziek van 20h30 tot 1 uur!

Hierbij wil ik de mensen van de “Zik-Zak” ook feliciteren en bedanken. Ze hebben mooi werk geleverd. Nu nog hopen dat de overheid hier snel werk van maakt zodat de bal kan rollen voor mensen die investeren in cultuur en jeugd!

Michel van Rhijn