THE VEGABONDS - DE BOSUIL WEERT 18 JUNI 2017 - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

Op een zonnige zondagnamiddag zijn er mogelijkheden genoeg om je te amuseren, maar wij van Concert Monkey kozen er voor om naar het gratis concert van The Vegabonds te gaan in De Bosuil te Weert. The Vegabonds is een Amerikaanse Southern rockband uit Nashville, TN. De band werd in 2009 opgericht rond frontman Daniel Allen en combineert Southern rock met moderne rock invloeden. De band is momenteel aan hun derde Europese tournee bezig en ze hebben al drie studio en één live album op hun naam staan, waarvan 'What We're Made Of', dat verscheen in november 2016 het meest recente is.

 

 

 

 

 

De jongens waren na een lange rit van bijna achthonderd kilometer pas in de namiddag in Weert aangekomen. Rond vier uur begon het vijftal aan de eerste van hun twee sets en daarvoor kozen ze het rockende 'Best Of Me' uit hun recentste album 'What We're Made Of'. Meteen viel de goede stem van Daniel Allen op die het nummer heel energiek wist te brengen. De sound van The Vegabonds was geweldig en je hoorde meteen dat dit een band was die het klappen van de zweep kende. Richard Forehand pakte meteen fel uit op zijn Xavierre gitaar, een Chinese vervanger voor zijn dure Gibson die hij thuis had gelaten. Het publiek miste de Gibson niet want deze Xavierre had een erg knap geluid. Ook toetsenist Beau Cooper was uitstekend aanwezig tijdens deze knappe opener. Na de vraag van Daniel aan het publiek of ze klaar waren voor Southern rock'n roll begon de band aan 'Cruise On'.  Een verschroeiend nummer met spetterende slide partijen van Richard Forehand op de witte Fender telecaster. Het erg knappe en meeslepende refrein was nog een extra troef. The Vegabonds denken al aan een nieuw album en één van de nieuwe nummers die al geschreven zijn is het erg aanstekelige 'Partyin With Strangers'. Als dat het niveau wordt van het volgende album dan is succes verzekerd. 'Partying With Strangers' had een vloeiende melodie en een refrein dat uitnodigde om mee te zingen en te dansen. Beau Cooper liet zich opmerken met knap vingerwerk op de piano.

 

 

 

 

 

'Where We Used To Go' had een lang uitgesponnen intro met dreigende basdrum en uitstekend snarenwerk van Richard Forehand. Eenmaal de intro voorbij bloeide deze zoete midtempo rocker helemaal open. Bassist Paul Bruens en drummer Bryan Harris zorgden voor de stomende groove tijdens 'LHCB' en toetsenist Beau Cooper en gitarist Richard Forehand lieten hun instrumentale virtuositeit los op het publiek in deze zinderende Southern rocker. Ook in het bluesy getinte 'Hope She's Still Mine' was die dwingende basdrum aanwezig. In deze live versie miste ik toch een beetje de mandoline en pedal steel gitaar die op het album wel te horen is. Deze wanhopige bluesy ballade vertelde het verhaal van een man die probeert om uit de gevangenis te ontsnappen om naar zijn geliefde te gaan. Hij wil weten dat ze nog steeds van hem houdt. Naar het einde toe kleurde Richard Foreman het nummer met een uitstekende gitaar solo. Het hoogtepunt uit de eerste set was ongetwijfeld het de klasse song 'The Wanderer' uit hun debuut album 'Dear Revolution'. Zowel vocaal, als instrumentaal, opbouw en melodie een overweldigend nummer. Het virtuoze vingerwerk van Beau Cooper op de toetsen gaven deze rocker nog een extra toets. De eerste set werd afgesloten met 'Ghost Town', waarin Richard Foreman het nummer kruidde met fijn snarenwerk. Weer zorgde de band voor een mooie opbouw en de overgang naar het refrein wist telkens te bekoren.

 

 

 

 

 

 

De tweede set begon met het spirituele en melodieuze 'Oh My Lord', dat tevens de eerste single uit het album was. Het nummer ontstond uit een spontane jamsessie van de band en het vijftal had dadelijk een goed gevoel bij de onweerstaanbare melodie. Frontman Daniel Allen schreef de tekst, die gaat over een moeilijke periode die hij meemaakte, na het overlijden van zijn grootvader en de veranderingen die zijn leven in die periode onderging. Richard Foreman en Beau Cooper waren op gitaar en toetsen weer in grootse doen en kleurden de sound van dit uitstekende nummer gevoelvol in. Of God hierboven er iets mee te maken had weet ik niet, maar tijdens het nummer brak een snaar van de akoestische gitaar van Daniel Allen. De tweede set werd afgesloten met 'What We're Made Of', de titeltrack van het recentste album van The Vegabonds. Dit Southern rock'n roll nummer bevatte sterk toetsenwerk en groots splijtend gitaarwerk. De harmonieuze samenzang tijdens het refrein zorgde voor de kers op de taart. In de psychedelisch getinte Southern rocker 'Blood To Roam' was Beau Cooper heel uitdrukkelijk en constant aanwezig op het Hammond. Het snedige snarenwerk van Richard Forehand gaf het nummer nog wat meer cachet en de voortreffelijke ritme sectie met bassist Paul Bruens en drummer Bryan Harris zorgden voor de aanstekelige groove. De toetsen van Beau zorgden voor de intro van de Southern ballade 'American Eyes'. Daniel Allen zong het met erg veel gevoel. Ook van een goede cover waren The Vegabonds niet vies en dat ze een goede muzikale smaak hadden bewezen ze in de geweldige Tom Petty cover 'I Won't Back Down'. Deze herkenbare song zorgde dadelijk voor nog meer animo in De Bosuil.

 

 

 

 

 

 

Met het meer dan tien minuten durende 'Georgia Fire' bleven The Vegabonds hun hoge niveau aanhouden. Het nummer had een leuke melodie, die halfweg de song veranderde en de psychedelische rock weg opging. De heerlijke gitaar riffs van Richard bleven bekoren en drummer Bryan Harris mocht volop in de schijnwerper tijdens een korte drum solo. 'The Hammer' is één van de blikvangers op het album 'What We're Made Of'. Het pulserende slagwerk van Bryan Adams en de verschroeiende gitaar solo's van Forehand bepaalden de sound van dit geweldige nummer, toch was het Beau Cooper die alle aandacht naar zich toe trok. Op het moment dat hij met grandioos vingerwerk begon aan zijn toetsensolo, deed hij bij momenten aan John Lord van Deep Purple denken. Het nummer kende heel wat sfeer en ritmewisselingen, kortom psychedelische bluesrock op zijn best. De toegift 'Ballad Of The Movers And Shakers' komt uit het debuut album van de band. Ook in dit nummer vonden we dezelfde ingedrienten van het gehele concert terug, namelijk sterke nummers met een goede melodie, een mooie opbouw, songs die van in het begin tot op het einde boeiend bleven door de sterke zang en de uitstekende instrumentale begeleiding. Deze toegift werd een superlange versie, waarin The Vegabonds ook nog 'Whole Lotta Love' van Led Zeppelin in verwerkten. De ritme sectie was weer in grootse doen en op hun stomende groove liet toetsenman Beau Cooper heel zijn energie en talent de vrije loop en dat leverde geweldige klanken van het orgel op. De jongens bedankten het publiek en kregen een daverend applaus terug van het dankbare publiek. The Vegabonds is toch een band om in het oog te houden. Het is een Southern rockband die op een erg knappe manier blues, rock en psychedelische rock weet te vermengen in hun Southern sound. We mogen ook niet vergeten Jo Gofers en Viek Gosen, de jongens achter de knoppen te bedanken voor de knappe lichtshow en het uitstekende geluid. De afwezigen hadden nog maar eens ongelijk, want The Vegabonds zorgden voor een geweldige zondagnamiddag in De Bosuil te Weert.

 

 

 

 

 

 

Voor meer foto’s van The Vegabonds in De Bosuil te Weert bekijk mijn fotoalbum : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/sets/72157685147531006

 

 

 

 

 

 

 

Verslag, foto’s en filmpjes: Walter Vanheuckelom